Μαρτυρία μιας Παλαιστίνιας που επιβίωσε από τη σφαγή στα στρατόπεδα Σάμπρα&Σατίλα

Η πρώτη φορά που άκουσα για τον Αριέλ Σαρόν ήταν το απόγευμα της 16 Σεπτέμβρη 1982. Ημουν δέκα χρονών και ζούσα μαζί με την οικογένειά μου στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα στα περίχωρα της Βηρυττού.

Το στρατόπεδό μας είχε περικυκλωθεί από ισραηλινά στρατεύματα και τους συμμάχους τους. Οι μαχητές μας είχαν αποσυρθεί από τα στρατόπεδα σύμφωνα με τους όρους της ειρηνευτικής συμφωνίας που τερμάτισε την πολιορκία της πρωτεύουσας του Λιβάνου. Είμασταν ανυπεράσπιστοι, αλλά η διεθνής κοινότητα είχε εγγυηθεί την ασφάλειά μας.

Τότε, άκουσα ένα γείτονα να φωνάζει: «Ο Σαρόν είναι εδώ, ο Σαρόν είναι εδώ. Τον είδαμε στο στάδιο (απέναντι από το στρατόπεδο)». Τότε δεν ήξερα ποιος είναι ο Σαρόν αλλά το όνομά του γέμιζε φόβο όλους τους Παλαιστίνιους. Τον Αύγουστο του 1953, η μονάδα των ειδικών δυνάμεων που διοικούσε, η Μονάδα 101, είχε κάνει μια επιδρομή στο προσφυγικό στρατόπεδο Αλ Μπουρέιγκ στη Γάζα, δολοφονώντας περισσότερους από 50 αμάχους. Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς είχε οργανώσει ακόμα μια σφαγή: 69 άμαχοι είχαν σφαχτεί στο χωριό Κιμπίγια στη Δυτική Οχθη.

Γυναίκες

Οι στρατιώτες του δολοφονούσαν συχνά κρατούμενους. Σε μια περίπτωση διέταξε ελεύθερους σκοπευτές να σκοτώσουν δυο γυναίκες από ένα χωριό στη Δυτική Οχθη που πήγαιναν να πάρουν νερό από ένα πηγάδι που είχαν επιτάξει ισραηλινοί έποικοι.

Στη διάρκεια του πολέμου του 1967 είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ περισσότερους από 100 Παλαιστίνιους κρατούμενους. Τώρα ήταν επικεφαλής του ισραηλινού στρατού στο Λίβανο. Το Σεπτέμβρη του 1982 έφτασε στο στρατόπεδό μας. Ο κόσμος άρχισε να πανικοβάλλεται αλλά κανείς δε μπορούσε να φανταστεί τη φρίκη που θα εξαπέλυε τις επόμενες 36 ώρες.

Οσοι προσπάθησαν να ξεφύγουν από τα μπλόκα που είχαν περικυκλώσει το στρατόπεδο ήταν οι πρώτοι που πέθαναν. Μετά ακούσαμε ότι τα μέλη των επιτροπών που πήγαιναν να διαπραγματευτούν δε γύριζαν πίσω. Εκείνο το απόγευμα οι Ισραηλινοί και οι Λιβανέζοι σύμμαχοί τους άρχισαν να χτυπάνε το στρατόπεδο από το στάδιο.

Ο πατέρας μου, που είχε μεγαλώσει σε ένα χωριό που κατοικούσαν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι στην Παλαιστίνη, προσπαθούσε να μας ηρεμήσει όταν μια γειτόνισσα ήρθε στο σπίτι μας με τις δυο κόρες της. Φώναζε ότι οι Φαλαγγίτες, οι σύμμαχοι των Ισραηλινών, είχαν μπει στο στρατόπεδο και είχαν σκοτώσει τους δυο γιους της. Ολη τη νύχτα ακούγαμε γύρω μας τον ήχο του θανάτου, καθώς η μια οικογένεια μετά την άλλη σφαγιαζόταν στο σπίτι της. Τα αδέλφια μου έτρεξαν να βρουν καταφύγιο στο νοσοκομείο Γάζα, στην άκρη του στρατοπέδου. Εγώ και η μητέρα μου καταφύγαμε σε ένα τζαμί. Ο πατέρας μου αποφάσισε να κρυφτεί στο σπίτι μας.

Οι Φαλαγγίτες μας ανακάλυψαν και μας έσπρωξαν έξω από το στρατόπεδο. Τότε είδαμε τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Ηταν η πρώτη φορά που έβλεπα Ισραηλινό στη ζωή μου. Η μητέρα μου μιλούσε λίγα εβραϊκά και τους παρακαλούσε, αλλά το μόνο που της είπαν, σε σπαστά αραβικά, ήταν «πηγαίνετε σπίτι». Καθώς οι πολιτοφύλακες και οι Ισραηλινοί μας περνούσαν από τον κεντρικό δρόμο, βρεθήκαμε μαζί με άλλους επιζήσαντες, ανάμεσά τους μια φίλη με την οικογένειά της. Μαζί της ήταν και μια γειτόνισσα που προσπαθούσε να συγκρατήσει την αιμορραγία από ένα βαθύ τραύμα στο στομάχι της. Η δύστυχη πέθανε λίγο μετά.

Ενας ανάπηρος, ο Αμπου Μοχάμεντ αλ Ντοχέν, ήταν αναγκασμένος να έρθει μαζί μας. Αλλά επειδή ήταν πολύ αργός τον σκότωσαν. Ο πατέρας ενός φίλου μου προσπάθησε να αποδράσει αλλά τον πυροβόλησαν κι αυτόν.

Στη διάρκεια αυτής της πορείας είδα το πτώμα της ξαδέλφης μου. Την είχαν βιάσει και την είχαν παρατήσει γυμνή στο δρόμο. Ο πατέρας της ήταν νεκρός παραδίπλα σε ένα σοκάκι. Η υπόλοιπη οικογένεια είχε δολοφονηθεί στο κατώφλι του σπιτιού τους.

Μια γυναίκα προσπάθησε να ξεφύγει τρέχοντας σε ένα σοκάκι αλλά την έπιασαν και τη χτύπησαν μέχρι που πέθανε. Ο κόσμος άρχισε να πανικοβάλλεται καθώς καταλαβαίναμε ότι πρόκειται να μας δολοφονήσουν.

Δυο Ισραηλινοί στρατιώτες ήρθαν κοντά σε μένα και τη μητέρα μου που τους ικέτευσε με τα λίγα Εβραϊκά της. Τότε ένας απ’ αυτούς είπε «τρέξτε γιατί θα πεθάνετε». Ετσι τρέξαμε σε ένα στενό και βρήκαμε καταφύγιο στο νοσοκομείο Γάζα.

Το νοσοκομείο ήταν γεμάτο από ανθρώπους που ζητούσαν καταφύγιο. Το προσωπικό μας είπε ότι δε μπορούσε να μας προστατέψει (αργότερα όλοι τους δολοφονήθηκαν). Στοιβαχτήκαμε σε αυτοκίνητα και δραπετεύσαμε. Ο πατέρας και τα αδέλφια μου επέζησαν, αλλά τους συνέλαβαν και τους παρέδωσαν στο Λιβανικό Στρατό. Πολλοί άνθρωποι εξαφανίστηκαν μετά τη σύλληψή τους και ακόμα δε ξέρουμε αν ζουν ή πέθαναν.

Πολλοί πολιτικοί και τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τώρα τον Σαρόν σαν άνθρωπο της ειρήνης. Αλλά για μένα θα είναι πάντοτε ο χασάπης της Βηρυττού.

Φατίμα Χελού

Επιζήσασα της σφαγής στη Σάμπρα και Σατίλα

http://www.kar.org.gr/2014/09/16/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B2%CE%AF/