Ο Πέτρος Θεοτοκάτος γράφει για τον Δεκέμβρη '08 & το «Θα χαθώ»...

Δεκέμβρης 2008

Ό,τι έχει βγει το «a-political correct» και είμαι ενθουσιασμένος με την υποδοχή του από φίλους και ένα νωθρό πάντα μουσικό κατεστημένο. Όμως ο Δεκέμβρης φέρνει τα πάνω κάτω.

Είναι Σάββατο 6 του μήνα που μαθαίνω την είδηση για τη δολοφονία του Αλέξη, κατεβαίνω με μία φίλη, βραδάκι, στο κέντρο. Η διάθεση μου δεν είναι να σπάσω τίποτα, είναι το δέος μπροστά στο φόνο, στην έσχατη βία της εξουσίας. Κατεβαίνω να μοιραστώ τη θλίψη μου, την αγανάκτηση, το σοκ. Βγαίνοντας από το σταθμό του μετρό στην Ομόνοια, ήδη η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, καπνογόνα και σπασμένα γυαλιά.

Προχωράμε προς το πολυτεχνείο, σε όλο το δρόμο πυρπολυμένοι κάδοι, κόσμος, όχι ο συνηθισμένος κόσμος των επεισοδίων, ούτε μπάχαλα τίποτα. Απλά παιδιά, με καθώς πρέπει ρούχα, mainstream, «υγιείς» φάτσες, παππούδες, γιαγιάδες.

Στο Πολυτεχνείο η κατάσταση είναι επικίνδυνη, δεν μπορούμε να μπούμε φυσικά, παντού μπάτσοι, κλούβες, αλλά και «διάλογοι» με τον κόσμο. Η οργή είναι τόσο μεγάλη που οι γριές κι οι γέροι βρίζουν και φτύνουν τους μπάτσους κατάμουτρα. Πιάνουμε την κουβέντα με ανθρώπους στους γύρω δρόμους, περνάει η ώρα, τα πράγματα κάπως ηρεμούν, επιστρέφουμε στο σπίτι.

Τις ημέρες που ακολούθησαν, συνειδητοποιώ τη σύνδεση του «Θα χαθώ» με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, και τη μεγάλη επίδραση που ασκεί το τραγούδι στα νέα παιδιά, χιλιάδες σχόλια στο you tube, 700.000 χιλιάδες επισκέψεις. Η αστυνομία αργότερα κατεβάζει το τραγούδι, για να ξανανέβει μετά από λίγο από άλλο χρήστη, και οι επισκέψεις 1.200.000 αυτή τη φορά.

Άπειρα βίντεο με εκτελέσεις διασκευές από πολλά παιδιά, με κιθάρα, acapela, χορωδίες, ηλεκτρικές μπάντες. Το τραγουδάνε στις πορείες, έχει γίνει κάτι σαν ύμνος, κι αρχίζει να μπαίνει πάλι σιγά σιγά στο ραδιόφωνο, μέχρι να το σταματήσουν ξανά οι υπεύθυνοι, μαζί με το δικό μου και άλλα τραγούδια ελληνικών ανήσυχων συγκροτημάτων.

Όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα με την απεγνωσμένη προσπάθεια του Κούγια να αποδυναμώσει το έγκλημα του Κορκονέα στα κανάλια με συνεντεύξεις και επιχειρήματα που κανείς δεν πιστεύει. Η νεολαία ασφυκτιά, δεν έχει μέλλον, το γνωρίζει καλά. Όμως το θέμα αδυνατεί, φτάνει η Άνοιξη και το μεγάλο τεχνητά δημιουργημένο σχέδιο που οργανώνεται είναι η κοινωνική εξαθλίωση που βέβαια μπαίνει σε εφαρμογή με την κρίση, και τα μνημόνια.

Στις 7/12/08 γράφω στο μπλόγκ μου στο Myspace :

Είναι φρικτό να συμβαίνει κάθε τόσο...

Η κατάχρηση της εξουσίας, η ηλιθιότητα, ο τραμπουκισμός, που

παρουσιάζονται ως λάθος που «θα τιμωρηθεί παραδειγματικά»...

Πριν 20 χρόνια ο Καλτεζάς...

Τώρα αυτό...

Ποιός έχει σειρά;

Εγώ;

Εσύ;

Η αληθινή δύναμη της φαντασίας, το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο

πρέπει να ματώνει με μια σφαίρα στο στήθος;

Αίσχος...

Μόνο αυτό μπορώ να πω...

...ένα ποίημα του Κένεθ Ρέξροθ όπως το αναδημοσίευσε μια φίλη,

περιγράφει άριστα του λόγους της δολοφονίας του Αλέξη...

Δολοφονούν τους νέους.

Μισό αιώνα τώρα, κάθε μέρα,

τους κυνήγησαν και τους σκότωσαν.

Τους σκοτώνουν τώρα.

Αυτή τη στιγμή, σε όλο τον κόσμο,

σκοτώνουν τους νέους.

Ξέρουν δέκα χιλιάδες τρόπους για να τους σκοτώσουν.

Κάθε χρόνο εφευρίσκουν καινούριους.

Στις ζούγκλες της Αφρικής,

στους βάλτους της Ασίας,

στις ερήμους της Ασίας,

στις παράγκες των σκλάβων της Σιβηρίας,

στις φτωχογειτονιές της Ευρώπης,

στα νυχτερινά κλαμπ της Αμερικής,

οι δολοφόνοι έχουν δουλειά.

http://www.aksioprepeiakantoxh.com/