Ο Παύλος ζει τσακίστε τους Ναζί

Δύο χρόνια έχουν περάσει από την στυγνή δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Πολλά ειπώθηκαν, πολλά λέγονται για το τι είναι ο φασισμός σήμερα, τι τελικά είναι η Χρυσή Αυγή και πως αυτό το «φαινόμενο» πέρναγε τόσο καιρό απαρατήρητο. 

Μεγάλωσε μια αφήγηση που αναδείκνυε την συνέχεια των προηγούμενων φασιστικών σχηματισμών έως τη σημερινή Χρυσή Αυγή, που στις πρόσφατες εκλογές πήρε ξανά την τρίτη θέση. Θυμόμαστε τα τάγματα ασφαλείας, τα «ανδραγαθήματα» της ομάδας Χ, των δοσίλογων της Κατοχής με πλούσιο «βιογραφικό», όμως αυτό που ξεφεύγει είναι η ταξική φύση του ζητήματος. Το πως ο φασισμός γεννιόταν, θέριευε και ποιους στόχευε αλλά ακόμα περισσότερο ποιοι ήταν οι φορείς τους, αυτοί που τον κρατούσαν ζωντανό στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Ο φασισμός ήταν εδώ καιρό, ήταν η δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν, η επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, οι επιθέσεις σε μετανάστες, τα τάγματα «αγανακτισμένων πολιτών» τον Δεκέμβρη του 2008 στην Πάτρα, στην απόπειρα δολοφονίας του Κουσουρή, στους σφαγιασθέντες της Σρεμπρένιτσα από «ελληνικά-καθαρά χέρια». Μια γραμμή αίματος σχηματίζει το πρόσωπο του σημερινού φασισμού. Κι αυτό, δυστυχώς, έχει γίνει τόσο οικείο.

Όχι, ο φασισμός δεν είναι παρακρατικός, είναι οργανικό κομμάτι του κράτους - ριζωμένος στις δυνάμεις καταστολής, τους δημόσιους μηχανισμούς, την πολιτική ζωή. Υπάρχει μέσα στην κοινωνία που υπάρχουμε και εμείς. Τα έργα και ημέρες των ΜΑΤ, των ομάδων ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ πόσο διαφέρουν από τις τακτικές και τα έργα και ημέρες των γερμανικών Freikorps του μεσοπολέμου; Πόσο απέχουν από μια λυσσώδη βία που λιανίζει όποιον σηκώνει κεφάλι; Η στοχοποίησή των οροθετικών από το σημάδεμα των Εβραίων; Το απέραντο νεκροταφείο μεταναστών που λέγεται Αιγαίο, Έβρος, Μεσόγειος και τα διάσπαρτα στρατόπεδα συγκέντρωσης από το Άουσβιτς και το Νταχάου; Οι αντιστοιχήσεις δεν θα σταματούν όσο δεν βλέπουμε όχι μόνο την ιστορική συνέχεια αλλά τη μήτρα που θρέφει τον φασισμό, τον υιοθετεί ως δημοκρατική πρακτική μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Η μήτρα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που γεννάει φτώχεια, θάνατο και δυστυχία.

Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός φωλιάζουν και αβγατίζουν στα σχέδια της ισχυρής εθνικής ανάπτυξης. Παίρνουν σάρκα και οστά όταν πχ οι ίδιοι οι φασίστες κλείνουν μπίζνες με τους εφοπλιστές για να έρθουν μεροκάματα  και ταυτόχρονα επιτίθενται σε κάθε μορφή οργάνωσης των εργαζόμενων. Μεγαλώνει από μερίδες των εργαζομένων που γίνονται οι καλύτεροι μπράβοι των αφεντικών τους, όπως στην περίπτωση της Ελ Ντοράντο που δεν διστάζουν όχι μόνο να στραφούν ενάντια σε άλλους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες (Σκουριές, ΕΡΤ3, Καθαρίστριες κτλ) αλλά λαμβάνουν μαζί με τις δυνάμεις καταστολής ρόλο στην κατάπνιξή τους, όπως έχουν μάθει για τα καλά οι κάτοικοι της Ιερισσού. Πόσο μάλλον ο φασισμός βρίσκει έδαφος μέσα στην μιλιταριστική παράνοια του σύγχρονου στρατεύματος με κηρύγματα μίσους και ασκήσεις καταστολής πλήθους. Ο Φασισμός κρύβεται στα φουστάνια της σημερινής αστικής δημοκρατίας που δεν κρύβει πλέον τον ολοκληρωτισμό της. Χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τα πληττόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης ασχέτως φύλου, φυλής ή εθνικότητας. Με τη λογική της ασφάλειας πυροβολεί βάρκες στο Αιγαίο, κατεβάζει το Στρατό στα σύνορα Έβρου-Ανδριανούπολης. Υιοθετεί ό,τι δημοκρατικά αποφάσισε η Ουγγαρία: να σκοτώνει όποιον προσπαθεί να περάσει τα σύνορα, ασχέτως αν έχει ξεφύγει από την Κόλαση που δημιούργησαν τα δικά τους Κράτη στην Μέση Ανατολή. Ριζώνει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ που από την μια βοηθούν ανοιχτά την Φασιστική Δυτική Ουκρανία και από την άλλη πολεμούν τους μόνους που ορθώνουν ανάστημα στο βόρβορο των ισλαμοφασιστών του ISIS, χαρακτηρίζοντας του Κούρδους και τις Κούρδισες αγωνιστές/αγωνίστριες τρομοκράτες, βομβαρδίζονται χωριά και πόλεις κάνοντας πογκρόμ.

Τους ξέρουμε καλά , γνωρίζουμε τα μούτρα τους, όσο κοσμητικά επίθετα κι αν φορέσουν. Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ δίνουν και ξαναδίνουν διαπιστευτήρια για τα παραπάνω. Η συνέχεια του Κράτους Άμυνας-Ασφάλειας σφιχταγκαλιάζεται με τις νέες σβάστικες, τα νέα Νταχάου και το νέο αφανισμό των φτωχών, των εργαζόμενων που αντιστέκονται, όλων όσων μοιάζουν αχρείαστοι στον ορθολογισμό της κερδοφορίας τους. Δεν μπορεί όμως να συνεχίζεται αυτό, ο φασισμός πρέπει να πεθάνει και να πάρει μαζί του όλο αυτό το βάρβαρο σύστημα που τον γεννά και τον γιγαντώνει. Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει. Και θα την πάρει από τα χέρια των αγωνιστών και των αγωνιστριών σε μια συνολική μάχη με το Κράτος, το Καπιταλισμό και του Φασίστες, όχι μόνο για να καταδικαστούν οι δολοφόνοι του Φύσσα, να πάψουν να υφίστανται τα φασιστικά μαγαζιά αλλά για να πάψει μια και καλή η βαρβαρότητα που ζούμε.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ