Κανείς δεν βρέθηκε ενώπιον της δικαιοσύνης πριν από μισό αιώνα για τη σφαγή 200 Γαλλο-αλγερινών.
Οι δημοκρατικές αξίες liberté, egalité, fraternité θα μοιάζουν ξεχασμένες όταν χιλιάδες παριζιάνων θυμηθούν σήμερα το πιο φονικό επεισόδιο στην μεταπολεμική ιστορία του Παρισιού. Έχουν προγραμματιστεί εορτασμοί για την 50η επέτειο της Γαλλο-αλγερινής σφαγής, όπου πάνω από 200 ειρηνικοί διαδηλωτές σφαγιάστηκαν εν ψυχρώ γύρω από γραφικά εθνικά μνημεία όπως ο Πύργος του Άιφελ και η Παναγία των Παρισίων.
Οι πιο αξιομνημόνευτες – και βίαιες – αγριότητες, αφορούσαν αστυνομικούς που κατεύθυναν τα πανικόβλητα πλήθη στις γέφυρες του Παρισιού και πετούσαν τον κόσμο στον Σηκουάνα. Το ποτάμι, που ήταν ένα ρομαντικό σύμβολο της πιο δημοφιλούς τουριστικής πόλης στον κόσμο, έγινε ένας υγρός τάφος για δεκάδες θύματα των οποίων τα άψυχα σώματα ξεβράζονταν στις όχθες επί εβδομάδες
Άλλοι άνθρωποι πέθαναν μέσα στα αστυνομικά τμήματα, ή στα κοντινά δάση, και τα ακρωτηριασμένα πτώματά τους μαρτυρούσαν βασανισμό και πυροβολισμούς. Οι αστυνομικοί είχαν εξοργιστεί από μια παράνομη διαδήλωση 30.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών που είχε διοργανωθεί από ένα αλγερινό εθνικιστικό κόμμα, το FLN, που υποστήριζε τον πόλεμο της Αλγερίας για την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία.
Αυτά τα πενήντα χρόνια ίσως να φαίνονται πάρα πολλά για πολλούς από τους νεαρούς Γαλλο-αλγερινούς, αλλά τα γεγονότα φαίνονται πολύ πρόσφατα. Ο Μορίς Παπόν, ο τότε αρχηγός της αστυνομίας, και υποκινητής των δολοφονιών, πέθανε πριν από λίγα χρόνια σε ηλικία 96 ετών. Πολλοί όμως από τους αμετανόητους και ατιμώρητους αστυνομικούς του, παραμένουν έξω ελεύθεροι.
Όπως και ο ίδιος ο Παπόν, πολλοί από τους δολοφόνους είχαν υπάρξει συνεργάτες των Ναζί και είχαν μάθει τις μεθόδους ελέγχου πλήθους από την Γκεστάπο. Ήταν επίσης ειδικοί στην παραπληροφόρηση. Ο επίσημος αριθμός των νεκρών σε αυτό που ονόμασε ο Παπόν «Μάχη των Παρισίων» ήταν αρχικά τρείς, ενώ σχεδόν 40 χρόνια αργότερα ανέβηκε στο αόριστο «αρκετές δεκάδες».
Δεν έγινε ποτέ δικαστική έρευνα και πολλοί Γάλλοι έριχναν το φταίξιμο στους Αλγερινούς για τους θανάτους, ότι έκαναν μάχες και τρομοκρατικές επιθέσεις. Ο Παπόν βρέθηκε ενώπιον της δικαιοσύνης τελικά για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – αλλά μόνο για αυτά που διέπραξε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Πρόεδρος Σαρλ Ντε Γκολ και οι μετέπειτα κυβερνήσεις εξασφάλισαν ότι δεν θα παραπεμπόταν ποτέ σε δίκη για όσα έκανε στους Γαλλο-αλγερινούς του Παρισιού.
Οι περισσότεροι ζουν σήμερα στα κατεστραμμένα συγκροτήματα κατοικιών που βρίσκονται διάσπαρτα στα περίχωρα της πρωτεύουσας. Αυτά τα περίχωρα είναι η συνέχεια των παργκουπόλεων των μεταναστών εργατών και κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 έγιναν οι τόποι στρατολόγησης του FLN. Η αστυνομία πίστευε ότι θα μπορούσε να ελέγξει καλύτερα τους «αντάρτες» εκεί, ενώ ακόμα οι περιοχές αυτές ξεχειλίζουν με νέους ανθρώπους από τη Βόρεια Αφρική.
Όπως συνέβαινε και κατά τη διάρκεια του εθνικιστικού πολέμου, οι Γαλλο-αλγερινοί «ενθαρρύνονται» να παραμένουν μακριά από το τουριστικό Παρίσι. Επιβάλλονται συχνά απαγορεύσεις κυκλοφορίας στις περιοχές αυτές με τεθωρακισμένα οχήματα γεμάτα παραστρατιωτικούς να εισέρχονται όταν γίνονται ταραχές. Όταν το 2005 ξέσπασαν ιδιαίτερα άγριες συμπλοκές, ο τότε υπουργός εσωτερικών, Νικολά Σαρκοζί, επέβαλε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Βασίστηκε, όπως και για τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, σε νομοθεσία του 1955 για τον πόλεμο της Αλγερίας.
Πάνω από το 40% των νεαρών Γαλλο-αλγερινών που ζουν σε αυτές τις περιοχές είναι άνεργοι. Χωρίς χρήματα ή προοπτική, μερικοί αγκαλιάζουν το έγκλημα, αυξάνοντας έτσι τον πληθυσμό των φυλακισμένων όπου εκτιμάται ότι το 70% αυτού, είναι Μουσουλμάνοι. Πολλοί από αυτούς μοιάζουν με τους αγχωμένους, αποξενωμένους νεαρούς Αλγερινούς που βγήκαν στους δρόμους το 1961.
Οι στατιστικές που αφορούν στην τωρινή γενιά είναι ανεπίσημες γιατί η κοσμική Γαλλία δεν καταγράφει την εθνικότητα και τη θρησκεία των πολιτών της, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι Γαλλο-αλγερινοί βιώνουν ακόμα το πώς είναι να είσαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Ο ρατσισμός απέναντι στη μεγαλύτερη μειονότητα της Γαλλίας, είναι σαν επιδημία. Από τους δημόσιους και ιδιωτικούς θεσμούς που δεν τους προσλαμβάνουν για εργασία, μέχρι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που δεν ασχολούνται με τα θέματά τους.
Κάποιοι θα πουν ότι οι φυλετικές δολοφονίες που έπραξε η αστυνομία του Παρισιού, είναι πιθανό να επαναληφθούν και σήμερα. Αλλά κανείς δεν θα μπορούσε ούτε να υποκριθεί ότι οι πολιτικές διακρίσεων που οδήγησαν σε αυτές τις φρικαλεότητες, έχουν εξαφανιστεί από τη σύγχρονη Γαλλία.
Πηγή: The Guardian
Μετάφραση – επιμέλεια για το Kollect: Διαστημόγατο
http://kollectnews.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου