Σάββατο 25 Απριλίου 2015

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΤΟΥ «ΔΕΞΙΟΥ» ΚΑΙ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ» ΕΘΝΟΥΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ

Η καπιταλιστική κρίση, όπως εμφανίζεται σήμερα σαν μια περίπτωση «έκτακτης ανάγκης» , ως ένα περιβάλλον το οποίο επιβάλλει την λήψη «ειδικών» μέτρων και την αποδοχή τους, παράγει ένα διευρυμένο πεδίο δυνατοτήτων για την έκφραση της κρατικής και ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Σε αυτό το πεδίο κράτος και κεφάλαιο, με την επίκληση του «αναγκαίου και πρόσκαιρου», επιβάλλουν τις αναδιαρθρώσεις με βιαιότητα.
Αυτή είναι η εικόνα από την Ελλάδα της κρίσης  τα τελευταία χρόνια. Με την πρόφαση της «σωτηρίας της χώρας από την καταστροφή» και με την ασαφή εθνική υπόσχεση μιας μελλοντικής αναγέννησης, κράτος και αφεντικά οργανώνουν και ενισχύουν τη βία τους ως έναν προληπτικό πόλεμο χαμηλής έντασης πάνω στις επικίνδυνες τάξεις: στρατιωτικοποιούν ολοένα και περισσότερο την κοινωνική ζωή, διαλύουν κοινωνικές δομές και εξανεμίζουν δικαιώματα, υποτιμούν την εργασία και τη ζωή μέχρι το σημείο ολοένα και περισσότεροι να εμφανίζονται ως άχρηστο περίσσευμα
. Αν η εργασία ήταν το βασικό εμπόρευμα για την επέκταση της παραγωγής, τώρα διαρκώς μεγαλύτερο μέρος αυτού του «εμπορεύματος» θεωρείται «πλεονάζον» και αντιμετωπίζεται ως τέτοιο αλλά και ως ασύμμετρη απειλή στα δόγματα του (εσωτερικού και εξωτερικού) «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Κάπως έτσι, τα τελευταία χρόνια, η εμφάνιση, ο τρόπος οργάνωσης και θεσμοποίησης των κέντρων κράτησης μεταναστών έρχεται να στηριχθεί πάνω σε τρεις βασικές ιδέες: (1) στην θέση ότι η μετανάστευση αποτελεί ζήτημα υψίστης εθνικής ασφαλείας, (2) στην πάγια θέση του αστικού συστήματος εξουσίας ότι το μεταναστευτικό είναι από τις βασικές αιτίες της έλλειψης παραγωγικότητας και της οικονομικής ύφεσης και (3) στην ανάγκη για τη «δημοκρατική» περίφραξη όσων δεν χωρούν στην κοινωνική ομαλότητα ώστε αυτή να μπορεί να περιφρουρηθεί με «τάξη και ασφάλεια».
Τα  κέντρα κράτησης μεταναστών ως δομή θυμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μιας  κατάστασης πολέμου και οι έγκλειστοι σ’ αυτά τους αιχμαλώτους/ ομήρους/ θύματα μιας λωρίδας παραγωγής σωμάτων και θανάτου. Τα κέντρα κράτησης μεταναστών, αποτελούν χώρους όπου άντρες, γυναίκες και παιδιά στερούνται την ελευθερία τους για ένα χρονικό διάστημα που ποικίλει από λίγους μήνες ως 18 ή και περισσότερους. Επίσημα ή ανεπίσημα, λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένα, τα κέντρα κράτησης είναι χώροι όπου εκτοπίζονται, για διοικητικούς λόγους, μέλη συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων. Κοινωνικών ομάδων που παράγονται εντός του κυρίαρχου λόγου ως επικίνδυνες για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, τη δημόσια υγεία και την κοινωνική συνοχή.
Αυτές οι ομάδες των σύγχρονων «Αθλίων» στιγματίζονται ως βάρβαρες και απολίτιστες, ως εισβολείς που απειλούν την εθνική και φυλετική καθαρότητα ή τη νομιμότητα και την κοινωνική ενσωμάτωση, ως άχρηστο περίσσευμα το οποίο παρασιτεί και επιβαρύνει το κοινωνικό σώμα. Στις μέρες μας, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συμπυκνώνονται, κατά κύριο λόγο, στην κοινωνιολογική φιγούρα του παράνομου μετανάστη. Μαζί με τον τρομοκράτη και τον κοινό εγκληματία, παράγει το τρίπτυχο των «ψυχολογικών αποστολών» (psy ops, στα κρατικά εγχειρίδια των «εθνικών υπηρεσιών») του επιχειρηματικού κράτους άμυνας-ασφάλειας απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.
Τα κέντρα κράτησης, ως πολύ συγκεκριμένη τεχνολογία πληθυσμιακής διαχείρισης, επανεμφανίζονται μαζικά σε όλον τον πλανήτη, τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια, ως οργανικό κομμάτι των πολιτικών ελέγχου, ρύθμισης και πειθάρχησης των μεταναστευτικών ροών, είτε σε τοπικό/εθνικό επίπεδο, είτε σε διεθνές/διακρατικό. Δεν θα μπορούσαν παρά να είναι το αναγκαίο εσωτερικό συμπλήρωμα για τη διαχείριση της ανθρώπινης κινητικότητας που παράγεται μαζικά από την εξωτερική ιμπεριαλιστική πολιτική, των πολυεθνικών βιομηχανικών δικτύων, των χρηματοπιστωτικών κέντρων και των συμφωνιών ενέργειας και εμπορίου αλλά, εξίσου, από τον στρατιωτικό «ανθρωπισμό» των αποστολών εκτός συνόρων και της στήριξης αυταρχικών καθεστώτων, στο όνομα της τρομοκρατίας και της ανάγκης  εξαγωγής δημοκρατίας.
Ο έλεγχος αυτής της κινητικότητας, ώστε να περιοριστούν οι κίνδυνοι για ένα ευρύ πεδίο σχέσεων εξουσίας και να πολλαπλασιαστούν οι δυνατότητες για μια προσοδοφόρα -υλική και ιδεολογική- αξιοποίησή της, είναι πάγιο ζητούμενο για την σύγχρονη διακυβέρνηση. Πολύ σωστά, ο κ. Σακελλαρίδης μας ενημερώνει ότι «η ασφάλεια δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή». Η ασφάλεια είναι η κατεξοχήν πολιτική έννοια των α-πολιτικών κοινωνιών μας, είναι μια τεχνολογία διακυβέρνησης πολιτών-υπηκόων και αυτήν υπηρετεί οποιαδήποτε κυβέρνηση εγγυάται «τη συνέχεια του κράτους». «Αλλιώς δεν θα ήταν κυβέρνηση», θα προσθέταμε εμείς.
Δεν είναι τυχαίο, που οι μετανάστες είναι ο καταρχήν στόχος αυτής της πολιτικής. Απέναντι στην απειλή αμφισβήτησης των πολιτικών λιτότητας, καθαρ(ι)ότητας και στρατιωτικών επεμβάσεων, η κοινωνική πλειοψηφία πρέπει να δεχτεί τη νομιμότητά τους, την υποταγή στην «αιώνια αλήθεια» του κεφαλαίου και των κερδών του και -φυσικά- να μάθει να διοχετεύει την «οργή» ή την «αγανάκτησή της στον δικό της «εσωτερικό εμφύλιο». Η προστασία της συγκρότησης του έθνους-κράτους, η (ανα)συγκρότηση και θωράκιση της ταυτότητας του δυτικού ανθρώπου-πολίτη ως ανώτερου ανθρώπου, φορέα πολιτισμού, επιθυμιών και δικαιωμάτων, η εξυπηρέτηση των απαιτήσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού για φθηνή, ευέλικτη και πειθαρχημένη εργασία, η υποκειμενοποίηση των ίδιων των μεταναστών ως φοβισμένων, ενοχικών και πειθήνιων υποτελών και η απενεργοποίηση των δυνατοτήτων αγώνα που κουβαλούν μαζί τους, συγκροτούν ένα κορμό βασικών στόχων για τις αντι-μεταναστευτικές πολιτικές.
Ο σκόπιμος εγκλωβισμός των μεταναστών στα όρια της νομιμότητας, ή και έξω απ’ αυτά, είναι μια βασική τεχνική διαχείρισης με πολλαπλές στοχεύσεις: Η αναγωγή ενός ταξικού κοινωνικού φαινομένου σε ζήτημα δημοσίας τάξης και εσωτερικής ασφάλειας και η στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων στους μετανάστες είναι που επιτρέπει σε κράτος, αφεντικά και ντόπιους ιδιοκτήτες να χρησιμοποιούν άγριες μορφές πειθάρχησης και εκμετάλλευσης, εκτείνοντας τους περιορισμούς της αστικής νομιμότητας.
Οι μετανάστες εγκλωβίζονται σε μια θέση εντός της οποίας βρίσκονται ταυτόχρονα στερημένοι από το νόμο και παραδομένοι σ’ αυτόν: Στερημένοι από τις νομικές εγγυήσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα που προβλέπει το καθεστώς της ιδιότητας του πολίτη και ταυτόχρονα παραδομένοι στη βία και τις ορέξεις των μηχανισμών επιβολής του νόμου. Μέσα και έξω από το νόμο, μέσα και έξω από την ηθική/πολιτική κατηγορία του ανθρώπου, μέσα και έξω από την κοινωνία ως σώμα, αυτή είναι η μεταιχμιακή κατάσταση που επιχειρείται να επιβληθεί σε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν την προνομιακή θέση του λευκού, υγιούς, ανθρώπου-πολίτη μιας ανεπτυγμένης χώρας.
Χιλιάδες άνθρωποι που δραπέτευσαν απελπισμένοι από τις χώρες τους για μια απροσδιόριστη ελπίδα, καταλήγουν στην κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης χωρίς να έχουν διαπράξει καν κάποιο αδίκημα, κρατούνται παράνομα για μήνες ή για χρόνια. Όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους οδηγεί σε εξέγερση βρίσκουν απέναντι τους τις κρατικές δυνάμεις καταστολής κι έναν απάνθρωπο και ρατσιστικό κοινωνικό αυτοματισμό. Μια κατάσταση εξαίρεσης αναπτύσσεται διαρκώς, κομμάτι ενός κόσμου που κάθε μέρα αφαιρεί ζωές. Ενός κόσμου που δεν μπορεί να αλλάξει αλλά μόνο να ανατραπεί.
Δεν πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αναντίστοιχη των προσδοκιών που καλλιέργησε στον «δημοκρατικό κόσμο». Η δουλειά της δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από τη δημοκρατική συνέχεια του κράτους και των πολιτικών ασφαλείας του. Τα κέντρα κράτησης μεταναστών (στην Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο και αλλού), ο φράχτης του Έβρου, η Frontex και ο αντιμουσουλμανισμός ως πολιτική της ΕΥΠ, της αντιτρομοκρατικής είναι στρατηγικές επιλογές διατήρησης της κοινωνικής συνοχής της «εθνικής εξόδου από την κρίση» και της παραμονής στο Ευρώ και (κυρίως) την ΕΕ.
Αυτήν υποσχέθηκε και εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση. Μπορεί να νομιμοποιούνται οι μετανάστες 2ης γενιάς, αυτό όμως γίνεται στη βάση μιας νέας εθνικής ενότητας. Σε αυτήν θα βρίσκονται από τη μία μεριά οι «νόμιμοι» και «χρήσιμοι». Από την άλλη, θα βρίσκεται όλο το φάσμα «των επικίνδυνων» που δεν κατανοούν ή δεν χωρούν στην «εθνική προσπάθεια σωτηρίας» η οποία πουλιέται ως εθνική προσπάθεια «κοινωνικής σωτηρίας». Πρέπει να αναρωτηθεί, όμως, ο κόσμος της εργασίας: από την «κοινωνική σωτηρία» που ορίζεται ως κρατική ή ιδιωτική φιλανθρωπία κουπονιών και περιορισμένων χώρων στέγασης (κάποιων) άστεγων, ως επιδοτούμενη απασχόληση, από την «κοινωνική σωτηρία» στην οποία δεν χωρά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, μήπως το μόνο που μένει είναι η «νέα (ή νέες) εθνική υπόθεση (ή υποθέσεις)» των αφεντικών;
Γι’ αυτό δεν συναινούμε στη σημερινή κυβέρνηση και στην εθνική της προσπάθεια. Γι’ αυτό δεν συναινούμε σε καμία κυβέρνηση και καμία εθνική προσπάθεια. Δεν υπάρχει κανένα ενιαίο έθνος, παρά μόνο το «έθνος» του κεφαλαίου και των κερδών του και το «έθνος» των εργαζομένων και των απωλειών του. Οι μετανάστες μπορεί να είναι τα πρώτα θύματα αυτού του ακήρυχτου πολέμου αλλά είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουμε με τη σειρά και οι υπόλοιποι. Η μόνη σωτηρία για την κοινωνία είναι η ίδια η χειραφέτησή της ως χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων.
Είναι χρέος της κομμουνιστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς ή όχι να παλεύει ενάντια σε τέτοιες μορφές και όχι να ζητεί αλλά να επιβάλλει την καταστροφή τους; Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πρέπει να γίνουν οργανικό κομμάτι του εργατικού κινήματος ή όχι; Ούτως ή άλλως, αποτελούν οργανικό κομμάτι  των εκμεταλλευόμενων. Η ίδια η ύπαρξη των  στρατοπέδων συγκέντρωσης αποτελεί ντροπή και συλλογική ήττα για την εργατική τάξη. Όχι, απλώς, ένα ανθρωπιστικό ζήτημα.
Η απελευθέρωση και η χορήγηση πλήρων δικαιωμάτων στους πρόσφυγες και τους μετανάστες θα πρέπει να αποτελούν κομμάτι της καθημερινής μας παρέμβασης, σε ανθρώπους που φέρουν την ίδια (ή και περισσότερη) αγωνία για την επισφαλή ζωή τους, που φέρουν κοινές παραστάσεις και δυνατότητες αγώνα. Είναι η μόνη δυνατότητα, μαζί με τον αντικρατικό, τον αντιεργοδοτικό και τον αντιφαστικό αγώνα, να τσακιστεί και η Χρυσή Αυγή (που τόσο εύλογα έχει απασχολήσει την κοινωνία και το κίνημα) ως παραπροϊόν της πολιτικής και των «μακριών χεριών»  του κράτους.

Με βάση όλα τα παραπάνω,πιστεύουμε πως ο μόνος δρόμος που μπορεί να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω είναι ο δρόμος του συλλογικού αγώνα,της σύγκρουσης και της εξωστρέφειας. Τον πρώτο και τελευταίο λόγο απέναντι σε όλη αυτή τη κατάσταση, που ξεκινάει απ τους μετανάστες και καταλήγει στον καθένα από μας, την έχει και πρέπει να την έχει το κίνημα. Με βάση αυτή τη λογική θεωρούμε πολύ σημαντικό να στηρίζουμε διαδικασίες και καλέσματα που στόχο έχουν την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης και την ανάδειξη των αναγκαίων εκείνων αιτημάτων που αφορούν όλο το πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Στηρίζουμε λοιπόν τη Πρωτοβουλία που διοργανώνεται για ''Πανελλαδική Ημέρα Δράσης ενάντια στη πολιτική της κράτησης και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης'',που διοργανώνεται το Σάββατο 25 Απρίλη έξω απ το Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου