Συνέντευξη του Pierre Douillard-Lefevre στην εφημερίδα Les Inrocks
Μετάφραση από τα γαλλικά: Ελοντί Κ.
O Pierre Douillard-Lefevre, φοιτητής και συγγραφέας του βιβλίου L’Arme à l’œil [Το Όπλο στο Μάτι], έχασε την όραση του απο το ένα μάτι απο πλαστική σφαίρα το 2007 κι είναι ενας εκ των συντρόφων στους οποίους απαγορεύθηκε η συμμετοχη στις διαδηλώσεις της 17/05.
Φωτογραφία από τον τραυματισμό του Pierre Douillard-Lefevre το 2007.
Από την αρχή των κινητοποιήσεων ενάντια στο νόμο Ελ Κομρί, η καταστολή εναντίον των διαδηλωτών οξύνεται, οι σοβαροί τραυματισμοί πολλαπλασιάζονται. Σύμφωνα με τον Pierre Douillard-Lefevre αυτή η βία είναι το προιόν της στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας.
Η λίστα των ανθρώπων που έχασαν το μάτι τους και των σοβαρών τραυματιών λόγω ρίψης πλαστικών σφαιρών και χειροβομβίδων όλο μεγαλώνει από την αρχή των κινητοποιήσεων ενάντια στο νομοσχέδιο. “Με αυτόν τον ρυθμό κάποιος θα πεθάνει γιατί η βία σε κάθε διαδήλωση μεγαλώνει” δήλωνε ανήσυχος ο Jean Luc Mélenchon μετά την πρωτομαγιάτικη πορεία. Ο Pierre Douillard-Lefevre, που έχει σπουδάσει ιστορία και κοινωνιολογία, έχασε το μάτι του το 2007 από πλαστική σφαίρα. Από τότε δραστηριοποιείται μαζί με άλλους τραυματίες ενάντια στην στρατωτικοποίηση των δυνάμεων ασφαλείας. Το βιβλίο του L’arme à l’oeil, Violences d’Etat et militarisation de la police (Το όπλο στο μάτι, Κρατική βία και στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας) μόλις εκδόθηκε (1).
Ο θάνατος του Rémi Fraisse θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία να καταγγελθεί το οπλοστάσιο της αστυνομίας, αλλά όπως εξηγείτε στο βιβλίο σας αυτό δεν έγινε. Γιατί χάσαμε αυτή την ευκαιρία;
Pierre Douillard-Lefevre – Ο θάνατος του Rémi Fraisse που σκοτώθηκε τον Οκτώβρη του 2014 από αστυνομική χειροβομβίδα είναι αποκαλυπτική στιγμή. Όχι μόνο δεν καταγγέλθηκε το οπλοστάσιο της αστυνομίας αλλά αντιθέτως ήταν η ευκαιρία να ενισχυθεί και να νομιμοποιηθεί η κρατική βία από την σοσιαλιστική κυβέρνηση εις βάρος οποιασδήποτε αμφισβήτησης.
Ο 21χρονος Rémi Fraisse που δολοφονήθηκε από ένστολους κατά την διάρκεια συγκρούσεων στο Sivens Dam το 2014.
Για να βρούμε ανάλογη περίπτωση πρέπει να πάμε πίσω στο 1986: τον θάνατο του Malik Oussekine, ξυλοκοπημένο από τους voltigeurs (2) κατά τη διάρκεια διαδήλωσης φοιτητών ενάντια στον νόμο Devaquet. Τότε το σύνολο της αριστεράς κατέβηκε αμέσως στον δρόμο, ένας υπουργός παραιτήθηκε, το νομοσχέδιο αποσύρθηκε και οι voltigeurs διαλύθηκαν.
Ο δολοφονημένος Malik Oussekine
Τον φθινόπωρο του 2014, μετά τον θάνατο του Rémi Fraisse, το σύνολο της θεσμικής αριστεράς σιωπά. Ακόμα χειρότερα, οι διαδηλώσεις που έγιναν σε απάντηση σε αυτή την τραγωδία καταστάλθηκαν άγρια σε όλες τις πόλεις της χώρας, και τελικά απαγορεύτηκαν. Οι Σοσιαλιστές αποφάσισαν όχι μόνο να επωμιστούν τον θάνατο του αλλά και να συνθλίψουν τον θυμό.
Ντοκιμαντέρ (στα γαλλικά): Γιατί σκοτώνουν τους Rémi Fraisse;
Μπαίνουμε σε νέα φάση της διατήρησης της τάξης, η οποία είναι και η έκβαση 20 χρόνων παροξυσμού σε θέματα ασφαλείας και πειραματισμών στο αστυνομικό οπλοστάσιο στις περιφερειακές γειτονιές των μητροπόλεων και των συνόρων της Ευρώπης.
Η επιτροπή έρευνας που συντάχτηκε από το Κοινοβούλιο μετά την τραγωδία στο δάσος Sivens παρέδωσε την έκθεση της μετά τις επιθέσεις του Ιανουαρίου του 2015. Μετά από βδομάδες ακροάσεων αφιερωμένες σε μεγάλο βαθμό στα παράπονα της αστυνομίας και της χωροφυλακής, η τελική έκθεση συνιστά την γενίκευση του LBD 40 – πιο ισχυρό από το Flash-Ball- και την προληπτική σύλληψη ατόμων που έχουν φάκελο στο αρχείο της Υπηρεσίας Πληροφοριών. Η επιτροπή που συντάχτηκε μετά τον θάνατο ενός διαδηλωτή δεν προσποιείται καν πια πως προωθεί τη διατήρησης της ”δημοκρατικής” τάξης αλλά αφοσιώνεται ανοιχτά στις αιτιάσεις της αστυνομίας.
Από τις συγκρούσεις στο Sivens Dam τον Οκτώβριο του 2014.
Λέτε πως είμαστε μάρτυρες εδώ και δυο δεκαετίες της στρατικοποίησης της αστυνομίας. Πώς εκδηλώνεται; Τα όπλα της έχουν αλλάξει;
Η στρατιωτικοποίηση της διατήρησης της τάξης είναι η διαδικασία κατά την οποία εισάγονται όλο και πιο επικίνδυνα όπλα στα χέρια της αστυνομίας. Πλέον απαλείφονται τα όρια μεταξύ στρατιωτικών επιχειρήσεων “διατήρησης της ειρήνης” στο εξωτερικό των συνόρων μας και των αστυνομικών επιχειρήσεων “διατήρησης της τάξης” στο εσωτερικό των συνόρων μας. Κι αυτό φαίνεται τόσο στο λεξιλόγιο της αστυνομίας – που κάνει λόγο για “εξουδετέρωση στόχων”, και για “αντιπάλους”- όσο και στις πρακτικές της – χρήση drone, ελικόπτερων, επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας ενάντια στις ZAD (3), quadrillage του χώρου (4)
Από το 1995 και μετά, διανέμονται στην αστυνομία τρείς γενιές όλο και πιο ισχυρών εκτοξευτών πλαστικών σφαιρών. Flash-Ball Monopro, ύστερα Superpro και τελικά το LBD 40. Το LBD 40 δοκιμάστηκε από το 2007 και μετά, έχει ραβδωτή κάννη, σκόπευτρο Eotech και κατατάσσεται στη κατηγορία Α: ”πυροβόλα όπλα για στρατιωτική χρήση”. Σήμερα γίνεται ρίψη χιλιάδων πλαστικών σφαίρων στη Γαλλία. Δεν είναι κάτι το ανώδυνο: ρίχνουν πάνω στο πλήθος. Ο στόχος δεν είναι η απώθηση μιας ομάδας, αλλά ο τραυματισμός ατόμων, το μαρκάρισμα της σάρκας, να αγγίξει έναν για να τρομοκρατήσει εκάτο. Είναι ορόσημο στα δόγματα διατήρησης της τάξης.
Παράλληλα η χρήση των λεγόμενων “μη θανατηφόρων” όπλων γενικεύεται, ιδιαίτερα οι περίφημες χειροβομβίδες καουτσούκ (5) που χρησιμοποιούνται μαζικά και αδιακρίτως και που πρόσφατα τραυμάτισαν πολύ σοβαρά στο κεφάλι έναν ανεξάρτητο δημοσιογράφο στο Παρίσι στις 26 Μαίου. Την ίδια μέρα, αστυνομικός με πολιτικά σημαδεύει διαδηλωτές με το υπηρεσιακό του όπλο. Όλα αυτά καταδεικνύουν την κανονικοποίηση της χρήσης πυροβόλων όπλων ενάντια στους ανεπιθύμητους. Από τον Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, το Υπουργείο Εσωτερικών παραγγέλνει 115.000 σφαίρες τον χρόνο για LBD 40. Γεγονός που προμηνύει πως θα υπάρξει μεγάλη αύξηση ρίψης πλαστικών σφαιρών τα επόμενα χρόνια.
LBD 40
Ποιά όπλα είναι τα πιο θανατηφόρα και προκαλούν τους περισσότερους ακρωτηριασμούς; Πώς γίνεται και έχουν νομιμοποιηθεί;
Όσοι προώθησαν τα νέα όπλα για την αστυνομία, επαγγελματίες των ευφημισμών, τα αποκαλούν “μη θανατηφόρα” ή “υπο-θανατηφόρα”. Η αστυνομία μιλάει για “ενδιάμεσα όπλα”. Πρέπει να αποδομηθεί η αντίθεση μεταξύ θανατηφορών και μη θανατηφόρων όπλων. Το Flash-Ball έχει ήδη σκοτώσει έναν άνθρωπο το 2010 στη Μασσαλία. Έχουν καταγραφεί πάνω από 40 περιπτώσεις ανθρώπων που ακρωτηριάστηκαν στο πρόσωπο από το 2007 και μετά στη Γαλλία. Οι περισσότεροι έχασαν το μάτι τους. Και ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει. Θα πρέπει να μιλάμε για “ροοστατικά όπλα” (ο ροοστάτης είναι μια συσκευή που επιτρέπει την ρύθμιση της έντασης), που ανάλογα με την χρήση τους επιτρέπει στην αστυνομία τη διαβάθμιση της βίας που κυμαίνεται από τον τραυματισμό (λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό) μέχρι τον θάνατο.
Όσοι προώθησαν αυτά τα όπλα, τα νομιμοποίησαν πρώτα πουλώντας τα ως όπλα anti-bavure (6) που θα αντικαθιστούσαν τη χρήση πραγματικών πυρών. Στη πραγματικότητα η χρήση πυρών δεν μειώθηκε. Το νέο οπλοστάσιο περισσότερο υποκατέστησε τη χρήση των γκλόπ, αυξάνοντας εκθετικά την βία της αστυνομίας ιδιαίτερα ενάντια των διαφωνούντων. Η νομιμοποίηση γίνεται επίσης με φόντο μια αντιδραστική πολιτιστική ηγεμονία που δίνει βάρος στις πολιτικές ασφαλείας. Το λεξιλόγιο της ακροδεξιάς έχει εισβάλει στα μέσα ενημέρωσης και την πολιτική. Οι σοσιαλιστές που κυβερνούν ολοκλήρωσαν αυτή τη διαδικασία.
Όλο και περισσότερα βίντεο καταγράφουν την αστυνομική βία και ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι βρίσκονται συχνά στο στόχαστρο της αστυνομίας. Αυτα τα βίντεο μπορούν να βοηθήσουν να σπάσει η υπάρχουσα συναίνεση σχετικά με τη χρήση αυτών των όπλων;
Τα βίντεο είναι πανταχού παρόντα, στη καρδία των γεγονότων. Βοηθούν πράγματι στο να γίνει ορατή, κατανοητή σε όλο και περισσότερο κόσμο η κρατική βία, στο να φανεί πως δεν υπάρχουν “μεμονομένα περιστατικά”, ότι η βία είναι συστημική. Οι βιντεοσκοπημένες αποδείξεις των αστυνομικών επιθέσεων μπορούν επίσης να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε δικαστικό επίπεδο. Θα το δούμε στο μέλλον όσον αφορά την υπόθεση του μαθητή του λυκείου Βergson που ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικό, το είδαμε στη διάρκεια της δίκης αστυνομικού που ακρωτηρίασε μαθητή λυκείου στο Montreuil το 2010. ‘Ομως ο ρόλος των βίντεο είναι διφορούμενος. Οι εικόνες μπορούν να παρερμηνευτούν. Επίσης μπορούν να βάλουν σε κίνδυνο τους διαδηλωτές ή να χρησιμοποιηθούν για κυβερνητική προπαγάνδα όπως έγινε με τις εικόνες των καμένων οχημάτων της αστυνομίας που μεταδίδονταν κατ’επανάληψη για πολλές μέρες σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, ωστε να νομιμοποιηθεί η καταστολή.
Σε ένα από αυτά τα βίντεο, βλέπουμε αστυνομικούς να ρίχνουν σε ευθεία βολή, πράγμα που απαγορεύεται. Αυτοί οι αστυνομικοί υπακοούν σε εντολές ή πρόκειται για ατομική εκτροπή;
Οι αστυνομικοί λένε πάντα πως υπακούουν σε εντολές. Η πολιτική εξουσία, όταν στριμώχνεται μιλά για “σφάλμα”. Στη πραγματικότητα η διατήρηση της τάξης, περιέχει ένα πλαίσιο περιθωρίων. Ανάλογα τις μονάδες που χρησιμοποιούνται, τα όπλα που διανέμονται, το Υπουργείο Εσωτερικών έχει την δυνατότητα να ρυθμίσει την ένταση της βίας. Το 2007, έστειλε στη πρώτη γραμμή εθελοντές αστυνομικούς για τον πειραματισμό με το LBD 40. Το Κράτος διατηρεί ένα πολύ υψηλό επίπεδο πιθανοτήτων ακρωτηριασμών. Η συστηματική χρήση των Brigade Anti-Criminalité (Ταξιαρχίες Εναντίον του Εγκλήματος), γνωστών για τις βίαιες πρακτικές τους στο περιθώριο της νομιμότητας, για να επιτεθούν σε μαθητικές πορείες ή μαθητικά μπλόκ είναι επίσης μια πολιτική απόφαση. Η συνολική και πλήρης νομική ατιμωρησία των δυνάμεων ασφαλείας ενθαρρύνει επίσης ατομικά ξεσπάσματα και εκδικητικές συμπεριφορές εκτός νόμου.
Brigade Anti-Criminalité
Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει και η παράμετρος της δεξιάς στροφής εντός των δυνάμεων ασφαλείας. Οι αστυνομικοί ψηφίζουν σήμερα στη συντριπτική τους πλειοψηφία τις πιο δεξιές απολήξεις του πολιτικού φάσματος. Η ιεραρχία έχει την δυνατότητα να αποφασίσει να αφήσει μεγαλύτερο ή μικρότερο περιθώριο κινήσεων σε αυτούς τους ανθρωπους. Ή ακόμα και να τους δώσει λευκή επιταγή. Κι αυτό συμβαίνει τις τελευταίες βδομάδες.
Πρόσφατα υπήρξε διαμάχη μεταξύ του Mathieu Rigouste (7) και ενός εκπρόσωπου του συνδικάτου Αlliance (8) στην τηλεοπτική εκπομπή Ce soir (ou jamais !). Ο εν λόγω εκπρόσωπος υποστήριζε ότι δεν υπάρχει αστυνομική ατιμωρησία. Οι αστυνομικοί βρίσκονται πραγματικά υπεράνω του νόμου;
Λέγεται συχνά ότι οι αστυνομικοί είναι υπεράνω του νόμου, δεδομένου ότι είναι εκ των πραγμάτων σχεδόν αδύνατο να καταδικαστούν αστυνομικοί στη Γαλλία. Αλλά στη πραγματικόττητα, η αστυνομία δεν είνα μόνο πάνω από το νόμο, ειναι η ίδια η αστυνομία, ως θεσμός, που κάνει τον νόμο, που τον υπαγορεύει. Η πρόσφατη νομοθεσία σχετικά με την ασφάλεια και οι διατάξεις που προβλέπονται απο το Κράτος έκτακτης ανάγκης είναι πλήρως σχεδιασμένες για να ενισχύσουν τις εξουσίες της αστυνομίας και ειδικά της Υπηρεσίας πληροφοριών. Το τεκμήριο “της αυτο-άμυνας” είναι επίσης παλιό αίτημα των συνδικάτων της αστυνομίας, και έχει οικειοποιηθεί και χρησιμοποιείται από το σύνολο των πολιτικών από το Σοσιαλιστικό Κόμμα μέχρι το Εθνικό Μέτωπο.
Πλέον δεν είναι η αστυνομία που προσαρμόζεται στον νόμο αλλά ο νόμος που πρέπει να προσαρμοστεί στην αστυνομία. Η θέση του Υπουργού Εσωτερικών είναι σήμερα απαράκαμπτο εφαλτήριο προς τη κορυφή της εξουσίας. Το σώμα του αστυνομικού ιεροποιείται, αυτοί που τον αντιμετωπίζουν μετατρέπονται σε πράγματα. Εκατοντάδες τραυματίες διαδηλωτές κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δικαιωθούν ποτέ, διαδηλωτές στέλνονται στη φυλακή και στα δικαστήρια για “απόπειρα δολοφονίας” εναντίων αστυνομικών. Αυτό είναι πρωτοφανές.
Βίντεο καταγραφής αστυνομικής βίας στο Παρίσι κατά την διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων στις 26/5
Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη μορφή βίας: εκείνη των διαδηλωτών που φαίνεται να επιδιώκουν την σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας, σε μια λογική, κάποιες φορές, εξεγερσιακή. Μπορούμε να θεωρήσουμε πως αυτές οι δυο μορφές βίας τρέφονται η μια από την άλλη; Δεν υπομονομεύουν τη δυνατότητα μιας μεταρρύθμισης της αστυνόμευσης;
Η ιδέα της αύξησης της βίας και του “αντι-μπατσικού μίσους” για να δανειστώ το σύνθημα του Συνδικάτου Alliance, είναι μια αφήγηση που έχει φτιάξει σε μεγάλο βαθμό η κυβέρνηση και η αστυνομία. Μπορούμε όμως να τη σχετικοποιήσουμε μετατοπίζοντας το βλεμμα μας στον χώρο και στον χρόνο. Είτε πρόκειται για τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις του 1947 στη Βόρεια Γαλλία, τις εξεγερσιακές απεργίες της Nantes και του Saint-Nazaire το 1955, του αναβρασμού των δεκαετιών του 60 και 70, τα φοιτητικά κινήματα του 1994, κάθε φορά ο βαθμός επιθετικότητας ήταν πολύ υψηλός. Πολύ περισσότερο απ’οτι σήμερα. Οι αστυνομικοί όμως δεν διέθεταν τον ενισχυμένο εξοπλισμό που βλέπουμε σήμερα στους δρόμους.
Εκτός Γαλλίας, οι συγκρούσεις είναι πιο σοβαρές στις μεσογειακές χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η αστυνομία δεν χρησιμοποιεί όμως πλαστικές σφαίρες ή εκρηκτικές χειροβομβίδες. Από την άλλη πλευρά σήμερα είμαστε στη Γαλλία μάρτυρες, χάρη στο κίνημα, μιας συνειδητοποίησης από κάποια τμήματα της νεολαίας της ανάγκης αυτοπροστασίας όπως επίσης και μιας αναδιαμόρφωσης του πολιτικού και πρακτικού πεδίου της αμφισβήτησης. Τα συνδικάτα δεν καταφέρνουν πλέον να πλαισιώνουν και να κατευνάζουν την αμφισβήτηση που ξεχειλίζει σήμερα από παντού. Κι αυτό ενσαρκώνεται από τις εξαιρετικά ευρείες τεχνικές συλλογικής αυτοάμυνας.
Ας επανέρθουμε όμως στο ερώτημα μιας “μεταρρύθμισης” της διατήρησης της τάξης. Θεμελιωδώς, ο στόχος κάθε εξέγερσης δεν είναι η αποσταθεροποιήση της υπάρχουσας τάξης ή ακόμα και η ανατροπή της; Αυτό έρχεται αναγκαστικά σε σύγκρουση με όσους αξιώνουν να την διατηρήσουν. Λέτε στο βιβλίο σας: “ο Θάνατος του Rémi Fraisse είναι η αρχή μιας νέας εποχής: της διακυβέρνησης με τον νόμο 49-3 (9) και τα flash ball ». Πιστεύετε πως υπάρχει κίνδυνος αυταρχικής παρέκκλισης στη Γαλλία;
Να σημειώσω εδώ ότι το βιβλίο γράφτηκε πριν την εγκαθίδρυση του καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Είμαστε πλέον σε κατάσταση πλήρης κρίσης: πολιτική, οικολογική, οικονομική, κοινωνική. Η κυβέρνηση έχει φτάσει σε ένα ανευ προηγούμενου επίπεδο έλλειψης αξιοπιστίας και δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά παρά μόνο με την αντι-τρομοκρατία, το άρθρο του Συντάγματος 49-3, και τις πλαστικές σφαίρες.
Σε μια χώρα όπου περιορίζονται κατ’οικον εκατοντάδες “ανεπιθύμητοι” -μουσουλμάνοι ή αγωνιστές-, όπου στιβάζονται πίσω από συρματοπλέγματα χιλιάδες εξορισμένοι, όπου φυλακίζονται διαδηλωτές με απλή καταγγελία από ασφαλίτες και όπου επιτίθενται σε απεργούς με χειροβομβίδες είναι δυνατόν να μιλάμε ακόμα για “κίνδυνο παρέκκλισης”;
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις λεηλατούν εδώ και 30 χρόνια το κοινωνικό σύμφωνο που απέσπασε η Αντίσταση μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας. Μπαίνουμε σε περίοδο αυξανόμενης κοινωνικής βίας και αστάθειας, που οι κυβερνώντες έχουν ως στόχο να καταστείλουν από σήμερα. Είναι άλλωστε ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι ενώ το κράτος μειώνει τα κοινωνικά δικαιώματα, ενισχύει την κατασταλτική του δύναμη. Η δραστική άυξηση των αμοιβών για τις δυνάμεις ασφαλείας από την κυβέρνηση που επιβάλλει την ίδια στιγμή τον “εργατικό νόμο” απεικονίζει καλά την εποχή που ζούμε. Χωρίς ξεσηκωμό, σίγουρα θα γίνουμε μάρτυρες, στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται, της σκλήρυνσης της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης.
(1)[ΣτΜ]: Είναι επίσης ένας εκ των συντρόφων στους οποίους απαγορεύθηκε η συμμετοχή στις διαδηλώσεις της 17/05
(2)[ΣτΜ] Ειδική ομάδα δράσης μοτοσικλετιστών της αστυνομίας
(3)[ΣτΜ] : ZAD (Ζώνη προς Υπεράσπιση) : πρόκειται για νεολογισμό που χρησιμοποιείται για μορφές κατάληψης συνήθως στην ύπαιθρο, με στόχο την αντίσταση ενάντια σε κάποιο χωροταξικό σχέδιο.
(4)[ΣτΜ] : Quadrillage του χώρου: στρατιωτική τακτική με χρήση στην Ινδοκίνα, την Αλγερία και το Μπέλφαστ. Πρόκειται για διαίρεση μιας περιοχής σε αποκλεισμένους τομείς με σκοπό την ευκολότερη σάρωση κι ασφυκτικό έλεγχο της από αστυνομικές ή στρατιωτικές δυνάμεις
(5)[ΣτΜ] : Στο κείμενο ο ορός που χρησιμοποιείται είναι grenades de désencerclement , (sting grenades στα αγγλικά): πρόκειται για χειροβομβίδες κρότου λάμψης με τις οποίες όμως κακώς ταυτίζονται. Βασισμένες στο σχεδιασμό των χειροβομβίδων θραυσματoποίησης, κατά την έκρηξη τους διασπώνται και απελευθερώνουν σφαιρίδια από καουτσούκ που προκαλούν αφόρητο πόνο. Σε αντίθεση με τις απλές χειροβομβίδες κρότου λάμψης, οι χειροβομβίδες καουτσουκ αποκαλούνται ”υποθανατηφόρες χειροβομβίδες διαφυγής”.
(6)[ΣτΜ] : Αnti-bavure : bavure στα γαλλικά σημαίνει μουτζούρα. Ο όρος anti-bavure στο συγκεκριμένο πλαίσιο σημαίνει “αβλαβές” ή “που δεν προκαλεί σωματικές βλάβες”. Ως τέτοια διαφήμιζε τα όπλα της η εταιρεία Taser International στην Γαλλία τουλάχιστον μέχρι το 2009.
(7)[ΣτΜ] : Ο Matthieu Rigouste είναι ερευνητής στην κοινωνική ιστορία. Η έρευνα του αφορά τις διαδικασίες νομιμοποίησης του ελέγχου και των μηχανισμών αναπαράστασης της απειλής.
(8)[ΣτΜ] Το συνδικάτο αστυνομικών Alliance είναι το συνδικάτο που έκανε το κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 18 Μαιου ενάντια στο “αντι-μπατσικό μίσος” στη Πλατεία République.
(9) [ΣτΜ]: Το άρθρο 49-3 του Γαλλικού Συντάγματος επιτρέπει να περάσει νόμος χωρίς να ψηφιστεί από τη Βουλή. Είναι το άρθρο που χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, για να περάσει το νομοσχέδιο Ελ Κομρί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου