Μέσα από τα βιβλία του χτες έχουν αρχίσει να βγαίνουν τέρατα

ΑP Photo

Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας

«Καμιά δύναμη, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν μπορεί να τεντώσει μία χορδή, όσο λεπτή κι αν είναι αυτή, πάνω σε οριζόντια γραμμή, που είναι απολύτως ευθεία» Γουίλιαμ Χιούελ

Ευτυχώς που υπάρχει και το γράψιμο για όψιμες "διαφυγές" από εκείνες τις στιγμές και τα γεγονότα που αυξάνουν "προοδευτικά" τα τελευταία χρόνια, μεταφέροντας στους σύγχρονους ανθρώπους εικόνες από ένα μακρινό παρελθόν που μακάρι να μην ανακυκλωθεί ολικά στη σύγχρονη εποχή. Πίσω από φώτα που τυφλώνουν, από "σκοτάδια" που "δείχνουν τις υποχρεωτικές τροχοδρομήσεις των καιρών", με το ηχητικό σύστημα να συλλαμβάνει ήχους εκρήξεων και πυροβολισμών που μετουσιώνουν τον πραγματικό τρόμο σε αυταπόδεικτο δεδομένο παγκόσμιας εμβέλειας, με τις αισθήσεις να ενοποιούνται σε ένα πρόσκαιρο πάγωμα που "απονεκρώνει" τα πιο απαραίτητα κύτταρα...

Τρομοκρατικές ενέργειες, λοιπόν, φανατικών (με θρησκευτικό μανδύα), κατά τις οποίες ο νους ψηλαφίζει την έννοια του ασύμμετρου πολέμου και της "ανταπόδοσης επιθετικών ενεργειών". Στην τέχνη του πολέμου, ο αιφνιδιασμός είναι το μόνο σίγουρο πλεονέκτημα, ειδικά όταν υπάρχει το ενδεχόμενο το αναμενόμενο να γίνει αιφνιδιαστικό... Ειλικρινείς αποτροπιασμοί, έντονη προβολή του κοινού αισθητηρίου, πασιφιστικά ξεσπάσματα, σε καιρούς που τα σύννεφα του πολέμου αρχίζουν αργά, μα βασανιστικά, να κρύβουν τον ήλιο της μεταπολεμικής νηνεμίας. Μα, η ιστορία -σαν κακοτράχαλος δρόμος που χαράχθηκε από τους πιο κυνικούς "εργολάβους"- συνεχίζει να προχωράει...

Τι κι αν ο Μπρεχτ άργησε να επιβεβαιωθεί όταν έλεγε κάποτε "μην χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε είναι πάλι σε οργασμό"... Αλλά, οι σύγχρονοι άνθρωποι -εμείς, δηλαδή...- δεν θα μπορέσουν να γράψουν σπουδαία θεατρικά, μέχρι να συνειδητοποιήσουν πραγματικά που οδεύουμε όλοι μαζί... Θα αναλωθούν σε μεγάλο βαθμό -δέσμιοι της τεχνολογικής δικτατορίας που κατασκευάζει μαριονέτες- στα επιδερμικά των "εσώκλειστων" συμπεριφορών τους, θα αφήσουν τους υπολογιστές τους να γράψουν τα δικά τους δημιουργήματα, θα στέκονται ως αποσβολωμένα "αγάλματα" κρατώντας τα "σημαιάκια του άκρως αυτονόητου", θα θλίβονται "δρώντας"-εκτονώνοντας τις τύψεις τους. Το συναίσθημα πρέπει να γίνει σύντομα οργανωμένη κίνηση, αλλιώς "σύντομα θα χρειαστούμε νέα ποσότητα δακρύων".

"Πράξη πολέμου" το πρόσφατο μακελειό στο Παρίσι, λένε τα πιο επίσημα χείλη. Όταν ορίζεις ένα τόσο βαρύ πλήγμα εις βάρος σου ως τέτοιο, στην ουσία ενημερώνεις για τις επόμενες δικές σου κινήσεις. "Οι μηχανές των στρατευμάτων των σύγχρονων πολιτισμικών σταυροφοριών" πήραν μπρος αυτόματα... Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Κάθε ένας που δέχεται στο έδαφος του τέτοιο βαρύτατο πλήγμα, "δεν μπορεί μετά να αδρανήσει", γιατί "θα είναι ανακόλουθος με τις διακηρύξεις του"... Ο κάθε λογής "προστάτης" της μαζικής ασφάλειας κινείται πιο ελεύθερα όταν εξουσιοδοτηθεί για εκδίκηση... Όταν το αίμα είναι "δικαιολογημένο", μπορεί να ρέει άφθονο...

Τι γεννάει άραγε αυτόν τον κυνισμό; Μα, η ανάγκη του να σταθούν στο ύψος των "υποχρεώσεων" τους οι ηνιοκράτες της ανθρωπότητας. Μυθιστόρημα είναι η ίδια η ζωή, με ηττημένους και νικητές. Με μια μεγάλη διαφορά. Σε αυτό το "μυθιστόρημα" δεν μπορείς να κλείσεις το βιβλίο και να αποσυρθείς στην καταπραϋντική γαλήνη κάποιου προστατευμένου εσωτερικού δωματίου. Σε λίγο καιρό θα ευχόμαστε να μπορούμε να βρίσκουμε τέτοια δωμάτια, ακόμα και αν δεν έχουμε την όρεξη να διαλέγουμε βιβλία... "-Γιατί γκρινιάζεις, πάλι, παιδί μου; -Γιατί, μπορώ ακόμα να βλέπω, να ακούω, να αισθάνομαι, να σκέφτομαι, γιατί η γκρίνια δεν είναι επιλογή δικαιολόγησης,αλλά απεγνωσμένη καταφυγή. Για να μην έρθει η αναπόφευκτη σιγή..." Προς το παρόν, δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε ποιο είδος τραγουδιού αρμόζει στις περιστάσεις. Δεν είναι καλό σημάδι τούτο... Μέσα από τα βιβλία του χτες έχουν αρχίσει να βγαίνουν τέρατα...http://www.efsyn.gr/