Εδώ Παρίσι: Η ζωή συνεχίζεται κανονικά-Εξαίρεση αποτελούν περιοχές – γκέτο όπως μας πληροφόρησαν οι Παριζιάνοι, στοιχείο που αποδεικνύει την κυβερνητική ανησυχία για τις εκρήξεις των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Ανταπόκριση από το Παρίσι: Μάιρα Ζαρέντη, Κώστας Παπαντωνίου

Η εικόνα μιας πόλης φάντασμα, με τους Παριζιάνους κλειδαμπαρωμένους στα σπίτια τους μετά τα δραματικά γεγονότα, δεν επιβεβαιώνεται. Ο κόσμος βγαίνει κανονικά έξω, χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ και η παρουσία της αστυνομίας περιορίζεται σε ομάδες αστυνομικών που βρίσκονται σε σταθμούς-κόμβους. Εξαίρεση αποτελούν περιοχές – γκέτο όπως μας πληροφόρησαν οι Παριζιάνοι, στοιχείο που αποδεικνύει την κυβερνητική ανησυχία για τις εκρήξεις των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

 Στον πρώτο καφέ που ήπιαμε στην Belleville, ο επί 35 χρόνια κάτοικος Jean George,  δεν έδειξε στο ελάχιστο ανήσυχος. Αντιθέτως έμεινε έκπληκτος, όταν είπαμε πώς ήρθαμε από την Ελλάδα για να ζήσουμε από κοντά την επόμενη μέρα των «χτυπημάτων» από τους τζιχαντιστές. «Στην πλατεία υπάρχει κόσμος, στους δρόμους το ίδιο. Δυο μέρες μετά (από το χτύπημα στο Charlie Hebdo) οι άνθρωποι περπατούσαν κοιτώντας τον ουρανό».

Από την Belleville μέχρι τα γραφεία του Charlie Hebdo, η απόσταση είναι ελάχιστη. Κι όμως τίποτα δεν δείχνει πώς κάτι έχει αλλάξει στην καθημερινότητα των Γάλλων. Η  φαινομενικά, τουλάχιστον, αμετάβλητη  κανονικότητα ακόμα και σε ό,τι αφορά την μικροπαραβατικότητα (deals για μικροποσότητες ναρκωτικών) δημιουργούν έντονα την αίσθηση πως αν δεν γνωρίζαμε τι είχε συμβεί , σίγουρα θα συμπεραίναμε ότι ήταν μία μέρα όπως όλες οι υπόλοιπες.

Στην κεντρική πλατεία Republique, από την οποία θα ξεκινήσει σε λίγες ώρες μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων πανευρωπαϊκά, παρουσία σημαντικών πολιτικών ηγετών από δεκάδες χώρες της Ευρώπης, μπορούσες, επιτέλους, να συναισθανθείς τον αντίκτυπο των δολοφονιών στον κόσμο.  Η πλατεία αποτελεί τον χώρο, όπου ο κόσμος εκφράζει αιτήματα για την ελευθερία του Τύπου, για τη δημοκρατία, για την ειρήνη. «Γιατί;» γράφει ένα από τα μεγάλα πανό που έχουν απλώσει; Ενώ σε άλλα διατυπώνουν τα ερωτήματα: «Πώς φτάσαμε ως εδώ;» και «Ποια η κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε;» Υπάρχουν ακόμα λουλούδια, στυλό και μολύβια, κεριά. Αρκετοί γράφουν  αποχαιρετιστήρια λόγια και ποιήματα, κρατούν το πλέον δημοφιλές σλόγκαν των ημερών “je suis Charlie”.

Για τους λόγους που φτάσαμε εδώ, η εμπειρία του δασκάλου Jean George σε σχολεία, όπου οι μαθητές προέρχονται κατά βάση από φτωχικές οικογένειες, αποκαλύπτει ένα μέρος της αλήθειας. «Οι τζιχαντιστές προέρχονται από κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι τα παιδιά που δε θέλουν να συνεχίσουν το σχολείο, που δεν τους αρέσουν τα μαθήματα κι ενας λόγος είναι ίσως ότι έχουν στο μυαλό τους πολύ σοβαρότερα προβλήματα από την επίλυση μιας άσκησης. Προβλήματα επιβίωσης». Χαρακτήρισε «ηλίθια» την πράξη τους, αλλά κατέδειξε την ανισότητα  ως βασικό πρόβλημα της κοινωνίας του Παρισιού. Ήταν πάντα έτσι; «Εδώ και χρόνια η Belleville είναι μια φτωχική γειτονιά, έτσι παραμένει και τώρα, όπως και γενικά το κομμάτι αυτό της πόλης».  Το κομμάτι αυτό περιλαμβάνει από δεκάδες στοιβαγμένες σκηνές κάτω από τι γέφυρες του μετρό, μέχρι «χύμα» αστέγους.

Στην μελλοντική κοινωνία που οραματίζονται η φτώχεια δεν έχει θέση. Και βέβαια δεν έχει βία. Όπως μας είπε ηMadeleine, 60χρονη, που είχε έρθει από μακριά για να αποτίσει φόρο τιμής στους νεκρούς «έχουμε περισσότερο από ποτέ τη συναίσθηση για τη σημασία να αλλάξουν τα πράγματα». 

http://3pointmagazine.gr/