Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Είναι κοινή παραδοχή πως μετά το μακελειό στο Παρίσι, όλα θα είναι διαφορετικά, στη Γαλλία, την Ευρώπη, το κόσμο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδίδουν στη μαζική αυτή τρομοκρατική επίθεση στη καρδιά του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, χαρακτηριστικά και συνέπειες της 11ης Σεπτεμβρίου. Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα; Μπορούν οι σημερινοί συσχετισμοί ισχύος και διεθνών ισορροπιών να συγκριθούν με εκείνη πριν 15 χρόνια; Και θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή στην Ευρώπη μια σημαντική έκπτωση των ελευθεριών και του κράτους δικαίου, χάριν της ασφάλειας από τον τρομοκρατικό κίνδυνο;
Με άλλα λόγια, πόσο κοντά είμαστε στην καθιέρωση πρακτικών που οδηγούν αργά ή γρήγορα στη ‘νομιμοποίηση” φρακτών, τειχών και ξενοφοβικών-ρατσιστικών πολιτικών οι οποίες πλήττουν καίρια την Ευρώπη της ελευθερίας, της ανοχής, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης;
Αν το προσφυγικό ζήτημα αποκάλυψε την ευρωπαϊκή υποκρισία περί κοινών αρχών, στόχων και πολιτικών, η παρισινή τραγωδία δοκιμάζει πλέον ανοικτά τις αντοχές μιας ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.
Οι πρόσφυγες στο στόχαστρο: Το άλλοθι μιας αντιδημοκρατικής πολιτικής
Στο παραπάνω πλαίσιο, μια περαιτέρω σκλήρυνση της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, όπως έσπευσε να ανακοινώσει η Πολωνία, συνδέοντας την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι με το προσφυγικό, έχει μπεί στην ημερήσια διάταξη, απειλώντας ευθέως τη συνοχή της ΕΕ και τη πολιτική των ανοικτών συνόρων. Πρόκειται όμως για πολιτική επιλογή, που δεν στοχεύει μόνο τους ξένους αλλά την ίδια τη δημοκρατική δομή των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ηδη λοιπόν, ο Πολωνός υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων(τρομάρα του) Konrad Szymanski τόνισε ότι οι επιθέσεις στο Παρίσι κάνουν αδύνατη την εφαρμογή των σχεδίων γης ΕΕ για διανομή των αιτούντων άσυλο στην Ευρώπη. Οπως αναμενόταν επίσης, το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, απαίτησε να τερματισθεί η συνθήκη Σένγκεν και να επανέλθουν οι έλεγχοι στα σύνορά της χώρας.
Στην Γερμανία, ο Βαυαρός πρωθυπουργός Horst Seehofer, τόνισε ότι οι επιθέσεις στο Παρίσι, δείχνουν ότι οι συνοριακοί έλεγχοι είναι απαραίτητοι όσο ποτέ. Ο Seehofer ασκεί σκληρή κριτική στους χειρισμούς της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στη προσφυγική κρίση απαιτώντας μόνιμους συνοριακούς ελέγχους και όσο το δυνατόν ταχύτερο επαναπατρισμό-απέλαση των αιτούντων άσυλο.
Αντιπροσφυγικό κλίμα, συνοριακοί έλεγχοι, φράχτες, ενίσχυση ξενοφοβίας και ρατσισμού
Οι επιθέσεις των τρομοκρατών στο Παρίσι, εκτιμάται ότι θα ενισχύσουν τις θέσεις του και θα αδυνατίσουν τη κυβέρνηση της καγκελαρίου Α. Μέρκελ η οποία ήδη έχει σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα στο κόμμα της εξαιτίας της πολιτικής της στο προσφυγικό!
Δεν είναι τυχαίο ότι τις πρόσφατες βδομάδες παρατηρήθηκε στη Γερμανία αυξημένη βία κατά των μεταναστών με εμπρηστικές επιθέσεις κατά κέντρων φιλοξενίας προσφύγων. Η σύλληψη του υπόπτου από τοΜαυροβούνιο με όπλα στο αυτοκίνητό του, ενώ κατευθυνόταν στο Παρίσι, θα δυναμώσει τις απαιτήσει για αυστηρότερους ελέγχους κατά μήκος του λεγόμενου Βαλκανικού διαδρόμου των προσφύγων ο οποίος συνδέει τηνΕλλάδα με τη Βόρεια Ευρώπη.
Με την ίδια λογική, πολλοί εκτιμούν ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις θα δώσουν ώθηση στην δημοφιλία και την αποδοχή των αντι-μεταναστευτικών κομμάτων σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες,εξασθενίζοντας τη λαϊκή υποστήριξη στη συνθήκη Σένγκεν. Ηδη αρκετές χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία, η Σλοβενία και η Ουγγαρίαέχουν ήδη καθιερώσει συνοριακούς ελέγχους, ενώ Ουγγαρία και Σλοβενίαύψωσαν φράχτες!
Μπορεί η Ελληνική κυβέρνηση να επισημαίνει ότι δεν πρέπει να συγχέονται το προσφυγικό με την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας αλλά δύσκολα θα ακουσθεί. Ο πρόεδρος τη Κομισιόν Ζ. Κ. Γιούνκερ επέμεινε ότι δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε αλλαγή της ευρωπαϊκής προσφυγικής πολιτικής, επί τα χείρω, όμως οι συσχετισμοί στην ΕΕ δεν ευνοούν φωνές μετριοπάθειας και λογικής.
Η Ευρώπη-φρούριο απειλεί όλους τους πολίτες, όχι μόνο τους πρόσφυγες
Επομένως, απ όλα αυτά, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι δεν είναι οι πρόσφυγες μόνο που κινδυνεύουν να βρεθούν υπό διωγμό σε μια Ευρώπη-φρούριο που που χτίζουν με επιμονή μικρόνοες Ευρωπαίοι ηγέτες. Είναι το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών που κινδυνεύουν να μείνουν εκτός των τειχών της δημοκρατικής, ανοικτής κοινωνίας που προσδοκούσαν.
Γι αυτό και πρέπει να επαγρυπνούν. Και να μάχονται. Ο φόβος που πρέπει να νικηθεί με περισσότερη αλληλεγγύη , δεν αφορά μόνο τα φονικά όπλα των αδίστακτων και βάρβαρων δολοφόνων-τζιχαντιστών. Αλλά και τα σχέδια των σκοτεινών Ευρωπαίων που βλέπουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιβάλουν τη δική τους, μικρή κλειστή, ξενοφοβική και ανελεύθερη Ευρώπη.
Ο πρωτοπόρος ρόλος της Γαλλίας
Η Γαλλία, από βασικός κινητήριος μοχλός της Ευρωπαϊκής ατμομηχανής σε όλα τα επίπεδα, κατάντησε τα τελευταία χρόνια ένας αισθμαίνων παρατηρητής των οικονομικών κυρίως, πολιτικών που εισήγαγε και επέβαλε ηγεμονικά στο ευρωπαϊκό σώμα, η γερμανική επικυριαρχία.
Ο λεγόμενος γαλλογερμανικός άξονας έγινε μονομερής και η Γαλλία δείχνει ότι έχει παραδώσει την πρωτοκαθεδρία για το ευρωπαϊκό όραμα στις επιλογές εκείνων των ακραίων κύκλων, που οραματίζονται μια γερμανική Ευρώπη.
Διατηρώντας ωστόσο ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αντλώντας εμπειρία από την όχι και τόσο μακρινή αποικιοκρατική εποχή, το Παρίσι, διεκδίκησε διεθνή ρόλο ακολουθώντας σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική πολιτική. Πολλές φορές μάλιστα, υπερθεματίζοντάς την.
Η αντιφατική γαλλική πολιτική στη Συρία
Για παράδειγμα στη Συρία, η γαλλική πολιτική όχι μόνο ταυτίσθηκε απόλυτα με την πολιτική των ΗΠΑ αλλά συχνά την υπερέβη. Ετσι όχι μόνο δεν επωφελήθηκε από τα ανύπαρκτα πλεονεκτήματα των επιλογών της αλλά όπως ακριβώς και με τις ΗΠΑ, συνέβη το αντίθετο.
Η γαλλική κυβέρνηση του Φρ. Ολάντ, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα εφημερίδα Le Monde stiw 24/8/2014, έστελνε έως και τον Απρίλιο του 2013, οπλισμό σε ομάδες ανταρτών που μάχονταν στη Συρία. Οπως δηλ. οι ΗΠΑ, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία,το Κατάρ και άλλα κράτη του Αραβικού κόλπου, εξόπλιζαν τις ομάδες του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού κατά του Άσαντ, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για μετριοπαθείς και ελεγχόμενους μουσουλμάνους.
Η γαλλική κυβέρνηση έστελνε στους Σύρους αντάρτες αυτόματα όπλα 12.7 mm, εκτοξευτήρες ρουκετών, αλεξίσφαιρα γιλέκα αλλά και συσκευές επικοινωνίας. Ομως έκτοτε, η πλειοψηφία αυτού του στρατού, αφού πρώτα εξοπλίστηκε σαν αστακός, αποχώρησε και εντάχθηκε σε άλλες ακραίες ομάδες ισλαμιστών, όπως η Αλ Νόσρα(παρακλάδι της Αλ. Κάιντα στη Συρία) και το Ισλαμικό Κράτος(ISIS).
Όπως αναφέρει η εφημερίδα, οι γαλλικές αρχές γνώριζαν ότι τα όπλα μπορεί να κατέληγαν στα χέρια τρομοκρατών. Ενδεικτική ήταν η δήλωση αξιωματούχου στην Monde ότι δεν στέλνουν εκρηκτικά ή άλλο «εξοπλισμό που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον της Γαλλίας»!
Οι επιχειρήσεις κατά του ISIS
Η Γαλλία, τον τελευταίο διάστημα, υποστηρίζει πρακτικά τις επιχειρήσεις του διεθνούς συνασπισμού σε Ιράκ και Συρία κατά του ISIS, τις οποίες διευθύνουν ουσιαστικά οι ΗΠΑ, με 6 τζετ Dassault Rafale που σταθμεύουν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και 6 Μιράζ που σταθμεύουν στην Ιορδανία. Στις 4 Νοεμβρίου το Παρίσι ανακοίνωσε ότι στέλνει το πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο της Charles de Gaulle για να ενισχύσει τις αεροπορικές επιχειρήσεις σε Ιρακ και Συρία κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Οπως αναφέρει το Stratfor, τα γαλλικά αεροσκάφη έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 1285 αποστολές κατά του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και μόνο δύο στη Συρία. Και μετά την ανάληψη ευθύνης από τον ISIS για τις επιθέσεις, η Γαλλία αναφέρει, μπορεί να αντιδράσει με ποικίλους τρόπους. Ενας από αυτούς είναι τα χτυπήματα σε επιλεγμένα σημεία κλειδιά, κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Ηδη από το βράδυ της Κυριακής, σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ δέκα γαλλικά αεροσκάφη χτύπησαν με 20 βόμβες στη Ράκκα τη πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους, δύο επιλεγμένους στόχους-προπύργια των Ισλαμιστών.
Αλλαγή γαλλικής στάσης απέναντι στον Άσαντ;
Υπάρχει εδώ ωστόσο μια διαφαινόμενη μεταστροφή της γαλλικής στάσης. Οπως παρατηρεί σε άρθρο του για τον Guardian, ο Γάλλος δημοσιογράφοςPierre Haski, μέχρι την Παρασκευή, η γαλλική κυβέρνηση επέμενε για την αποχώρηση του Άσαντ, ως προϋπόθεση για την πολιτική λύση στη Συρία. Με το τρόπο έθετε τον Σύρο Πρόεδρο σε ίση μοίρα με την ISIS , όσον αφορά τι ευθύνες για την τραγωδία της χώρας.
Αλλά η Γαλλία απομονωνόταν διαρκώς στο θέμα αυτό, καθώς η Ρωσία και το Ιράν προωθούσαν την δική του ατζέντα για συμμετοχή του Άσαντ στη μεταβατική περίοδο. Οι ΗΠΑ άκουσαν. Μόνο η Σαουδική Αραβία και τα κράτη του Κόλπου χειροκρότησαν την γαλλική θέση, ανταμείβοντας την με μεγάλες εξοπλιστικέ συμφωνίες, αναφέρει χαρακτηριστικά,
Η στρατηγική του Ολάντ στη Συρία, εγκλωβίσθηκε ανάμεσα στην επιθετικότητα του Πούτιν και την απροθυμία του Ομπάμα., επισημαίνει ο Ρ. Haski. O Γάλλος πρόεδρος επέλεξε την υψηλή ηθική αρνούμενος να συνεργασθεί με ένα βάρβαρο καθεστώς και μια αιματηρή αντιπολίτευση. Αυτό όμως δεν ήταν απαραίτητη η καλύτερη πρακτική επιλογή σε μια κατάσταση που απαιτούσε να επιλέξεις το λιγότερο κακό από το καλό.
‘Αλλαξαν οι επιθέσεις του Παρισιού τους κανόνες του παιγνιδιού; Μαζί Ολάντ και Μανουέλ Βάλς, ο Γάλλος πρωθυπουργός, διακήρυξαν με λόγια πολέμου, ότι ο εχθρός είναι ο ISIS και ότι η απάντηση της Γαλλίας θα είναι ανελέητη. ‘Εγινε άραγε μετατόπιση από δύο εχθρούς ΄σ΄έναν; αναρωτιέται ο σχολιαστής.
http://www.presspublica.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου