Σε παλιότερη ανάρτησή μας (http://bestimmung.blogspot.gr/2014/01/blog-post_8.html) η αριστερή και δεξιά οπορτουνίστρια είχε επισημάνει μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Πρόκειται για μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης που γίνεται ο κανόνας, κατά την οποία το αστικοδημοκρατικό σύστημα εξουσίας, λόγω της ''έκτακτης όσο και συνεχούς απειλής της τρομοκρατίας'', θωρακίζεται θεσμικά-κατασταλτικά και εξοπλίζεται με νέους μηχανισμούς ελέγχου/επιτήρησης και ασφάλειας. Η τρομοκρατία, στην κρατική αναπαράστασή της, εμφανίζεται ως μια αποκεντρωμένη, ασαφής, ευκίνητη απειλή. Παραπέμπουμε στο ίδιο το κείμενο της συντρόφισσας και στην ανάλυσή της.
Εδώ θα προσπαθήσουμε να προσθέσουμε μερικές διαστάσεις, με τη μορφή Θέσεων:
Θέση 1. Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας είναι μετεξέλιξη του Λόγου του Ψυχρού Πολέμου, μέσα στις νέες κεφαλαιοκρατικές συνθήκες, μια Τεχνολογία Εξουσίας που καλείται να επιλύσει νέα κεφαλαιοκρατικά προβλήματα. Χαρτογραφεί έναν νέο συσχετισμό δυνάμεων μετά το 1990, και σφυρηλατείται από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα ως αντιεντροπικός μηχανισμός, αντίδραση στην τωρινή και τη μελλοντική αστάθεια και αταξία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος (βλ. αλλαγή του στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ, από τον Ψυχρό Πόλεμο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας).
Θέση 2. Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας είναι μια τεχνολογία εξουσίας τεχνικά ανώτερη από τον Λόγο του Ψυχρού Πολέμου, γιατί
α) Είναι μεταπολιτικός και μεταιδεολογικός, γιατί δεν στοχοποιεί, περιορίζοντας έτσι την εμβέλεια πυρός του, τον ένα ή τον άλλο πολιτικοιδεολογικό εχθρό, παρά όλες τις δυνητικά άπειρες μεταβλητές ενός Τ(x).
Στο εννοιολογικό πεδίο της Τρομοκρατίας Τ(x), εμπίπτουν όλοι όσοι πληρούν τα τυπικά γνωρίσματα της τρομοκρατικής λειτουργίας. Μολονότι αυτή δεν ορίζεται σαφώς στα διεθνή κείμενα, μπορούμε να πούμε ότι η τρομοκρατική λειτουργία είναι η μειοψηφική πιστότητα σε μια αντισυστημική ιδέα σε βαθμό ένοπλης οργανωμένης βίας, που προκαλεί φόβο. Η ιδέα-Θεμέλιο της τρομοκρατικής δράσης κωδικοποιείται ως δομικός φονταμενταλισμός, και η υποκειμενική πιστότητα που οδηγεί μέχρι και σε ένοπλη, οργανωμένη δράση, ως φανατισμός. Η τρομοκρατική λειτουργία είναι ένας φορμαλισμός, αδιάφορος για το συγκεκριμένο περιεχόμενο, τα κίνητρα και τους σκοπούς της x τρομοκρατικής πράξης-αφού η τρομοκρατική λειτουργία συνεπάγεται μια χαρακτηριστική στον εν γένει τρομοκράτη ορθολογικότητα, ανεξαρτήτως περιεχομένου-μια ορθολογικότητα φονταμενταλισμού-φανατισμού-ένοπλης αντικρατικής δράσης. Έτσι, ο Λόγος περί Τρομοκρατίας ωθεί στα άκρα και ολοκληρώνει την αποιδεολογικοποιητική λειτουργία του ψυχροπολεμικού Λόγου και του Κώδικα φιλελεύθερα-ολοκληρωτικά καθεστώτα, που επίσης εξίσωνε, εξαλείφοντας ιδεολογικές διαφορές, άρα αποιδεολογικοποιώντας, φασισμό/ναζισμό, κομμουνισμό, και όλα τα άλλα "ολοκληρωτικά καθεστώτα'' (θεοκρατικά, δεσποτικά, κρατικοκαπιταλιστικά κ.α) με βάση κάποια κοινά τυπικά γνωρίσματα. Όμως, ο ψυχροπολεμικός Λόγος ήταν ακόμη πολύ εξαρτημένος από τα συγκεκριμένα ιδεολογικά και γεωιστορικά αναφερόμενα (φασισμός/ναζισμός, κρατικός σοσιαλισμός). Έτσι, η έκλειψη των "ολοκληρωτικών καθεστώτων'' επέτρεψε τη σύλληψη της ''ολοκληρωτικής'' και της ''τρομοκρατικής λειτουργίας'' στην πιο καθαρή και τεχνικά άρτια μορφή, με τη μέγιστη δυνατή χρηστικότητα και ερμηνευτική-εφαρμοστική ευελιξία. Το να μοιάζεις με τρομοκράτη είναι πολύ πιο εύκολο από το να μοιάζεις με ένοπλο κομμουνιστή, ισλαμιστή, πατριώτη κ.α, αφού η έννοια της τρομοκρατίας δεν περιέχει ιδεολογικές δεσμεύσεις στον ορισμό της, παρά μόνο το φονταμενταλισμό, τη βία, την ένοπλη δράση, το φανατισμό, όλα δηλαδή τα χαρακτηριστικά που αρνείται αξιωματικά ο καπιταλοκοινοβουλευτικός δημοκρατικός υλισμός, κατά την έκφραση του A.Badiou.Το να πολεμάς
τον τρομοκράτη επειδή είναι τρομοκράτης είναι το ίδιο αόριστο με το να υπακούς στην ειρήνη του Νόμου επειδή είναι Νόμος-ανεξάρτητα από τον τρομοκράτη, ανεξάρτητα από το Νόμο.
β) Η σχέση της τρομοκρατικής με την ολοκληρωτική λειτουργία και ορθολογικότητα (και η λογική σχέση των δύο Λόγων), είναι μια σχέση δυνητικού-ενεργού.
Ολοκληρωτικό καθεστώς, με την τυπική του λειτουργία και ορθολογικότητα, είναι αυτό που
δυνητικά, όσο και αναγκαία ιδρύει μια τρομοκρατική ορθολογικότητα, η οποία, όταν κυβερνά ένα κράτος, δεν είναι παρά η ολοκληρωτική ορθολογικότητα. Άρα, ο Λόγος περί Τρομοκρατίας είναι τεχνικά ανώτερος από τον Λόγο του Ψυχρού Πολέμου, γιατί ποινικοποιεί τόσο στο επίπεδο της άμεσης, τρομοκρατικής δράσης, όσο και στο επίπεδο του δυνητικού, της απειλής ενός επερχόμενου Ολοκληρωτισμού. Είναι κατασταλτική ''θεραπεία'' που λειτουργεί αποτελεσματικά και στο επίπεδο της πρόληψης.
γ) Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας είναι βιοψυχικός και βιοπολιτικός, ακριβώς γιατί είναι μεταπολιτικός και μεταιδεολογικός-άρα δεν είναι απλά ένας ''Λόγος''.
Από τη στιγμή που δεν εξετάζει τα συγκεκριμένα πολιτικοιδεολογικά αναφερόμενα του εχθρού παρά μόνο τη γενική μορφή φονταμενταλισμού-φανατισμού-ένοπλης αντισυστημικής πράξης, ο Λόγος περί Τρομοκρατίας δρα πρωτίστως σεβιοψυχικό επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο του φόβου και του σοκ, τρομο-κρατώντας, χρησιμοποιώντας ήχους και εικόνες ωμής βίας, αίματος, φρίκης. Σε βιοπολιτικό επίπεδο δρα, ελέγχοντας τη σωματική κίνηση σε μεγάλα πληθυσμιακά σύνολα, έχοντας προσπελάσει τις νοητικές αντιστάσεις τους και φτάνοντας στο μύχιο πυρήνα, όπως θα έλεγε η J.Butler, στη Ψυχική Ζωή της Εξουσίας.Δεν χρησιμοποιεί πολλά επιχειρήματα ούτε πρωτίστως καταστέλλει αντικρατικές επιθυμίες και δράσεις, αλλά καλλιεργεί την ίδια την επιθυμία για (αυτο)καταστολή, στο όνομα της ασφάλειας, της προστασίας της ζωής και της ιδιοκτησίας. Είναι Παρανοικός Λόγος, προβάλλοντας την ανάγκη για ένα κλείσιμο στον ατομικό και κοινωνικό εαυτό απέναντι στον εξωτερικό Κίνδυνο, συνεχώς κινδυνολογεί, τρομοκρατεί, συνωμοσιολογεί, βλέπει εχθρούς και φαντάσματα παντού, παροτρύνει στη λήψη εξαντλητικών προληπτικών μέτρων επιτήρησης, ασφάλειας, ελέγχου, αντιστρέφοντας το τεκμήριο της αθωότητας σε τεκμήριο της ενοχής-όλοι πιθανόν είναι ένοχοι, και καλύτερα να ελεγχθεί, να συλληφθεί και να βασανιστεί ένας αθώος, με μικρό το κόστος, παρά να αφεθεί να δράσει ένας ένοχος, με καταστροφικές συνέπειες. Η καταδίωξη του τρομοκράτη είναι προδρομική και συναισθηματικά νομιμοποιημένη, άρα αδιάφορη για κάποια υπολογισμένη, "έλλογη'' σχέση αντιτρομοκρατικών μέσων και σκοπών.
δ) Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας, ως μεταπολιτικός-μεταιδεολογικός,πιο ευέλικτα εφαρμόσιμος, ενεργός και δυνητικός, και βιοψυχικός, είναι και άπειρα ενεργός στο χώρο και το χρόνο. Σε αντίθεση με την απτή εφαρμοσιμότητα του ψυχροπολεμικού Λόγου, που προϋποθέτει την ύπαρξη ολοκληρωτικών καθεστώτων εντοπισμένων σε καθορισμένες συντεταγμένες , ο Λόγος περί Τρομοκρατίας στοχοποιεί όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με ένα χρονικά συνεχή-διαρκή τρόπο. Η απειλή της τρομοκρατίας δεν παύει με την καταστολή του ενός ή του άλλου τρομοκράτη, είναι δυνητικά παρούσα στο κάθε σημείο και δυνητικά δρώσα την κάθε στιγμή. Έτσι επιτρέπει μια πιο στρατηγική,πλανητική και μακροπρόθεσμη επιτήρηση για την κεφαλαιοκρατία, που δεν κινδυνεύει να χάσει την επικαιρότητα και τα αντικείμενα εφαρμογής της, ούτε να καταστεί πεπαλαιωμένη, με την εμφάνιση κάποιου νέου αντικαπιταλιστικού κινήματος που ξεπερνά τις υπάρχουσες πολιτικοιδεολογικές διαιρέσεις-ο οποιοσδήποτε πάει κόντρα με τη βία ενάντια στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, θα ταξινομηθεί σε τελική ανάλυση ως τρομοκράτης.
Θέση 3. Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας συγκροτεί σαν ανεστραμμένο του είδωλο τον Εξτρεμισμό του Κέντρου, που στηρίζεται στο φαντασιακό μιας χαμένης, καθαρής από αντικρατικούς κινδύνους, ασφαλούς ζωής-ενός φαντασιακού, δηλαδή, που απωθεί τον ταξικό και ευρύτερα κοινωνικό ανταγωνισμό, άρα και τις διακριτές πολιτικοιδεολογικές του εκφράσεις. Αποιδεολογικοποιώντας τον εχθρό ως ''τρομοκράτη'', αποιδεολογικοποιεί και τις μεταπολιτικές-μεταιδεολογικές φιλίες-Αριστεροί και Δεξιοί, και οποιοσδήποτε άλλος αποκηρύσσει τη βίαιη σύγκρουση με το κοινωνικοταξικό καθεστώς, καταχωρείται στο πεδίο του Λόγου ως φίλος της ομαλότητας και του θεσμικού κέντρου, έναντι των εχθρικών τρομοκρατικών άκρων. Μια νέα μετα-πολιτική γεωγραφία χαράσσεται, όπου οι παλιές πολιτικές και ιδεολογικές διακρίσεις φθίνουν. Αυτή είναι η θεαματική αναπαράσταση της κρατικής εξουσίας: γύρω από το Κέντροαριστεροδεξιό-φρούριο και τους πύργους του, από άπειρα περιφερειακά σημεία ξεκινά η εφόρμηση μιας πολλαπλής Ακραίας Τρομοκρατικής Βίας, άπειροι τρομοκράτες δαίμονες ξορκίζονται από τα ιερά και τα όσια της καπιταλοκοινοβουλευτικής τελετουργίας-αυτή είναι μια διαρκής ''κατάσταση πολιορκίας''. Το Θέαμα των Δίδυμων Πύργων είναι συγκροτητικό για το Λόγο περί της Τρομοκρατίας, όχι σαν ένα απλό ιστορικό γεγονός, αλλά και σανδομικό θεαματικό ισοδύναμο της σύγχρονης Τεχνολογίας της Εξουσίας. Η σκηνή των Δίδυμων Πύργων της 11ης Σεπτεμβρίου,ήταν μια τραυματική επαφή με το Πραγματικό-όχι όμως το Πραγματικό του ταξικού Κόσμου όπως είναι μέσα μέσα στην κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά το Πραγματικό μιας Τεχνολογίας Εξουσίας, που ως διαδικασία και συσχετισμός δυνάμεων συγκρότησε ικανούς για όλα ''τρομοκράτες'' ως παρανοϊκή αντίδραση σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους ή χρηματοδοτώντας τους, και ταυτόχρονα το Εξτρεμιστικό Κέντρο της παρανοϊκής Ασφάλειας και της κατασταλτικής ειρήνης.Τη στιγμή αυτή που το Κέντρο δέχεται χτύπημα από το ανεστραμμένο του είδωλο και ο καπιταλισμός αυτοκαταστρέφεται θεαματικά με την κατάρρευση της μεταψυχροπολεμικής συμβολικής τάξης (που αναπαριστούσε την Pax Americana ως τη πλέον ισχυρή και άθικτη),η κεφαλαιοκρατική εξουσία ανασυγκροτείται σε ανώτερο τεχνολογικά επίπεδο και μια νέα συμβολική τάξη έρχεται να δώσει νόημα στα συντρίμμια, ο Λόγος περί Τρομοκρατίας.
Θέση 4. Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας εκφέρεται όχι μόνο από τους κυρίαρχους, αλλά και
από όσους χρησιμοποιούν τους όρους φονταμενταλισμός-φανατισμός-τρομοκρατία. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο-είμαστε μέσα στο Λόγο, τον εκφέρουμε και τον αναπαράγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα, και ο μόνος τρόπος αποδόμησής του είναι η πραγματική ρήξη με τους αντιληπτικούς και νοητικούς όρους του, μέσα από την κατάδειξη των εσωτερικών του αντιφάσεων, αλλά και μέσα από την κατάφαση μιας αλήθειας που δημιουργεί νέες διατάξεις μεταξύ των σωμάτων και των εννοιών, επαναορίζοντας τί είναι το δίκαιο και το άδικο, το αληθινό και το ψεύτικο. Ρήξη και καταφαση που οδηγεί στο τσάκισμα του κρατικού μονοπωλίου της βίας και της ερμηνείας.
Θέση 5. Ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας είναι η συνέχιση της πολιτικής του Λόγου περί Τρομοκρατίας με άλλα μέσα, από τη σκοπιά του ίδιου του Λόγου.
Θέση 6. Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας, η κατάσταση πολιορκίας και εξαίρεσης που γίνεται ο κανόνας και η κριτική τους, είναι αδύνατη χωρίς μια κριτική της πολιτικής οικονομίας, της κοινωνικοταξικής διάρθρωσης και του δια-κρατικού συστήματος, αλλά και της οικονομίας επιθυμιών που συνθέτει το στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού στην ιδιαιτερότητά του. Η μονομερής ανάλυση και κριτική στο Λόγο και Πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, κινδυνεύει από τη φετιχοποίηση του ίδιου του αντικειμένου της κριτικής.
Θέση 7. Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας και ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας, πρέπει να αποκαλυφθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις-μέσα στον ταξικό Λόγο και τον ταξικό πόλεμο.
http://bestimmung.blogspot.gr/2015/01/5.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου