”Και δω απ’ τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει. ..
Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη
και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή…”
Καμιά χώρα δεν μπορεί να επιστρέψει πρόσφυγες παρά την θέληση τους σε μια περιοχή όπου υφίστανται κίνδυνο, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1954. Αρχικά περιοριζόταν στους Ευρωπαίους πρόσφυγες, όμως αμέσως έγινε κατανοητή η επιτακτική διεύρυνση των τοπικών ορίων της προσφυγιάς. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος είχε αφήσει λαούς κατεστραμμένους, που έψαχναν κάπου να προσ-φύγουν.
Ένα αστικό σύμφωνο, μια σύμβαση ηγετών ήταν αυτό το κείμενο, τίποτα το ριζοσπαστικό, τίποτα το επαναστατικό, ενδεχομένως ακόμη και συντηρητική θα χαρακτηριζόταν. Ορίζει όμως για πρώτη φορά την έννοια του πρόσφυγα και τα δικαιώματα που εκείνος έχει ως τέτοιος.
Πρόσφυγας θεωρείται λοιπόν, ένα άτομο που λόγω βάσιμου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα ή πολιτικών πεποιθήσεων ευρίσκεται εκτός της χώρας της ιθαγένειάς του και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του φόβου, δεν επιθυμεί να θέσει εαυτόν υπό την προστασία της εν λόγω χώρας, ή που δεν έχει υπηκοότητα και είναι εκτός της χώρας της προηγούμενης συνήθους διαμονής του, ως αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών, δεν είναι σε θέση ή, λόγω του φόβου αυτού, δεν επιθυμεί να επιστρέψει σε αυτή.
Την κουρελιάσαμε κι αυτήν , όπως τόσα και τόσα. Να τη θυμάστε την 4η του Απρίλη του 2016, ως ημέρα μεγάλης ντροπής. Να τη θυμάστε γιατί, είμαστε μάρτυρες εγκλημάτων κατά ανθρωπίνων ζωών, εγκλημάτων αφηρημένης διακινδύνευσης.
Να την θυμάστε την 4η του Απρίλη του 2016, θα έχουμε να απολογηθούμε σε παιδιά κι εγγόνια που για πρώτη φορά διώξαμε πρόσφυγες, δεν προστατεύσαμε τη ζωή και τα δικαιώματά τους, παρά δώσαμε το δικαίωμα στα ΜΑΤ να τους τσουβαλιάσουν και να τους ξαποστείλουν με κάθε τρόπο.
Θεωρήθηκε η Τουρκία, χώρα ασφαλής; Ρωτήθηκε ως έπρεπε ο κάθε πρόσφυγας πού θέλει να μετεγκατασταθεί (για λόγους οικογενειακής συνένωσης οι πρόσφυγες μπορούν να ζητήσουν την μετεγκατάσταση τους στις χώρες όπου διαμένουν ήδη μέλη της οικογενείας τους); Από ποιους βεβαιώθηκε η ασφάλεια και η προστασία της ζωής των προσφύγων μετά από αυτό τον διωγμό;
Οι υποτιθέμενες δεσμεύσεις πρός την Ελλάδα διέπονται για ευνόητους λόγους από ασάφεια,γενικόλογες μπούρδες κι αοριστίες. Δε χρειάζεται να είσαι διεθνολόγος, ούτε νομικός για να εννοήσεις ότι όσοι συνυπογράφουν αυτή τη συμφωνία φέρουν ακέραια την ευθύνη για όλη τη βαρβαρότητα και για όλες τις επιπτώσεις που θα υποστούν οι πρόσφυγες.
Χαράματα γίνονται πάντα τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Χαράματα και στα γρήγορα.Ακούμπησαν τα άγρια χέρια τους πάνω σε ανθρώπους που είχαμε υποχρέωση να πρσοτατεύσουμε. Ακούμπησαν αδερφούς,φίλους, συντρόφους ακούμπησαν αυτούς που τυχαία δεν είμαστε.
Δε θα γίνουμε ούτε μάρτυρες, ούτε συνεργοί των εγκλημάτων σας. Δε θα προσποιηθούμε τάχα πως δεν είδαμε και δεν ακούσαμε. Θα ταχθούμε στο πλευρό των προσφύγων με κάθε κόστος θα βάλουμε τέλος στις απελάσεις.-
Φωτογραφίες: Dromografos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου