Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015
Έναν χρόνο μετά την δολοφονία του Μάικλ Μπράουν και τα γεγονότα του Φέργκιουσον των ΗΠΑ και δύο εβδομάδες μετά τον θάνατο της Σάντρα Μπλαντ, δημοσιεύουμε μια συζήτηση με τον κάτοικο του Φέργκιουσον, ακτιβιστή Μπασέμ Μάσρι και αναρωτιόμαστε: Μια κοινωνία-πρότυπο για τους φιλελεύθερους πόσο ελεύθερη και δημοκρατική είναι; Πόσο νιώθει σταθερότητα και ασφάλεια ένας μαύρος κάτοικος του Φέργκιουσον στις σύγχρονες ΗΠΑ; Πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι ένας άνθρωπος που εν έτει 2015 δηλώνει ότι το σύστημα χρειάζεται γκρέμισμα;
Σύλληψη στο Φέργκιουσον, Αύγουστος 2014. Φωτογραφία: Scott Olson/Getty Images
Για τη δημοσίευση της συζήτησης που ακολουθεί, καθώς και την παράθεση στοιχείων που την πλαισιώνει, αφορμή αποτελεί ο ένας χρόνος μετά τα γεγονότα του Φέργκιουσον. Αφορμή, όμως, θα μπορούσε να αποτελέσει και ο θάνατος της αφροαμερικανής Σάντρα Μπλαντ τον Ιούλιο, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μέσα σε κελί όπου βρέθηκε γιατί όταν οδηγούσε δεν έβγαλε φλας (αν και το βίντεο της σύλληψής της δείχνει ότι ο αληθινός λόγος που φυλακίστηκε ήταν επειδή αντιμίλησε στον αστυνομικό που τη σταμάτησε για έλεγχο).
Αφορμή θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει και η σφαγή στη Νότια Καρολίνα ένα μήνα πιο πριν, όταν λευκός ένοπλος εκτέλεσε μέσα σε εκκλησία 9 μαύρους. Ή, ίσως, τελικά, σε μια χρονιά όπως το 2015, όπου επίσημα καταγράφονται 530 νεκροί από πυρά αστυνομικών,¹ να μην χρειάζεται αφορμή για να ασχοληθεί κανείς με ένα πρόβλημα που γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Είναι φυλετικό; Είναι κοινωνικό; Αστυνομικό; Ταξικό; Ας ξεκινήσουμε τη διαδρομή μας από το Φέργκιουσον και στην πορεία ίσως πάρουμε απαντήσεις. Εν συντομία τα γεγονότα: Τον περασμένο Αύγουστο σκοτώνεται στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ ο 18χρονος Μ. Μπράουν από πυρά αστυνομικού. Ο Μπράουν είναι νεαρός, άοπλος και μαύρος.
Η γειτονιά ξεσηκώνεται και σε λίγο ολόκληρη η πόλη. Ακολουθεί το Σικάγο και πολλές ακόμη πόλεις των ΗΠΑ. Το twitter βοηθά στο συντονισμό και την εξάπλωση της διαμαρτυρίας. Τα συνθήματα και τα ονόματα των νεκρών γίνονται hashtag. Η επέμβαση της αστυνομίας είναι στρατιωτικού τύπου.
Τα κυρίαρχα media ξεκινούν κατευθείαν εκστρατεία δαιμονοποίησης των διαδηλωτών. Αντί για κριτική στην αστυνομική αυθαιρεσία γίνεται επίθεση στους «βίαιους διαδηλωτές». Είναι προφανές τι σας θυμίζει αυτό. Κι εμένα το ίδιο μου θύμισε κι έτσι, όταν είδα ένα video στο youtube όπου ένας ακτιβιστής διασταυρώνει τα ξίφη του με τον «αμερικάνο Πρετεντέρη» του CNN, έψαξα και βρήκα τον διαδηλωτή στο twitter για να δω και τη δική του εκδοχή.
Ο Bassem Masri είναι κάτοικος Φέργκιουσον, ακτιβιστής ρεπόρτερ, και έχει παλαιστινιακή καταγωγή. Συμμετέχει ενεργά στο κίνημα εναντίον της αστυνομικής βίας και αρθρογραφεί για θέματα ρατσισμού, κοινωνικής ανισότητας, ενώ έχει ενδιαφέρον και για το παλαιστινιακό ζήτημα. Κυρίως όμως ζει σε μια γειτονιά που έγινε το επίκεντρο των εξελίξεων και δίνει την οπτική ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει προβλήματα ρατσισμού και αστυνομικής αυθαιρεσίας και ο ίδιος.
Ξεκινώ την συζήτηση ρωτώντας αν ο Μάσρι βλέπει ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση και στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 1960.
«Εκείνο ήταν ένα πετυχημένο κίνημα καθώς κέρδισε το δικαίωμα ψήφου» μου λέει, αναφερόμενος στο νομοθέτημα του 1965 που επέβαλε την εφαρμογή της 14ης και 15ης Τροπολογίας του Συντάγματος των ΗΠΑ. «Σήμερα, κάνουμε πορείες και επιδιώκουμε την ενημέρωση και ενεργοποίηση του κοινού όπως τότε, όμως δε μπορούμε να κάνουμε εν έτει 2015 τα ίδια ακριβώς πράγματα που τότε λειτούργησαν. Η διαφορά είναι κυρίως ότι σήμερα λειτουργούμε περισσότερο σε επίπεδο κοινότητας, ενώ τότε τα πράγματα γίνονταν σε εθνικό επίπεδο περισσότερο. Τώρα θέλουμε να φτιάξουμε τα πράγματα στο σπίτι μας, π.χ. το Φέργκιουσον, κι αυτό να λειτουργήσει και σαν μοντέλο και για άλλες περιοχές».
Από την πρώτη διαδήλωση στο Φέργκιουσον τον περασμένο Αύγουστο μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί 932 συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις.² Έχουν φτιαχτεί και πολλές αξιόλογες ιστοσελίδες όπως τοhandsupunited.org και το blacklivesmatter.com που προσπαθούν να φέρουν στο φως στοιχεία για την αστυνομική βία και την ανισότητα, και να εμπλέξουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινής γνώμης στην κουβέντα αυτή, καθώς και να οργανώσουν το κίνημα.
«Για να θεραπεύσουμε την κοινότητά μας από τα τραύματα που προκαλεί η καταπίεση και ο ρατσισμός ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι συζητήσεις που ενοχλούν, που πολλοί από εμάς δε θέλουν να κάνουν» λέει ο Μάσρι.
Μετά την πρώτη εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα, πολλοί στην Ευρώπη θεώρησαν ότι οι ΗΠΑ έχουν αφήσει πίσω το ρατσισμό, όμως βλέπουμε ότι αυτό δε συνέβη. Υπάρχει κριτική, ρωτάω, στη διακυβέρνηση Ομπάμα για έλλειψη δράσης όσον αφορά την εξάλειψη των διακρίσεων;
«Ο πρόεδρος» μου απαντά ο Μάσρι «ουσιαστικά είναι μια μαριονέτα στα χέρια των Ρεπουμπλικάνων που κατέχουν τη Γερουσία. Όπως όλοι οι πολιτικοί, είναι υποκριτής. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους. Η αλλαγή δεν θα έρθει από μέσα από το σύστημα αλλά απ΄έξω. Μπορεί τη δεκαετία του 60 να κερδίσαμε το δικαίωμα ψήφου αλλά υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να απονομιμοποιηθούμε, πολλοί χάνουμε τα πολιτικά μας δικαιώματα, οπότε πολλές φορές ούτε καν μπορούμε να ψηφίσουμε».
Εδώ, αλλά και σε άλλα σημεία της κουβέντας μας, ο Μάσρι αναφέρει τη λέξη «disenfranchised». Εννοεί αυτούς που έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα λόγω καταδίκης από δικαστήριο. Ψάχνοντας αργότερα γιατί θεωρεί τόσο σημαντική αυτή την πρακτική βρίσκω νούμερα σοκαριστικά: δύο εκατομμύρια αφροαμερικανοί έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα, ήτοι το 13% του μαύρου πληθυσμού, ποσοστό επτά φορές μεγαλύτερο αναλογικά με το συνολικό πληθυσμό.³
Και η Αμερική, ρωτάω, ως «Χώρα της Ελευθερίας», που ξέραμε;
«Αυτό είναι ψέμα φίλε μου. Εντελώς ψέμα» μου απαντάει. «Γνωρίζεις την κατάσταση στην Παλαιστίνη και τη Δυτική όχθη όπου υπάρχουν δρόμοι όπου επιτρέπεται να πηγαίνουν μόνο Ισραηλινοί; Άκου πως έχουν τα πράγματα εδώ. Όταν οδηγάς ένα αυτοκίνητο με μαύρους επιβάτες και πηγαίνεις σε μια περιοχή που ‘’δεν θα έπρεπε να είσαι’’, η αστυνομία θα σε σταματήσει για έλεγχο. Όταν ξαναπάς θα σε ξανασταματήσει. Θα σου βρει κάτι και θα σου δώσει κλήση, ξανά και ξανά. Κάθε κλήση κάνει 400-500 δολλάρια. Έτσι θα σταματήσεις να πηγαίνεις σε αυτή τη γειτονιά. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένα αόρατο τείχος γύρω από τις περιοχές που δεν ανήκει ένας μαύρος. Αυτό γίνεται εδώ και χρόνια. Υπάρχει πρόβλημα και στην εκπαίδευση. Τα σχολεία στις περιοχές που μένουμε είναι πολυπληθή, με έλλειψη σε υποδομές, τη στιγμή που τα σχολεία των πλούσιων περιοχών έχουν όλες τις παροχές για τους μαθητές τους. Έτσι μεγαλώνει και το ψηφιακό χάσμα μεταξύ μας».
Διαδηλωτής στο Φέργκιουσον σηκώνει τα χέρια ψηλά. Φωτογραφία: Getty Images
Σύμφωνα με την παραπάνω έρευνα της εταιρείας Γκαλοπ4 το χάσμα δεν είναι μόνο ψηφιακό αλλά αφορά και τις προτεραιότητες ως προς το νούμερο ένα πρόβλημα των ΗΠΑ αυτή τη στιγμή. Οι μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ του λευκού και του μαύρου πληθυσμού εντοπίζονται κυρίως στην προτεραιότητα στο θέμα της ανεργίας, των φυλετικών σχέσεων, της φτώχιας αλλά και του εγκλήματος. Το τελευταίο έχει ενδιαφέρον, καθώς οι μαύροι που, σύμφωνα με την προπαγάνδα, είναι οι κύριοι φορείς του εγκλήματος, είναι και αυτοί που απειλούνται περισσότερο από αυτό, καταδεικνύοντας ότι η γκετοποίηση και η ανισότητα είναι οι αιτίες του, κι όχι βέβαια κάποια δήθεν ροπή των μαύρων προς το έγκλημα.
Ποια η σημασία, ρωτάω τον Μάσρι, των celebrities που βγήκαν και δήλωσαν υπέρ του κινήματος;
«Μας εμπνέει και θέλει θάρρος να το κάνουν αυτό» μου λέει «καθώς ζουν προνομιούχες ζωές και δεν ανήκουν στην καταπιεσμένη τάξη. Τους πήρε λίγο καιρό βέβαια. Χρειάστηκε να βγουν και να τους καλέσουν ανοιχτά κάποιοι καλλιτέχνες, όπως ο T-Dub, για να το κάνουν. Στ’ αλήθεια όμως, ανήκουν στο 1% και επωφελούνται από την πολιτική μειωμένων φόρων του Bush, οπότε το χρήμα μετράει περισσότερο και θα είναι τελικά με τη μεριά του συστήματος».
Από ό,τι καταλαβαίνω, ο Μάσρι δεν πιστεύει ότι πρόκειται μόνο για θέμα ρατσιστικών διακρίσεων αλλά και ταξικών διακρίσεων…
«100%» μου απαντάει. «Δεν έχει σημασία το χρώμα σου, αν είσαι φτωχός το σύστημα θα σε κυνηγήσει. Οι μόνοι που μετράνε είναι αυτό το 1% που κατέχει τον πλούτο. Βλέπουμε και ανθρώπους της μεσαίας τάξης όπως είναι οι αστυνομικοί να χρησιμοποιούνται από το 1% για να καταπιέζουν εμάς. Είναι ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει».
Τι θέλει το κίνημα να κάνει, ρωτάω, σε πολιτικό επίπεδο;
«Πρώτα απ’όλα να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους θανάτους» μου λέει ο Μάσρι. «Βασικά θέλουμε να μη μας σκοτώνουν. Θέλουμε να εφαρμόσουμε κάποιες πολιτικές όπως το Boycott Divestmentand Sanctions στην Παλαιστίνη (μποϋκοτάζ και κυρώσεις για όσους καλλιεργούν το ρατσισμό), ώστε να ενδυναμώσουμε επιχειρήσεις μαύρων και λατίνων, να αποκτήσουμε οικονομική δύναμη και δικά μας λόμπι στα κέντρα αποφάσεων που θα μας εκπροσωπούν απευθείας. Κυρίως όμως δεν θέλουμε εκπροσώπους όπως ο Αλ Σάρπτον και η National Association for the Advancement of Coloured People (Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων) που θα λειτουργούν ως κομπάρσοι του συστήματος. Που θα μας κατευνάζουν λέγοντας ότι όλα πάνε καλά, ενώ τα δικαιώματά μας συρρικνώνονται συνέχεια. Είναι ντροπή. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κέρδισε το δικαίωμα ψήφου και μετά το πήραν πίσω για πολλούς από μας μέσω στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων. Ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει κι εμείς επιλέξαμε να σταματήσουμε να πολεμάμε. Κι έχεις και τα media να μας δαιμονοποιούν και να συμμετέχουν σε αυτό τον πόλεμο εναντίον μας. Και υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που επηρεάζονται από αυτά. Γι’ αυτό είναι κρίσιμο να σπάσουμε το ψηφιακό χάσμα που σου έλεγα πριν, να έχουν πρόσβαση στα social media περισσότεροι άνθρωποι και να σχηματίζουν δικιά τους γνώμη. Εν τέλει το σύστημα χρειάζεται γκρέμισμα από πάνω μέχρι κάτω».
Στις διαδηλώσεις που γίνονται, ρωτάω, έχει υπάρξει ως αποτέλεσμα κάποια διαπραγμάτευση από εκπροσώπους των διαδηλωτών με τις αρχές;
«Μέχρι στιγμής», μου λέει (σ.σ.: ως τον Ιανουάριο του 2015), «ούτε μία φορά δεν έχει δεχτεί κάποιος να διαπραγματευτεί μαζί μας. Το μόνο που κάνουν είναι να απαιτούν από εμάς να σταματήσουμε τις διαδηλώσεις, τη στιγμή που έχουν σκοτώσει άλλα πέντε άτομα από τον Αύγουστο μόνο στο Σεντ Λούις!»
Toν Δεκέμβριο του 2014 το δικαστήριο αρνείται να καταδικάσει τους αστυνομικούς που έπνιξαν με λαβή τον Έρικ Γκάρνερ, κατά την προσαγωγή του για παράνομο εμπόριο τσιγάρων στον δρόμο.
Οι κραυγές του, «Δεν μπορώ να αναπνεύσω!», λίγο πριν πεθάνει, έγιναν σύμβολο της ασφυξίας της μαύρης κοινότητας από την αδικία και ακόμα και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ντε Μπλάζιο είπε πως δε θα μπορέσει να εξηγήσει στον (μαύρο) γιο του την άδικη απόφαση του δικαστηρίου και πως θα τον συμβουλεύσει να προσέχει την αστυνομία. Τον ίδιο μήνα δύο αστυνομικοί σκοτώθηκαν από εκτελεστές που φέρονται να εκδικήθηκαν για τους φόνους μαύρων ανδρών την αστυνομία. Στην κηδεία των αστυνομικών, οι ένστολοι γύρισαν την πλάτη στο δήμαρχο κατά την εκφώνηση του επικήδειου λόγου του.
Τι έγινε στη Νέα Υόρκη, ρωτάω τον Μάσρι, και οι αστυνομικοί γύρισαν την πλάτη στο δήμαρχο Ντε Μπλάζιο; Υπήρξε πολιτικό σχέδιο πίσω από αυτό ή ήταν αυθόρμητη αντίδραση των αστυνομικών;
«Ουσιαστικά γύρισαν την πλάτη σε όλους τους κατοίκους τους οποίους θα έπρεπε να υπηρετούν» μου απαντάει. «Φυσικά και υπήρχε πολιτικό σχέδιο. Οι αστυνομικές ενώσεις έχουν μεγάλη δύναμη εδώ. Ο Πατ Λιντς, που είναι πρόεδρος της αστυνομικής ένωσης Νέας Υόρκης, είπε ότι ο Ντε Μπλάζιο έχει στα χέρια του το αίμα των αστυνομικών και μάλιστα κήρυξε πόλεμο απέναντι στους διαδηλωτές. Κυριολεκτικά».
Δεν θα έπρεπε να απολυθεί, ρωτάω, για αυτές τις δηλώσεις ως υπεύθυνος για τη βία που θα ακολουθήσει από τους αστυνομικούς;
«Δυστυχώς η ευτυχώς, ευτυχώς κατά τη γνώμη μου, έχουμε ελευθερία του λόγου και μπορεί να λέει ό,τι θέλει» μου απαντάει ο Μάσρι. «Οι ενώσεις είναι άλλο πράγμα από την αστυνομία. Όμως η αστυνομία στην Αμερική είναι σφιχτή σαν συμμορία και υπερασπίζεται ο ένας τον άλλον. Η διαφθορά συγκαλύπτεται και όποιος βγει να την καταγγείλει είναι ήρωας γιατί μπορεί να βρεθεί μέχρι και νεκρός. Πρέπει να αλλάξει η εκπαίδευση της αστυνομίας. Να μάθουν να αφοπλίζουν χωρίς πυροβόλα όπλα και χωρίς την απειλή θανάτου γατί αποδεικνύεται ότι όταν τους δίνεται η δυνατότητα να σκοτώσουν, το κάνουν. Και να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός που είναι ενσωματωμένος στο σώμα. Υπήρξαν διαδηλώσεις υπέρ της αστυνομίας αυτό τον καιρό που οργανώνονταν από πρώην αστυνομικούς στις οποίες δέχτηκα ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς και απειλές και εγώ, το είδα στην πράξη αυτό που σου λέω».
Ενδεικτικά, στο ντοκιμαντέρ του Νικ Μπρούμφιλντ «Tales of the grim sleeper», όπου ερευνάται, μεταξύ άλλων, η εγκληματικότητα στις μαύρες και ισπανόφωνες γειτονιές του Λος Άντζελες, βρίσκουμε τον όρο «NHI» (No Humans Involved). Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται ανεπίσημα από τους αστυνομικούς για περιπτώσεις όπου εμπλέκονται ναρκομανείς, καταδικασμένοι, άστεγοι, μειονότητες και όπου υπονοείται ότι η ελεύθερη χρήση βίας εκ μέρους των αστυνομικών νομιμοποιείται άτυπα καθώς «δεν εμπλέκονται άνθρωποι’». Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός μιας στερεοτυπικά ρατσιστικής αντίληψης, τότε δεν ξέρω ποιος είναι.
«Υπάρχει αυτή η κατάσταση με εμάς γιατί είμαστε φτωχοί λόγω της ανεργίας» λέει ο Μάσρι. «Και όσο είμαστε έτσι, δαιμονοποιημένοι και βαφτισμένοι ως εγκληματίες, δεν βρίσκουμε δουλειές. Έτσι, η μόνη διέξοδος πολλές φορές είναι το εμπόριο ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά είναι μεγάλο πρόβλημα εδώ και δεν είναι πρόβλημα εγκληματικότητας αλλά ιατρικό πρόβλημα. Το αντιμετωπίζουν όμως ως πρόβλημα εγκληματικότητας για να μπορούν να ταϊζουν τη βιομηχανία των φυλακών από την οποία βγάζουν πολλά χρήματα. Αν ανοίξουν κέντρα αποκατάστασης, οι ναρκομανείς θα θεραπευτούν και δεν θα πέφτουν στο έγκλημα, αλλά αυτό δεν είναι καλό για τη βιομηχανία φυλακίσεων».
Με δύο εκατομμύρια ενήλικες5 να βρίσκονται στη φυλακή (ο μεγαλύτερος πληθυσμός φυλακισμένων στον κόσμο), με φυλακές ως επί το πλείστον ιδιωτικές, αλλά και με τις δημόσιες φυλακές να έχουν τεράστια συμβόλαια με εργολάβους σίτισης κλπ, ο όρος «βιομηχανία φυλακίσεων» δεν αποτελεί υπερβολή.
Φέργκιουσον, Αύγουστος 2014
Ποια είναι, ρωτάω, η προσωπική εμπειρία του Μάσρι από το κόστος που έχει η συμμετοχή στο κίνημα;
«Οδηγούσα ανασφάλιστος στα 19 μου και έπαθα ατύχημα» μου λέει. «Έφαγα 20000 πρόστιμο. Λεφτά για ασφάλιση δεν είχα και προφανώς δεν είχα να πληρώσω και το πρόστιμο. Η δημόσια συγκοινωνία είναι άθλια και όλοι πάμε παντού με το αμάξι. Εγώ είχα εντάλματα και συνέχιζα να οδηγώ γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τα εντάλματα ενεργοποιήθηκαν ξανά -9 χρόνια μετά- όταν έμαθαν ότι συμμετέχω στις διαδηλώσεις. Με έπιασαν και με έβαλαν μέσα και μου πήραν και όλα τα πράγματα. Έτσι σε κάνουν πολίτη δεύτερης κατηγορίας, σε αφήνουν χωρίς επιλογές».
Τα πολιτικά σου πιστεύω, τον ρωτάω, ποια είναι; Θεωρείς τον εαυτό σου αριστερό, δεξιό…
«Η κατάσταση εδώ είναι μπερδεμένη» μου απαντάει. «Το δημοκρατικό κόμμα είναι μπερδεμένο, το ρεμπουμπλικανικό κόμμα είναι μπερδεμένο, επικρατεί χάος. Εγώ είμαι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά της αστυνομικής βίας. Αυτά θεωρώ σημαντικά για μένα τώρα. Ο στόχος μου είναι ο στόχος του Φέργκιουσον που είναι να είμαστε όλοι ίσοι και να υπάρχει δικαιοσύνη».
Από την κουβέντα με τον Μπασέμ, αλλά και από την έρευνα που έκανα, διαπιστώνω ότι σε κάποια θέματα οι κάτοικοι των ΗΠΑ είναι πρωτοποριακοί: ο τρόπος που παίρνουν προσωπικά τα πολιτικά ζητήματα, απότοκο μιας φιλελεύθερης δημοκρατικής παράδοσης, το πώς θέλουν να έχουν αληθινή αλληλεπίδραση και να αλλάξουν τις αντιλήψεις των συμπολιτών τους, και πώς χρησιμοποιούν το internet και τα social media για να προωθήσουν το κίνημα. Όμως, η άλλη όψη του φιλελευθερισμού, στο οικονομικό πεδίο, το πόσο ριζωμένος είναι ο ατομικισμός, η έννοια της ευκαιρίας έναντι της κοινωνικής προστασίας, και κυρίως ο βαθιά ριζωμένος συστημικός ρατσισμός και η ανισότητα, δείχνουν ότι έχει δρόμο ακόμα μέχρι να φτάσει το κίνημα στον πυρήνα του προβλήματος , στην οικονομική, ταξική ανισότητα. Το πόσο γρήγορα θα διανυθεί αυτός ο δρόμος εξαρτάται από πολλά πράγματα, όπως το αν θα συναντηθούν ή όχι το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα με το νέο συνδικαλιστικό κίνημα που φαίνεται σιγά σιγά να ζωντανεύει.
Μέχρι στιγμής, η μεσαία τάξη, που ήταν η ραχοκοκαλιά των ΗΠΑ, έψαχνε την κοινωνική συνοχή μέσα από τις πολιτικές καταστολής και την πιστωτική επέκταση. Με την έκρηξη της ρατσιστικής βίας που ξεθάβει φαντάσματα του παρελθόντος, ακόμα και τις σημαίες του Αμερικάνικου Νότου ως σύμβολο των ακραίων δεξιών, φαίνεται ότι τελικά η κοινωνική συνοχή απειλείται από αυτούς οι οποίοι ήταν, υποτίθεται, οι εγγυητές της. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον αν τελικά τα κινήματα θα καταφέρουν να πλησιάσουν σε μια αληθινή κοινωνική συνοχή μέσα από τη ρήξη με το κατεστημένο ή αν θα συνεχίσει να σιγοβράζει η οργή που προκαλεί το διαίρει και βασίλευε της ανισότητας.
_________________________
¹ Guardian: The Counted
³ Brennan Center for Justice
4 Washington Post Wesley Lowery 17/6/2015
5 The Growth of Incarceration in the United States: The National Academy Press
http://unfollow.com.gr/web-only/19932-brown
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου