ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ

Μετά τη σύλληψή της Αγγελικής Σπυροπούλου, τον περασμένο Μάρτιο, ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με σειρά συλλήψεων συγγενικών και φιλικών προσώπων της ΣΠΦ ανάμεσα τους της μητέρας (Αθηνάς Τσάκαλου) και της συζύγου (Εύης Στατήρη) του Γεράσιμου Τσάκαλου, μέλους της ΣΠΦ. Οι κατηγορίες στοιχειοθετήθηκαν στη βάση της υπόθαλψης εγκληματία (και επομένως είναι πλημμεληματικής φύσεως). Ωστόσο, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο εν τέλει, τις συλλαμβάνουν και τις προφυλακίζουν με την κατηγορία της ένταξης και συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση. Μετά από έξι αιτήσεις αποφυλάκισης της Εύης Στατήρη, και ύστερα από την απόρριψή τους χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, η ίδια προχωρεί σε απεργία πείνας στις 14 Σεπτεμβρίου 2015.

«Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου το ημερολόγιο στον τοίχο του κελιού μου δεν θα αλλάξει σελίδες. Αυτή η ημερομηνία θα μείνει καρφωμένη εκεί, μέχρι να έρθει η μέρα της ελευθερίας. Ξεκινάω απεργία πείνας για την απελευθέρωσή μου ενάντια στο φόβο της εξουσίας, ενάντια στο άδικο της δικαιοσύνης τους, ενάντια στα ψέματα των δημοσιογράφων, ενάντια στην απάθεια, ενάντια στη σιωπή…

Μπάτσοι, δικαστές και πολιτικοί κλείδωσαν τις μέρες μου μέσα στα τείχη της φυλακής, όμως δεν μπορούν να κλειδώσουν την αξιοπρέπειά μου και την επιθυμία μου για ελευθερία. Η άρνησή μου να δεχτώ την παντοδυναμία της εξουσίας που συνθλίβει τις ζωές μας αποθηκεύοντάς τες μέσα σε φακέλους που γεμίζουν ανακριτικά γραφεία και αστυνομικά αρχεία, είναι η κληρονομιά της συλλογικής ιστορίας, αγώνων των καταπιεσμένων που αντιστάθηκαν, που μάτωσαν, που εξεγέρθηκαν και γυρεύουν ακόμα τη δικαίωσή τους [...].»

Είναι φανερό ότι, αφού δε μπορεί να στοιχειοθετηθεί με αποδεικτικά στοιχεία η συμμετοχή της στην ΣΠΦ, η κατηγορία με την οποία την κρατά φυλακισμένη το κράτος είναι απλά η προσωπική της σχέση με το μέλος της ΣΠΦ αλλά και τις ιδέες της. Από την πλευρά του κράτους πρόκειται για την εισαγωγή μιας νέας έννοιας στο δίκαιο: αυτή της «οικογενειακής ευθύνης». Πέρα, όμως, από τις νομικές πλευρές του θέματος (οι οποίες προφανώς και έχουν την αξία τους) η υπόθεση της Εύης Στατήρη εντάσσεται στην πολιτική ολοκλήρωση των θεσμικών, τεχνικών και νομικών διαδικασιών του κράτους άμυνας-ασφάλειας. Έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές ότι το βασικό αξίωμα στο οποίο συνίσταται η σχέση κράτους-πολίτη σήμερα είναι το τρίπτυχο: «μετανάστευση-εγκληματικότητα-τρομοκρατία».

Αυτό είναι που αντιμετωπίζει και η Στατήρη: ΜΜΕ, δικαστικό σύστημα, αντιτρομοκρατική, ΕΥΠ και κατασταλτικοί μηχανισμοί, δημιουργούν το κύκλωμα-μηχανή όπου οι φιγούρες του μετανάστη, του τζιχαντιστή, του αντάρτη των πόλεων, του απεργού, του διαδηλωτή, του ποινικού εγκληματία χωνεύονται στην απροσδιόριστη εικόνα αυτών-που-απειλούν-την-κοινωνική-ομαλότητα. Μοιάζει με το δικαστικό σύστημα που αντιμετωπίζει ο κύριος Γιόζεφ Κ. στη δίκη του Κάφκα, όμως είναι η ουσία της σημερινής δημοκρατίας. Δεν χρειάζεται κάποια (άλλη) απόδειξη για να φυλακιστεί κανείς.

Η ενοχή υπάρχει ήδη και το βάρος της απόδειξης δεν το φέρει ο μηχανισμός που κατηγορεί αλλά αυτός/ή που κατηγορείται. «Δεν υπάρχει ύποπτος, μόνο ένοχος». Τίποτα άλλο δεν αποδεικνύεται από αυτά τα γεγονότα εκτός από το ίδιο το γεγονός ότι κράτος και κεφάλαιο έχουν κηρύξει γενικευμένο πόλεμο απέναντι στην κοινωνική πλειοψηφία. Εκεί συναντιέται η υπόθεση της Εύης Στατήρη με τον πόλεμο κατά των μεταναστών στα σύνορα, οι αποστολές εκτός συνόρων με τις επιχειρήσεις των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στα αστικά κέντρα, τα μέσα ελέγχου και το «βραχιολάκι» του Ν. Ρωμανού με τις διαδικασίες καταγραφής των σύγχρονων «αθλίων».

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για κίνηση τρομοκράτησης και εκφοβισμού σε όποιον τολμά να αγωνίζεται, να σηκώνει κεφάλι. Θα μπορούσε, επίσης, να πει κανείς ότι οι ολοκληρωτικές πρακτικές που ποινικοποιούν προσωπικές, συντροφικές και συγγενικές σχέσεις, μας γυρνάνε πίσω σε άλλες εποχές, όπως αυτή της δικτατορίας. Στην πραγματικότητα, οι πρακτικές αυτές αποτελούν τα πολεμικά ανακοινωθέντα ενός σύγχρονου κράτους που απαιτούν την ησυχία και την υποταγή μας για να επιβληθούν τα «αναγκαία μέτρα». Δεν γυρνούν την Εύη Στατήρη (όπως και δεκάδες άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες που βιώνουν την κρατική καταστολή τα τελευταία χρόνια) στο παρελθόν της χούντας. Πιο πολύ, μας φέρνουν όλους και όλες πιο κοντά στο βάρβαρο μέλλον της αστικής δημοκρατίας

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε, συνολικά, ένα υπαρκτό δεδομένο: Στην κρατική προσπάθεια μετατροπής της κοινωνίας σε φυλακή υψίστης ασφαλείας και την επιβολή του δόγματος «Νόμος και Τάξη», μόνο την τελευταία χρονιά έχει οδηγήσει πληθώρα συντρόφων και αγωνιστών του κινήματος στην έσχατη λύση της χρήσης -εν τέλει- του ίδιου τους του σώματος μέσω της απεργίας πείνας για την δικαίωσή τους. Πιστεύουμε ότι δεν αποτελούν τυχαία περιστατικά, αλλά συνιστούν φαινόμενα της ήττας του κινήματος. Κυβέρνηση και κρατικοί μηχανισμοί είναι αποφασισμένοι όχι μόνο να κλείσουν οριστικά και αμετάκλητα των κύκλο των συγκρούσεων της πενταετίας 2008-2013, αλλά να πάρουν και τη «ρεβάνς» από το κίνημα. Είναι ο μόνος τρόπος για να εφαρμοστούν οι προϋποθέσεις και οι προβλέψεις του τρίτου μνημονίου, να ολοκληρωθεί η προετοιμασία για το νέο ματωμένο κύκλο ανάπτυξης του ελληνικού κεφαλαίου. Απέναντι σε αυτή την επίθεση, ή θα νικήσουμε μαζί ή θα πέσουμε μεμονωμένα.

Η Εύη Στατήρη, έχει χάσει ήδη πάνω από το 11% του σωματικού της βάρους, αφού βρίσκεται ήδη στην δέκατη τέταρτη μέρα της απεργίας πείνας της. Η τακτική των πλαστών κατηγοριών, που κατασκευάζουν κατ’ επιλογή τρομοκράτες, εξωθεί αφενός τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας και αφετέρου όσα το σύστημα κρίνει ότι διαταράσσουν την «κοινωνική ειρήνη» στο κοινωνικό και βιολογικό περιθώριο. Ο αγώνας της πρέπει να νικήσει. Τον αγώνα αυτό δεν πρέπει να τον δώσει μόνη της απέναντι στο σύνολο των καθεστωτικών ΜΜΕ, των δικαστών και της ΕΛ.ΑΣ.

Η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη αποτελεί σήμερα βασικό εκτελεστικό βραχίονα του σύγχρονου κράτους άμυνας-ασφάλειας. Η νέα έκδοση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο έχει δώσει διαπιστευτήρια αλλά έχει αποδείξει και έμπρακτα και μέσω της θητείας του πρώην υπουργού Πανούση πως το δόγμα άμυνας ασφάλειας ήρθε για να μείνει. Τον Πανούση εξάλλου διαδέχεται ο Τόσκας, για να καταλάβουμε όλοι ότι η ασφάλεια σήμερα είναι στρατιωτικό αντικείμενο.

Όλοι εμείς, ως κομμάτια του αντιπολεμικού και του εργατικού κινήματος, πρέπει να σταθούμε δίπλα στον αγώνα των φυλακισμένων και των πολιτικών κρατούμενων βάζοντας πλάτη στον αγώνα τους, την ώρα ακριβώς που έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της κρατικής και κυβερνητικής κάννης.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ