Κανένα ζώο δεν θα έκανε όσα διέπραξαν οι Ες Ες στο Δίστομο, στις 10 Ιουνίου 1944 | Μ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ, Ελλάδα 20ός αιώνας. Οι φωτογραφίες (Αθήνα 2000)
Συντάκτης: Παναγιώτης Διαμαντής
Να με συγχωρείτε πολύ, αλλά σήμερα δεν θα ασχοληθούμε εδώ με γάτες, σκύλους και λιοντάρια, αλλά με κάποια άλλα ζώα που μοιάζουν πολύ -εξωτερικά- με τον άνθρωπο, αλλά άνθρωποι δεν είναι. Και εννοούμε τους εγκληματίες (Ες Ες) Γερμανούς στρατιώτες και τα «κατορθώματά» τους στο ηρωικό Δίστομο -έκαψαν το χωριό και κατακρεούργησαν, με πρωτοφανή αγριότητα, 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους και 56 παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών.
Αυτά συνέβησαν στις 10 Ιουνίου 1944. Ενα μήνα πριν άντρες του ίδιου Συντάγματος (7ο τεθωρακισμένο σύνταγμα της αστυνομίας των Ες Ες) είχε πραγματοποιήσει τη Σφαγή της Κλεισούρας, με 273 αμάχους (και παιδιά, και βρέφη) νεκρούς.
Ο Σουηδός Στούρε Λίνερ ήταν τότε επικεφαλής του κλιμακίου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα. Ας δούμε τι έγραψε για το φοβερό έγκλημα, ως αυτόπτης μάρτυς, στο βιβλίο του Η Οδύσσειά μου.
Η βαρβαρότητα
«Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Εμιλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές, προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό.
Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Εδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μια ώρα αργότερα ήμασταν καθ' οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε.
Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ηταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες Ες.
Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.
Μα να! Ενας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ηταν σοκαρισμένος από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: "Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ηρθαμε να βοηθήσουμε".
Από μακριά μάς πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ηταν το ταξίδι του μέλιτός μας».
Ο πολιτισμός
«Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ' αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Οταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου.
Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Ελληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.
Οταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Εναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα.
Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε:"Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους". Σ' αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα. αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα» (από το βιβλίο Η Μαύρη Βίβλος της Αντίστασης).
Επίλογος
■ Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη απ' τα ζώα, διότι κανένα ζώο δεν θα μπορούσε να διαπράξει τέτοιο έγκλημα. Εκτός απ' τα «ανθρωποειδή», ειδικά εκείνα που έχουν εμποτιστεί από ιδεολογίες μίσους, όπως η ναζιστική.
■ Στα όσα γράφει ο Λίνερ για τις αγριότητες των Ες Ες στο Δίστομο δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής. Τα ίδια ακριβώς κατέγραψε στην αναφορά του και ο δωσίλογος κατοχικός νομάρχης Βοιωτίας, αλλά και οι ελάχιστοι επιζήσαντες.
■ Τον διάλογο του Λίνερ με τον παπά του Διστόμου δεν τον γνώριζα. Θεωρώ ότι είναι συγκλονιστικός. Αν διδασκόταν στα γερμανικά και ελληνικά σχολεία, ίσως να μην υπήρχαν Γερμανοί να μιλάνε για «κλέφτες, τεμπέληδες και πονηρούς Ελληνες», ούτε Ελληνες υμνητές του Χίτλερ -και ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής...
Εκανε τη σωστή κίνηση ο Δήμος Αθηναίων κι έβαλε μπολ με νερό για τα αδεσποτάκια σε 42 κεντρικά σημεία της Αθήνας. Ε, ας βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, βάζοντας στη γειτονιά μας μερικά μπολ με νερό, φροντίζοντας να τα γεμίζουμε κάθε μέρα. Η ζέστη είναι αφόρητη και για τα ζωάκια της πόλης (πουλιά, γάτες, σκύλους)
Ο Παναγιώτης Διαμαντής θα παίρνει τα γράμματά σας στη διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 8, Αθήνα (στήλη «Εμείς και αυτά»), τα τηλεφωνήματά σας στον αριθμό 211 1045000, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 11.00-13.00 και τα e-mails σας στη διεύθυνσηpdiamantis@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου