Αρκετά συχνά μπορείτε να διαβάσετε ότι το βαρύ ρωσικό άρμα μάχης Τ-90, στην παρούσα μορφή του, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύγχρονο άρμα. Οι Αμερικανοί θεωρούν το δικό τους βαρύ άρμα μάχης, το M1 Abrams, ως το καλύτερο στον κόσμο: Μια απόλυτη δημιουργία, μια αήττητη μηχανή του θανάτου. Το ρωσικό Τ-90, κατά τη γνώμη τους, θεωρείται παρωχημένο κατά τη στιγμή της εμφάνισης του αμερικανικού θαυματουργικού όπλου. Είναι αλήθεια αυτό;
Τα Abrams και Τ-90 έχουν κατασκευαστεί κυρίως για έναν σκοπό: το ένα να βάλει ενάντια στο άλλο. Τα κύρια άρματα μάχης Τ-90 και M1A1 Abrams είναι τυπικοί εκπρόσωποι των σοβιετικών και δυτικών τεθωρακισμένων σχολείων, ενσωματώνοντας διάφορες καινοτόμες ιδέες, σε μηχανολογικό και σε τεχνολογικό επίπεδο, πολλές φορές αντικροούμενες.
Το Τ-90 είναι ένας ριζικός εκσυγχρονισμός του αξιόπιστου και καλά δοκιμασμένου Τ-72, δημιουργήθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και έχει ενσωματώσει ό, τι καλύτερο είχε προβλεφθεί στα σοβιετικά τεθωρακισμένα. Το κύριο όπλο σε αυτή την αναβαθμισμένη έκδοση είναι το 125 χιλιοστών λείο πυροβόλο τύπου 2A46M4. Η προστασία του άρματος έχει αυξηθεί σχεδόν 3 φορές σε σύγκριση με τις πρώτες τροποποιήσεις του Τ-72 και περιλαμβάνει μια ισχυρή παθητική θωράκιση ημι-ενεργού τύπου, καθώς και μια ενσωματωμένη «ενεργή» δυναμική άμυνα που επιτρέπει ένα υψηλό επίπεδο προστασίας, χωρίς να γίνεται υπέρβαση στο όριο βάρους, λόγω μιας ικανοποιητικής απόδοσης στην κινητικότητα του οχήματος.
Το Μ1 Abrams, σε πρώτο βαθμό, δημιουργήθηκε ως ένα αντιαρματικό όπλο, του οποίου αποστολή ήταν να σταματήσει, ή τουλάχιστον να καθυστερήσει, το κύμα των σοβιετικών τανκς, το αργότερο πριν αυτά ξεχυθούν στις ακτές του Ατλαντικού. Η ανάπτυξη αυτού του άρματος διεξήχθη σε στενή συνεργασία με σχεδιαστές τεθωρακισμένων από την Γερμανία, αλλά με αμερικανικά χαρακτηριστικά. Το κύριο όπλο με την τροποποίηση σε M1A1 είναι ένα 120 χιλιοστών λείο πυροβόλο τύπου M-256, το οποίο είναι μια ελαφρώς τροποποιημένη έκδοση του γερμανικού όπλου Rh-120. Η πρώτη τροποποίηση του άρματος ενσωματώνει μια πολλαπλών στρώσεων σύνθετη θωράκιση, η οποία είναι περισσότερο γνωστή ως Chobhem και που αναπτύχθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σε νεότερες εκδόσεις η θωράκιση περιλαμβάνει στρώσεις υψηλής πυκνότητας απεμπλουτισμένου ουρανίου.
Η θωράκιση του πύργου του Τ-90 αναφέρεται ως ημι-ενεργού τύπου. Στο μπροστινό μέρος του πύργου είναι δύο κοιλότητες, σε γωνία 55 μοιρών ως προς το διαμήκη άξονα του σασί, στις οποίες τοποθετούνται τα ημι-ενεργού τύπου πακέτα προστασίας. Η δομή της θωράκισης είναι ένα φράγμα που αποτελείται από 3 στρώματα: Η επίδραση αυτών των πλακών ως προ την θωράκιση είναι έως και 40% αυξημένη σε σύγκριση με τις μονολιθικές θωρακίσεις της ίδιας μάζας. Επιπλέον, στο άρμα μάχης έχει επίσης ενσωματωθεί μια εσωτερική προστασία που καλείται Kontakt-5 ή Relikt στην πλέον αναβαθμισμένη έκδοση. Αυτή η ενεργή άμυνα στρέφεται κατά απειλών RHA, HEAT, αλλά και κατά όπλων κινητικής ενέργειας. Το σύστημα παρέχει μια ισχυρή προστασία πλευρικά, με την καταστροφή της εισερχόμενης απειλής, πριν αυτή πλήξει θανατηφόρα το άρμα.
Στο T-90 εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά οπτρονικό τύπου TSHU-1-7. Έχει σχεδιαστεί για να προστατεύει το άρμα μάχης κατά κατευθυνόμενων βλημάτων, δηλαδή να παραπλανήσει κατευθυνόμενα βλήματα υπέρυθρου, όπως τα βλήματα Hot, Milan, Maverick, Hellfire, καθώς και συστήματα πυροβολικού με ανιχνευτές λέιζερ.
Η θωράκιση του πύργου του M1A1 αποτελείται από μια εξωτερική και μια εσωτερική θωράκιση, από πλάκες χάλυβα που συνδέονται μεταξύ τους - μεταξύ των οποίων είναι τα πακέτα που ουρανίου, μεταλλικά και μη μεταλλικά υλικά. Λόγω της υψηλής πυκνότητας (3.19 g/cm3 η πυκνότητα του ουρανίου), όλες αυτές οι πλάκες δημιουργούν μια «εκρηκτική» φύση, καταστρέφοντας τις απειλές. Με άλλα λόγια, οι Αμερικανοί έχουν «ντύσει» το άρμα εσωτερικά με στρώσεις από «εκρηκτικά κεραμίδια» τα οποία όταν το βλήμα του εχθρού πλήξει το άρμα, αυτά εκπυροσοκροτούν, καταστρέφοντας το βλήμα πριν αυτό καταφέρει να εισχωρήσει στο εσωτερικό του άρματος.
Απαγορευτικά μεγάλο είναι το χάσμα μεταξύ του σασί και του πύργου στο Abrams. Είναι τόσο μεγάλο που μπορεί να βληθεί κάτω από τον πύργο, και σε μεγάλη απόσταση. Στην περίπτωση αυτή, δεν βοηθεί ούτε η υψηλή προστασία στα πρόσθια τμήματα του σασί, ή η παχιά θωράκιση του πύργου. Οι αδύναμες πλευρές της θωράκισης στην περιοχή του κινητήρα και του χώρου του πληρώματος κάνουν το Abrams ευάλωτo σε όπλα μικρού διαμετρήματος.
Ευπρόσβλητες ζώνες της θωράκισης του Τ-90 είναι οι περιοχές και στις δύο πλευρές του όπλου, που δεν καλύπτονται με ενεργή θωράκιση. Αποδυναμωμένη είναι επίσης η περιοχή στα ανώτερα μέρη του σασί, μπροστά στο παρατηρητήριο του οδηγού. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του σχεδιασμού όλων των ρωσικών αρμάτων μάχης, αρχής γενομένης με το Τ-64.
Η σχεδιαστική φιλοσοφία κατασκευής των δύο αυτών μονομάχων, είναι διαφορετική. Έτσι, ο όγκος του Abrams υπερβαίνει εκείνον του Τ-90 σχεδόν κατά διπλάσσιο ποσοστό. Το πλήρωμα του αμερικανικού οχήματος αποτελείται από τέσσερα άτομα, ενώ στο ρωσικό όχημα η λειτουργία της φόρτωσης γίνεται αυτόματα. Αυτή η λύση επιτρέπει την αύξηση του ποσοστού των βολών, για την περίπτωση 9 ανά λεπτό, όπως και την εξοικονόμηση χώρου, αλλά στην περίπτωση της καταστροφής του διαμερίσματος του πληρώματος, η έκρηξη των πυρομαχικών του αυτόματου φορτωτή είναι σχεδόν εγγυημένη. Επίσης, ο αυτόματος φορτωτής περιορίζει το μέγιστο μήκος του κυρίου όπλου.
Σε ένα σύγχρονο πόλεμο, τα βαριά άρματα μάχης όπως το Τ-90 και το Abrams, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να ανταποκριθούν σε μια ανοιχτή μάχη, καθώς τα βαριά άρματα μάχης αντιμετωπίζουν σήμερα πληθώρα φονικότατων απειλών. Απέναντι σε κατευθυνόμενα βλήματα από αεροσκάφη και ελικόπτερα δεν έχουν καμία ελπίδα επιβίωσης, αλλά ακόμη και στα αντιαρματικά κατευθυνόμενα βλήματα του πεζικού το ποσοστό επιβίωσης δεν πρέπει να είναι ιδαίτερα μεγάλο.
Σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι η πραγματική αποτελεσματικότητα του καθενός από αυτά τα άρματα μάχης, ορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το επίπεδο της εκπαίδευσης των πληρωμάτων.http://defencenews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου