ΚΑΛΕΣΜΑ σε Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, Τετάρτη 7 Οκτωβρίου ΣΥΝΤΑΓΜΑ 18.30

Στεκόμαστε αντιμέτωποι στην αυταρχική επίθεση της πολεμικής μηχανή του κράτους του Ισραήλ εναντίον του Παλαιστινιακού λαού. Την συγκέντρωση καλούν ενώσεις Παλαιστινίων εργαζομένων και φοιτητών

Από την Αθήνα ως την Ιερουσαλήμ ο αγώνας είναι ταξικός ενάντια στις αστικές κρατικές πολιτικές

  

Οξύνεται η κρίση στην Παλαιστίνη λίγες μονάχα μέρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία της δεκαοχτάχρονης φοιτήτριας Hadeel Hashlamoun από στρατιώτη του IDF (ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις) σε checkpoint στην Hebron.
Αυτή την φορά τα θύματα ήταν ένα νεαρό ζευγάρι Ισραηλινών, η οικογένεια Henkin, η οποία ταξίδευε από την Itamar στο Elon Moreh (δύο παράνομοι εποικισμοί στην ενδοχώρα της Δυτικής Όχθης), όταν ένοπλοι γάζωσαν το αυτοκίνητό τους, σκοτώνοντας τους δύο γονείς μπροστά στα μάτια των τεσσάρων παιδιών τους.
Μετά από αυτή την δολοφονική πράξη ξέσπασε πογκρόμ από Ισραηλινούς εναντίον κατοικιών και αυτοκινήτων Παλαιστινίων της περιοχής, το οποίο εξαπλώθηκε και στις γύρω περιοχές, ο δρόμος μεταξύ της Nablus και της Ramallah αποκλείστηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας από τους εποίκους, ενώ ξέσπασαν επεισόδια και πετροπόλεμος μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών.

Το συμβάν θυμίζει ιδιαίτερα την δολοφονία τον περασμένο Αύγουστο των δύο γονιών και του νηπίου της οικογένειας Dawabsha η οποία απανθρακώθηκε έπειτα από εμπρηστική επίθεση σε δύο σπίτια στο χωριό Duma στα βόρεια της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης από ισραηλινούς εθνικιστές.

Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες αποδεικνύουν ότι η Γάζα και η Δυτική Όχθη είναι διαρκώς ένα βήμα πριν τον πόλεμο και το αιματοκύλισμα και σε αυτή την κατάσταση οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους είναι o IDF και το Ισραηλινό κράτος. Τα γρανάζια του μηχανισμού του εθνικισμού, της εκμετάλλευσης και του πολέμου λιπαίνονται και το Ισραηλινό κράτος προσπαθεί να χειριστεί και να μετεξελίξει όλες αυτές τις καταστάσεις σε χρήσιμες για αυτό κατευθύνσεις.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι μέχρι σήμερα δεν προσήχθησαν στην δικαιοσύνη οι δολοφόνοι του Dawabsha, συμφέρει η υποδαύλιση και αναμόχλευση των διαφορών και των ιστορικών αντιθέσεων.
Συμφέρει το κράτος του Ισραήλ ο άνεργος Παλαιστίνιος για παράδειγμα να μισεί τον προλετάριο Ισραηλινό και αντίστροφα, ώστε ο καθένας να χρεώνει στον άλλο όλα τα δεινά και την μιζέρια στα οποία ο ίδιος υπόκειται καθημερινά. Ώστε να υποτάσσεται ο εσωτερικός ταξικός εχθρός και να ανακόπτεται η διεθνική ενότητα μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
Η εθνοτική και θρησκευτική διαίρεση τροφοδοτεί τον μιλιταρισμό καθώς ο IDF αναδεικνύεται ως ο μοναδικός εγγυητής της ασφάλειας, της ομαλότητας και της «υπεράσπισης της πατρίδας», στρατιωτικοποιώντας, έτσι, όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής των κατοίκων. 

Με αυτό τον τρόπο, επίσης, επιχειρείται και η διαμόρφωση της Δυτικής Όχθης ως μιας γκετοποιημένης ζώνης (στα «πρότυπα» της Γάζας) πάμφθηνων εργαζομένων-ανέργων, στερημένων από κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα, κατατρεγμένων διαρκώς από τις δυνάμεις ασφαλείας: μιας κατακερματισμένης και χωρίς πολιτικό ή μεγάλο εργοδοτικό κόστος, μιας αναλώσιμης δεξαμενής εργασίας για το κεφάλαιο.  Θα ήταν λάθος αν δε βλέπαμε σε αυτή την κατάσταση το ρόλο και -κυρίως- τα ετερόκλητα συμφέροντα μιας υβριδικής παλαιστινιακής αστικής τάξης, που συσπειρώνεται γύρω από την Παλαιστινιακή Αρχή ή βρίσκει έκφραση στον «ριζοσπαστικό ισλαμισμό» της Χαμάς: συμφέροντα που συχνά εφάπτονται με τους στόχους κυριαρχίας του κράτους του Ισραήλ και ανταγωνίζονται τα αντίστοιχα ισραηλινά, στο βαθμό που θέλουν μια ανεξάρτητη κρατική οντότητα για τη διασφάλιση (όσο το δυνατόν) ισότιμων σχέσεων. Αυτό εξηγεί και τις αντιφάσεις της 1ης και 2ης Ιντιφάντα, τις εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα.

Ταυτόχρονα, στο όνομα της "ασφάλειας" και του «Παλαιστινιακού κινδύνου» στο Ισραήλ δυσχεραίνουν οι εργασιακές σχέσεις, συμπιέζονται οι μισθοί και τα δικαιώματα και επεκτείνονται ο έλεγχος και η απάνθρωπη εκμετάλλευση. Ήδη από το 2001, η βάρβαρη επίθεση στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης έχει ήδη πετύχει όσα το 3ο μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εδώ επιχειρεί να πετύχει για την εργοδοσία. Μήπως δεν είναι η συνολική πολιτική πρόταση των Τσίπρα-Καμμένου, ένα ισοπεδωμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και μια υποταγμένη αγορά εργασίας, υπό το βάρος μιας στυγνής δημοσιονομικής πολιτικής που υποστηρίζει μια παραγωγική ανασυγκρότηση γύρω από την πολεμική βιομηχανία, τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή και την ενέργεια, τροφοδοτούμενα από τα οράματα της εθνικής ανάπτυξης, της εθνικής κυριαρχίας και του ζωτικού χώρου της ΝΑ Μεσογείου;
Γι’ αυτό, την ίδια ώρα, μόνο θυμηδία προκαλεί η στάση της ελληνικής κυβέρνησης σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. Θυμηδία, σε σχέση με τις ανέξοδες «ριζοσπαστικές» κοινωνικές της κορώνες και τον «πραγματιστικό» γεωπολιτικό της σχεδιασμό. Πρόσφατα, στα Ηνωμένα Έθνη κατατέθηκε ένα ψήφισμα που θα επέτρεπε την ανάρτηση της Παλαιστινιακής σημαίας έξω από το κεντρικό κτήριο του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη. Το ψήφισμα προφανώς εμπεριείχε συμβολικό χαρακτήρα, καθώς η Παλαιστίνη δεν αποτελεί αναγνωρισμένο κράτος από τον ΟΗΕ. Εν τέλει, έγινε δεκτό με 119 ψήφους, 45 αποχές και 8 κατά (στην ουσία κατά ήταν μονάχα οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, ο Καναδάς, η Αυστραλία και 4 νησιωτικά λιλιπούτεια κράτη).
Ακόμα όμως και αυτό το απλό ψήφισμα η ελληνική κυβέρνηση δεν το υπερψήφισε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τα προηγούμενα χρόνια έδειχνε ένα κάποιο ενδιαφέρον για το Παλαιστινιακό ζήτημα, σήμερα το έχει απεμπολήσει τελείως.
Γιατί όχι; Έπαιξε το παιχνίδι της στήριξης σε έναν δίκαιο αγώνα όπως αυτός των Παλαιστινίων ενάντια στην κατοχή και τον πόλεμο, χρησιμοποίησε τους αγώνες για να αναδείξει ένα ριζοσπαστικό προφίλ, όξυνε την ρητορική εναντίον του Ισραήλ για να πιάσει την περιρρέουσα αντισημιτική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα και αφότου βγήκε κυβέρνηση έκοψε τις πλάκες καθώς ήρθε η ώρα της διαχείρισης και της συνέχειας του κράτους.
Από την στιγμή, δε, που βασικός στρατηγικός στόχος του ελληνικού κεφαλαίου είναι η αναβάθμιση της παρουσίας του στην ΝΑ Μεσόγειο και η σύσφιγξη των στρατιωτικών σχέσεων με τον IDF, τα  keffiyeh -που φορούσε μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας- μπήκανε στα συρτάρια και φορέθηκαν τα ραμμένα κυβερνητικά κουστούμια που χρόνια περίμεναν καρτερικά την ευκαιρία τους στα ντουλάπια της αστικής πολιτικής.
  Από την Αθήνα ως την Ιερουσαλήμ ο αγώνας είναι ταξικός ενάντια στις αστικές κρατικές πολιτικές που συνθλίβουν τον κόσμο της εργασίας στο όνομα της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας και της εθνικής ανάπτυξης.
  Αυτόν τον πόλεμο που έχουν κηρύξει απέναντι μας πρέπει να τον απαντήσει ο κόσμος της εργασίας, ενωμένος πέρα από διαχωρισμούς εθνότητας, φυλής, θρησκείας, γλώσσας. Ο μοναδικός εγγυητής της ειρήνης και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών είναι ο διεθνιστικός κοινός αγώνας των υποτελών τάξεων που μοιράζονται κοινή μοίρα και κοινά συμφέροντα, τα οποία δεν χωράνε σε καμία πατρίδα` ο κοινός μας αγώνας για κοινωνική ανατροπή και απελευθέρωση είναι μονόδρομος.

• Ακύρωση κάθε πολεμικής συμφωνίας με το κράτος του Ισραήλ

• Να σταματήσει τώρα ο στρατηγικός άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ

• Ακύρωση των πολεμικών παραγγελιών και των εξοπλισμών

• Διακοπή των κοινών ασκήσεων Ελλάδας-Ισραήλ-ΗΠΑ-Ευρωστρατού

• Ανατροπή των κυβερνήσεων του πολέμου, του εθνικισμού και της αντεργατικής λαίλαπας

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Τηλ: 6932 955437
http://diktiospartakos.blogspot.com