Νίκος Χαραλαμπόπουλος*: Η δύναµη αµφισβήτησης είναι στην αντικαπιταλιστική Αριστερά

Η πρώτη φάση µιας ιστορικής περιόδου που ξεκίνησε το 2008 µε την εκκωφαντική έκρηξη µιας παγκόσµιας κρίσης κι ένα γύρο αυθόρµητων κι ανολοκλήρωτων εξεγέρσεων σε όλο τον πλανήτη στην Ελλάδα κλείνει µε τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Η ιστορική στιγµή µιας πενταετίας σκληρών ταξικών αγώνων στην ελληνική κοινωνία, µε την κωδική ονοµασία «Μνηµόνια» κλείνει µε ένα ακόµα εκβιαστικό εκλογικό δίληµµα: ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, «ακροδεξιά» ανάπτυξη ή «σοσιαλδηµοκρατική» φιλανθρωπία;

Τόσα χρόνια δόθηκαν σκληρές µάχες. Ο αγωνιζόµενος λαός αντιµετωπίστηκε σαν εσωτερικός εχθρός και ασύµµετρη απειλή. Στοχοποιήθηκαν από τους κρατικούς µηχανισµούς αγωνιστές και συλλογικότητες. Η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευµένων και η Αντιπολεµική Διεθνιστική Κίνηση δέχθηκαν αλλεπάλληλες επιθέσεις και «επισκέψεις»: από την Ακροδεξιά, επίσηµους και «ανεπίσηµους» κυβερνητικούς κύκλους, µυστικές υπηρεσίες και το δικαστικό σύστηµα. Πιο πρόσφατες είναι δύο µηνύσεις, καθοδηγούµενες από την κυβέρνηση και τα επιτελεία, µελών της στρατιωτικής ιεραρχίας, για να επιβάλλουν τη σιωπή. Όπως δεν τα κατάφεραν σε δεκάδες αγωνιστές έτσι δεν θα τα καταφέρουν και σε εµάς. Όπως δεκάδες αγωνιστές έτσι κι εγώ συµµετέχω στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Οι δυνάµεις της πρώτης-φοράς-Αριστεράς υπόσχονται τη «νοικοκυρεµένη» συνέχεια του κράτους που ζούµε στους «εταίρους» της ΕΕ, τους εργοδότες και τα στρατιωτικά επιτελεία, αλλά ταυτόχρονα και τη «δηµοκρατική» συνέχεια του κράτους στο 1,5 εκατ. άνεργων, στη νεολαία της περιπλάνησης, στους αποκλεισµένους.

Ο λαός καλείται να δώσει και θα δώσει ένα κοινοβουλευτικό τέλος στο µαύρο µέτωπο των µνηµονιακών κυβερνήσεων και των συµµάχων τους, στο µαύρο µέτωπο ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και θα απαντ        ήσει στους «συνεργαζόµενους» φασίστες της Χρυσής Αυγής. Θα ήταν πολύ καλύτερα για τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας, αν αυτό το τέλος είχε δοθεί στους δρόµους µε ένα νέο εργατικό κίνηµα από τα όργανα του εξεγερµένου λαού.

Αυτό το στοίχηµα δεν έχει λήξει ακόµα. Παραµένει ανοιχτό. Είναι εφιάλτης τους. Η ελπίδα βρίσκεται στα εξεγερµένα ρεύµατα της νεολαίας, τις επαναστατικές δυνάµεις του λαού και τους νέους και παλιούς αγωνιστές της νέας εργατικής βάρδιας. Αν κάποιος µπορεί να βρεθεί κοντά σε αυτό το ελπιδοφόρο δυναµικό και να δώσει µαζί του τις µάχες, σίγουρα δεν είναι ουτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτούς ισχύει η «σιγή νεκροταφείου» είτε για την ενίσχυση των κοµµατικών µηχανισµών και τη «λαϊκή συµµαχία» είτε για τη «ρεαλιστική πολιτική» που χρειάζεται η αριστερή κυβέρνηση του ελληνικού καπιταλισµού.

Αν κάπου βρίσκεται αυτή η δύναµη αµφισβήτησης είναι στην αντικαπιταλιστική Αριστερά και στο δυναµικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι αγωνιστές της έχουν πρωτοστατήσει στις κοινωνικές αναµετρήσεις και σίγουρα δεν πρόκειται να δώσουν λευκή επιταγή, για να αλλάξει ο διαχειριστής αλλά να παραµείνει η πολιτική τους. Την επόµενη µέρα, αυτή που είναι πραγµατικά κρίσιµη, το επαναστατικό δυναµικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι εκεί.

* Μέλος της Αντιπολεµικής Διεθνιστικής Κίνησης και υποψήφιος Α΄ Πειραιά