Μικρές συγκλονιστικές ιστορίες προσφύγων. Τραγικές ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων που βρέθηκαν από τη μιa μέρα στην άλλη ξεκρέμαστοι και αντιμέτωποι με τον θάνατο. Δίπλα τους οι φύλακες άγγελοι τους, οι εθελοντές που κάνουν ότι μπορούν για να τους βοηθήσουν. Και ανάμεσά τους ο φούρναρης της Κω, ο άνθρωπος που έγινε σύμβολο της αλληλεγγύης, εξηγεί γιατί παίρνει κάθε μέρα το φορτηγάκι του και μοιράζει στο λιμάνι, ψωμί στους πρόσφυγες.
Τις ιστορίες αυτές τις μοιραζόμαστε από την σελίδα Humans of New York(Ανθρωποι της Νέας Υόρκης), στο facebook, όπως τις καταγράφει ο διαχειριστής της.
Οι τρεις πρώτες ιστορίες αναδημοσιεύονται μεταφρασμένες από την Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό:
Oι ρουκέτες
«Εκτόξευαν ρουκέτες από ένα βουνό κοντά στο σπίτι μας. Έκαναν πάρα πολύ δυνατό θόρυβο, και κάθε φορά που τις άκουγε ο μικρός, έτρεχε στο δωμάτιό του και έκλεινε την πόρτα. Του λέγαμε ψεύτικες ιστορίες. Του λέγαμε ότι δεν υπήρχε λόγος ν’ ανησυχεί, ότι οι ρουκέτες ήταν πολύ μακριά και δεν θα μας έφταναν ποτέ. Έπειτα μια μέρα, καθώς περίμενε μετά το σχολείο σε μια ουρά από σχολικά λεωφορεία, μια ρουκέτα χτύπησε το λεωφορείο μπροστά του. Τέσσερις από τους φίλους του πέθαναν». (Κως, Ελλάδα)
Τρόμος στη Βαγδάτη
«Δεν υπάρχει ασφάλεια στη Βαγδάτη. Ζούσαμε συνεχώς τρομοκρατημένοι. Μια μέρα, άρχισαν να μας στέλνουν γραπτά μηνύματα, τα οποία έλεγαν: «Δώστε μας λεφτά, αλλιώς θα σας κάψουμε το σπίτι! Αν το πείτε στην αστυνομία, θα σας σκοτώσουμε!» Δεν είχαμε σε ποιον να στραφούμε. Είμαστε φτωχοί άνθρωποι. Δεν έχουμε ισχυρούς φίλους. Δεν ξέρουμε κανέναν στην κυβέρνηση. Τα μηνύματα συνεχίζονταν κάθε μέρα. Φοβόμασταν τόσο πολύ, που δεν μας έπαιρνε ο ύπνος. Δεν είχαμε χρήματα να τους δώσουμε. Καλά καλά ούτε να φάμε δεν είχαμε. Βαυκαλιζόμασταν: «Μωρέ, ψέματα μας λένε. Ίσως να μη μας κάνουν τίποτα». Ύστερα, μια νύχτα ξυπνήσαμε και το σπίτι μας είχε αρπάξει φωτιά. Ίσα που προλάβαμε ν’ αρπάξουμε τα παιδιά και να βγούμε ζωντανοί. Την επόμενη μέρα λάβαμε άλλο γραπτό μήνυμα, το οποίο έλεγε: «Δώστε μας λεφτά, αλλιώς την επόμενη φορά θα πεθάνετε!» Τους απάντησα ότι θα τους πληρώναμε γρήγορα. Πουλήσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε και φύγαμε. Σκεφτήκαμε καλύτερα να πεθάνουμε σε μια φουσκωτή βάρκα παρά να πεθάνουμε εδώ πέρα». (Λέσβος, Ελλάδα)
Θάνατος στο Αιγαίο
«Με τον άντρα μου πουλήσαμε όλα μας τα υπάρχοντα για να πληρώσουμε αυτό το ταξίδι. Δουλεύαμε 15 ώρες την ημέρα στην Τουρκία μέχρι να μαζέψουμε αρκετά λεφτά για να φύγουμε. Ο διακινητής φόρτωσε 152 άτομα στη βάρκα. Μόλις την είδαμε, πολλοί θελήσαμε να γυρίσουμε πίσω, αλλά μας είπε ότι όποιος έφευγε δεν θα έπαιρνε πίσω τα χρήματά του. Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Και το κάτω τμήμα και το κατάστρωμα ήταν γεμάτα κόσμο. Ύστερα, άρχισαν να μπαίνουν κύματα στη βάρκα και ο καπετάνιος μας είπε να πετάξουμε τις αποσκευές μας στη θάλασσα. Κάποια στιγμή η βάρκα χτύπησε σ’ ένα βράχο, αλλά ο καπετάνιος μας είπε να μην ανησυχούμε. Άρχισαν να μπαίνουν νερά στη βάρκα, αλλά και πάλι μας είπε να μην ανησυχούμε. Βρισκόμασταν στο κάτω τμήμα και άρχισε να γεμίζει νερά. Είχε τόσο κόσμο, που δεν μπορούσες να κουνηθείς. Όλοι άρχισαν να ουρλιάζουν. Ήμασταν οι τελευταίοι που βγήκαμε ζωντανοί. Ο άντρας μου με έβγαλε έξω τραβώντας με από ένα παράθυρο. Μες στη θάλασσα, έβγαλε το σωσίβιό του και το έδωσε σε μια γυναίκα. Κολυμπούσαμε όσο αντέχαμε. Έπειτα από πολλές ώρες, ο άντρας μου μού είπε ότι είχε εξαντληθεί και δεν μπορούσε να κολυμπήσει άλλο· θα επέπλεε ανάσκελα για να ξεκουραστεί. Ήταν πάρα πολύ σκοτεινά και δεν βλέπαμε τίποτα. Τα κύματα ήταν ψηλά. Τον άκουγα που με φώναζε, αλλά τα κύματα τον παρέσερναν μακριά. Στο τέλος, με βρήκε μια βάρκα. Τον άντρα μου δεν τον βρήκαν ποτέ». (Κως, Ελλάδα)
Μετάφραση: Λύο Καλαβυρνάς
Ο φούρναρης της Κω
“Ο πατέρας μου ήταν αγρότης και είχα 8 αδέλφια. Πήγα στην Αυστραλία όταν ήμουν δεκαπέντε ετών επειδή στην οικογένεια δεν είχαμε να φάμε. ¨Ημουν στο καράβι σαράντα μέρες. Οταν έφτασα εκεί δεν μπορούσα να βρω δουλειά, δεν μπορούσα να μιλήσω αγγλικά και έπρεπε να κοιμάμαι στο δρόμο. Ξέρω πολύ καλά πως είναι. Γι αυτό κάθε μέρα οδηγώ το φορτηγάκι στο λιμάνι και προσφέρω ψωμιά στους πρόσφυγες. Ο γιός μου είναι συνεταίρος μου. Μου λέει: Μπαμπά σε παρακαλώ. Είναι ωραίο να βοηθάς, αλλά όχι κάθε μέρα. Αλλά εγώ εξακολουθώ να πηγαίνω κάθε μέρα επειδή ξέρω τι σημαίνει να μην έχεις τίποτα(Κως).
Ο ελεύθερος σκοπευτής
Ενας φίλος μου τηλεφώνησε στη δουλειά και μου είπε ότι ένας ελεύθερος σκοπευτής πυροβόλησε τον νεότερο αδελφό μου. Ετρεξα στη κλινική και εκείνος κείτονταν μ΄έναν επίδεσμο στο κεφάλι. Ξετύλιξα τον επίδεσμο για να περιποιηθώ το τραύμα με αλκοόλ και μικρά κομμάτια από τον εγκέφαλό ήταν κολλημένα εκεί. Ο γιατρός μου είπε: Θα πεθάνει εάν δεν τον πας στη Δαμασκό”. Πανικοβλήθηκα. Ο δρόμος για την Δαμασκό περνά μέσα από τη Ράκκα και ήταν πολύ επικίνδυνος. Μου πήρε δέκα ώρες επειδή μπορούσαμε να πάμε από μικρούς δρόμους και έπρεπε να οδηγήσουμε πολύ μακριά από τη πορεία μας. Ο αδερφός μου ήταν στο πίσω κάθισμα. Mετά από λίγο άρχισε να κάνει εμετό χολή. Νερό έβγαινε από τα μάτια του. Δεν ήξερα τι να κάνω. Φοβήθηκα πολύ. Θεώρησα σίγουρο ότι θα πεθάνει. Αλλά με κάποιο τρόπο τον πήγα στο νοσοκομείο. Ειναι παράλυτος τώρα και ο λόγος του είναι πολύ αργός. Η μνήμη του είναι εντάξει. Μπορεί και θυμάται παλιά πράγματα. Χρειάζεται εγχείρηση στο μάτι του. Κάναμε τα πάντα μαζί και τώρα δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Προσπαθώ να τον πάω στη Γερμανία επειδή άκουσα ότι ίσως οι γιατροί μπορούν να τον βοηθήσουν(Λέσβος).
Εθελοντές
“Μόνο τους τελευταίους 4 μήνες, 12.000 πέρασαν από εδώ. Το ξέρουμε από τα σάντουιτς που τους δώσαμε. Εδειχναν κακοποιημένοι, χτυπημένοι. Φτιάξαμε αυτό το αναψυχής δίπλα στο δρόμο για να τους προσφέρουμε σάντουιτς, χυμό και νερό. Ενα βράδυ είχαμε 1.000 ανθρώπους εδώ. Δεν βλέπαμε τίποτα άλλο, παρά μόνο κεφάλια. Δεν είμαστε επαγγελματίες αλλά εθελοντές. ΟΙ οικογένειες σπάνε καρδιές. Ερχονται χωρίς χρήματα και χαρτιά, δεν μένουν σε ξενοδοχεία. Οταν βρέχει κρατούν χαρτόνια στα κεφάλια τους. Δεν έχουν τίποτα να δώσουν στα παιδιά τους και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά ακόμη και σε σταθερές συνθήκες. Ο γιός μας δεν μας βλέπει πολύ τελευταία.Ακόμη κι όταν είμαστε μαζί, το τηλέφωνο χτυπάει συνέχεια. Πρόσφατα ρώτησε εάν μπορούμε να φτιάξουμε ένα μεγάλο καράβι για να στείλουμε τους πρόσφυγες κάπου όπου δεν υπάρχει πόλεμος (Λέσβος)
Το κυνηγητό της ISIS
Η ISIS ψάχνει κάθε λόγο να σε τιμωρήσει. Εάν με έβλεπαν ξυρισμένο θα με τιμωρούσαν. Εαν με έβλεπαν με αυτό το τζιν θα με τιμωρούσαν. Δύο από αυτούς μπήκαν στο κατάστημα ηλεκτρονικών που είχα και με ρώτησαν γιατί η γενειάδα ήταν τόσο κοντή.Προσπάθησα να δικαιολογηθώ ότι μόλις είχα έρθει από διακοπές αλλά εκείνοι μου είπαν: Ελα μαζί μας. Τους ικέτεψα να με συγχωρήσουν αλλά με πήγαν σε δικαστή ο οποίος με καταδίκασε να σκάβω τούνελ τρεις μέρες στο αεροδρόμιο. Μου είπαν ότι θα έρθουν να με πάρουν όταν έφτανε ο καιρός. Οταν ήρθαν στο σπίτι μου, κρύφτηκα. Ετσι πήραν αντί για μένα έναν γείτονα. Οποιον πήραν εκείνη τη μέρα, σκοτώθηκε από αμερικανικά αεροπλάνα(Λέσβος).
Πηγή:https://www.facebook.com/humansofnewyork?pnref=story&__mref=message_bubble
http://www.presspublica.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου