Οι συγκρούσεις στη Συρία έχουν αναγκάσει χιλιάδες ανθρώπους να φύγουν, και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να αναζητούν άσυλο στην Ευρώπη.
Όταν ένας ποιητής και δημοσιογράφος συνάντησε πέντε Παλαιστίνιους και Σύρους στο Μιλάνο που ήρθαν στην Ευρώπη μέσω της Λαμπεντούζα, αποφάσισε να τους βοηθήσει να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους στη Σουηδία με το να προσποιηθούν ότι συμμετείχαν σε ένα γαμήλιο πάρτυ.
Με μια φίλη από την Παλαιστίνη ντυμένη νύφη και δεκάδες Ιταλούς και Σύρους φίλους ντυμένους σαν καλεσμένους στο «γάμο», έτρεξαν σε όλη την Ευρώπη μέσα σε 4 ημέρες και διανύοντας 3.000 χιλιόμετρα.
Αυτή η φορτισμένη συναισθηματικά εκστρατεία δεν αναδεικνύει μόνο ιστορίες αλλά και τις συναισθηματικές εκφάνσεις της ελπίδας και των ονείρων των πέντε Παλαιστινίων και Σύρων και των εκπληκτικών «διακινητών» τους.
Αποκαλύπτει επίσης και μια άγνωστη πτυχή της Ευρώπης, μια πολυπολιτισμική, υποστηρικτική και ασεβής Ευρώπη που γελοιοποιεί τους νόμους και τους περιορισμούς της λεγόμενης «Ευρώπης – Φρούριο» με μια φάρσα μασκαράτα.
Ο Gabriele del Grande που κινηματογράφησε το εγχείρημα περιγράφει:
Τον Σεπτέμβρη του 13′ είχα μόλις φτάσει στο Αλέπο, φιλοξενούμενος από τέσσερις ακτιβιστές της Ασραφία. Η φωνή της Λιβανέζας τραγουδίστριας Φαϊρούζ έβγαινε από τα ηχεία ενός παλιού υπολογιστή και απάλυνε τον ήχο από τις εκρήξεις βομβών και τις σφαίρες που έριχνε ελεύθερος σκοπευτής στην άλλη άκρη της πόλης. Μας σημάδευε κάθε φορά που προσπαθούσαμε να δούμε έξω από το παράθυρο.
Η πρώτη γραμμή ήταν πλέον στο σπίτι μας. Ήμασταν αβοήθητοι. Η δυνατή μουσική ήταν η μόνη μας ασπίδα και μας βοηθούσε να μην ακούμε τον πόλεμο και να μην βλέπουμε τον θάνατο. Τραγουδούσαμε, χορεύαμε, λέγαμε ανέκδοτα και κάναμε πλάκα ο ένας στον άλλο. Ακούγαμε τις βόμβες απ’ έξω που τις έπνιγε η μουσική μας.
Γελούσαμε υστερικά, προετοιμασμένοι για το χειρότερο. Τότε, ένα νεαρό αγόρι χτύπησε την πόρτα μας. Κρατούσε ένα νυφικό. Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι. Είχε μια σοβαρή έκφραση καθώς τον βάζαμε μέσα στο σπίτι, πήγε στην κουζίνα και γύρισε κρατώντας ένα χασαπομάχαιρο. Άρχισε να κόβει το νυφικό σε λωρίδες. Μετά έδωσε από μια λωρίδα στον καθένα μας, μας είπε να τη δέσουμε σφικτά γύρω από τα κεφάλια μας και να τον ακολουθήσουμε.
Παρότι δεν ήταν πάνω από 12 ετών, και δεν είχαμε ιδέα ποιός ήταν, αποφασίσαμε να τον εμπιστευτούμε. Έτσι, με τα κεφάλια μας δεμένα με το λευκό ύφασμα, βγήκαμε έξ ω στη νύχτα. Η περιοχή είχε μείνει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Κινούμασταν σε σκοτεινά σοκάκια, ακουμπώντας τις παλάμες μας στον τοίχο για να μπορούμε να κινηθούμε. Βλέπαμε τα αστέρια και τα κόκκινα αντιαεροπορικά φώτα στον ουρανό.
Όταν βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, μαζέψαμε κουράγιο, πήραμε μια βαθιά ανάσα και τρέξαμε χωρίς καν να κοιτάξουμε πίσω μας. Χρειάστηκε όλο μας το σθένος για να πιέσουμε τα κορμιά μας πέρα από τον ήχο των σφαιρών που σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας. Την επόμενη μέρα κατάλαβα. Το λευκό ήταν το σημάδι για τους ελεύθερους σκοπευτές του Free Syrian Army. Όταν κατάλαβα ότι το νυφικό μου έσωσε τη ζωή, χαμογέλασα.
Αποφάσισα να κρατήσω τη λωρίδα του λευκού υφάσματος. Μόλις επέστρεψα στο Μιλάνο, την έβαλα σε ένα συρτάρι μαζί με κάποια άλλα σουβενίρ από όλο τον κόσμο. Σχεδόν την ξέχασα, μέχρι που ο πόλεμος μου χτύπησε ξανά την πόρτα και ένα άλλο νυφικό μας έσωσε για ακόμη μια φορά.
Όλα έγιναν τυχαία, ούτε ένα μήνα από την επιστροφή μου από τη Συρία. Ήμουν με δύο στενούς φίλους από τη Δαμασκό που τώρα ζουν στο Μιλάνο, τους Khaled Soliman al-Nassiry και Tareq al-Jabr. Σχεδιάζαμε να συναντηθούμε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου και ψάχναμε για μια καφετέρια όταν ένας άνδρας γύρω στα 30 μας πλησίασε.
Είχε ένα σακίδιο στην πλάτη και το ύφος του καινούριου στην πόλη.
«Ξέρετε από πού φεύγει το επόμενο τρένο για τη Σουηδία;» μας ρώτησε στα Αραβικά. Γελάσαμε. Δεν φεύγουν τρένα για τη Σουηδία, οπότε του προσφέραμε έναν καφέ. Τρεις ώρες αργότερα και καθόμασταν ακόμα, μιλώντας γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο άδεια φλιτζάνια και γόπες στο τασάκι.
Το όνομά του ήταν Abdallah και ήταν Σύρος Παλαιστίνιος από το Γιαρμούκ της Δαμασκού. Έφυγε από τη Συρία κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λατάκια. Έφτασε στην Ιταλία δυο εβδομάδες πριν, στις 11 Οκτώβρη και είχε επιζήσει από θαύμα του ναυαγίου όπου πέθαναν 260 άνθρωποι. Τον πήγαμε σε ένα κέντρο υποδοχής στο Μιλάνο. Τον αφήσαμε εκεί, αλλά η ιστορία τους μας ακολούθησε στο σπίτι.
Η ιδέα μας ήρθε κατά τη διάρκεια ενός δείπνου στο σπίτι του φίλου μας Antonio Augugliaro, ο οποίος είναι σκηνοθέτης. Μιλούσαμε για την ιστορία του Abdallah και το πώς έρχονται λαθραία οι Σύροι πρόσφυγες στο Μιλάνο και για τους ελέγχους στα σύνορα. Τότε ξαφνικά μου ήρθε: «Ξέρετε ποιούς δεν σταματούν ποτέ στα σύνορα; Μια γαμήλια ομάδα! Η αστυνομία δεν θα κοιτούσε ποτέ τα χαρτιά της νύφης!»
Άρχισε ως αστείο, μέχρι που δυο μέρες αργότερα ο Antonio Augugliaro κάλεσε εμένα και τον Khaled. Μας είπε ότι το είχε σκεφτεί και ότι έπρεπε να το κάνουμε. Όταν τον ρώτησα για τι μιλάει, απάντησε: «Έλα! Μιλάω φυσικά για τη νύφη!»
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Θα προσποιούμασταν στα αλήθεια ένα γαμήλιο πάρτυ για να αποφύγουμε τον συνοριακό έλεγχο και να περάσουμε πρόσφυγες πολέμου στη Σουηδία για να ζητήσουν άσυλο;
Ο Khaled, ο Antonio κι εγώ συναντηθήκαμε για καφέ και κοιταχτήκαμε κατάματα. Έπρεπε να καταλάβουμε εάν θα το κάναμε αυτό πραγματικά. Νιώσαμε την πίεση μιας επιλογής που θα άλλαζε τη ζωή μας για πάντα. Στην πραγματικότητα, το να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από την Ιταλία σήμαινε ότι θα ρισκάραμε να συλληφθούμε με την κατηγορία για συνομωσία σε βοήθεια παράνομης μετανάστευσης. Για αυτό το έγκλημα καταδικάζεσαι για 15 χρόνια. Ήταν πολύ σοβαρό, αλλά το όνειρο της νύφης ήταν ισχυρότερο από οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη.
Έχοντας δει τον πόλεμο με τα ίδια μου τα μάτια και ενθυμούμενος τους θανάτους στη Λαμπεντούζα τον Οκτώβρη του 2013, ένιωσα ότι κάναμε το σωστό. Αυτή η ισχυρή πίστη στο σχέδιο μας έκανε να ξεχάσουμε τα ρίσκα. Η αδρεναλίνη ανέλαβε τα υπόλοιπα. Μέσα σε μόλις 2 εβδομάδες οργανώσαμε ένα ψεύτικο γαμήλιο γλέντι αλλά και μια κινηματογραφική παραγωγή ώστε να μετατρέψουμε την περιπέτεια σε ντοκυμαντέρ.
Στο μεταξύ φροντίσαμε για τα υπόλοιπα: νοικιάσαμε 4 αυτοκίνητα και ένα βαν, αποφασίσαμε τη διαδρομή, ψάξαμε για φιλοξενία. Και ψάξαμε το Μιλάνο για ένα κατάστημα όπου θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ένα νυφικό και σικάτα ρούχα, καθώς και μια κομμώτρια για τους πέντε Παλαιστίνιους και Σύρους που είχαμε μέσα στο σχέδιό μας.
Ο πρώτος που καλέσαμε ήταν ο Abdallah. Αυτός θα ήταν ο γαμπρός. Μετά μιλήσαμε στον Alaa και στον γιο του Manar, ένα παιδί-ράπερ που είχε κερδίσει τις καρδιές μας. Τέλος στον Ahmed και στη Mona ένα ζευγάρι που άνηκε στην Συριανή Αριστερά. Όσο για τη νύφη, καλέσαμε μια Παλαιστίνια Σύρα φίλη μας, την Tasnim που συμφώνησε με μεγάλο ενθουσιασμό. Μετά έστειλα ένα άκρως απόρρητο email σε 10 έμπιστους Ιταλούς φίλους που θα έκαναν όλη αυτή τη μασκαράτα να μοιάζει πιο αξιόπιστη σε περίπτωση που μας ήλεγχαν στα σύνορα.
Το βράδυ πριν φύγουμε, καθώς κοιτούσα την ντουλάπα μου για να βρω ένα κομψό πουκάμισο, βρήκα το λευκό πανί από το Αλέπο. Το έδεσα στο μέτωπό μου, μπροστά στον καθρέπτη. Ακόμα μου έκανε. Για μερικές στιγμές γέμισα με αναμνήσεις.
Είδα τον Abu Adel, που είχε σκοτωθεί τότε, μετά τον Bushkin που αρραβωνιάστηκε πρόσφατα αλλά ακόμα ήταν στο Αλέπο με την κάμερά του και τον Abu Mohammad, που υποτίθεται ότι θα άνοιγε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά αντ’αυτού κατέληξε στο νοσοκομείο τραυματίας.
Τότε άνοιξα τα μάτια μου και ένιωσα ότι θα τα καταφέρναμε. Το νυφικό θα μας προστάτευε ξανά. Δίπλωσα το λευκό ύφασμα και το έβαλα στη τσέπη μου πριν φύγω από το σπίτι.
Λίγες ώρες αργότερα συνάντησα τους συνταξιδιώτες μου, 23 στον αριθμό. Ιταλοί, Παλαιστίνιοι και Σύροι. Όλοι ήταν ντυμένοι με πραγματικά επίσημα ρούχα, νεαροί άνδρες και γυναίκες από τις δύο πλευρές της Μεσογείου, έτοιμοι να ρισκάρουν τα πάντα, μαζί, να αποδείξουν ότι μερικές φορές τα όνειρα πραγματοποιούνται και ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Την ημέρα που φύγαμε δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα ότι η περιπέτειά μας θα άγγιζε τόσους πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Το ανακαλύψαμε μόλις επιστρέψαμε στο Μιλάνο και ζητήσαμε οικονομική ενίσχυση για να χρηματοδοτήσουμε το ντοκυμαντέρ. 2.617 υποστηρικτές από 37 διαφορετικές χώρες μας είχαν δωρίσει 100.000 ευρώ.
Ήταν η μεγαλύτερη καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης στην ιστορία του Ιταλικού και Παλαιστινιακού κινηματογράφου. Χάρη στην υποστήριξή τους, καταφέραμε να ολοκληρώσουμε έγκαιρα το post-production για να συμμετάσχουμε στο 71ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.
Το φιλμ επιλέχθηκε και κέρδισε τρία ειδικά βραβεία από την επιτροπή. Ένα χρόνο αργότερα, βγήκε στους κινηματογράφους της Ιταλίας και παίχτηκε στα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ ντοκυμαντέρ στον κόσμο (IDFA, HotDocs και DocEdge, για να ονομάσουμε λίγα από αυτά). Παίχτηκε επίσης σε 36 χώρες παγκοσμίως, στο SKY channel της Ιταλίας και τώρα στο Al Jazeera English.
Είναι εκπληκτικό το πώς μια τρελή ιδέα μιας παρέας ρομαντικών όπως εμείς μπορεί να κερδίσει τις καρδιές τόσων πολλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Θέλαμε να αποδείξουμε ότι η Μεσόγειος δεν είναι απλά ένα νεκροταφείο, αλλά μπορεί να είναι η θάλασσα που μας ενώνει.
Το On The Bride’s Side κάνει ακριβώς αυτό.
Πηγή: Aljazeera
Μετάφραση – επιμέλεια για το Kollect: Διαστημόγατο
[Πολιτική αναδημοσίευσης: Απαιτούμε η αναδημοσίευση να γίνεται με αναφορά πηγής συνοδεία ενεργού συνδέσμου. Εάν η αναδημοσίευση γίνει σε ιστοχώρο που λειτουργεί μακριά από τη λογική του κέρδους ο ενεργός σύνδεσμος δεν είναι απαραίτητος]
http://kollectnews.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου