ΔΩΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ!

Ολοένα περισσότεροι αναλυτές επιχειρούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις της αστικής πολιτικής και του πλέγματος των ιμπεριαλιστικών σχέσεων από την σκοπιά της αντίληψης περί διεξαγωγής ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως στη μεταψυχροπολεμική εποχή, ιδιαίτερα μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001, ο πόλεμος αυτός που ενσωματώνει τους εντεινόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και διεξάγεται σε ένα περιβάλλον οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, χάνει συχνά τα δεδομένα διακρατικών συρράξεων και αποκτά χαρακτήρα ενός παγκοσμιοποιημένου ταξικού πολέμου, εναντίον των δυνάμεων της εργασίας.

Φυσικά, αυτός ο ακήρυκτος πόλεμος δε διεξάγεται με την ίδια ένταση παντού και σε κάθε χρονική περίοδο, προσλαμβάνει διαφορετικά στοιχεία στην ιμπεριαλιστική περιφέρεια από ότι στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Αλλά ενοποιεί όλη την προσπάθεια δουλοποίησης της εργατικής τάξης, την επιβολή του σύγχρονου κράτους του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού, το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα Ζωτικών Χώρων, πηγών και δρόμων ενέργειας κάτω από τα στόχαστρα των αστικών δογμάτων άμυνας-ασφάλειας, που κάνουν λόγο για την αντιμετώπιση των «ασύμμετρων απειλών», δηλαδή του εσωτερικού εχθρού-εργαζόμενου λαού, ακόμη και μέσω προληπτικών πολέμων.

Γιατί πάντα ο Πόλεμος είναι η Ανώτερη Μορφή Εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, μέσο για να ξεπεραστούν οι καπιταλιστικές κρίσεις και να εκτιναχθεί η καπιταλιστική κερδοφορία.

Ίσως η πιο κομβική και αποκαλυπτική παράμετρος των πολέμων επιβολής της Νέας καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων, είναι το λεγόμενο Προσφυγικό Ζήτημα. Και έχει σημασία να το εξετάσουμε στην πραγματική ταξική του διάσταση, παρακολουθώντας το σκεπτικό δύο διανοητών, των Alexander και Betts Raul Collier. Οι συχνές διεθνείς τους παρεμβάσεις βρίσκουν την συνέχεια τους σε κείμενο που δημοσιεύει το «FOREIGN AFFAIRS» με τίτλο «Βοήθεια στους πρόσφυγες για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους-Οι εκτοπισμένοι Σύριοι ας ενταχθούν στην αγορά εργασίας».

Ανιχνεύοντας τις πραγματικές προθέσεις και το σκεπτικό των αρθρογράφων πίσω από τις λέξεις, θα λέγαμε ότι ασκώντας κριτική στο παλιό μοντέλο αντιμετώπισης των προσφύγων, καταλήγουν να περιγράφουν ένα σχέδιο  παγκοσμιοποιημένης άγριας εκμετάλλευσης προσφύγων-μεταναστών ως συνιστώσα της νέας καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η πρόταση που θέτουν σε σειρά δημόσιων τοποθετήσεων δεν αφορά μόνο τη Μέση Ανατολή, αλλά το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο, που στην περίπτωση της Ιορδανίας-Συρίας-Λιβάνου συμπυκνώνει ευρύτερες αστικές επιδιώξεις, με διεθνείς διαστάσεις. Στόχευση τους είναι η δημιουργία προτύπου προς ευρύτερη εφαρμογή. Βεβαίως, στο νου τους έχουν πάντα την ταυτόχρονη εργαλειοποίηση των προσφύγων στο πλαίσιο της επιβολής των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Και αξίζει να τονίσουμε ότι τις απόψεις τους μοιράζονται σειρά αστών διαμορφωτών της κοινής γνώμης και αστικά επιτελεία.

Καταρχήν, πρέπει να έχουμε γνώση του γεγονότος ότι πλέον 60 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται εκτοπισμένοι, οι περισσότεροι από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πολεμική σύγκρουση στην Συρία έχει εκτοπίσει 10 εκατομμύρια, όπου 4 εκατομμύρια εξ αυτών βρίσκονται εκτός συνόρων. Οι περισσότεροι Σύριοι δεν έχουν βρει καταφύγιο στην Ευρώπη, αλλά στις γειτονικές χώρες όπως Ιορδανία-Λίβανο-Τουρκία.

Αξίζει όμως να επισημάνουμε μερικά πολύ σημαντικά στοιχεία:

·         οι νέοι υπερεκπροσωπούνται στους προσφυγικούς πληθυσμούς, ενώ τεράστιο ποσοστό είναι τα παιδιά.

·         Εξετάζοντας το γεγονός από την σκοπιά της Ευρώπης, πρόσφυγες επίσης έχουμε από Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ και Αφρική. Ο ρόλος των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων είναι καθοριστικός.

·         Το 54% των προσφύγων σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν ζήσει στην εξορία για περισσότερα από 5 χρόνια (μερικοί έως και 17 χρόνια, χωρίς να υπολογίζονται οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες του Λιβάνου), συχνά χωρίς δικαίωμα στη μετακίνηση ή στην εργασία.

Οι αρθογράφοι δεν ασχολιούνται με την ανάδειξη των αιτίων των προσφυγιάς, αλλά τονίζουν τον πανικό της Ευρώπης που περιορίζεται στο να μελετά τους όρους κατανομής ορισμένων χιλιάδων προσφύγων και την αποτροπή των αιτούντων άσυλο στο να επιχειρήσουν το επικίνδυνο ταξίδι. Μάλιστα, μόλις το 4% των Σύριων επιχείρησαν να φτάσουν στην Ευρώπη, ενώ 6 εκατομμύρια πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Συρία, ακριβώς γιατί η Ιορδανία και ο Λίβανος έκλεισαν τα σύνορα τους.

Η ζωή των προσφύγων στην Ιορδανία είναι αβίωτη. Εργασία παράνομη και με χαμηλές αποδοχές, χωρίς καμιά κρατική βοήθεια, τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς εκπαίδευση, ενώ στους καταυλισμούς το μέλλον για πολλές κοπέλες είναι η πορνεία και για τα αγόρια η στρατολόγηση τους στις διάφορες ακραίες αντιπολιτευτικές και φονταμενταλιστικές οργανώσεις της Μέσης Ανατολής.

Ποια είναι όμως η λύση που προτείνουν οι συγγραφείς στην σύγχρονη εργατική τάξη και στη περιθωριοποιημένη νεολαία της προσφυγιάς; Η εργασιακή ένταξη σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, επωάζοντας επιχειρήσεις στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την ενδεχόμενη λήξη του πολέμου στην Συρία και βοηθώντας τις φιλοδοξίες της Ιορδανίας για βιομηχανική ανάπτυξη. Μια πρόταση που ολοένα συχνότερα επαναφέρουν στο προσκήνιο Έλληνες αστοί διανοούμενοι και πολιτικοί όπως η Άννα Διαμαντοπούλου. Άνθρωποι που ταυτίστηκαν με κυβερνήσεις και την Ε.Ε. στην επιβολή των πιο σκληρών ταξικών μέτρων, που συνέβαλαν αποφασιστικά στην συμμετοχή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και από κάθε πόστο, με κάθε τρόπο, υπεράσπισαν λυσσωδώς τα αστικά συμφέροντα!   

Μέχρι πρόσφατα οι ηγέτες της Ιορδανίας επιθυμούσαν την ανάπτυξη μιας μεταποιητικής βιομηχανίας, αλλά δεν είχαν τους όρους να ανταγωνιστούν χώρες χαμηλού εισοδήματος για φθηνό εργατικό δυναμικό, ούτε μπορούσαν να ανταγωνιστούν προηγμένες οικονομίες στην τεχνολογία και την καινοτομία. Επίσης, στερείται ομάδες (clusters) επιχειρήσεων που να καρπώνονται  συλλογικά τα οφέλη των οικονομιών κλίμακας: κοινοπραξίες ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, αλυσίδες εφοδιασμού και αγοραστές που έρχονται με τη γεωγραφική συγκέντρωση των επιχειρήσεων.

Τώρα όμως ο πόλεμος και τα προσφυγικά κύματα προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα στην αστική τάξη της Ιορδανίας, είτε προχωρώντας στην εκμετάλλευση του πιο ειδικευμένου εργατικού τμήματος των Σύριων προσφύγων, είτε παρέχοντας τους κατάρτιση μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων που θα εξασφαλίσουν αυτή τη χαμηλά ειδικευμένη εργατική τάξη. Που θα προσφέρεται σε Ιορδανικές, Συριακές ή πολυεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες θα εγκατασταθούν σε ΕΟΖ, κοντά στα προσφυγικά στρατόπεδα. Ταυτόχρονα, είτε με τη παροχή κινήτρων (π.χ. φορολογικά), είτε με την κατάλληλη χρήση της ξένης βοήθειας μπορεί να προσελκύσουν το ενδιαφέρον πολυεθνικών εταιρειών.

Έτσι όλοι οι στόχοι επιτυγχάνονται:

Η γκετοποίηση των προσφύγων και η διάσπαση της εργατικής τάξης, παρέχοντας με φοβερούς όρους εξάρτησης μισοειδικευμένη εργασία η οποία στερείται στοιχειώδη εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Οι αστικές τάξεις μπορούν να αναπτύξουν την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία τους.

Η αναπτυσσόμενη εξόριστη αστική τάξη της Συρίας, μαζί με τις καθεστωτικές δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα στήριζαν τον Άσαντ, θα μπορέσουν να ενισχυθούν και να απαιτήσουν την επιστροφή του κράτους της Συρίας στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική νομιμότητα, η οποία θα έχει επιτευχθεί με την αποπομπή του προβαλλόμενου ως βασικού υπαίτιου της εμφύλιας σύρραξης, ικανοποιώντας τις επιδιώξεις Μεγάλων ή περιφερειακών Δυνάμεων.

Φυσικά, όλες αυτές οι «καινοτόμες σκέψεις» των δύο αστών διανοούμενων συνοδοιπορούν με σχεδιασμούς κυβερνήσεων όπως  της Ιορδανίας που μέσω της προσφυγικής κρίσης και του πολέμου μπορεί να  νεκραναστήσει ήδη δημιουργημένες ΕΟΖ που παρήκμαζαν- οι πρόσφυγες από το Στρατόπεδο Zaatari μπορούν να δώσουν φιλί ζωής στην Αναπτυξιακή Περιοχής Βασιλιάς Χουσείν Μπιν Ταλάλ (KHBTDA) που απασχολεί σήμερα μόλις 10000 εργάτες αντί των 100000 που έχει δυνατότητα εξαιτίας έλλειψης εργατικού δυναμικού-, ή να δώσουν πεδίο εφαρμογής των σχεδίων του Ηνωμένου Βασιλείου που δεσμεύει το 30% του προϋπολογισμού του, δηλαδή 5,2 Δισεκατομμύρια δολάρια για βοήθεια σε προσπάθειες ανάπτυξης «ευάλωτων κρατών»!     

Βεβαίως διαβάζοντας όλα τα παραπάνω μας έρχονται στο νου οι αναλύσεις του οικονομολόγου και ιστορικού Αλέξη Φραγκιάδη, για το ρόλο που έπαιξαν οι πρόσφυγες στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας του Μεσοπολέμου ή αντίστοιχα παραδείγματα χωρών της Ασίας και Αφρικής, που βίωσαν το τι σημαίνει προσφυγιά και δοκίμασαν αντίστοιχες προτάσεις αστικής οικονομικής ανάπτυξης.

Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι αφορούσαν χώρες με αγροτική οικονομία –την οποία βεβαίως εκσυγχρόνισαν-, ενώ τώρα μιλάμε για την απόπειρα ενσωμάτωσης των προσφύγων στη βιομηχανία με όρους Κινεζοποίησης του εργατικού δυναμικού, την εποχή του Ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Όταν μάλιστα ομολογείται, ότι κατάληξη αυτών των σχεδίων θα είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες να αναλάβουν την κάλυψη των εξόδων παραμονής τους. Πρόταση που είχε θέσει προς συζήτηση, αφουγκρασμένος τις διεθνείς τάσεις  και μια γνωστή φυσιογνωμία της Ακροδεξιάς, ο Γ.Καρατζαφέρης, ηγέτης του ΛΑΟΣ, που ανακινεί την συμμετοχή του στο αστικό πολιτικό παιχνίδι τώρα που η ευρωπαϊκή ακροδεξιά εκμεταλλεύεται πολιτικά το προσφυγικό ζήτημα.    

Αν όμως αυτό δεν λέγεται κυνική εκμετάλλευση της τραγωδίας, τότε πως λέγεται;

Απέναντι σε μια εργατική τάξη που στέλνουν στην προσφυγιά και της ζητούν να επιλέξει να ζήσει ως πόρνη, μισθοφόρος ή μισοειδικευμένος εργάτης μιας χρήσης…

Αλήθεια, ποιος θα ισχυριστεί ότι μπορεί να υπάρξει σήμερα εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα χωρίς σαφή διεθνιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Διαβάζοντας το κείμενο των Alexander και Betts Raul Collier που δημοσιεύει το «FOREIGN AFFAIRS» με τίτλο «Βοήθεια στους πρόσφυγες για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους-Οι εκτοπισμένοι Σύριοι ας ενταχθούν στην αγορά εργασίας»

Η μνήμη επαναφέρει στο προσκήνιο αποσπάσματα του σημαντικού μυθιστορήματος των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ «ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», του Γιάννη Γρηγοράκη.  

Για το οποίο ο Νίκος Κουρμουλής, Στο Κόκκινο (11/04/14), έγραψε:

Ο ταλαντούχος Γιάννης Γρηγοράκης, απλώνει τις ιστορίες του, στον επονομαζόμενο "τέταρτο κόσμο".

Την πατρίδα των απανταχού παριών.

Στους ανθρώπους δηλαδή που κατέληξαν να ζουν εξαθλιωμένοι, λόγω των αυτοκαταστροφικών επιλογών του καπιταλισμού.

Με λόγο πυκνό και καθόλου στρογγυλό περιγράφει τις συνέπειες μιας χώρας υπό κατάρρευση.

Ο συγγραφέας λαμβάνει το ρίσκο να αποδώσει χωρίς έπαρση και υποψία οίησης τον απογυμνωμένο χώρο στον οποίο κινούμαστε καθημερινά.

Γιατί το παρόν και το μέλλον της εργατικής τάξης, είναι Κοινό.

Η όποια βελτίωση θα έρθει μόνο μέσα από κοινούς αγώνες, μόνο μέσα από την κοινή επαναστατική διεκδίκηση των όρων Κοινωνικής Απελευθέρωση.