Συμβολή της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης στο Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης

Το κείμενο αυτό έχει ως πρόθεση να συμβάλλει στον διάλογο και την ανάπτυξη του Καραβανιού  Αγώνα  και Αλληλεγγύης ως μια πρωτοβουλία που έχει την δυνατότητα να δώσει ανάταση και πραγματική ελπίδα για ένα νέο ταξικό εργατικό κίνημα αντάξιο των αναγκών και καθηκόντων που θέτει η σημερινή κατάσταση του κινήματος  αλλά και της επίθεσης από το κεφάλαιο.

Θεωρούμε πως το αντιπολεμικό-αντιμιλιταριστικό κίνημα πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού κινήματος, όχι σαν άλλη μια πτυχή της δράσης του, αλλά ως οργανικό-θεμελιακό κομμάτι του. Εξάλλου ο αντίπαλος χρησιμοποιεί τον πόλεμο ως το ανώτερο όπλο στην ταξική πάλη. Ο πόλεμος πάντα θα στρέφεται μέσα κι έξω. Κυρίαρχα μέσα. Σαν το καλύτερο όπλο καταστολής.

Η κατάσταση στην γειτονική Τουρκία όπου διεξάγονται πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στους αγωνιζόμενους Κούρδους και την αριστερά, αλλά και οι ένοπλες πια συγκρούσεις που μαίνονται στις τούρκικες μητροπόλεις είναι παραπάνω από χαρακτηριστικές. Ακόμα όμως και στις ΗΠΑ, την μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του πλανήτη, ο στρατός σουλατσάρει στις πόλεις για να καταπνίξει εξεγέρσεις (Φέργκιουσον, Βαλτιμόρη), να αποτρέψει ό,τι διαταράσσει την αναγκαία ομαλότητα.

Διαφαίνεται πως ο πόλεμος μας στέλνει όχι μόνο ως κρέας στα κανόνια του, για την περαιτέρω κυριαρχία και κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά έχει και τα κανόνια του στραμμένα στην ίδια την εργατική τάξη. Εμείς είμαστε, τελικά, ο στόχος του κάθε πολέμου. Αυτό σπάει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και ξεσκεπάζει την ταξική φύση των κινήσεων του κράτους άμυνας-ασφάλειας σε κάθε του βήμα στην εθνική και διεθνική σκακιέρα.

Ας σκεφτούμε το εξής: Όλο το φάσμα των κινδύνων, που βίωσε ή βιώνει το προλεταριάτο στην Ελλάδα να γίνει αναλώσιμο υλικό των αναμετρήσεων του εθνικού και διεθνούς κεφαλαίου, το φέρνουν μαζί τους οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, στους υγρούς τάφους του Αιγαίου και της Μεσογείου, στα τείχη και στα checkpoints του Έβρου και της Ευρώπης-Φρούριο, στους διασυνοριακούς ελέγχους της. Οι μετανάστες είναι το σημείο 0 της πολιτικής Μηδενικής Ανοχής κράτους και κεφαλαίου στην αμφισβήτηση και τα δικαιώματα, στην ίδια την υπόσταση της εργατικής τάξης όπως αναγνωρίστηκε με τους μακρόχρονους αγώνες της,  παγκόσμια αλλά και εδώ. Έφυγαν από τις χώρες τους διωγμένοι λόγω της επέλασης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των πολεμικών αναμετρήσεων μεταξύ κρατικών φραξιών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και («ανθρωπιστικών») επεμβάσεών. Εντάσσονται, σε ένα βάρβαρο ελεγχόμενο κύκλο εκκαθάρισης, τρομακτικής εκμετάλλευσης στην παραγωγή (για ένα μέρος), αποκλεισμού (για ένα άλλο), λελογισμένου αφανισμού (για όσους κι όσες περισσεύουν). Χθες ήταν το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Σήμερα είναι η Λιβύη και η Συρία.

Στρατιωτικά, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά μέσα επιστρατεύονται για την προστασία της κυριαρχίας του κεφαλαίου και των πολιτικών μοντέλων διαχείρισης της κρίσης του. Οι μετανάστες συνιστούν ταυτόχρονα, το πιο εμφανές αποτέλεσμα της ήττας των εργατικών τάξεων και κινημάτων να αποτρέψουν την καπιταλιστική επέλαση, αλλά και το σημείο τομής μιας νέας κοινωνικής κατάστασης στο προλεταριάτο κάθε χώρας.

Νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα κοινωνικά και πολιτικά καθήκοντα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Αν το εργατικό κίνημα, και οι αναγκαίες -σήμερα- μορφές και δομές του ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια, στις μεταρρυθμίσεις του κεφαλαίου και της αγοράς, στα αντεργατικά μέτρα, δεν συνδεθεί με την πάλη ενάντια στην αναδιάρθρωση του στρατού και της αστυνομίας, στα δόγματα άμυνας/ασφάλειας και τη σύνδεσή τους με ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τους αγώνες για ζωή και επιβίωση των μεταναστών/τριών, αν δεν μετασχηματίσει αυτούς τους αγώνες και δεν μετασχηματιστεί από αυτούς (αναγνωρίζοντάς τους ως αναπόσπαστο κομμάτι του), τότε το μόνο που θα μείνει θα είναι η επιβολή μέτρων στην κοινωνία, η ανεμπόδιστη δυνατότητα του κράτους να διαπραγματεύεται γεωστρατηγικά συμφέροντα. Τότε, οι αγώνες των καταπιεσμένων θα μείνουν σαν ένα δαρβινικό mad max όλων εναντίων όλων: παλιών εργαζομένων ενάντια σε νέους, ντόπιων ενάντια σε μετανάστες, ενταγμένων ενάντια στους αποκλεισμένους. Όλων εναντίον όλων, εκτός του κράτους, του κεφαλαίου και της εργοδοσίας.

Η απελθούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως εξ αρχής ήταν -και είχε σκοπό να είναι- η συνέχεια του κράτους άμυνας-ασφάλειας, όπως έχουμε αναλύσει κατά καιρούς. Αυτό δεν ήταν προϊόν κάποιας εσωτερικής μετατόπισης που ξεκίνησε από το 2012 και ολοκληρώθηκε με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Υπήρχε στην πολιτική γραμμή και ατζέντα της. Έδωσε από τις πρώτες μέρες δείγματα γραφής με την στάση της στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και συμμαχιών αλλά και στο πόσο προσπάθησε όχι απλά να παραμείνει εντός του «δυτικού πλαισίου» όπως έλεγε ο Τσίπρας αλλά να αναβαθμίσει τον γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας στην ευρύτερη περιοχή. Απέναντι στους εργαζόμενους στην ΕΛΒΟ και τους κατοίκους στις Σκουριές, τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ και της ΕΡΤ3, στους εργαζόμενους στη βαριά βιομηχανία και στα κάτεργα των τεχνολογιών αιχμής, τους περιπλανώμενους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους μετανάστες, η κυβέρνηση είχε μία ενιαία αντιμετώπιση σε πολλά επίπεδα: Σύνδεση του μέλλοντός τους με την εθνική ανάπτυξη (που θα είναι προϊόν των μνημονίων-συμφωνιών της με τους διεθνείς οργανισμούς, τη στρατηγική συνεργασία με Ισραήλ-Αίγυπτο), απαίτηση για υποταγή στην εθνική ενότητα των εργοδοτών και του πολιτικού προσωπικού, έλεγχος και καταστολή σε όποιον/όποια τολμά να προβάλλει κοινωνικές ανάγκες έναντι των εθνικών αναγκών, αν δεν ενσωματώνεται στα σχέδια της εθνικής προσπάθειας.

Για το πολυεθνικό προλεταριάτο στην Ελλάδα, σήμερα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος ικανοποίησης των αναγκών του, των δικαιωμάτων και των συνθηκών ζωής του, πέρα από την επιβολή των δικών του κόκκινων γραμμών, των δικών του συνθηκών ύπαρξης, των δικών του οργάνων και δομών. Μπορεί, πολιτικά, το ασαφές περιεχόμενο του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα να έχει αρκετούς πολιτικούς χώρους που θέλουν να το εκπροσωπήσουν εκλογικά. Είναι, όμως, κοινωνικό και πολιτικό χρέος του ίδιου του εργατικού κινήματος, των πρακτικών του, όσων έδωσαν τιτάνιες μάχες την τελευταία εξαετία, να συγκρουστούν με τους ιστορικούς όρους που μας έφεραν ως εδώ. Να συγκρουστούμε μέχρι τέλους με τους μονόδρομους και τις ταξικές συμμαχίες τους, που αναπαράγουν την εξαθλίωσή μας, τη συντριβή των επιθυμιών και αναγκών μας, τα εκβιαστικά διλήμματα ανάμεσα σε «κυρίαρχο έθνος» ή «κοσμοπολιτική Ευρώπη».

Πιστεύουμε ότι αναγκαία προϋπόθεση για το εργατικό κίνημα που χρειάζεται η εποχή μας είναι η συζήτηση για τα παρακάτω:

·  Ανατροπή κάθε κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει το «αναγκαίο περιεχόμενο συμφωνιών» ή να βρει ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στις ανάγκες της κοινωνίας και τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Διεθνιστικό κίνημα ανατροπής και διάλυσης της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Κράτος και ολοκληρώσεις συνιστούν αξεδιάλυτους κόμβους ταξικής κυριαρχίας

·  Κίνημα μέσα κι έξω από το στρατό με σκοπό την παράλυση -συνολικά- των μηχανισμών επιβολής ασφάλειας του κράτους, το τσάκισμα των μηχανισμών καταστολής, την ενεργό απάντηση του κινήματος στα όρια της εσωτερικής και διεθνούς νομιμότητας που θέτουν οι «από πάνω».

·  Ανάγκη αμφισβήτησης των «ιερών και όσιων» της εθνικής ανάπτυξης και των «αξιώματων» της εθνικής κυριαρχίας (σαν «φορέα λαϊκής κυριαρχίας») ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την έμπρακτη καταπολέμηση του ρατσισμού, του εθνικισμού, του κοινωνικού δαρβινισμού. Έτσι, θα τσακιστούν οι πολλαπλοί βραχίονες του κράτους, οι πολιτικές εκφράσεις της βάρβαρης κυριαρχίας του: από τη χρυσή αυγή & τα ναζιστικά τάγματα εφόδου ως τις ακροδεξιές «δημοκρατικές» προτάσεις διαχείρισης και την οργανική τους σχέση με το «δημοκρατικό τόξο», τον εξτρεμισμό του κέντρου της σύγκλισης αριστεράς/δεξιάς.

·  Απόπειρα καταστροφής της δυνατότητας του κράτους να εφαρμόζει τα δόγματα άμυνας/ασφάλειας, ως καταστολή και ενσωμάτωση στο εσωτερικό, ως επεμβάσεις και ανοικοδόμηση στο εξωτερικό. Βιοπολιτική και γεωπολιτική συνιστούν τους δύο αξεδιάλυτους πόλους της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου εντός κι εκτός συνόρων.

·  Σύγκρουση με τη μικρή και μεγάλη εργοδοσία, όχι μόνο για τα εργασιακά δικαιώματα όσων δουλεύουν αλλά για τις κοινωνικές ανάγκες και της δυνατότητες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ένα εργατικό κίνημα, που δεν διαπραγματεύεται απλώς τα δικαιώματα και το μισθό

·  Επίθεση ενάντια στο «κύκλωμα του χρέους» με άρνηση πληρωμής για κοινωνικά αγαθά, ιδιωτικά και κρατικά χρέη σε τράπεζες και δανειστές (ιδιωτικούς ή δημόσιους, εθνικούς ή διεθνείς).

·  Μετασχηματισμός της παραγωγής, που χαρακτηρίζεται τόσο από τις διαρκείς ιδιωτικοποιήσεις των πιο ζωτικών τομέων όσο κι από την κυριαρχία του στρατιωτικοβιομηχανικού πλέγματος άμυνας/ασφάλειας. Χρειάζεται συνολική τομή στην έκφραση των κοινωνικών αναγκών, που χαρακτηρίζονται από την κυριαρχία της «επιχειρηματικότητας», της «αποδοτικότητας», του ατομισμού και της «ανταγωνιστικότητας», του φόβου και της ανάγκης για «ασφάλεια».

Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ριζικό δίλημμα:

Ή θα κάνει πολιτική ο Αστικός Νόμος – Ή θα κάνει πολιτική ο Δρόμος των εργατικών αγώνων!

Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν ήδη σήμερα οι κοινωνικές προϋποθέσεις για ένα κίνημα καθολικής χειραφέτησης στο δρόμο της απελευθέρωσης. Σε αυτές τις δυνατότητες καλούμαστε να συμβάλλουμε και μπορούμε να το κάνουμε!

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ