Ποιους πόνεσε η ακύρωση της συμμετοχής Κότσιρα-Τσαλογοπούλου στην συναυλία ντροπής της Ισραηλινής πρεσβεία

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΚΙ Ο ΧΑΦΙΕΔΙΣΜΟΣ

(ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ) ΕΧΟΥΝ ΟΡΙΑ

Το άχαρο καθήκον μιας απάντησης 

σε ένα κατάπτυστο άρθρο του tribune.gr

«Πόνεσε» πολλούς η απόσυρση των Κότσιρα-Τσαλιγοπούλου απ’ τη συναυλία της ντροπής, που διοργάνωνε η Ισραηλινή Πρεσβεία, με τον πολεμοχαρή τραγουδιστή Idan Raichel. Πιο πολύ «πόνεσε» το γεγονός ότι η καταγγελία της εκδήλωσης από την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση και το κάλεσμα στους δύο καλλιτέχνες να μη συμμετάσχουν βρήκε μεγάλη απήχηση. Εξίσου μεγάλη απήχηση βρήκε κι η κίνησή τους να μη συμμετάσχουν, τελικά. Αυτό, όμως που πραγματικά «πόνεσε» είναι το γεγονός ότι πλέον εμφανίζεται μια κοινωνική λογική που προϋποθέτει το μπλοκάρισμα των σχέσεων του ελληνικού κράτους με το Ισραήλ, αν θέλουν οι λαοί σε Ισραήλ, Παλαιστίνη, Ελλάδα να ζήσουν καλύτερα.

Πριν προχωρήσουμε, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο αντισημιτισμός, τόσο παγκόσμια όσο και στην Ελλάδα, έχει σαφή σημεία σύνδεσης και συνέχειας με τον αντιμουσουλμανισμό. Ας ψάξει κανείς για τον «αντικουρδισμό» της τουρκικής πολιτικής. Ο κοινός τους τόπος είναι οι όψεις της κρατικής κυριαρχίας στα δόγματα άμυνας-ασφάλειας. Επιμένουμε ότι βασικός στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας, που υιοθετεί τα βαθιά στοιχεία της -ναζιστικής εμπνεύσεως- «συλλογικής ευθύνης», είναι το προλεταριάτο διεθνώς, σε κάθε μορφή και γεωγραφικό τόπο, στο βαθμό που εμποδίζει τη νομή κερδών και εξουσίας ανάμεσα στα κοράκια των πολυεθνικών-πολυκλαδικών μονοπωλίων, το πολιτικό τους προσωπικό, κυρίαρχα ΜΜΕ, ομάδες συμφερόντων και τους ακολούθους τους.

Δεν θα μπούμε σε μια διαδικασία θεωρητικής επεξεργασίας γύρω από αυτό το ζήτημα. Δεν είναι ο χώρος ούτε ο τρόπος. Είναι, όμως, πραγματικότητα ότι για τον Παλαιστίνιο που πυροβολείται στα ισραηλινά checkpoints ή στις διαδοχικές σφαγές σε Λίβανο, Γάζα και Δυτική όχθη, για τον Ισραηλινό αντιρρησία συνείδησης που σαπίζει στις Ισραηλινές φυλακές, για τον Κούρδο ή Τούρκο αγωνιστή, που βομβαρδίζεται και κλείνεται σε κελιά τύπου F, για τον Έλληνα άστεγο ή την οροθετική ιερόδουλη, για τους πρόσφυγες, που πνίγονται στο Αιγαίο ή πεθαίνουν σε συνοριακούς φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης της ΕΕ, το προσωπικό ταξικό βίωμα είναι ζοφερό όπως (λιγότερο -ίσως- αλλά ποιος είναι αυτός που μετρά τον ανθρώπινο πόνο;) αυτό που έζησε ένας Εβραίος κρατούμενος στα γερμανικά βαγόνια που μετέφεραν εκατομμύρια αιχμαλώτους στο Άουσβιτς, το Νταχάου ή την Τρεμπλίνκα. Όσοι μιλούν για τη μοναδικότητα του «Ολοκαυτώματος», μόνο και μόνο για να υποβαθμίσουν κάθε άλλο ανθρώπινο δράμα ή για να δικαιολογήσουν την ισραηλινή πολιτική (του Πέρες ή του Νετανιάχου), ας μας πουν αν θα αναγνώριζαν τη βαρβαρότητα που βιώνουν άλλοι λαοί ή αγωνιστές μόνο σε περίπτωση που τους εξόντωναν κι αυτούς σε θαλάμους αερίων στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για εμάς, μέτρο της βαρβαρότητας αυτού του κόσμου είναι οι άνθρωποι χωρίς νερό στην Αφρική ή το Ντιτρόιτ, η αθλιότητα της ζωής μαύρων, άστεγων και Μεξικανών στις ΗΠΑ, οι ορδές φτωχών και νεόπτωχων στην Ευρώπη, τα κάτεργα των Κινέζων εργατών, οι απέραντες παραγκουπόλεις, το δράμα των προσφύγων σε όλο τον πλανήτη. Αυτή η βαρβαρότητα δεν πρόκειται να εκλείψει χωρίς την κοινή διεθνιστική δράση του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος. Χωρίς τους αγωνιστές της Ροζάβα και του Κομπάνι (δεν πολεμά και κανείς άλλος ενάντια στο ISIS εκτός αν το επιτάσσουν οι κρατικές και γεωπολιτικές του επιδιώξεις), χωρίς τους κομμουνιστές μαχητές του Ντονμπάς, τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, τις εξεγέρσεις της εργατικής νεολαίας στην Ευρώπη ή των εργατών στην Ασία.

Ενός τέτοιου κινήματος είναι μέρος το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος (ΔΕΦΣ), η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων (ΕΑΣ), η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση (ΑΔΚ).

Είναι λογικό, λοιπόν, ένα μικρό κινηματικό γεγονός, που σπάει συμβολικά τη σιδερένια φτέρνα του γεωπολιτικού μονόδρομου (συμπληρωματικού στον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μονόδρομο) του ελληνικού κράτους, αλλά και την «ιερή» (και πολλαπλά επωφελή και για τις δύο μεριές) στρατηγική συμφωνία με το Ισραήλ, να προκαλέσει αντιδράσεις τόσο στα ελληνικά επιχειρηματικά και πολιτικά λόμπι όσο και στην ισραηλινή πρεσβεία.

Την άτυπη υπεράσπιση των ομάδων συμφερόντων που θίχτηκαν ανέλαβε ένα ανυπόγραφο κείμενο στο tribune, στις 7/11/15 (υποθέτουμε ότι εκφράζει το σύνολο του site). Το συγκεκριμένο λιβελογράφημα αναπαράγει σε 4 σελίδες χυδαίου λαϊκισμού (και ψεύδους), τον υπόνομο της κυρίαρχης διανόησης και πολιτικής: Από τον συνωμοσιολόγο Λιακόπουλο ως το defencenet και από τον Βορίδη ως τη Σώτη Τριανταφύλλου. Από το δόγμα «μετανάστευση-τρομοκρατία-εγκληματικότητα = εσωτερικός εχθρός-λαός» του Μεϊμαράκη ως την εμφυλιολογία του Βενιζέλου και «το στρατό-εγγυητή της κοινωνικής συνοχής» του Καμμένου, την αντιτρομοκρατική ρητορική του Πανούση και την διαπραγμάτευση του Τσίπρα. Από την εξωτερική πολιτική της Μπακογιάννη και του Παπανδρέου, μέσω των μιλιταριστικών sites και του Φ. Κρανιδιώτη, ως τον Αβραμόπουλο και τον Κοτζιά. Το μίγμα συνοδεύεται με «επιχειρηματικές συμβουλές» και συγκαλυμμένες απειλές προς τον Κότσιρα, την Τσαλιγοπούλου (ακόμα) και τον Χατζηστεφάνου για το «πώς βγάζουν το ψωμί τους» και (άρα) για το ποιους θα έπρεπε να γλύφουν. Είναι ίσως το μόνο σοβαρό επιχείρημα που έχει να παραθέσει το άρθρο: απειλές μαφιόζικου τύπου. Δεν είναι τυχαίο πως είναι και το μοναδικό επιχείρημα που ντρέπεται να παραθέσει καθαρά.

Όμως, μετά το εισαγωγικό «κλάμα» («μας χαλάνε τη φιλία με το Ισραήλ, θα παρεξηγηθούν οι φίλοι μας στο Λυκούντ και θα μείνουμε μόνοι»), ο εχθρός του διαγράφεται καθαρά: Είναι η ΑΔΚ και το ΔΕΦΣ. Με τόση απόλυτη εχθρότητα, που θα ζήλευε κι ένας Κλαούζεβιτς ή ο (θεωρητικός νομικός των Ναζί) Καρλ Σμιτ.

Στο επίπεδο φιλοσοφικής μπακαλικής της συντακτικής ομάδας του εντύπου, έχουμε μια συμβουλή: διαβάστε κάτι άλλο από επιφυλλίδες στα «Επίκαιρα» ή την «Ελεύθερη Ώρα». Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στο διεθνισμό, τον εθνομηδενισμό και τον αστικό κοσμοπολιτισμό. Οι δύο τελευταίοι μάλιστα, συνυπάρχουν αρμονικά στη δήλωση του Νετανιάχου περί «ευθύνης των Παλαιστινίων για το Ολοκαύτωμα», δήλωση που «έκαναν γαργάρα» οι προοδευτικοί «εθνομηδενιστές» που στηρίζουν την πολιτική του Ισραήλ, στο όνομα του «αριστερού αντιμουσουλμανισμού». Αλήθεια, το εν λόγω site έχει να πει κάτι γι’ αυτό;

Οι συντάκτες του κειμένου μας κατονομάζουν ως «γραφικούς», «περιθωριακούς», «γκρουπούσκουλα». Θα τους επιστρέφαμε αλλά θα ήταν προσβολή για τους ίδιους τους χαρακτηρισμούς. Αντ’ αυτού, έχουμε να παρατηρήσουμε τη μεθοδευμένη και βρώμικη εργασία ταύτισης της ΑΔΚ, του ΔΕΦΣ, της ΚΕΕΡΦΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια ενιαία δεξαμενή συλλογικής ευθύνης (πάλι τα φαντάσματα του Γκέμπελς και του Χίμλερ). Είναι σίγουρο πως αυτή η ταύτιση, με σκοπό να εκφοβιστούν ομάδες και άνθρωποι (που ας «είναι καλά με τις ιδέες τους - δημοκρατία έχουμε») ή να πιεστούν να διαχωριστούν από «εθνομηδενιστές» που «μισούν τον στρατό», ζέχνει από άλλου τύπου λογικές.

Δεν θέλουμε να μπούμε στο ερώτημα αν το άρθρο είναι καθοδηγούμενο από σκοτεινά κέντρα και μηχανισμούς. Σίγουρα, αντιγράφει ρητορικές χαφιεδισμού μυστικών υπηρεσιών: «τροτσκιστές» (αναφορά σε κάποιο όνομα του διαβόλου;), «εξωκοινοβουλευτικοί» και «αριστεριστές», «εχθροί του προαιώνιου έθνους» (όπως υπονοείται), όλοι ταυτόχρονα σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΕΕΡΦΑ, ΑΔΚ και Δίκτυο Σπάρτακος, όλοι κατά του στρατού «μας» και όλοι με τους μετανάστες και για «να τους φέρουμε όλους στην Ελλάδα»… Και με ονόματα… Τα ψέματα είναι πολλά και σίγουρα δεν θα μείνουν εδώ. Εμείς απλά γελάμε. Γελάμε με τη φιλοσοφία της αθλιότητας που εκφράζουν μέσα στην αθλιότητα της φιλοσοφίας (τους). Είναι, όμως, πρόστυχη η αλλοίωση της πραγματικότητας, η ταύτιση διακριτών κινηματικών και πολιτικών πρωτοβουλιών με πολιτικά μέτωπα, η εναγώνια «σμίκρυνση» πολιτικών χώρων, που αποτελούν ραχοκοκαλιά κοινωνικών διεκδικήσεων και κινημάτων εδώ και καιρό, σε «χώρο μερικών περιθωριακών που αλλάζουν φανέλες». Φαίνεται, ειδικά τα τελευταία χρόνια της παρούσας κρίσης, πώς το μόνο που «αλλάζει φανέλες» είναι το ρεύμα των καθοδηγούμενων κονδυλοφόρων που εναλλάσσει «ενημερωτικά μέσα», υπερασπιζόμενο πάντα τις ίδιες «γραμμές», αναλύσεις ύποπτων think tanks, «διαμορφωτών γνώμης», κρατικοδίαιτων ΜΚΟ, σκοτεινών κρατικών μηχανισμών και υπουργείων.

Ενοχλεί πολλούς η δράση του Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος, που έδειξε έμπρακτα ότι οι στρατευμένοι όπως και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δεν θέλουν να στρέψουν τα όπλα τους απέναντι σε εργαζόμενους ή μετανάστες, να εκπαιδευτούν με Ισραήλ, Αίγυπτο, Τουρκία, ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό για νέους πολέμους, εσωτερική καταστολή ενάντια σε «ασύμμετρες απειλές», μάχες μέσα σε πόλεις. Είχε συμβεί το ίδιο τον Δεκέμβρη του ’08, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή επιχείρησε χρήση του στρατού κατά του εχθρού-λαού, το 2005 με την αποκάλυψη του «Μνημονίου Καταστολής Πλήθους», πρόσφατα με την αποκάλυψη της σχέσης μέρους των Ενόπλων Δυνάμεων, απόστρατων με πολιτικό ρόλο, μιλιταριστικών site κι εθνικιστικών λεσχών εφέδρων με τη ναζιστική ακροδεξιά.

Η ΕΑΣ και η ΑΔΚ είναι συλλογικότητες που μετρούν ήδη είκοσι χρόνια δράσης με εκατοντάδες μέλη, εργαζόμενους, νέους, σπουδαστές, μέλη οικογενειών στρατευμένων, άνδρες και γυναίκες. Για την υπεράσπιση των στρατευμένων έναντι κάθε βίαιης εκμετάλλευσής, την υπεράσπιση της κοινωνίας από τον μιλιταρισμό και τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Την κατάδειξη της βαρβαρότητας σε λαούς και εργαζόμενους, παγκόσμια αλλά κι εδώ, ως αποτέλεσμα της ίδιας της κρίσης και των καπιταλιστικών σχεδίων υπέρβασής της σε βάρος της κοινωνίας. Την υπόδειξη του πολέμου ως ανώτερη μορφή εκμετάλλευσης της νεολαίας και του λαού και τη συμβολή στην αντίσταση απέναντί στις κρατικές μηχανές και τα συμφέροντα που τον επιβάλλουν.

Συμβάλλαμε στο να σπάσουν τα στεγανά, το πέπλο σιωπής και η αντίληψη ότι «όπου αρχίζει ο στρατός τελειώνει η λογική», γιατί ο φαντάρος είναι πολίτης με στολή. Βοηθήσαμε στη βελτίωση της ζωής χιλιάδων στρατευμένων. Αποκαλύψαμε εκατοντάδες αυτοκτονίες φαντάρων, όταν ένα ολόκληρο δίκτυο μηχανισμών επιχειρεί να τις συγκαλύψει ακόμη κι από τις οικογένειές τους. Αποκαλύψαμε στοιχεία για την τεράστια εισβολή των ναρκωτικών στο στρατό. Συμβάλαμε στην ανάπτυξη μαζικού κινήματος ενάντια στα όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου, για να σωθούν χιλιάδες άνθρωποι από τον καρκίνο και το θάνατο. Αποκαλύπτουμε το χορό δις που στήνεται γύρω από τους εξοπλισμούς, ενώ ο λαός πεινάει. Αποτρέψαμε τη συμμετοχή φαντάρων σε επεμβάσεις εκτός συνόρων και τη χρήση του στρατού ως απεργοσπαστικού μηχανισμού, στις απεργίες στους ΟΤΑ ή τα ΜΜΜ.

Κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς δράσης μας, λοιπόν, έχουμε ενοχλήσει πολλούς: τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ντόπια και ξένα κέντρα χάραξης πολιτικής, τα ανερχόμενα ρεύματα των φασιστοειδών με επίσημο πολιτικό ρόλο, υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Κάθε φορά που γινόμαστε δυσάρεστοι, δεχόμαστε «επισκέψεις». Κάποια χρόνια πριν, «άγνωστοι» τοποθέτησαν χειροβομβίδα στο αυτοκίνητο μέλους μας, μετά από αποκάλυψη στοιχείων για τα ναρκωτικά στο στρατό. Τα ανώνυμα απειλητικά τηλεφωνήματα, οι «επώνυμες προειδοποιήσεις», ακόμη κι από βαθμοφόρους που μας αποκαλύπτουν τα στοιχεία τους, οι ύποπτες διώξεις από μηχανισμούς όπως η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος αποτελούν μερικές μόνο από αυτές.

Για εμάς, αλλά και για όλο τον κόσμο που έχει μάτια και βλέπει, αυτιά και ακούει, μυαλό και σκέφτεται, αυτό το κατάπτυστο άρθρο του tribune δεν είναι τίποτα άλλο από μια νέα απόπειρα απειλής, μια νέα «επίσκεψη», όσο αστεία και αν είναι στην ουσία της και στη μορφή της. Η λογική και η φρασεολογία, εξάλλου, με την οποία είναι γραμμένο δεν διαφέρει σε τίποτα από την επίθεση του Μ. Βορίδη (τότε βουλευτή ΛΑΟΣ) μέσα στη Βουλή κατά του Δικτύου Σπάρτακος, το 2010, από τα πανηγύρια της Χρυσής Αυγής για την επερώτησή του ούτε φυσικά από το διαρκές υβρεολόγιο της φυλλάδας «Στόχος». Όλα, βέβαια, για την υπεράσπιση του έθνους και του στρατού. Όλα, φυσικά, γιατί ο λαός πρέπει να μένει ακίνητος όσο «εβρίσκετο επί της χειρουργικής κλίνης»…

Αλήθεια, ποιος είναι «γραφικός»; Απέναντι σε αυτή τη μεγαλειώδη ιστορική διαδρομή, μόνη απάντηση είναι χυδαιολογίες, «εκβιασμοί», αναλύσεις για «μασόνους» και «παγκόσμια σχέδια εξισλαμισμού». Η πανικόβλητη αντίδρασή τους δείχνει ότι φοβούνται πως θα τους παρασύρει -και μάλιστα γρήγορα- ο νεροχύτης της ιστορίας. Θα είμαστε ειλικρινείς μαζί τους: Καλά κάνουν και φοβούνται! Ειδικά η ιστορία είναι αμείλικτη με τη μικρότητα.

Από το κείμενο, βέβαια, του tribune προκύπτουν κάποια σοβαρότερα ερωτήματα και μερικές παρατηρήσεις για την ποιότητα της επιχειρηματολογίας αλλά και για τους σχεδιασμούς του εσμού των απολογητών της εκμετάλλευσης του πολέμου και του εθνικισμού.

Μια απορία είναι: ποιο είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα με τους μετανάστες; Σταχυολογώντας κανείς άρθρα τους βλέπει ότι αυτό περιγράφεται με μια ακροδεξιά τοποθέτηση, με σοσιαλδημοκρατική ορολογία και ανάλυση καφενείου: είναι πολλοί, δεν χωράνε, αλλοιώνουν τις «πολιτισμικές μας αξίες», είναι μουσουλμάνοι, τζιχαντιστές και τρομοκράτες («όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα»).

Όμως, το πραγματικό τους πρόβλημα εμφανίζεται σε ένα (πάλι ανυπόγραφο) άρθρο για την ισλαμιστική ΜΚΟ One Nation που δρα στη Λέσβο. Φυσικά, το πρόβλημά τους δεν είναι οι ΜΚΟ κι αν παίρνουν χρήματα απ’ την ΕΕ ή το κράτος για να υποκαθιστούν κοινωνικές υπηρεσίες ή γεωπολιτικά σχέδια. Το βασικό τους πρόβλημα είναι (όπως γράφουν και οι ίδιοι) πως «τα μέλη της λένε ότι θα ξεκινήσουν και αποστολές διάσωσης στη θάλασσα […] αποστολές διάσωσης στα ελληνικά χωρικά ύδατα μπορούν να κάνουν μόνο οι ελληνικές Αρχές. Είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής κυριαρχίας».

Μάλιστα… Η Ελλάδα παίρνει 480 εκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ για το μεταναστευτικό ενώ τους έχει ουσιαστικά αιχμαλώτους (όσους φτάνουν) σε άθλιες συνθήκες (αρκεί να δει κανείς τις εικόνες από τη Μόρια ή την Ειδομένη), ενισχύει το λιμενικό και την Frontex, δημιουργεί checkpoints και hot-spots. Μια πανάκριβη φάμπρικα έχει στηθεί γύρω από το δράμα των προσφύγων: ντόπια συμφέροντα, οικονομικό ξεζούμισμα των μεταναστών, εφαρμογή όλων των δογμάτων άμυνας-ασφάλειας, εμπλοκή των ενόπλων δυνάμεων στο εσωτερικό -πρώτα με στρατιωτικό ανθρωπισμό, μετά με στρατιωτική καταστολή-, τεράστιες εταιρικές συμβάσεις για εξοπλισμούς, εκσυγχρονισμό και δομές ασφάλειας, επιχείρηση φασιστικοποίησης των ντόπιων κοινωνιών που πλήγονται περισσότερο.

Ας μας ενημερώσει το tribune σε πόσες δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αποτιμάται ως «επιτυχής» η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Εκτός αυτού, θα θέλαμε να μας ενημερώσουν αν υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία το υποβρύχιο που θα περιπολεί με τον ευρωπαϊκό στόλο στα χωρικά ύδατα της Λιβύης (!) και θα βουλιάζει πλοία φορτωμένα μετανάστες «για να αντιμετωπίσει τους διακινητές». Ποια εθνική κυριαρχία ακριβώς υπερασπίζονται οι ελληνικές φρεγάτες του διεθνούς (ευρωπαϊκού και αμερικάνικου) στόλου στη Σομαλία και τα στενά του Άντεν; Φυσικά, σε αυτό το τελευταίο υπάρχει απάντηση: ως εθνική κυριαρχία ορίζονται τα συμφέροντα των εφοπλιστών που κάνουν μπίζνες με τη χούντα της Αιγύπτου για τα αποκλειστικά δικαιώματα στη διώρυγα του Σουέζ, μπίζνες στα συντρίμμια σχεδόν όλης της Β. Αφρικής, μπίζνες με όλους: το ISIS, τη Χρυσή Αυγή, Ρώσους, Κινέζους και Αμερικάνους, την ΕΕ και την κυβέρνηση της Δ. Ουκρανίας. Ευτυχώς, θα σωθεί η εθνική κυριαρχία και θα τους έχουμε όλους εδώ και να τους καμαρώνουμε. Γι’ αυτό εξάλλου δε χωρούν κι οι πρόσφυγες…

Έχουν δίκιο οι συντάκτες της tribune: Η έρευνα και διάσωση είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Αυτή η διαπίστωση ακριβώς δείχνει ότι αυτό που συντελείται στο Αιγαίο και στον Έβρο είναι ένα διαρκές και κατά συρροή κρατικό έγκλημα πάνω στους μετανάστες, ίδιο με αυτό που συντελείται στο εσωτερικό της χώρας πάνω σε ξένους και ντόπιους εργάτες. Η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ, εξάλλου, σε «διαρροές» και δηλώσεις το λέει ευθαρσώς: το μεταναστευτικό είναι μια χρυσή ευκαιρία διαπραγμάτευσης - κι εμείς μαζί με τους πρόσφυγες τα διαπραγματευτικά χαρτιά που θα «καούν» στην παρτίδα πόκερ του ελληνικού κεφαλαίου με τους «εταίρους» του.

Η δεύτερη απορία προκύπτει από το εξής απόσπασμα: «Ωστόσο, αυτό που δεν θα σας πει κανένα δελτίο Τύπου, είναι ότι […] από κοινού, Έλληνες και Ισραηλινοί, γιορτάζουμε και την ειλικρινή συμμαχία μεταξύ των δύο αρχαίων μας εθνών, σε ένα άξονα ειρήνης, ασφάλειας, συνεργασίας και ανάπτυξης στην Αν. Μεσόγειο». Ξεπερνώντας τις γελοιότητες τύπου (μπαμπά και υιού) Πλεύρη περί αμετάβλητου αρχαίου έθνους Ελλήνων και Ισραηλινών αξίζει να ασχοληθούμε με την άποψη που παρουσιάζει το Ισραήλ και την Ελλάδα φορείς ειρήνης στην περιοχή.

Εδώ μαθαίνουμε ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις διατηρούν την «ειρήνη» σε Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Μάλι, Σομαλία και Λιβύη. Είναι σίγουρο ότι αν δεν υπήρχε αντιπολεμικό κίνημα ο στρατός θα είχε ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στον ευρωπαϊκό πόλεμο κατά των μεταναστών. Η βαριά στρατιωτικοποίηση των συνόρων, τα ναρκοπέδια και ο Φράχτης του αίσχους στον Έβρο ποια ειρήνη διατηρούν ακριβώς; Κι αφού δεν «χωράνε οι ξένοι», πώς χωρούν στην Αλεξανδρούπολη 100 Καταριανοί αξιωματικοί που συνεκπαιδεύονται με έλληνες αξιωματικούς, «μετά βαΐων και κλάδων»; Κυρίως, όμως, αφού το μεγαλύτερο πρόβλημα (μαζί με τους Τούρκους…) για την ασφάλεια και την ειρήνη είναι οι ισλαμιστές ως συλλήβδην τρομοκράτες, οι Καταριανοί αξιωματικοί τι θρησκεύματος είναι; Εμείς γνωρίζαμε ότι το Κατάρ είναι αυστηρά ισλαμικό κράτος. Φαίνεται, τελικά, ότι το πρόβλημα για όλους αυτούς τους «εθνικά υπερήφανους» αντι-ισλαμιστές και αντι-τζιχαντιστές, για όλους τους «υπερασπιστές του δυτικού πολιτισμού» και του «ελληνορθόδοξου έθνους», το κριτήριο για να μετρούν την «τρομοκρατική προδιάθεση» και τον «ακραίο μουσουλμανισμό» των «ξένων» είναι το χρώμα του χρήματος και το ύψος των «επενδύσεων» (στμ: των ευκαιριών για αρπαχτή).

Επειδή η μνήμη για κάποιους είναι πολύ κοντή, θα τους θυμίσουμε το γεγονός ότι ο πρόσφατος υπηρεσιακός υπουργός άμυνας Ι. Γιάγκος, είχε συμμετάσχει ως αρχηγός ΓΕΕΘΑ στη σύσκεψη της συμμαχίας των προθύμων στη Ντόχα του Κατάρ, η οποία αποφάσισε την επέμβαση στη Λιβύη με το κωδικό όνομα “Unified Protector”. Ο βασικός «φιλειρηνικός» όρος που έθεσε για τη συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στην «ειρηνική» επέμβαση στη Λιβύη (με τα γνωστά «ειρηνικά αποτελέσματα») ήταν η συμμετοχή ελλήνων επιχειρηματιών στην ανοικοδόμησή της! Ένας τσακισμένος λαός πλήρωνε κάτι εκατομμύρια ανά μέρα για μια επέμβαση που δημιούργησε τεράστιο ρεύμα προσφύγων, ώστε «ο άξονας ειρήνης, ασφάλειας, συνεργασίας και ανάπτυξης», «τυχαία» να φέρει ευκαιρίες για κέρδη σε εφοπλιστές, κατασκευαστές και τον ιδιωτικό τομέα υγείας. Μη σκας, αναγνώστη μας, αν τα νοσοκομεία και κάθε κοινωνική παροχή διαλύονται, αν πληρώνεις δυσβάσταχτους φόρους γιατί το «χρέος είναι μη-βιώσιμο», αν ιδιωτικοποιούνται τα πάντα. Χρειάζονται χρήματα κι όπλα για να στηριχθεί ο άξονας της ειρήνης…

Από την άλλη, μαθαίνουμε ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που διεξάγει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη δε συνιστούν διαρκή πόλεμο κατά των Παλαιστινίων, αλλά μάλλον ειρηνικές επιχειρήσεις. Ο αριθμός των θυμάτων (1.400 νεκροί από 27/12/08 έως 18/12/09) δεν πρέπει να μας απασχολεί αφού όλοι ήταν, είναι και θα είναι τρομοκράτες. Υποθέτουμε, επίσης, ότι η πρόσφατη πρακτική του Ισραήλ να μη δίνει τα πτώματα των νεκρών Παλαιστίνιων στις οικογένειες, αλλά να τα θάβει σε «ειδικούς χώρους», ώστε «να μη γίνονται οι κηδείες διαδηλώσεις», συνιστά πρόοδο του δυτικού πολιτισμού τα τελευταία 3.000 χρόνια, έναντι του «σκοταδισμού του Ισλάμ». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κρέοντας είχε αφήσει άταφο τον αδερφό της Αντιγόνης…

Δεν πρέπει, όμως, να περιορίζουμε τα κατορθώματα του κράτους του Ισραήλ μόνο στο Τείχος της Δυτικής Όχθης, τους βομβαρδισμούς της Γάζας και τα check-points. Αξίζει να προσθέσουμε στους ύμνους του tribune ότι το Ισραήλ δεν συμβάλει μόνο στην ειρήνη και την συνεργασία. Συμβάλλει και στα αναγκαία μοντέλα διαχείρισης πληθυσμών και βιοπολιτικής που έχει ανάγκη η εποχή μας: στη Λωρίδα της Γάζας, μια περίκλειστη φυλακή για 1,6 εκατομμύρια ανθρώπινα σώματα, το Ισραήλ έχει καθορίσει ακόμα και την ακριβή επιτρεπόμενη πρόσληψη θερμίδων σε 2.279 θερμίδες ανά μέρα για κάθε κάτοικο.

Δεν ισχυριζόμαστε τις ανοησίες με τις οποίες μπορεί να διαλεχθεί το tribune. Δεν θεωρούμε ότι στα παλαιστινιακά εδάφη διακυβεύεται μια «μάχη μεταξύ εθνών-προαιώνιων εχθρών». Το γεγονός ότι εμφανίζεται με αυτούς τους όρους συνιστά ήττα των προλετάριων και νίκη της κυριαρχίας. Το βασικό διακύβευμα είναι η άγρια εκμετάλλευση του πιο περιθωριοποιημένου κομματιού της νεολαίας, πρώτα και κύρια από το ισραηλινό κεφάλαιο κι ύστερα από τους παλαιστίνιους εταίρους του, είτε συντάσσονται με τον Αμπάς είτε με τη Χαμάς. Το ισραηλινό κράτος, εξάλλου, είναι δύναμη καταπίεσης εξίσου για τους Ισραηλινούς: αναγκάζει, άντρες-γυναίκες, να υπηρετήσουν 3χρονη θητεία κι εξαπολύει εναντίον τους επίθεση σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα στο όνομα του «παλαιστινιακού κινδύνου».

Στην αφήγηση, δε, του λιβελογραφήματος, όποιος μιλάει για τις βάρβαρες πρακτικές του ισραηλινού κράτους, τίθεται αυτόματα υπέρ της Χαμάς (Αμπάς δεν υπάρχει ή δεν είναι «τζιχαντιστής»;), του τούρκικου κράτους και του απανταχού ισλαμισμού. Εμείς θα τους θυμίσουμε (είτε γιατί δεν μελέτησαν είτε γιατί δεν τους πληροφόρησαν καλά) ότι σύνθημα της ΑΔΚ, για το οποίο δέχτηκε επιθέσεις από την εθνικοπατριωτική αριστερά, ήταν και είναι: «Ούτε Χαμάς, Ούτε Αμπάς. Παντού και πάντα κόκκινη Ιντιφάντα». Είμαστε με τις αντιστάσεις και τις εξεγέρσεις των κολασμένων, είτε στην Τουρκία, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Παλαιστίνη και τη Συρία. Ας μας εξηγήσουν καλύτερα αυτοί πώς γίνεται, οι «Θερμοπύλες» της δύσης και της Ελλάδας (Ισραήλ) να βομβαρδίζει μαζί με κατεξοχήν τζιχαντιστές-διδυμάκια του ISIS (Σ. Αραβία) πόλεις στην Υεμένη, ώστε να μην ελέγχεται πολιτικά από δυνάμεις προσκείμενες στο φονταμενταλιστικό Ιράν. Έχει κι η γελοιότητα τα όριά της. Ας το καταλάβουν.

Δεν μας προκαλεί εντύπωση ο δείκτης Global Militarization Index, που μετρά τη στρατιωτικοποίηση ενός κράτους, όταν για το 2014 τοποθετεί το Ισραήλ 1ο, την Κύπρο 6η και την Ελλάδα της κρίσης 9η. Οι στρατιωτικές δαπάνες των κρατών, η πολύπλευρη χρήση του στρατού, η διαρκής προετοιμασία του πολέμου, η αυξανόμενη επιθετικότητα είναι κοινά τους χαρακτηριστικά. Ο μύθος του «φτωχού συγγενή που κινδυνεύει εξ ανατολάς» καταρρέει την ίδια ώρα που Ελλάδα και Τουρκία από κοινού φυλάνε τα σύνορά τους ενάντια στους μετανάστες. Η μόνη φορά τα τελευταία χρόνια που «απειλήθηκαν» τα ελληνοτουρκικά σύνορα ήταν στην προσπάθεια 250 Σύριων προσφύγων να τα περάσουν για να μην πνιγούν στο Αιγαίο. Οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες ειδοποίησαν τις αντίστοιχες τουρκικές, που έδωσαν εντολή στην τουρκική στρατοχωροφυλακή να τους συλλάβει. Σύμφωνα με το tribune, ένας πόλεμος διεξάγεται στα σύνορα. Συμφωνούμε: Είναι κοινός, Ελλάδας-Τουρκίας, ενάντια σε μετανάστες, εργάτες, αγωνιστές, κινήματα.

Ο διαρκής μπαμπούλας της τουρκικής επιθετικότητας και η ανάγκη να είμαστε (όλοι!) καλοί γλύφτες του ισραηλινού κράτους δεν έχει να κάνει αόριστα με το έθνος ούτε με την «υπεράσπισή του». Το ελληνικό κράτος, συνεργαζόμενο με ΕΕ, ΔΝΤ και διεθνείς οργανισμούς, έχει καταφέρει να υποτιμήσει τη δική του εργατική τάξη, τείνει να δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για ένα νέο γύρο ανάπτυξης και συσσώρευσης με εργαλεία το χρέος, την καταστολή και τον εθνολαϊκισμό. Αυτό είναι και το στοίχημα του 3ου μνημονίου, των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: Ένα στιβαρό, με σιδερένια πυγμή, Επιχειρηματικό Κράτος Άμυνας-Ασφάλειας, που θα διαμορφώσει το υποτιμημένο και μορφωμένο κομμάτι της νεολαίας σε φορέα επιχειρηματικότητας και «πατέντας», θα έχει τη στρατιωτικοποίηση ως βάση μιας νέας κοινωνικής πειθάρχησης και νέων τομέων επενδύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και επιχειρηματικής έρευνας. Δεν υπάρχει καλύτερο πρότυπο για τον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο από το Ισραήλ. Καμμένος-Τσίπρας επιχειρούν τη διαμόρφωση μιας γενιάς που θα πηγαίνει απ’ το σχολείο και το πανεπιστήμιο στο στρατό και τις επιχειρήσεις. Πατριδογνωσία, επιχειρηματικότητα, νέες τεχνολογίες μαζί με τη βαρβαρότητα σε μετανάστες, φτωχούς εργάτες, διευρυμένο κοινωνικό περιθώριο, που θα είναι ταυτόχρονα αντικείμενο κρατικής καταστολής και φιλανθρωπίας.

Αν κάτι, συνολικά, υπερασπίζεται το tribune είναι ένα μοντέλο εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας, ασχέτως πώς θέλει να το κωδικοποιεί, μια συνολική λογική κυριαρχίας και εξουσίας. Γι’ αυτό και η τελευταία αναφορά μας, δεν είναι η πιο «ασήμαντη». Αντιθέτως. Δείχνει ποιο τύπο κοινωνίας προτείνουν και ποιο τύπο ανθρώπου επιθυμούν: ''Μάλιστα […] τον Ισραηλινό καλλιτέχνη εμφάνισαν ως άνθρωπο που «έχει εκφραστεί υπέρ των απάνθρωπων βασανιστηρίων (Παλαιστίνιων) κρατουμένων, υπέρ του βιασμού κρατουμένων, υπέρ του ξυλοδαρμού τους». Προσέξτε κάτι. Στο κείμενό τους έχουν βάλει μέσα σε παρένθεση «Παλαιστινίων». Για να τονίσουν ότι εδώ δεν βασανίζεται οποιοσδήποτε, αλλά οι Παλαιστίνιοι, να το εμπεδώσουμε''. Αν έκαναν το στοιχειώδες καθήκον μιας προπαγάνδας σε διατεταγμένη υπηρεσία και διάβαζαν την πρωτότυπη πηγή του κειμένου μας, θα έβλεπε ότι λείπει το: «(Παλαιστινίων)». Σε αντίθεση με αυτούς που μάλλον δέχονται τα βασανιστήρια κρατούμενων (υπερασπίζονται με πάθος τον υπερασπιστή τους), αν αυτό «έχει αποτέλεσμα», εμείς τα θεωρούμε μια ζοφερή πρακτική που πρέπει να εκλείψει παντελώς και οι απολογητές της να απομονωθούν.

Η πραγματική ιστορία, μάλιστα, είναι ακόμη πιο βαριά για αυτούς που προσπαθούν να ξεπλύνουν την ισραηλινή πρεσβεία και να παραχαράξουν την αλήθεια σχετικά με τις μισανθρωπικές δηλώσεις του Idan Raichel. Ο συγκεκριμένος «καλλιτέχνης» στην έντονη αντιπαράθεση της Ισραηλινής κοινωνίας σχετικά με την υπόθεση του αρχιβασανιστή Zahavi και τα βασανιστήρια κρατουμένων, δήλωσε ότι «δεν τον ενδιαφέρει πώς έπαιρνε τις πληροφορίες» και τον πρότεινε για μετάλλιο τιμής. Μετά από την κατακραυγή για τις ακραίες δηλώσεις του, ο Idan Raichel αναδιπλώθηκε. Οι μεταγενέστερες δηλώσεις του, που παραθέτει η μονταζιέρα του tribune για να ξεπλύνει τον πολεμοχαρή τραγουδιστή, είναι εξίσου άθλιες: δεν καταδικάζει τα βασανιστήρια. Απλά προσθέτει πως δεν το νοιάζει το θρήσκευμα ή η εθνικότητα του βασανιζόμενου.

Δε νομίζουμε ότι η «αίθουσα σύνταξης» του tribune θα καταλάβει και πολλά. Οφείλουμε, όμως να τους πούμε ότι αυτή τη στιγμή στον κόσμο συγκρούονται δύο ιστορικά μοντέλα ύπαρξης: η χειραφέτηση και η υποταγή. Η κρατική βαρβαρότητα και η κοινωνική απελευθέρωση. Οι βασανιστές και οι αγωνιστές. Οι γυναίκες του Κομπάνι και οι αντιρρησίες συνείδησης της Yes Gvul με τον κάθε Idan Raichel και τους Zahavi. Θα αναφερθούμε πάλι στην ιστορία. Που γράφεται μέρα με τη μέρα, μέσα από τους μεγαλειώδεις αγώνες των καταπιεσμένων και την ιταμή εκδικητικότητα των καταπιεστών.

Να τη φοβάστε, γιατί πάντα θα βρέχει την οργή των εκμεταλλευόμενων κι εσείς, πιστοί στα αφεντικά σας, θα ελπίζετε ότι θα μπορείτε να εμφανιστείτε μετά τη βροχή!

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ