(xkapout@otenet.gr)
ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΡΩΣΙΑ, ΚΙΝΑ, αλλά και ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις όπως Ισραήλ, Ουκρανία, Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, είναι στην αφετηρία μιας συγκρουσιακής πορείας. Μια πολυδιάστατη αντιπαράθεση στον πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα.
Η γεωγραφική και γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας (και της Κύπρου), η εγγύτητα προς τις φλεγόμενες περιοχές και τα απειλούμενα κυριαρχικά δικαιώματα και γεωοικονομικά συμφέροντα των δυο ελληνικών κρατών (Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας), απαιτούν, ειδικά σε αυτή την ταραγμένη περίοδο, διπλωματική ευελιξία, διορατικότητα και κυρίως αναβαθμισμένο διεθνές κύρος.
Η Ελλάδα δεν είναι «μακριά» από τα δραματικά διεθνή γεγονότα.
Στην παραπάνω ενιαία γεωγραφική περιοχή, «λατρεύονται» δυο Θεότητες, η Ενέργεια (οικονομικά οφέλη) και η Πολιτική Επιρροή (επέκταση ή κατοχύρωση της παρεμβατικής διπλωματίας σε «ενδιαφέρουσες» γεωγραφικές περιοχές , ακόμη και μέσω της στρατιωτικής ισχύος). Εκεί , στην ίδια περιοχή, ελλοχεύουν όμως και δυο χθόνιες «Θεότητες», η γενικευμένη αποσταθεροποίηση και ο ολοκληρωτικός Πόλεμος. Φυσικά, η ανάλυση των δεδομένων και εξαγωγή συμπερασμάτων, είναι αδύνατον να μην είναι κάτω από την «αξιωματική» επιρροή του Θουκυδίδη , “φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι ή το του κρείττονος συμφέρον ” (λέω ότι το δίκαιο δεν είναι τίποτα άλλο, από το συμφέρον του ισχυρότερου) και φυσικά, «ο ισχυρός προχωρά, όσο του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύναμος υποχωρεί, όσο του επιβάλλει η αδυναμία του». Και επειδή ο λόγος για πολέμους και φονικές συγκρούσεις, μια «λεπτομέρεια» : Σε κάθε πολεμική – στρατιωτική σύγκρουση, εκπίπτει η αντικειμενική αξία, βασικά ως αυταξία, της ανθρώπινης ζωής και «υποτιμάται» το αδιαμφισβήτητο, ότι κάθε ανθρώπινη ζωή είναι αντικειμενικά σημαντική, όπως σημαντικός αντικειμενικά είναι και ο κάθε άνθρωπος.
**
ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΗΠΑ-Ε.Ε.- ΡΩΣΙΑ
Οι πολύπλευρες κρίσεις στην Ουκρανία, στη Λιβύη, τα Παλαιστινιακά εδάφη, τη Συρία και το Ιράκ, έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά όπως: πολιτικο-διπλωματική και οικονομική σύγκρουση των ΗΠΑ (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.) με την Ρωσία, με διακύβευμα την ενέργεια (αξιοποίηση, εκμετάλλευση και ασφαλή μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου), αλλά και την πολιτική επιρροή. Έτερο χαρακτηριστικό των φλεγόμενων περιοχών (Ουκρανία, Λωρίδα της Γάζας, Συρία και Ιράκ) είναι η ένοπλη δράση απελευθερωτικών και αντικαθεστωτικών και τρομοκρατικών ομάδων και των ποικίλων συμφερόντων που εκπροσωπούν , αλλά και η σκοπούμενη ή η συντελεσθείσα, μεταβολή κρατικών συνόρων. Και φυσικά, η σύγκρουση Πολιτισμών (Ισλαμικός –Δυτικός πολιτισμός) και θρησκευτικών Δογμάτων.
Η Ε.Ε. έχει διαμορφώσει ένα σύστημα ενεργειακής τροφοδοσίας, όπου η Ρωσία έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, μέσω αγωγών που διέρχονται από το έδαφος της Ουκρανίας, διοχετεύονται στα κράτη της Ε.Ε. και αποτελούν τη πρώτη ύλη για να κινηθούν οι Βιομηχανίες και να αναπτυχθεί η Ευρωπαϊκή οικονομία. Οι ενεργειακές- οικονομικές σχέσεις της Ρωσίας με την Ε.Ε., ειδικά μάλιστα οι ρωσο-γερμανικές σχέσεις είναι πολύ στενές και αμοιβαία επωφελείς. Η προοπτική περαιτέρω αναβάθμισης των σχέσεων Ε.Ε. και Ρωσίας, «θορύβησε», τους αμερικανούς, που θεωρούν την Ευρώπη «ζωτικό» τους χώρο, την Ε.Ε. προνομιακό εταίρο τους και την ευρωατλαντική συμμαχία (ΝΑΤΟ) βασική παράμετρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Για να περιοριστεί η «αυτοφυής» πολιτική επιρροή της Ρωσίας στην Ε.Ε., οι αμερικανοί επέλεξαν τη σταδιακή ενεργειακή απεξάρτηση της Ε.Ε. από την Ρωσία και ταυτόχρονα, τη δημιουργία εναλλακτικών πηγών τροφοδοσίας της Ε.Ε. με φυσικό αέριο και πετρέλαιο από τη Κασπία, τη Μεσόγειο (ΑΟΖ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ), το Ιράκ, και το Κατάρ ή ακόμη και από το Ιράν!
Με αφορμή ή και πρόσχημα τα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία, η Δύση (ΗΠΑ-Ε.Ε.) αποφάσισε να επιβάλει σκληρές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας. Με αποτέλεσμα, η παγκόσμια οικονομία να βρίσκεται στη η δίνη των οικονομικών κυρώσεων, αφού και η Ρωσία προωθεί πλέον τις δικές της κυρώσεις σε βάρος της Δύσης.
Ωστόσο, οι σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Ρωσία, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται περιπτωσιολογικά , αλλά με Στρατηγικό προσανατολισμό. Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος γείτονας της Ευρώπης, και είναι κύριος εταίρος της σε πολλούς οικονομικούς τομείς (ενέργεια) και προνομιακό της συνομιλητή στον διαπολιτισμικό διάλογο. Η νηφαλιότητα, η ψυχραιμία, η γνώση του άλλου και της ιστορίας του και ο εντοπισμός κοινών πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων, θα πρέπει να είναι τα βασικά κριτήρια ανάλυσης και καθορισμού της πολιτικής της Ε.Ε. προς τη Ρωσία.
Με άρθρο του στην Washington Post, ο 90χρονος Κίσινγκερ σημειώνει ότι το πραγματικό ερώτημα είναι αν η Ουκρανία θέλει να είναι στην Ανατολή ή τη Δύση και μεταξύ άλλων, επισημαίνει και τα εξής:
«Ο κ. Κίσινγκερ, σημείωσε ότι η Δύση από την πλευρά της θα πρέπει να καταλάβει ότι η Ουκρανία δεν είναι "απλώς άλλη μια χώρα" για τη Ρωσία.
Ο κ. Κίσιγνκερ μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι όλες οι πλευρές θα μπορούσαν να βρουν μια αμοιβαία συμφέρουσα λύση, ακολουθώντας τα παρακάτω βήματα:
1. Η Ουκρανία θα πρέπει να αφεθεί να διαλέξει ελεύθερα τις πολιτικές και οικονομικές της σχέσεις με την Ευρώπη.
2. Η Ουκρανία θα πρέπει να μη μπει στο ΝΑΤΟ. Είναι μια θέση που υποστήριξα πριν 7 χρόνια, όταν υπήρξε για πρώτη φορά η συγκεκριμένη πρόταση.
3. Η Ουκρανία θα πρέπει να είναι ελεύθερη να σχηματίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση επιλέξει ο λαός της. Σοφοί ηγέτες της Ουκρανία θα πρέπει να αγωνιστούν για την εθνική συμφιλίωση. Διεθνώς, θα πρέπει να ακολουθηθεί το μοντέλο της Φινλανδίας. Η συγκεκριμένη χώρα, είναι ανεξάρτητη και συνεργάζεται στενά με τη Δύση, ωστόσο αποφεύγει οποιαδήποτε "εχθρική" ενέργεια προς τη Ρωσία.
4. Είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, να είναι η Κριμαία προτεκτοράτο της Ρωσίας. Θα πρέπει όμως η σχέση της Κριμαίας με την Ουκρανία να τεθεί σε νέα βάση (πιο χαλαρή). Υπό αυτή την προϋπόθεση, η Ρωσία θα αναγνωρίσει την κυριαρχία της Ουκρανίας στην Κριμαία. Η Ουκρανία θα πρέπει να ενισχύσει την αυτονομία της Ουκρανίας, με εκλογές, που θα γίνουν παρουσία διεθνών παρατηρητών. Η όλη διαδικασία, θα πρέπει να διαλύσει οποιαδήποτε αμφισβήτηση σχετικά με τη θέση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη.
"Αν πάνω στις παραπάνω αρχές, δεν υπάρξει λύση, τότε η σύγκρουση ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ, θα είναι αναπόφευκτη και θα γίνει σύντομα", καταλήγει ο Κίσινγκερ.(Πηγή: Washington Post)
Ειδικότερα για τις ελληνορωσικές σχέσεις, η χωρίς όρους και προϋποθέσεις, υποστήριξη της Ελλάδος στην πολιτική κυρώσεων από τη Δύση σε βάρος της Ρωσίας, για το θέμα της Ουκρανίας, έχει και αξιοπρόσεχτες αρνητικές πτυχές. Το αναμενόμενο «πάγωμα» για μία ακόμη φόρα των ελληνορωσικών σχέσεων (προηγήθηκε η Κυβέρνηση Γ.Α. Παπανδρέου που ματαίωσε την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη που θα μετέφερε το ρωσικό πετρέλαιο στην Ευρώπη), θα έχει επιπτώσεις στην διπλωματία, την ενέργεια και τον τουρισμό. Ήδη τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα υφίστανται τις συνέπειες από το εμπάργκο που επέβαλε ρωσική Κυβέρνηση στα ευρωπαϊκά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών. Είναι αυταπόδειχτη η αδυναμία της ηγεσίας του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, να χειριστεί με ευελιξία την κρίση ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑΣ, λόγω Ουκρανίας και έτσι, να προστατέψει τα ελληνικά συμφέροντα.
Επίσης το τελευταίο διάστημα Μόσχα και Άγκυρα, βιώνουν έναν «ξαφνικό έρωτα» και προωθούν τη συνεργασία τους στον διπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα, κατά τρόπο ανταγωνιστικό με την Ελλάδα.
**
ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ- ΛΙΒΥΗ- ΙΡΑΚ- ΣΥΡΙΑ
Η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων με πρόσχημα , την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη κατοχύρωση των Δημοκρατικών ελευθεριών και του εκπολιτισμού των πολιτών (υιοθέτηση δυτικού τρόπου ζωής), ήταν οι «επαρκείς» αιτίες, όπως εξηγούσαν τα πειθήνια ΜΜΕ, για την στρατιωτική επέμβαση σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ, με διάφορα στρατιωτικά σχήματα, αλλά πάντα με βασικό μοχλό την στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
Στη Λιβύη, μαίνεται ένας σφοδρός εμφύλιος πόλεμος. Η κυβέρνηση της Λιβύης προειδοποίησε πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος «κατάρρευσης του κράτους». Οι αντίπαλοι μαχητές, όπως οι Ισλαμιστές από την παράκτια πόλη Μιζουράτα και οι ομάδες ενόπλων της ορεινής πόλης Ζιντάν ήταν πρώην σύμμαχοι αντάρτες, που ανέτρεψαν τον Καντάφι με την αεροπορική συνδρομή του ΝΑΤΟ.
Το 2011 με πρωτοβουλία του Προέδρου της Γαλλίας ΝΙΚ. ΣΑΡΚΟΖΙ, είχαμε μεγάλης κλίμακας αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε βάρος επίγειων στόχων στη ΛΙΒΥΗ. Στόχος των στρατιωτικών επιχειρήσεων των Ευρωπαίων ήταν η κατάρρευση του καθεστώτος ΚΑΝΤΑΦΙ. Προσχηματικοί ή και πραγματικοί λόγοι, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αντικαθεστωτικών, από τις θηριωδίες του Δικτάτορα Καντάφι. Και εικαζόμενοι, αλλά μη αποδεικνυόμενοι στόχοι, η εκμετάλλευση του πετρελαίου της ΛΙΒΥΗΣ , που είναι αρίστης ποιότητας, αλλά και η επίδειξη των ικανοτήτων του γαλλικού μαχητικού αεροσκάφους ΡΑΦΑΛ, που στην αγορά σύγχρονων οπλικών συστημάτων, είχε το μειονέκτημα να μην έχει δοκιμαστεί σε πραγματικές πολεμικές επιχειρήσεις. Μετά την δράση τους στη Λιβύη πενταπλασιάστηκαν οι πωλήσεις των ΡΑΦΑΛ!
Η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ (πρόεδρος ΤΖ. ΜΠΟΥΣ) ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ (πρωθυπουργός Τ.ΜΠΛΕΡ), σε ΙΡΑΚ και Αφγανιστάν το 2003 αποδείχτηκαν πολλαπλώς λανθασμένες και με τεράστιο κόστος , όχι μόνο οικονομικό, αλλά κυρίως κόστος από την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
http://www.onalert.gr/stories/energeia-kai-politiki-epiroi-stin-pio-stratigiki-perioxi-tou-planiti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου