Frantz Fanon
*Εμείς στη Δύση πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι οι φτωχές χώρες είναι φτωχές, κυρίως επειδή εμείς τις έχουμε εκμεταλλευτεί μέσα από πολιτική και οικονομική αποικιοκρατία.
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
-------------------------
ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΙ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ: ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ "ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ" ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΩΣ "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ"!
-Σχολιαζει ο Ο Giorgos Ch
Η Γαλλία διατηρεί στρατιωτικές βάσεις σε περίπου 15 αφρικανικές χώρες με ή χωρίς την παρουσία δυνάμεων του ΟΗΕ. Σε 7-8 από αυτές υπάρχει πόλεμος με δυνάμεις που στηρίζουν το ISIS ή την Άλ Κάϊντα. Και σε άλλες τόσες υπάρχουν αποσχιστικά ή φυλετικά κινήματα που μάχονται ενάντια στις διεφθαρμένες και δουλικές κυβερνήσεις και ενίοτε και αναμεταξύ τους. Για να μην απορούμε μετά γιατί η τρομοκρατία χτυπάει πίσω στις μητροπόλεις και ειδικά στην Γαλλία...
Σχεδόν καμία από τις 45 χώρες της Αφρικής δεν έχει κανονικά σύνορα, αλλά αντίθετα είναι όλα κληρονομημένα από την ιμπεριαλιστική εποχή.
Και με εξαίρεση ίσως 5-6 χώρες όλες οι άλλες είναι είτε σε εμφύλιο είτε σε διασυνοριακό πόλεμο.
--------------------------
10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014
Η αποικιοκρατία ζει!
Η Γαλλία ζητάει να πιει κι άλλο αφρικανικό αίμα…
Η Γαλλία διατηρεί στρατιωτικές βάσεις σε περίπου 15 αφρικανικές χώρες με ή χωρίς την παρουσία δυνάμεων του ΟΗΕ. Σε 7-8 από αυτές υπάρχει πόλεμος με δυνάμεις που στηρίζουν το ISIS ή την Άλ Κάϊντα. Και σε άλλες τόσες υπάρχουν αποσχιστικά ή φυλετικά κινήματα που μάχονται ενάντια στις διεφθαρμένες και δουλικές κυβερνήσεις και ενίοτε και αναμεταξύ τους. Για να μην απορούμε μετά γιατί η τρομοκρατία χτυπάει πίσω στις μητροπόλεις και ειδικά στην Γαλλία...
Σχεδόν καμία από τις 45 χώρες της Αφρικής δεν έχει κανονικά σύνορα, αλλά αντίθετα είναι όλα κληρονομημένα από την ιμπεριαλιστική εποχή.
Και με εξαίρεση ίσως 5-6 χώρες όλες οι άλλες είναι είτε σε εμφύλιο είτε σε διασυνοριακό πόλεμο.
--------------------------
10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014
Η αποικιοκρατία ζει!
Η Γαλλία ζητάει να πιει κι άλλο αφρικανικό αίμα…
- Οι γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις είναι αυτή την στιγμή ενεργές σε δέκα αφρικανικές χώρες
- Θα αυξηθούν τα στρατεύματα κατά 25%
- Τα χωρισμένα τσανάκια με την Γερμανία στην ΕΕ
- Ίδια ρητορική με ΗΠΑ κι αβάντα από τους Αμερικανούς στους Γάλλους για τα "ντου"
- Οι ζώνες επιρροής, οι χάντρες από τον Ολάντ και τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή
- Θα αυξηθούν τα στρατεύματα κατά 25%
- Τα χωρισμένα τσανάκια με την Γερμανία στην ΕΕ
- Ίδια ρητορική με ΗΠΑ κι αβάντα από τους Αμερικανούς στους Γάλλους για τα "ντου"
- Οι ζώνες επιρροής, οι χάντρες από τον Ολάντ και τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή
η Γαλλία. Σαν τον λύκο χαίρεται στην αναμπουμπούλα, ενθυμούμενη τις παλιές της αποικιοκρατικές… δόξες, τότε που ρούφαγε το αίμα της μισής ηπείρου, όπως κάνανε κι άλλοι «συμπαίκτες» της παραδίπλα. Κοιτάει, δηλαδή, να βρει και τώρα «ευκαιρίες» μέσα από την αναταραχή και την δυστυχία σε φλεγόμενες περιοχές του πλανήτη.
Η Γαλλία, λοιπόν, αργά και αθόρυβα ξαναδιεκδικεί την παλιά αφρικανική αυτοκρατορία της.
Μην ξεχνάμε ότι αυτή ήταν που έβαλε μπροστά η Δύση στο «ντου» που έγινε το 2011 στην Λιβύη για να πέσει ο Καντάφι.
Μην ξεχνάμε ότι αυτή ήταν που έβαλε μπροστά η Δύση στο «ντου» που έγινε το 2011 στην Λιβύη για να πέσει ο Καντάφι.
Τα χωρισμένα τσανάκια της ΕΕ
Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι στην Ευρωζώνη έχουν μοιραστεί οι δουλειές εξ’ αρχής. Κουμάντο στα οικονομικά θέματα κάνει η Γερμανία και στα στρατιωτικά τον πρώτο λόγο έχει πάντα η Γαλλία. Της οποίας Γαλλίας τής έχει ανοίξει η όρεξη για τα καλά.
ΦΩΤΟ 2
Πέρυσι τον Ιανουάριο, λοιπόν, γαλλικές δυνάμεις παρενέβησαν στο Μάλι. Παραμένουν εκεί 1.000 Γάλλοι στρατιώτες και 3.000 στην ζώνη Σαχέλ, την περιοχή νότια από την Σαχάρα που εκτείνεται μέχρι την Ερυθρά θάλασσα.
Αν κι έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια που η Γαλλία έδωσε ανεξαρτησία στις πρώην αποικίες της, το Παρίσι δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από την Αφρική. Αντίθετα με την επίσημη γραμμή, μάλιστα, οι γαλλικές στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι σαφώς μεγαλύτερου εύρους από επιχειρήσεις κατά ισλαμιστών ανταρτών.
Θα ενισχύσει τις δυνάμεις
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο ή παράδοξο, γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις είναι αυτή την στιγμή ενεργές σε δέκα αφρικανικές χώρες! Τον Μάιο, μάλιστα, η Γαλλία αποφάσισε να τις ενισχύσει περαιτέρω σε Τσαντ, Μπουρκίνα Φάσο, βόρειο Μάλι και Ακτή Ελεφαντοστού.
Υπολογίζεται ότι η Γαλλία έχει περίπου 10.000 στρατιώτες στην Αφρική και μάλιστα εκτιμάται ότι πρόκειται να ενισχύσει τις ειδικές της δυνάμεις στην ήπειρο κατά 25%! Οι τοποθεσίες του γαλλικού ενδιαφέροντος και η διασπορά των δυνάμεων φέρνουν στο μυαλό τακτικές της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων.
Για τις στρατιωτικές επεμβάσεις, μάλιστα, εξασφαλίζονται και ισχυρά άλλοθι. Στο Μάλι, για παράδειγμα, η Γαλλία δέχθηκε… πρόσκληση από την κυβέρνηση της αφρικανικής χώρας για να βοηθήσει, ενώ δόθηκε έγκριση κι από τον ΟΗΕ. Ο φόβος που υπήρχε ήταν μήπως η ζώνη του Σαχέλ εξελισσόταν σε ζώνη «αναπαραγωγής» τζιχαντιστών και ισλαμιστών τρομοκρατών που θα μπορούσαν εύκολα να ξεχυθούν στη Γαλλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η γραμμή του γαλλικής αμυντικής πολιτικής είναι να δίνεται ιδιαίτερη σημασία στην «γειτονιά της Ευρώπης», δηλαδή την περιοχή από την Μαυριτανία ως το Κέρας της Αφρικής. Οι Γάλλοι θεωρούν ότι οι αφρικανικές χώρες δεν έχουν μεγάλη ικανότητα ελέγχου στα εδάφη τους, που κινδυνεύουν να μετατραπούν σε καταφύγια της Αλ Κάιντα.
Ίδια ρητορική με ΗΠΑ
Η ίδια ρητορική πάνω – κάτω είχε χρησιμοποιηθεί από τις ΗΠΑ πριν μια δεκαετία, ακριβώς μετά την 11.9.2001. Τότε η Ουάσινγκτον είχε κινητοποιηθεί να εκπαιδεύσει εγχώριες στρατιωτικές δυνάμεις σε εννέα χώρες γύρω από την Σαχάρα και να εγκαταστήσει αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε κάθε μία. Έκτοτε, το ενδιαφέρον της Ουάσινγκτον για στρατιωτική εμπλοκή στη συγκεκριμένη περιοχή ατόνησε.
Φαίνεται, όμως, ότι οι ΗΠΑ βλέπουν με καλό μάτι τις πρωτοβουλίες της Γαλλίας για στρατιωτικό ρόλο στην περιοχή.
Στις 10.2.2014, η Washington Post δημοσίευε ένα άρθρο υπογεγραμμένο από κοινού από τους Μπάρακ Ομπάμα και Φρανσουά Ολάντ. Εκεί οι δύο ηγέτες ανέφεραν «Πουθενά αλλού η καινούργια μας συνεργασία δεν απεικονίζεται πιο έντονα απ’ ό,τι στην Αφρική». Και «Στην ζώνη Σαχέλ συνεργαζόμαστε με τα κράτη για να εμποδίσουμε την Αλ Κάιντα από το να αποκτήσει νέα πατήματα».
Μεγάλα τα συμφέροντα στην περιοχή
Η Γαλλία πράγματι ενδιαφέρεται για τους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του ΙΚ. Η ανάμειξή της, όμως, έχει να κάνει εξίσου με την ενίσχυση της γαλλικής επιρροής σε μια περιοχή από την οποία η χώρα αποκόμισε τεράστια κέρδη στο παρελθόν κι ελπίζει να αποκομίσει και στο μέλλον.
Τα ενδιαφέροντα της Γαλλίας στην Αφρική είναι εκτενέστατα. Πετρέλαιο, ορυκτά, τηλεπικοινωνίες, έργα υποδομής, δημόσια έργα, τράπεζες κ.α. Αυτή την στιγμή, όμως, το «γαλλικών συμφερόντων» κομμάτι της αγοράς στην Αφρική αντιμετωπίζει ισχυρό ανταγωνισμό από Κίνα, Βραζιλία και Ινδία.
Χρύσωσε το χάπι ο Ομπάμα, χάντρες από Ολάντ
Τον Αύγουστο η Ουάσινγκτον οργάνωσε ένα τριήμερο συνέδριο κορυφής με προσκεκλημένους 50 Αφρικανούς ηγέτες. Εκεί ο Ομπάμα, χρύσωσε το χάπι, δηλώνοντας ότι «Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να συμμετέχουν στην επιτυχία της Αφρικής» και δεσμεύτηκε για επενδύσεις ύψους 33 δις δολ.
ΦΩΤΟ 3
Ο Ολάντ έταξε κι αυτός χάντρες. Δήλωσε πέρυσι ότι σχεδιάζει να διπλασιάσει το εμπόριο με την Αφρική μέσα σε πέντε χρόνια (κάτι που θα δημιουργήσει και 200.000 παραπάνω θέσεις εργασίας, αλλά στην Γαλλία, όχι στην Αφρική!). Ο Hubert Vedrine, υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας μεταξύ 1997-2002, έχει δηλώσει ότι «η Γαλλία είναι η μόνη χώρα που δεν εγκατέλειψε την Αφρική μετά την ανεξαρτησία των αποικιών. Παραμείναμε, ως εγγυητές της ασφάλειας».
Το στάτους της υπερδύναμης
Από την δεκαετία του 1950 και την εποχή Ντε Γκολ η Γαλλία πασχίζει να αναμειγνύεται στα της Αφρικής, με στόχο να προστατέψει τα συμφέροντά της. Για παράδειγμα το 25% του ηλεκτρισμού της Γαλλίας παράγεται με ουράνιο από τον Νίγηρα. Επιπλέον, η αυξανόμενη επιρροή στην Αφρική ανεβάζει το αποδυναμωμένο στάτους της Γαλλίας ως υπερδύναμη. Εκτός Ευρώπης, άλλωστε, η ρημαγμένη, ξεζουμισμένη, πτωχευμένη και καταδικασμένη στον σπαραγμό Αφρική είναι το μόνο μέρος του πλανήτη που η Γαλλία θεωρείται σημαντικός παίκτης.
Η πολιτική της διαρκούς – και συνήθως υπόγειας – ανάμειξης στα της Αφρικής έγινε γνωστή σαν Francafrique και το μενού δεκαετιών περιελάμβανε από προσωπικές επαφές επιχειρηματιών ως δίκτυα κατασκόπων, στρατού, μισθοφόρων, μέχρι και Κορσικανούς μαφιόζους που δρούσαν χωρίς έγκριση του γαλλικού κοινοβουλίου.
Οι Γάλλοι, πάντως, έχουν συνολικά πραγματοποιήσει πάνω από 40 φανερές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Αφρική. Κάποιες φορές ήταν για να προστατέψουν ηγέτες που συμπαθούσαν και άλλες για να απομακρύνουν αυτούς που δεν συμπαθούσαν. Στα πρώτα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Ολάντ έγιναν ήδη τέσσερις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Αφρική.
Από την άλλη πλευρά, η Νότια Αφρική, η χώρα που διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό στην ήπειρο, ανησυχεί για τις εμπλοκές «εξωτερικών παικτών» στην Αφρική, αφού για πολλούς Νοτιοαφρικανούς υπάρχει η αίσθηση ότι κομμάτια της γαλλόφωνης Αφρικής δεν είναι ούτε σήμερα πραγματικά ανεξάρτητα.
Με λίγα λόγια, η αποικιοκρατία ζει! Ή, έστω ξαναζεί…
http://www.imerodromos.gr/apoikiokratia-france/
==================
Η αποικιοκρατία και «η μάχη για την Αφρική»
22 Φεβ. 2012
==================
Η αποικιοκρατία και «η μάχη για την Αφρική»
22 Φεβ. 2012
Ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο της Αφρικής γέννησε μια ληστρική αποικιοκρατία από ορυχεία, φυτείες και πολυβόλα όπλα και έσπρωξε την ανθρωπότητα προς ένα βιομηχανοποιημένο παγκόσμιο πόλεμο.
Του ιστορικού Neil Faulkner.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1898, ο βρετανικός στρατός με 25000 στρατιώτες, αντιμετώπισε τον διπλάσιο σουδανικό στρατό στο Ομντουρμάν, δίπλα στο Χαρτούμ, στη καρδιά μιας από τις λίγες εναπομείνασες ανεξάρτητες χώρες στην Αφρική.
Το Σουδάν ήταν μια χώρα «καταραμένη». Τα εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια του εναλλάσσονταν από την καυτή έρημο στο τροπικό δάσος, που μαστιζόταν από αρρώστιες. Αυτή ήταν και η εικόνα των ίδιων των Σουδανέζων: «Όταν ο Αλλάχ δημιούργησε το Σουδάν», έλεγαν, «γέλασε». Η ζωή ήταν δύσκολη σε μια τέτοια χώρα. Παρόλα αυτά, οι Άγγλοι είχαν έρθει για να την πάρουν από τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί.
Εκτεινόμενο σε χιλιάδες μίλια της Αφρικής, αποτελούμενο από περίπου 600 φυλές, που μιλούσαν εκατό γλώσσες και ίσως μια ντουζίνα διαφορετικών τρόπων ζωής, το Σουδάν είχε προσφάτως συμπτυχθεί σε μία ενιαία πολιτεία. Αυτό που, στα τέλη του 19ου αιώνα, είχε προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη –και με εξαιρετικά βίαιο τρόπο- ήταν ο αντίκτυπος του ιμπεριαλισμού.
Η τουρκοαιγυπτιακή κατάκτηση του Σουδάν είχε αρχίσει το 1820 και ήταν ακόμα σε εξέλιξη 60 χρόνια αργότερα.
\Ήταν εκμεταλλευτική και καταπιεστική. Η είσπραξη φόρων στα σουδανικά χωριά ήταν μια παραστρατιωτική επιχείρηση, η οποία πραγματοποιούταν με τη βοήθεια του kourbash (μαστίγιο φτιαγμένο από τη ράχη ρινόκερου).
Οι υπάλληλοι ήταν συνήθως διεφθαρμένοι και έτσι οι δωροδοκίες και τα ανταλλάγματα συσσωρεύονταν στον όγκο των φόρων.
\Ήταν εκμεταλλευτική και καταπιεστική. Η είσπραξη φόρων στα σουδανικά χωριά ήταν μια παραστρατιωτική επιχείρηση, η οποία πραγματοποιούταν με τη βοήθεια του kourbash (μαστίγιο φτιαγμένο από τη ράχη ρινόκερου).
Οι υπάλληλοι ήταν συνήθως διεφθαρμένοι και έτσι οι δωροδοκίες και τα ανταλλάγματα συσσωρεύονταν στον όγκο των φόρων.
Στη σκληρότητα και τη φτώχεια του τοπίου, ως εκ τούτου, προστέθηκε η πικρή εμπειρία του εκφοβισμού από τα ξένα αφεντικά. Αυτό όμως, μεταξύ του 1881 και του 1884, είχε δημιουργήσει ένα ισχυρό κύμα αντίδρασης που έδιωξε τους ξένους από το Σουδάν και σφυρηλάτησε ένα ανεξάρτητο ισλαμικό κράτος.
Η αντίσταση βασίστηκε στην ισλαμική θρησκεία επειδή αυτή προσέφερε ένα πλαίσιο ηγεσίας, στελεχών, οργάνωσης και ιδεολογίας ικανό να εξουδετερώσει την ποικιλία και την αποσπασματικότητα του Σουδάν. Ταυτόχρονα, επειδή το κράτος ήταν ταγμένο ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δεν ήταν μόνο ισλαμικό, αλλά και αρκετά αυταρχικό και στρατιωτικοποιημένο.
Συμπτωματικά το 1882, οι Αιγύπτιοι είχαν κάνει τη δική τους επανάσταση εναντίον ενός καθεστώτος-μαριονέτα των Βρετανών στο Κάιρο. Αλλά αυτό το κίνημα είχε συνθλίβει, και οι Βρετανοί είχαν αντικαταστήσει αποτελεσματικά τους Τούρκους στην ηγεμονία της Αιγύπτου.
Οι άμεσες, ωστόσο, προσπάθειες της Βρετανίας να επανακτήσει το Σουδάν είχαν αποτύχει, αφήνοντας στο ισλαμικό κράτος τον πλήρη έλεγχο του εδάφους μετά το 1885. Αυτές οι πρώτες προσπάθειες ήταν, στην πραγματικότητα, δεν συνοδευόντουσαν από κάποια ιδιαίτερη επιθυμία για την κατάκτησή του. Το Σουδάν ήταν μια φτωχή ερημιά, δύσκολο να ελεγχθεί, χωρίς ιδιαίτερη αξία και για την βρετανική κυβέρνηση δεν αποτελούσε σημαντικό στόχο.
Πολλά άλλαξαν κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας. Μέχρι το 1879, το μεγαλύτερο κομμάτι της Αφρικής ήταν η άγνωστη «μαύρη ήπειρος» για τους Ευρωπαίους. Η επιρροή τους περιοριζόταν κυρίως σε εμπορικούς σταθμούς, δίπλα ή πάνω στην ακτή, πολλοί από τους οποίους χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα, αντανακλώντας κυρίως τον εμπορικό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού της εποχής.
Το υπόλοιπο της Αφρικής παρέμεινε ένα συνονθύλευμα πολιτευμάτων σε πολλά διαφορετικά στάδια ανάπτυξης. Η Αίγυπτος το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα κυβερνούταν από εκσυγχρονιστικά, εθνικιστικά καθεστώτα. Η υπόλοιπη Βόρεια Αφρική βρισκόταν κάτω από την ηγεσία παραδοσιακών Ισλαμιστών ηγεμόνων, εξαιτίας μιας μορφής υποταγής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η Αβησσυνία (Αιθιοπία) ήταν ένα βασίλειο στην ορεινή ενδοχώρα, με έναν αρχαίο χριστιανικό πολιτισμό. Οι Ασάντι της Δυτικής Αφρικής και οι Ζουλού της Νότιας ήταν φυλές με μιλιταριστική ηγεσία. Μεγάλο μέρος της υπόλοιπης υποσαχάριας Αφρικής ήταν παρόμοιο με το Σουδάν: ένα μωσαϊκό από μικρότερες φυλές.
Μια σημαντική εξαίρεση ήταν η Νότια Αφρική, όπου οι Βρετανοί ήλεγχαν το Natal και το Ακρωτήρι Colony, ενώ οι Boers (αλλιώς Αφρικανοί) –που ήταν λευκοί έποικοι αγρότες, ολλανδικής καταγωγής- είχαν υπό την επίβλεψή τους το Transvaal και το Orange Free State στο εσωτερικό.
Αυτή η αφρικανική πολιτική γεωγραφία μεταβλήθηκε ολοκληρωτικά μετά το 1879 από τον βρετανικό, τον γαλλικό, τον πορτογαλικό, τον ισπανικό, το γερμανικό και τον ιταλικό ιμπεριαλισμό.
Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, η εξάπλωση του βιομηχανικού καπιταλισμού στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης έχει δημιουργήσει μια ταχύτατα αυξανόμενη ζήτηση για τα πρωτογενή προϊόντα, καθώς και νέες αγορές και καταστήματα για την επένδυση του πλεονάζοντος κεφαλαίου. Η οικονομική κατάρρευση του 1873 και η εν συνεχεία παγκόσμια ύφεση είχε εντείνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των Ευρωπαίων καπιταλιστών.
Κατά συνέπεια, μεταξύ 1879 και 1913, σχεδόν το σύνολο της Αφρικής ήταν σκαλισμένο σε αποικίες από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Η αρπαγή της γης έγινε γνωστή ως «η μάχη για την Αφρική».
Η Αφρική παρείχε χρυσό, διαμάντια, χαλκό, κασσίτερο, καουτσούκ, βαμβάκι, φοινικέλαιο, κακάο, τσάι, και πάρα πολλά άλλα στις αναπτυσσόμενες βιομηχανίες και πόλεις της Ευρώπης. Οι κάτοικοι της ηπείρου, συμπεριλαμβανομένου του αυξημένου αριθμού των λευκών εποίκων, παρείχαν αγορές για τους Ευρωπαίους κατασκευαστές. Τα αποικιακά έργα υποδομής, όπως η κατασκευή σιδηρόδρομων, έκαναν πλούσιους τους Ευρωπαίους βιομηχάνους και τους ομολογιούχους.
Εξαιτίας αυτού και επειδή οι γεωπολιτικές εντάσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων αυξάνονταν, η κατάτμηση της Αφρικής ήταν ανταγωνιστική και προσβαλλόμενη. Αυτό της έδωσε μια δυναμική ανεξάρτητη από την οικονομική αξία των ίδιων των εδαφών.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις άρπαζαν αποικίες για να προλάβουν η μία την άλλη. Τις χρησιμοποιούσαν ως τροχοπέδη για να εμποδίσουν η μία την επέκταση της άλλης και ως πλατφόρμες για την προβολή της στρατιωτικής τους ισχύος στις «σφαίρες επιρροής» των άλλων. Τις ήθελαν επίσης και ως διαπραγματευτικό ατού στο αυτοκρατορικό παζάρεμα.
Οι Γάλλοι, που είχαν τον έλεγχο σχεδόν όλου του Maghreb και της Δυτικής Αφρικής, ονειρεύονταν μια αυτοκρατορία που θα εκτεινόταν σε ολόκληρη την ήπειρο, από τον Ατλαντικό έως τον Ινδικό ωκεανό. Οι Βρετανοί, αντιθέτως, μιλούσαν για μία αυτοκρατορία απ’ το βορρά ως το νότο, «από το Κάιρο ως το Ακρωτήρι», που θα συνέδεε τις υπάρχουσες κτήσεις στην Αίγυπτο, την Ανατολική Αφρική και τη Νότια Αφρική. Αλλά οι Γερμανοί άρπαξαν την Τανζανία και έκοψαν το δρόμο και στους δύο.
Το κόστος για τους κατοίκους της Αφρικής ήταν τεράστιο. Η αντίσταση συντρίφθηκε από πυροβολικά, πυροβόλα όπλα και σφαγές. Υπό την απειλή των όπλων, η γη κατελήφθη για να δημιουργηθούν κτηματικές εκτάσεις, που θα παραδίδονταν σε λευκούς. Ως αποτέλεσμα στερήσεων, φορολογίας, ομάδων πίεσης και ληστειών, οι γηγενείς αγρότες και κτηνοτρόφοι αναγκάστηκαν να γίνουν μισθωτοί εργάτες.
Όταν το 1906 αγρότες εξεγέρθηκαν, ο σερ Frederick Lugard, Βρετανός Ύπατος Αρμοστής για την Προστασία της Βόρειας Νιγηρίας, επέλεξε να τους αφανίσει. Οι στρατιώτες του με τουφέκια σκότωσαν περίπου 2000 αφρικανούς χωρικούς, οπλισμένους με τσεκούρια και τσάπες. Οι φυλακισμένοι εκτελέστηκαν, τα κεφάλια τους κόπηκαν και τοποθετήθηκαν σε πασσάλους. Το χωριό των ανταρτών καταστράφηκε ολοσχερώς.
Δέκα χιλιάδες μέλη των φυλών Νάμα και Χένερο πέθαναν από πείνα και από δίψα, όταν οι Γερμανοί τους οδήγησαν στην έρημο της Ναμίμπια μεταξύ 1904 και 1907. Ο γενικός διοικητής Lothar von Trotha, όπως και ο Lugard, ήταν οπαδός της λογικής του αφανισμού.
Μεταξύ του 1885 και του 1908, στο βελγοκρατούμενο Κονγκό, εκατομμύρια, ίσως και το ήμισυ του πληθυσμού, έχασαν την ζωή τους εξαιτίας του πολέμου, της πείνας και των ασθενειών, τη στιγμή που ολόκληρη η επικράτεια είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Οι ντόπιοι εργάτες που δεν συμπλήρωναν τα νούμερα στην συλλογή καουτσούκ βρέθηκαν με κομμένα χέρια.
Η εντατικοποίηση της μάχης για την Αφρική μεταξύ 1885 και 1895 έφερε τους Βρετανούς πίσω στο Σουδάν. Το παράδειγμα ενός ανεξάρτητου αφρικανικού κράτους ήταν από μόνο του αρκετά λυπηρό. Όμως, αυτό που έκανε την κατάσταση τόσο επείγουσα ήταν η πιθανότητα μιας γαλλικής επέμβασης στα εδάφη της Βρετανίας.
Ο γενικός διοικητής Herbert Kitchener προωθούσε επί δύο χρόνια το στρατό του στο Νείλο, φτιάχνοντας μια σιδηροδρομική γραμμή για να εξοπλίζονται οι στρατιώτες. Οι άνδρες του χρησιμοποιούσαν σύγχρονα τουφέκια, πολυβόλα και πυροβολικά. Το μεγαλύτερο μέρος των Σουδανέζων είχε δόρατα και σπαθιά.
Η μάχη του Ομντουρμάν
Η Μάχη του Ομντουρμάν ήταν μια σφαγή. Ο Kitchener έχασε 429 άντρες, ενώ από το σουδανικό στρατό 10.000 σκοτώθηκαν, 13.000 τραυματίστηκαν και 5.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Οι Βρετανοί εγκατέλειψαν τους Σουδανέζους τραυματίες στο πεδίο της μάχης, αφήνοντάς τους στην τύχη τους.
Εν τω μεταξύ, μια μικρή γαλλική στρατιωτική αποστολή έφτασε στη Fashoda, στην άνω πλευρά του Νείλου, στο Νότιο Σουδάν. Ο Kitchener μεταφέρθηκε στο ποτάμι για να την αντιμετωπίσει και η Βρετανία απείλησε τον πόλεμο, αν η αποστολή δεν αποσυρθεί. Οι Γάλλοι υποχώρησαν.
Το «περιστατικό της Fashoda» ήταν μια έκφραση της αυξανόμενης έντασης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων - όχι μόνο στην Αφρική, αλλά και στην Άπω Ανατολή, την Κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ευρώπη και τη Βόρεια Θάλασσα.
Ο καπιταλισμός δεν είχε γεννήσει μόνο μια ληστρική αποικιοκρατία από ορυχεία, φυτείες, και πολυβόλα. Έσπρωξε την ανθρωπότητα προς τον πρώτο σύγχρονο βιομηχανοποιημένο παγκόσμιο πόλεμο.
(*)Ο Neil Faulkner είναι Βρετανός αρχαιολόγος, ιστορικός και συγγραφέας. Ο τρόπος με τον οποίο η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα των διαλέξεών του.
Πηγή: Counterfire.org
http://tvxs.gr/…/…/i-apoikiokratia-kai-i-maxi-gia-tin-afriki
===========================
Η γαλλική αριστερά και η αποικιοκρατία: ένα κείμενο από το 1922
Posted on 28 Φεβρουαρίου, 2013 12:55 πμ από Capybara 6
===========================
Η γαλλική αριστερά και η αποικιοκρατία: ένα κείμενο από το 1922
Posted on 28 Φεβρουαρίου, 2013 12:55 πμ από Capybara 6
Η γαλλική αριστερά και η αποικιοκρατία
Του Ian H. Birchal (τη μετάφραση έκανε το Καπυμπάρα)
paternalisme
Την εποχή της ίδρυσης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΓΚΚ) στην Τουρ το 1920, η Γαλλία ήταν ακόμα μια μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη, έχοντας στην κατοχή της περιοχές στην Αφρική, την Άπω Ανατολή και αλλού. Για να προσχωρήσει στην Κομμουνιστική Διεθνή, το ΓΚΚ όφειλε να αποδεχτεί τις διάσημες 21 προϋποθέσεις, η όγδοη από τις οποίες απαιτούσε:
«Κάθε Κόμμα που συμμετέχει στην 3η Διεθνή έχει καθήκον να ξεσκεπάζει αλύπητα τα κατορθώματα των “δικών” του ιμπεριαλιστών στις αποικίες, να βοηθά, όχι στα λόγια, αλλά έμπρακτα, κάθε κίνημα χειραφέτησης στις αποικίες, να ζητά την απομάκρυνση από τις αποικίες των ιμπεριαλιστών από τη μητρόπολη, να τρέφει στις καρδιές των εργατών της χώρας αληθινά αδερφικά αισθήματα προς τον εργαζόμενο πληθυσμό των αποικιών και προς τις καταπιεσμένες εθνότητες και να διεξάγει μέσα στα μητροπολιτικά στρατεύματα ακατάπαυστη αγκιτάτσια ενάντια σε κάθε καταπίεση των αποικιοκρατούμενων λαών.»
«Κάθε Κόμμα που συμμετέχει στην 3η Διεθνή έχει καθήκον να ξεσκεπάζει αλύπητα τα κατορθώματα των “δικών” του ιμπεριαλιστών στις αποικίες, να βοηθά, όχι στα λόγια, αλλά έμπρακτα, κάθε κίνημα χειραφέτησης στις αποικίες, να ζητά την απομάκρυνση από τις αποικίες των ιμπεριαλιστών από τη μητρόπολη, να τρέφει στις καρδιές των εργατών της χώρας αληθινά αδερφικά αισθήματα προς τον εργαζόμενο πληθυσμό των αποικιών και προς τις καταπιεσμένες εθνότητες και να διεξάγει μέσα στα μητροπολιτικά στρατεύματα ακατάπαυστη αγκιτάτσια ενάντια σε κάθε καταπίεση των αποικιοκρατούμενων λαών.»
Στην Αλγερία και την Τυνησία, υπήρχαν τμήματα του Σοσιαλιστικού Κόμματος (SFIO), και μετά τη διάσπαση της Τουρ σχηματίστηκαν κι εκεί τμήματα του ΓΚΚ.
Οι τρεις περιφερειακές ομοσπονδίες της Αλγερίας αποφάσισαν υπέρ της προσχώρησης στην 3η Διεθνή έχοντας υπέρ της άποψης αυτής 34 αντιπροσώπους σε σύνολο 41. Όμως, σύμφωνα με τον Ζακόμπ Μονετά, στη Βόρεια Αφρική, όπως και στις άλλες αποικιοκρατούμενες χώρες, «το κομμουνιστικό κίνημα […] δεν ήταν τίποτα άλλο από προέκταση του ΓΚΚ στις χώρες αυτές. Ήταν οργανωμένο από τους Γάλλους που ζούσαν εκεί και ο αριθμός των αυτοχθόνων μελών ήταν μικρής σημασίας. Τοποθετούνταν εντός της οργάνωσης σε δευτερεύουσες θέσεις.»
Σύμφωνα με τον Σαρλ-Ρομπέρ Αζερόν, «τα τμήματα της Αλγερίας αποτελούνταν κυρίως από κατώτερους υπαλλήλους στο σιδηρόδρομο, στις τηλεπικοινωνίες, στην εκπαίδευση, αλλά και από εργάτες και εργαζόμενους καθώς και από λιμενεργάτες και μικρομεσαίους εποίκους.»
Οι προϋποθέσεις που έγιναν δεκτές στην Τουρ δεν ήταν αρκετές για να μεταμορφώσουν τα κομμουνιστικά κόμματα στο Μάγρεμπ. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1922, παρουσιάστηκε μια αναφορά στο 2ο Διομοσπονδιακό Κομμουνιστικό Συνέδριο της Βόρειας Αφρικής και υιοθετήθηκε ομόφωνα.
Η αναφορά ότι το κείμενο της όγδοης προϋπόθεσης ήταν «πολύ γενικό» και παρέβλεπε τις «ιδιαίτερες συνθήκες» κάθε χώρας. Στην Αλγερία, έπρεπε να αναγνωρίσει ότι «αυτό που χαρακτηρίζει τις ιθαγενείς μάζες, είναι η άγνοιά της. Είναι πάνω απ’ όλα το μεγαλύτερο εμπόδιο στη χειραφέτησή της». Ειδικότερα, «η μοιρολατρεία και ο θρησκευτικός φανατισμός» στις τάξεις του μουσουλμανικού προλεταριάτου εξηγείται από «την κυριαρχία των μαραμπού και των θρησκευτικών αδελφοτήτων πάνω σε μία μάζα αδαή και κυριαρχούμενη από την πίστη στο μαγικό». Εξάλλου, οι μουσουλμάνοι προλετάριοι δεν αναγνωρίζουν καθόλου την ισότητα της γυναίκας και «η ίδια η αραβικής καταγωγής γυναίκα αρνείται να συνειδητοποιήσει την ταπεινωτική της κατάσταση». Επιπλέον, τα ιθαγενή συνδικάτα «μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ανύπαρκτα».
Σ’ αυτήν την αξιοθρήνητη κατάσταση, «η χειραφέτηση των ιθαγενών πληθυσμών της Αλγερίας δεν μπορεί να είναι παρά επακόλουθο της Επανάστασης στη Γαλλία». Ως εκ τούτου, στόχος των κομμουνιστών στην Αλγερία δεν θα μπορούσε να είναι η βοήθεια σε ένα επαναστατικό κίνημα μέσα στις τάξεις του ιθαγενούς πληθυσμού: «Η άμεση κομμουνιστική προπαγάνδα προς τους ιθαγενείς της χώρας είναι στην πραγματικότητα μάταιη και επικίνδυνη. Είναι μάταιη γιατί οι ιθαγενείς δεν έχουν φτάσει ακόμα στο διανοητικό και ηθικό επίπεδο που θα τους επέτρεπε την πρόσβαση στις κομμουνιστικές έννοιες». Προτεραιότητα θα ήταν από δω και μπρος η δραστηριότητα μέσα στους συνδικαλισμένους Ευρωπαίους: «Ο πρώτος στόχος που πρέπει να επιτύχουμε είναι λοιπόν η εκπαίδευση των Ευρωπαίων πριν εμπλακούμε άμεσα με την κοινωνική εκπαίδευση του ιθαγενούς προλεταριάτου».
Η αναφορά προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Ο Χάτζαλι Αμπντελκαντέρ, ένας Αλγερινός που κατοικούσε στο Παρίσι, και ο οποίος μαζί με τον Μεσσάλι Χατζ θα ίδρυαν τον «Βορειο-Αφρικανικό Αστέρα», απάντησε πως πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι «σε όλες τις αποικίες οι ιθαγενείς εργάτες, χάρη στη Ρωσική Επανάσταση, ξυπνούν και έχουν ξεκινήσει να οργανώνονται και να ψάχνουν το δρόμο τους, ώστε να σπάσουν τις αλυσίδες τους». Το ΓΚΚ πρέπει επομένως «να κάνει προπαγάνδα και στρατολογήσεις μέσα στις μάζες των ιθαγενών, και για να έχει παρέμβαση εκεί, να προβάλλει ως πλατφόρμα τις άμεσες διεκδικήσεις των ιθαγενών». Και καταλήγει επιμένοντας πως «ήρθε ο καιρός ο Κομμουνισμός να μην περιορίζεται σε κάποιους Ευρωπαίους, διάσπαρτους στις αποικίες, αφήνοντας στην άκρη τα εκατομμύρια των ιθαγενών προλεταρίων που μας τείνουν το χέρι».
Στο 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Λέων Τρότσκυ καταδίκασε μετά βδελυγμίας τις θέσεις των Αλγερινών κομμουνιστών: «Δεν μπορούμε να ανεχτούμε ούτε για δύο ώρες ούτε για δύο λεπτά συντρόφους με νοοτροπία δουλοκτήτη, οι οποίοι εύχονται ο Πουανκαρέ να διατηρήσει γι’ αυτούς την ευλογία του καπιταλιστικού πολιτισμού!»
Μια Τρίτη απάντηση –που ακολουθεί παρακάτω- προήλθε από τον Ρομπέρ Λουζόν. Το όνομα του Λουζόν είναι ελάχιστα γνωστό στις μέρες μας. Μην όντας ούτε σταλινικός ούτε τροτσκιστής είχε λίγους διαδόχους για να διατηρήσουν ζωντανή τη μνήμη του. Υπήρξε όμως, ένας αξιόλογος επαναστάτης, που μίλησε για ένα θέμα που τον ενδιέφερε πολύ.
Γεννημένος το 1882, ο Λουζόν ήταν μηχανικός στο υγραέριο. Προσχώρησε στο Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα το 1900, αλλά γρήγορα τον προσέλκυσαν οι ιδέες του συνδικαλισμού. Το 1906 δάνεισε ένα χρηματικό ποσό στη CGT για την αγορά του κτηρίου της στην οδό Γκρανζ-ω-Μπέλ. Αυτό είχε σαν συνέπεια την απόλυσή του από την Εταιρεία Υγραερίου του Παρισίου, όπου εργαζόταν σαν μηχανικός. Συμμετείχε από την αρχή στις συναντήσεις του πυρήνα της «Εργατικής Ζωής» δίπλα στον Πιέρ Μονάτ και τον Αλφρέντ Ροσμέρ.
Το 1913 έφυγε για την Τυνησία, όπου ασχολήθηκε με μια αγροτική εκμετάλλευση. Υπηρέτησε στον πόλεμο του 1914-18 σαν λοχαγός σε λόχο Ζουάβων (γαλλικά στρατιωτικά σώματα αποτελούμενα από Βορειοαφρικανούς ΣτΜ) κι έπειτα επέστρεψε στην Τυνησία. Το 1919 προσχώρησε στον τομέα Τύνιδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, η οποία μετά το συνέδριο της Τουρ ψήφισε την προσχώρηση στην Κομμουνιστική Διεθνή. Ο Λουζόν έγινε γραμματέας της Τυνησιακής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας.
Προς το τέλος του 1921, η Τυνησιακή Ομοσπονδία εξέδωσε μια καθημερινή εφημερίδα στην αραβική γλώσσα, την πρώτη κομμουνιστική εφημερίδα που εκδόθηκε ποτέ στη γλώσσα αυτή. Για τον Λουζόν αυτό υπήρξε ένα σχέδιο μεγάλης σημασίας, έγραφε στον φίλο του Αμεντέ Ντυνουά: «Υπάρχει εδώ ένα τεράστιο ιθαγενές κίνημα εθνικών διεκδικήσεων. Το κίνημα αυτό αγκαλιάζει όλες τις τάξεις του πληθυσμού, και είναι στο σύνολό του εξαιρετικά ευνοϊκά διακείμενο προς το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο και θεωρεί ως το μοναδικό κόμμα που τρέφει πλέρια συμπάθεια για την υπόθεση της πολιτικής χειραφέτησης των ιθαγενών. Όμως, πρόκειται για ένα εθνικό κίνημα σε σύγχυση, που αποτελείται από χαρακτηριστικά φεουδαλικά στοιχεία δίπλα σε εξίσου χαρακτηριστικά προλεταριακά στοιχεία και κυρίως από μια μεγάλη αγροτική μάζα από χαμεσάτ (κολίγοι που έπαιρναν το 1/5 της παραγωγής ΣτΜ), πραγματικούς δούλους προσδεμένους στη γη και λιμοκτονούντες. Πρόκειται λοιπόν να επωφεληθούμε τόσο από τη διέγερση του ιθαγενούς πληθυσμού που προκαλεί αυτή η εθνική προπαγάνδα όσο και από τη συμπάθεια που απολαμβάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, για να δημιουργήσουμε στο εσωτερικό του ιθαγενούς κινήματος, ένα ταξικό κίνημα καθαρά εργατοαγροτικό». Όσον αφορά την κομμουνιστική προπαγάνδα προς τους ιθαγενείς, ο Λουζόν γνώριζε για τι μιλούσε.
Αλλά αν ο Λουζόν αναγνώριζε τη σημασία μιας εφημερίδας στην αραβική γλώσσα, οι γαλλικές αρχές την κατανοούσαν επίσης πολύ καλά. Μετά από οκτώ μέρες η εφημερίδα απαγορεύτηκε. Για δεκάδες μέρες καινούργιες αραβόφωνες εφημερίδες εκδίδονταν, κάθε μέρα με διαφορετικό όνομα, όλες απαγορεύονται άμεσα. Έπειτα ένα διάταγμα επέβαλε την προηγούμενη έγκριση από τις αρχές ως προϋπόθεση για την έκδοση οποιασδήποτε εφημερίδας στην αραβική γλώσσα.
Το 1922, μετά τη δημοσίευση μιας μπροσούρας κι ενός ποιήματος στα αραβικά, ο Λουζόν διώχθηκε για «προσβολή των δικαιωμάτων και των εξουσιών της Γαλλικής Δημοκρατίας στην Τυνησία». Καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση και μετά απελάθηκε από την Τυνησία και έγινε συντάκτης στην Ουμανιτέ. Δυο χρόνια μετά όμως, παραιτήθηκε από το ΚΚ μετά τη διαγραφή των φίλων του Πιέρ Μονάτ και Αλφρέντ Ροσμέρ.
Τον Αύγουστο του 1936, επέστρεψε στο Μαρόκο με σκοπό να έρθει σε επαφή με τους Μαροκινούς των επιτροπών δράσης, που επιχειρούσαν να εμποδίσουν τον Φράνκο να στρατολογήσει Άραβες από την περιοχή του Ριφ. Έπειτα, σε ηλικία περίπου πενήντα ετών, πολέμησε για κάποιους μήνες στο μέτωπο στο πλευρό των δημοκρατικών.
Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε μέρος στους «Επαναστατικούς Προλεταριακούς Πυρήνες». Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου διαφώνησε με τον παλιό του φίλο το Ροσμέρ. Αλλά το 1960, κινούμενος από τις ίδιες επαναστατικές αρχές, όπως το 1922, υπέγραψε δίπλα στον Ροσμέρ το Μανιφέστο των 121: «Σεβόμαστε και κρίνουμε δικαιολογημένη την άρνηση να πάρει κανείς τα όπλα ενάντια στον αλγερινό λαό. Σεβόμαστε και κρίνουμε δικαιολογημένη τη συμπεριφορά των Γάλλων που κρίνουν ότι είναι καθήκον τους να προσφέρουν βοήθεια και προστασία στους καταπιεσμένους Αλγερινούς στο όνομα του γαλλικού λαού. Η υπόθεση του αλγερινού λαού, που συνεισφέρει με αποφασιστικό τρόπο στην καταστροφή του αποικιακού συστήματος, είναι υπόθεση όλων των ελεύθερων ανθρώπων.» Πέθανε το 1976.
Το άρθρο του Λουζόν με τίτλο «Ένα αίσχος», ήταν μια καυστική απάντηση στην αναφορά του Διομοσπονδιακού Συνεδρίου. Αν όμως το ξαναδιαβάσουμε σήμερα, αυτό που είναι εκπληκτικό είναι η επικαιρότητά του. Τα επιχειρήματα της αναφοράς επιβίωσαν. Τα ακούσαμε εκ μέρους του Γκυ Μολέ καθώς υπερασπιζόταν τη γαλλική παρουσία στην Αλγερία, τα ακούμε και σήμερα καθημερινά από τους υπερασπιστές του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Η διάκριση που κάνει ο Λουζόν παραμένει καίρια: «Δεν υπάρχει ισοδυναμία ανάμεσα στον εθνικισμό ενός λαού καταπιεστή, του οποίου ο εθνικισμός συνίσταται στην καταπίεση ενός άλλου λαού και στον εθνικισμό ενός καταπιεσμένου λαού, του οποίου ο εθνικισμός επιχειρεί την απαλλαγή από τον καταπιεστή». Αυτό ήταν αλήθεια στην Αλγερία και στο Βιετνάμ, παραμένει αλήθεια στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Ο Λουζόν απάντησε ξεκάθαρα σε όσους μιλούσαν για την «άγνοια» του ιθαγενούς πληθυσμού της Αλγερίας. Δεν μπορεί να υπολογίζει κανείς στη γαλλική «κηδεμονία» για να ασχοληθεί με την εκπαίδευση. Τριάντα χρόνια μετά, το 1950, σύμφωνα με τα στατιστικά της UNESCO, το 90% του «μουσουλμανικού» πληθυσμού της Αλγερίας ήταν αναλφάβητο. Την ίδια στιγμή θύμιζε ότι το 1789 οι Γάλλοι δεν ήταν ανάγκη να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση για να κάνουν την Επανάσταση.
Σήμερα ακόμη, μιλάμε πολύ για τον ισλαμικό «φανατισμό». Αλλά όπως μας υπενθυμίζει ο Λουζόν δεν πρέπει να ξεχνάμε τον χριστιανικό φανατισμό, πάντοτε πολύ ισχυρό σ’ αυτόν τον κόσμο. Εξάλλου, πολλοί απ’ αυτούς που δεν ενδιαφέρονται γενικά καθόλου για την καταπίεση των γυναικών στις δυτικές κοινωνίες, μας διαβεβαιώνουν ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν θα απελευθερώσει τις γυναίκες.
Και όταν ο Λουζόν μας λέει ότι ο κομμουνιστής δεν πρέπει να αισθάνεται ανώτερος από έναν ιθαγενή, επειδή αυτός φορά καπέλο αντί για φέσι», είναι αδύνατον να μη σκεφτούμε αυτούς που αισθάνονται ανώτεροι απ’ όσες φορούν χιτζάμπ ή μπούρκα.
Ο Ρομπέρ Λουζόν ήταν εκπρόσωπος μιας διεθνιστικής παράδοσης που είναι το λιγότερο εξίσου σημαντική σήμερα, όσο το 1922.
Ian H. Birchall
* * * *
Ένα αίσχος
Οι τρεις περιφερειακές ομοσπονδίες της Αλγερίας αποφάσισαν υπέρ της προσχώρησης στην 3η Διεθνή έχοντας υπέρ της άποψης αυτής 34 αντιπροσώπους σε σύνολο 41. Όμως, σύμφωνα με τον Ζακόμπ Μονετά, στη Βόρεια Αφρική, όπως και στις άλλες αποικιοκρατούμενες χώρες, «το κομμουνιστικό κίνημα […] δεν ήταν τίποτα άλλο από προέκταση του ΓΚΚ στις χώρες αυτές. Ήταν οργανωμένο από τους Γάλλους που ζούσαν εκεί και ο αριθμός των αυτοχθόνων μελών ήταν μικρής σημασίας. Τοποθετούνταν εντός της οργάνωσης σε δευτερεύουσες θέσεις.»
Σύμφωνα με τον Σαρλ-Ρομπέρ Αζερόν, «τα τμήματα της Αλγερίας αποτελούνταν κυρίως από κατώτερους υπαλλήλους στο σιδηρόδρομο, στις τηλεπικοινωνίες, στην εκπαίδευση, αλλά και από εργάτες και εργαζόμενους καθώς και από λιμενεργάτες και μικρομεσαίους εποίκους.»
Οι προϋποθέσεις που έγιναν δεκτές στην Τουρ δεν ήταν αρκετές για να μεταμορφώσουν τα κομμουνιστικά κόμματα στο Μάγρεμπ. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1922, παρουσιάστηκε μια αναφορά στο 2ο Διομοσπονδιακό Κομμουνιστικό Συνέδριο της Βόρειας Αφρικής και υιοθετήθηκε ομόφωνα.
Η αναφορά ότι το κείμενο της όγδοης προϋπόθεσης ήταν «πολύ γενικό» και παρέβλεπε τις «ιδιαίτερες συνθήκες» κάθε χώρας. Στην Αλγερία, έπρεπε να αναγνωρίσει ότι «αυτό που χαρακτηρίζει τις ιθαγενείς μάζες, είναι η άγνοιά της. Είναι πάνω απ’ όλα το μεγαλύτερο εμπόδιο στη χειραφέτησή της». Ειδικότερα, «η μοιρολατρεία και ο θρησκευτικός φανατισμός» στις τάξεις του μουσουλμανικού προλεταριάτου εξηγείται από «την κυριαρχία των μαραμπού και των θρησκευτικών αδελφοτήτων πάνω σε μία μάζα αδαή και κυριαρχούμενη από την πίστη στο μαγικό». Εξάλλου, οι μουσουλμάνοι προλετάριοι δεν αναγνωρίζουν καθόλου την ισότητα της γυναίκας και «η ίδια η αραβικής καταγωγής γυναίκα αρνείται να συνειδητοποιήσει την ταπεινωτική της κατάσταση». Επιπλέον, τα ιθαγενή συνδικάτα «μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ανύπαρκτα».
Σ’ αυτήν την αξιοθρήνητη κατάσταση, «η χειραφέτηση των ιθαγενών πληθυσμών της Αλγερίας δεν μπορεί να είναι παρά επακόλουθο της Επανάστασης στη Γαλλία». Ως εκ τούτου, στόχος των κομμουνιστών στην Αλγερία δεν θα μπορούσε να είναι η βοήθεια σε ένα επαναστατικό κίνημα μέσα στις τάξεις του ιθαγενούς πληθυσμού: «Η άμεση κομμουνιστική προπαγάνδα προς τους ιθαγενείς της χώρας είναι στην πραγματικότητα μάταιη και επικίνδυνη. Είναι μάταιη γιατί οι ιθαγενείς δεν έχουν φτάσει ακόμα στο διανοητικό και ηθικό επίπεδο που θα τους επέτρεπε την πρόσβαση στις κομμουνιστικές έννοιες». Προτεραιότητα θα ήταν από δω και μπρος η δραστηριότητα μέσα στους συνδικαλισμένους Ευρωπαίους: «Ο πρώτος στόχος που πρέπει να επιτύχουμε είναι λοιπόν η εκπαίδευση των Ευρωπαίων πριν εμπλακούμε άμεσα με την κοινωνική εκπαίδευση του ιθαγενούς προλεταριάτου».
Η αναφορά προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Ο Χάτζαλι Αμπντελκαντέρ, ένας Αλγερινός που κατοικούσε στο Παρίσι, και ο οποίος μαζί με τον Μεσσάλι Χατζ θα ίδρυαν τον «Βορειο-Αφρικανικό Αστέρα», απάντησε πως πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι «σε όλες τις αποικίες οι ιθαγενείς εργάτες, χάρη στη Ρωσική Επανάσταση, ξυπνούν και έχουν ξεκινήσει να οργανώνονται και να ψάχνουν το δρόμο τους, ώστε να σπάσουν τις αλυσίδες τους». Το ΓΚΚ πρέπει επομένως «να κάνει προπαγάνδα και στρατολογήσεις μέσα στις μάζες των ιθαγενών, και για να έχει παρέμβαση εκεί, να προβάλλει ως πλατφόρμα τις άμεσες διεκδικήσεις των ιθαγενών». Και καταλήγει επιμένοντας πως «ήρθε ο καιρός ο Κομμουνισμός να μην περιορίζεται σε κάποιους Ευρωπαίους, διάσπαρτους στις αποικίες, αφήνοντας στην άκρη τα εκατομμύρια των ιθαγενών προλεταρίων που μας τείνουν το χέρι».
Στο 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Λέων Τρότσκυ καταδίκασε μετά βδελυγμίας τις θέσεις των Αλγερινών κομμουνιστών: «Δεν μπορούμε να ανεχτούμε ούτε για δύο ώρες ούτε για δύο λεπτά συντρόφους με νοοτροπία δουλοκτήτη, οι οποίοι εύχονται ο Πουανκαρέ να διατηρήσει γι’ αυτούς την ευλογία του καπιταλιστικού πολιτισμού!»
Μια Τρίτη απάντηση –που ακολουθεί παρακάτω- προήλθε από τον Ρομπέρ Λουζόν. Το όνομα του Λουζόν είναι ελάχιστα γνωστό στις μέρες μας. Μην όντας ούτε σταλινικός ούτε τροτσκιστής είχε λίγους διαδόχους για να διατηρήσουν ζωντανή τη μνήμη του. Υπήρξε όμως, ένας αξιόλογος επαναστάτης, που μίλησε για ένα θέμα που τον ενδιέφερε πολύ.
Γεννημένος το 1882, ο Λουζόν ήταν μηχανικός στο υγραέριο. Προσχώρησε στο Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα το 1900, αλλά γρήγορα τον προσέλκυσαν οι ιδέες του συνδικαλισμού. Το 1906 δάνεισε ένα χρηματικό ποσό στη CGT για την αγορά του κτηρίου της στην οδό Γκρανζ-ω-Μπέλ. Αυτό είχε σαν συνέπεια την απόλυσή του από την Εταιρεία Υγραερίου του Παρισίου, όπου εργαζόταν σαν μηχανικός. Συμμετείχε από την αρχή στις συναντήσεις του πυρήνα της «Εργατικής Ζωής» δίπλα στον Πιέρ Μονάτ και τον Αλφρέντ Ροσμέρ.
Το 1913 έφυγε για την Τυνησία, όπου ασχολήθηκε με μια αγροτική εκμετάλλευση. Υπηρέτησε στον πόλεμο του 1914-18 σαν λοχαγός σε λόχο Ζουάβων (γαλλικά στρατιωτικά σώματα αποτελούμενα από Βορειοαφρικανούς ΣτΜ) κι έπειτα επέστρεψε στην Τυνησία. Το 1919 προσχώρησε στον τομέα Τύνιδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, η οποία μετά το συνέδριο της Τουρ ψήφισε την προσχώρηση στην Κομμουνιστική Διεθνή. Ο Λουζόν έγινε γραμματέας της Τυνησιακής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας.
Προς το τέλος του 1921, η Τυνησιακή Ομοσπονδία εξέδωσε μια καθημερινή εφημερίδα στην αραβική γλώσσα, την πρώτη κομμουνιστική εφημερίδα που εκδόθηκε ποτέ στη γλώσσα αυτή. Για τον Λουζόν αυτό υπήρξε ένα σχέδιο μεγάλης σημασίας, έγραφε στον φίλο του Αμεντέ Ντυνουά: «Υπάρχει εδώ ένα τεράστιο ιθαγενές κίνημα εθνικών διεκδικήσεων. Το κίνημα αυτό αγκαλιάζει όλες τις τάξεις του πληθυσμού, και είναι στο σύνολό του εξαιρετικά ευνοϊκά διακείμενο προς το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο και θεωρεί ως το μοναδικό κόμμα που τρέφει πλέρια συμπάθεια για την υπόθεση της πολιτικής χειραφέτησης των ιθαγενών. Όμως, πρόκειται για ένα εθνικό κίνημα σε σύγχυση, που αποτελείται από χαρακτηριστικά φεουδαλικά στοιχεία δίπλα σε εξίσου χαρακτηριστικά προλεταριακά στοιχεία και κυρίως από μια μεγάλη αγροτική μάζα από χαμεσάτ (κολίγοι που έπαιρναν το 1/5 της παραγωγής ΣτΜ), πραγματικούς δούλους προσδεμένους στη γη και λιμοκτονούντες. Πρόκειται λοιπόν να επωφεληθούμε τόσο από τη διέγερση του ιθαγενούς πληθυσμού που προκαλεί αυτή η εθνική προπαγάνδα όσο και από τη συμπάθεια που απολαμβάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, για να δημιουργήσουμε στο εσωτερικό του ιθαγενούς κινήματος, ένα ταξικό κίνημα καθαρά εργατοαγροτικό». Όσον αφορά την κομμουνιστική προπαγάνδα προς τους ιθαγενείς, ο Λουζόν γνώριζε για τι μιλούσε.
Αλλά αν ο Λουζόν αναγνώριζε τη σημασία μιας εφημερίδας στην αραβική γλώσσα, οι γαλλικές αρχές την κατανοούσαν επίσης πολύ καλά. Μετά από οκτώ μέρες η εφημερίδα απαγορεύτηκε. Για δεκάδες μέρες καινούργιες αραβόφωνες εφημερίδες εκδίδονταν, κάθε μέρα με διαφορετικό όνομα, όλες απαγορεύονται άμεσα. Έπειτα ένα διάταγμα επέβαλε την προηγούμενη έγκριση από τις αρχές ως προϋπόθεση για την έκδοση οποιασδήποτε εφημερίδας στην αραβική γλώσσα.
Το 1922, μετά τη δημοσίευση μιας μπροσούρας κι ενός ποιήματος στα αραβικά, ο Λουζόν διώχθηκε για «προσβολή των δικαιωμάτων και των εξουσιών της Γαλλικής Δημοκρατίας στην Τυνησία». Καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση και μετά απελάθηκε από την Τυνησία και έγινε συντάκτης στην Ουμανιτέ. Δυο χρόνια μετά όμως, παραιτήθηκε από το ΚΚ μετά τη διαγραφή των φίλων του Πιέρ Μονάτ και Αλφρέντ Ροσμέρ.
Τον Αύγουστο του 1936, επέστρεψε στο Μαρόκο με σκοπό να έρθει σε επαφή με τους Μαροκινούς των επιτροπών δράσης, που επιχειρούσαν να εμποδίσουν τον Φράνκο να στρατολογήσει Άραβες από την περιοχή του Ριφ. Έπειτα, σε ηλικία περίπου πενήντα ετών, πολέμησε για κάποιους μήνες στο μέτωπο στο πλευρό των δημοκρατικών.
Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε μέρος στους «Επαναστατικούς Προλεταριακούς Πυρήνες». Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου διαφώνησε με τον παλιό του φίλο το Ροσμέρ. Αλλά το 1960, κινούμενος από τις ίδιες επαναστατικές αρχές, όπως το 1922, υπέγραψε δίπλα στον Ροσμέρ το Μανιφέστο των 121: «Σεβόμαστε και κρίνουμε δικαιολογημένη την άρνηση να πάρει κανείς τα όπλα ενάντια στον αλγερινό λαό. Σεβόμαστε και κρίνουμε δικαιολογημένη τη συμπεριφορά των Γάλλων που κρίνουν ότι είναι καθήκον τους να προσφέρουν βοήθεια και προστασία στους καταπιεσμένους Αλγερινούς στο όνομα του γαλλικού λαού. Η υπόθεση του αλγερινού λαού, που συνεισφέρει με αποφασιστικό τρόπο στην καταστροφή του αποικιακού συστήματος, είναι υπόθεση όλων των ελεύθερων ανθρώπων.» Πέθανε το 1976.
Το άρθρο του Λουζόν με τίτλο «Ένα αίσχος», ήταν μια καυστική απάντηση στην αναφορά του Διομοσπονδιακού Συνεδρίου. Αν όμως το ξαναδιαβάσουμε σήμερα, αυτό που είναι εκπληκτικό είναι η επικαιρότητά του. Τα επιχειρήματα της αναφοράς επιβίωσαν. Τα ακούσαμε εκ μέρους του Γκυ Μολέ καθώς υπερασπιζόταν τη γαλλική παρουσία στην Αλγερία, τα ακούμε και σήμερα καθημερινά από τους υπερασπιστές του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Η διάκριση που κάνει ο Λουζόν παραμένει καίρια: «Δεν υπάρχει ισοδυναμία ανάμεσα στον εθνικισμό ενός λαού καταπιεστή, του οποίου ο εθνικισμός συνίσταται στην καταπίεση ενός άλλου λαού και στον εθνικισμό ενός καταπιεσμένου λαού, του οποίου ο εθνικισμός επιχειρεί την απαλλαγή από τον καταπιεστή». Αυτό ήταν αλήθεια στην Αλγερία και στο Βιετνάμ, παραμένει αλήθεια στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Ο Λουζόν απάντησε ξεκάθαρα σε όσους μιλούσαν για την «άγνοια» του ιθαγενούς πληθυσμού της Αλγερίας. Δεν μπορεί να υπολογίζει κανείς στη γαλλική «κηδεμονία» για να ασχοληθεί με την εκπαίδευση. Τριάντα χρόνια μετά, το 1950, σύμφωνα με τα στατιστικά της UNESCO, το 90% του «μουσουλμανικού» πληθυσμού της Αλγερίας ήταν αναλφάβητο. Την ίδια στιγμή θύμιζε ότι το 1789 οι Γάλλοι δεν ήταν ανάγκη να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση για να κάνουν την Επανάσταση.
Σήμερα ακόμη, μιλάμε πολύ για τον ισλαμικό «φανατισμό». Αλλά όπως μας υπενθυμίζει ο Λουζόν δεν πρέπει να ξεχνάμε τον χριστιανικό φανατισμό, πάντοτε πολύ ισχυρό σ’ αυτόν τον κόσμο. Εξάλλου, πολλοί απ’ αυτούς που δεν ενδιαφέρονται γενικά καθόλου για την καταπίεση των γυναικών στις δυτικές κοινωνίες, μας διαβεβαιώνουν ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν θα απελευθερώσει τις γυναίκες.
Και όταν ο Λουζόν μας λέει ότι ο κομμουνιστής δεν πρέπει να αισθάνεται ανώτερος από έναν ιθαγενή, επειδή αυτός φορά καπέλο αντί για φέσι», είναι αδύνατον να μη σκεφτούμε αυτούς που αισθάνονται ανώτεροι απ’ όσες φορούν χιτζάμπ ή μπούρκα.
Ο Ρομπέρ Λουζόν ήταν εκπρόσωπος μιας διεθνιστικής παράδοσης που είναι το λιγότερο εξίσου σημαντική σήμερα, όσο το 1922.
Ian H. Birchall
* * * *
Ένα αίσχος
Του Ρομπέρ Λουζόν (τη μετάφραση έκανε το Καπυμπάρα)
privilégiésΤο Κομμουνιστικό Δελτίο δημοσίευσε σε ένα από τα πρόσφατα τεύχη του μια αναφορά σχετική με το αποικιακό ζήτημα που παρουσιάστηκε σ’ ένα Διομοσπονδιακό Συνέδριο της Βόρειας Αφρικής και εγκρίθηκε απ’ ό,τι φαίνεται ομόφωνα από τους αντιπροσώπους στο συνέδριο αυτό.
privilégiésΤο Κομμουνιστικό Δελτίο δημοσίευσε σε ένα από τα πρόσφατα τεύχη του μια αναφορά σχετική με το αποικιακό ζήτημα που παρουσιάστηκε σ’ ένα Διομοσπονδιακό Συνέδριο της Βόρειας Αφρικής και εγκρίθηκε απ’ ό,τι φαίνεται ομόφωνα από τους αντιπροσώπους στο συνέδριο αυτό.
Η αναφορά αυτή είναι ένα αίσχος για τον υποτιθέμενο κομμουνιστή που τη συνέταξε και γι’ αυτούς που χωρίς να την έχουν διαβάσει –ελπίζω- προσεχτικά, την ψήφισαν.
Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν ξεσηκώσει ενάντια στην αναφορά αυτή μια σθεναρή διαμαρτυρία, θα κατατάξει τον εαυτό του, συμφωνά με την ακριβή έκφραση του Συνεδρίου της Διεθνούς, ανάμεσα στους δουλοκτήτες.
Το κύριο σημείο της έκθεσης είναι η βούληση που επιβεβαιώνει, να κρατηθούν οι αποικιοκρατούμενοι λαοί κάτω από το ζυγό των αποικιακών εθνών.
Από τις πρώτες κιόλας γραμμές ανακοινώνεται «Υπάρχουν καταπιεσμένοι λαοί που είναι ήδη σήμερα ικανοί να έχουν πρόσβαση στην κυριαρχία και άλλοι που δεν είναι», «υπάρχουν λαοί υπό κηδεμονία που είναι ήδη σήμερα ικανοί να αυτοκυβερνηθούν και άλλοι που δεν είναι ακόμα». Και όπως δείχνει η συνέχεια της αναφοράς, είναι εμφανές, σύμφωνα με το συντάχτη της τουλάχιστον, ότι οι ιθαγενείς της Αλγερίας κατατάσσονται στη δεύτερη κατηγορία, αυτής των λαών «των ανίκανων για κυριαρχία», που πρέπει να κρατηθούν «υπό κηδεμονία», με πρακτικό συμπέρασμα ότι η γαλλική καπιταλιστική μπουρζουαζία πρέπει να συνεχίσει να κυριαρχεί πάνω στις ιθαγενείς μάζες της Βόρειας Αφρικής και να τους επιβάλλει την «κηδεμονία» της –εν ανάγκη με τη χρήση πυροβόλων- αν δοκιμάσουν να εξεγερθούν.
Πρόκειται για την πιο αισχρή νομιμοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης, πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική προσπάθεια καταδίκης των προσπαθειών που έχουν κάνει οι ιθαγενείς όλων των αποικιοκρατούμενων περιοχών, της Αλγερίας, αλλά και άλλων επίσης, για να χειραφετηθούν από το δυτικό καπιταλιστικό ζυγό που τους βαραίνει, πρόκειται για τη διακήρυξη του δικαιώματος της αστικής τάξης των βιομηχανικών χωρών να πραγματοποιούν την «πρωταρχική συσσώρευση» μέσω της εκμετάλλευσης των αγροτικών λαών που δεν υπόκεινται ακόμα στο καπιταλιστικό καθεστώς.
Κι όλα αυτά κρυμμένα εξάλλου, πίσω από την ίδια υποκριτική φρασεολογία με αυτήν με την οποία η αστική τάξη πάντα καλύπτει τα υλικά συμφέροντα που την καθοδηγούν. Είναι για να «προσφέρουμε στους αποικιοκρατούμενους λαούς ανθρώπινους και ανιδιοτελείς δασκάλους» που τους επιβαλλόμαστε. Αυτό που διαβάζουμε σε κάθε επίσημο λόγο… να το λοιπόν και στην αναφορά ενός κομμουνιστικού συνεδρίου!
Από τη στιγμή που επιβάλλεται η κυριαρχία, πρέπει και να δικαιολογηθεί. Ο συντάχτης της αναφοράς από το Αλγέρι μ’ αυτό ασχολείται όταν αντιγράφει τους αξιοθρήνητους κοινούς τόπους που συνιστούν τη συνηθισμένη άποψη που ακούγεται στις συζητήσεις στα καφέ ανάμεσα στα πιο καθυστερημένα στοιχεία της ευρωπαϊκής αστικής τάξης της Αλγερίας. Το κάνει χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτό που λέει για τους ιθαγενείς ισχύει εξίσου και για τους Γάλλους.
Η ιθαγενείς μάζες, μας λέει, είναι αδαείς. Για κάποιες περιοχές, την Καβυλία για παράδειγμα, αυτό είναι λάθος. Σε κάποιες άλλες είναι ακριβές.
Αλλά οι γαλλικές μάζες είναι σοφές; Πόσοι Γάλλοι γνωρίζουν ανάγνωση από τη στιγμή που καθιερώθηκε το καθολικό δικαίωμα ψήφου; Το 1789 ή ακόμα το 1848, δεν υπήρχαν και πολλοί περισσότεροι Γάλλοι που ήξεραν να διαβάζουν απ’ όσοι Άραβες σήμερα γνωρίζουν. Ο συντάχτης της αναφοράς εκτιμά επομένως, ότι ο γαλλικός λαός δεν είχε φτάσει στο σημείο ωριμότητας για την «κυριαρχία» και έπρεπε να μείνει κάτω από την «κηδεμονία» ενός μονάρχη ή ενός ξένου λαού;
Σήμερα ακόμα, σύμφωνα μ’ έναν γερουσιαστή, τον κ. Ρουστάν, «σε σύνολο 437.000 γάλλων κληρωτών, μόλις οι 150.000 έχουν λάβει ένα αξιοπρεπές επίπεδο εκπαίδευσης». Ο συντάχτης της αναφοράς θα μας συμβούλευε να θέσουμε τον γαλλικό λαό κάτω από την «κηδεμονία» του γερμανικού, του οποίου το μορφωτικό επίπεδο είναι πολύ ανώτερο;
Η αναφορά σημειώνει στη συνέχεια «την κυριαρχία των μαραμπού και των θρησκευτικών αδελφοτήτων» στο πνεύμα των ιθαγενών. Θα αγνοήσουμε την κυριαρχία στην Αλγερία των παπάδων και των καλογέρων στο πνεύμα των περισσότερων Γάλλων; Θα αγνοήσουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές που πάνε κάθε χρόνο στη Λούρδη και σε άλλα μέρη; Δεν θα γίνει κατανοητό ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι Γάλλοι στρατιώτες που δεν φορούσαν κάποιο φυλαχτό και αρνούνταν, όταν τραυματίζονταν, τους εξορκισμούς των στρατιωτικών ιερέων, ήταν εξαιρετικά σπάνιοι;
Η ισότητα του άνδρα με τη γυναίκα δεν υφίσταται στους ιθαγενείς. Αυτό είναι ακριβές. Αλλά υφίσταται στη Γαλλία; Ούτε όσον αφορά τα αστικά ούτε όσον αφορά τα πολιτικά δικαιώματα υπάρχει ισότητα ανάμεσα στο Γάλλο και στη Γαλλίδα.
Το κύριο σημείο της έκθεσης είναι η βούληση που επιβεβαιώνει, να κρατηθούν οι αποικιοκρατούμενοι λαοί κάτω από το ζυγό των αποικιακών εθνών.
Από τις πρώτες κιόλας γραμμές ανακοινώνεται «Υπάρχουν καταπιεσμένοι λαοί που είναι ήδη σήμερα ικανοί να έχουν πρόσβαση στην κυριαρχία και άλλοι που δεν είναι», «υπάρχουν λαοί υπό κηδεμονία που είναι ήδη σήμερα ικανοί να αυτοκυβερνηθούν και άλλοι που δεν είναι ακόμα». Και όπως δείχνει η συνέχεια της αναφοράς, είναι εμφανές, σύμφωνα με το συντάχτη της τουλάχιστον, ότι οι ιθαγενείς της Αλγερίας κατατάσσονται στη δεύτερη κατηγορία, αυτής των λαών «των ανίκανων για κυριαρχία», που πρέπει να κρατηθούν «υπό κηδεμονία», με πρακτικό συμπέρασμα ότι η γαλλική καπιταλιστική μπουρζουαζία πρέπει να συνεχίσει να κυριαρχεί πάνω στις ιθαγενείς μάζες της Βόρειας Αφρικής και να τους επιβάλλει την «κηδεμονία» της –εν ανάγκη με τη χρήση πυροβόλων- αν δοκιμάσουν να εξεγερθούν.
Πρόκειται για την πιο αισχρή νομιμοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης, πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική προσπάθεια καταδίκης των προσπαθειών που έχουν κάνει οι ιθαγενείς όλων των αποικιοκρατούμενων περιοχών, της Αλγερίας, αλλά και άλλων επίσης, για να χειραφετηθούν από το δυτικό καπιταλιστικό ζυγό που τους βαραίνει, πρόκειται για τη διακήρυξη του δικαιώματος της αστικής τάξης των βιομηχανικών χωρών να πραγματοποιούν την «πρωταρχική συσσώρευση» μέσω της εκμετάλλευσης των αγροτικών λαών που δεν υπόκεινται ακόμα στο καπιταλιστικό καθεστώς.
Κι όλα αυτά κρυμμένα εξάλλου, πίσω από την ίδια υποκριτική φρασεολογία με αυτήν με την οποία η αστική τάξη πάντα καλύπτει τα υλικά συμφέροντα που την καθοδηγούν. Είναι για να «προσφέρουμε στους αποικιοκρατούμενους λαούς ανθρώπινους και ανιδιοτελείς δασκάλους» που τους επιβαλλόμαστε. Αυτό που διαβάζουμε σε κάθε επίσημο λόγο… να το λοιπόν και στην αναφορά ενός κομμουνιστικού συνεδρίου!
Από τη στιγμή που επιβάλλεται η κυριαρχία, πρέπει και να δικαιολογηθεί. Ο συντάχτης της αναφοράς από το Αλγέρι μ’ αυτό ασχολείται όταν αντιγράφει τους αξιοθρήνητους κοινούς τόπους που συνιστούν τη συνηθισμένη άποψη που ακούγεται στις συζητήσεις στα καφέ ανάμεσα στα πιο καθυστερημένα στοιχεία της ευρωπαϊκής αστικής τάξης της Αλγερίας. Το κάνει χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτό που λέει για τους ιθαγενείς ισχύει εξίσου και για τους Γάλλους.
Η ιθαγενείς μάζες, μας λέει, είναι αδαείς. Για κάποιες περιοχές, την Καβυλία για παράδειγμα, αυτό είναι λάθος. Σε κάποιες άλλες είναι ακριβές.
Αλλά οι γαλλικές μάζες είναι σοφές; Πόσοι Γάλλοι γνωρίζουν ανάγνωση από τη στιγμή που καθιερώθηκε το καθολικό δικαίωμα ψήφου; Το 1789 ή ακόμα το 1848, δεν υπήρχαν και πολλοί περισσότεροι Γάλλοι που ήξεραν να διαβάζουν απ’ όσοι Άραβες σήμερα γνωρίζουν. Ο συντάχτης της αναφοράς εκτιμά επομένως, ότι ο γαλλικός λαός δεν είχε φτάσει στο σημείο ωριμότητας για την «κυριαρχία» και έπρεπε να μείνει κάτω από την «κηδεμονία» ενός μονάρχη ή ενός ξένου λαού;
Σήμερα ακόμα, σύμφωνα μ’ έναν γερουσιαστή, τον κ. Ρουστάν, «σε σύνολο 437.000 γάλλων κληρωτών, μόλις οι 150.000 έχουν λάβει ένα αξιοπρεπές επίπεδο εκπαίδευσης». Ο συντάχτης της αναφοράς θα μας συμβούλευε να θέσουμε τον γαλλικό λαό κάτω από την «κηδεμονία» του γερμανικού, του οποίου το μορφωτικό επίπεδο είναι πολύ ανώτερο;
Η αναφορά σημειώνει στη συνέχεια «την κυριαρχία των μαραμπού και των θρησκευτικών αδελφοτήτων» στο πνεύμα των ιθαγενών. Θα αγνοήσουμε την κυριαρχία στην Αλγερία των παπάδων και των καλογέρων στο πνεύμα των περισσότερων Γάλλων; Θα αγνοήσουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές που πάνε κάθε χρόνο στη Λούρδη και σε άλλα μέρη; Δεν θα γίνει κατανοητό ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι Γάλλοι στρατιώτες που δεν φορούσαν κάποιο φυλαχτό και αρνούνταν, όταν τραυματίζονταν, τους εξορκισμούς των στρατιωτικών ιερέων, ήταν εξαιρετικά σπάνιοι;
Η ισότητα του άνδρα με τη γυναίκα δεν υφίσταται στους ιθαγενείς. Αυτό είναι ακριβές. Αλλά υφίσταται στη Γαλλία; Ούτε όσον αφορά τα αστικά ούτε όσον αφορά τα πολιτικά δικαιώματα υπάρχει ισότητα ανάμεσα στο Γάλλο και στη Γαλλίδα.
Τέλος -κορυφαίο επιχείρημα!- σύμφωνα με το συντάχτη της αναφοράς, η καλύτερη απόδειξη ότι οι Αλγερινοί ιθαγενείς έχουν ανάγκη «κηδεμονίας» είναι ότι οι ιθαγενείς εργάτες γης δεν είναι συνδικαλισμένοι! Μα ξέρετε πολλούς συνδικαλισμένους ανάμεσα στους Ευρωπαίους εργάτες γης στην Αλγερία κύριε συντάχτη ή ακόμα και στη Γαλλία, πιστεύετε ότι η Ομοσπονδία εργατών γης αριθμεί πολλά ενεργά μέλη;
Αλλά κυρίως, οι σύνεδροι του Αλγερίου δεν θυμούνται ότι η Γαλλία βρίσκεται στην Αλγερία εδώ και κοντά έναν αιώνα; Και πώς δεν έχουν καταλάβει από το γεγονός ότι μετά από έναν αιώνα «κηδεμονίας» οι ιθαγενείς βρίσκονται ακόμα στην κατάσταση καθυστέρησης που περιγράφουν, ότι η «κηδεμονία» είναι μέσο κυριαρχίας και όχι εργαλείο προόδου;
Μια συνέχιση της κηδεμονίας το μόνο που θα επιτύχει είναι η συνέχιση της κατάστασης άγνοιας και φανατισμού που περιγράφουν. Για να αναπτυχθεί ένας λαός έχει ανάγκη να μην είναι υπήκοος.
Μια συνέχιση της κηδεμονίας το μόνο που θα επιτύχει είναι η συνέχιση της κατάστασης άγνοιας και φανατισμού που περιγράφουν. Για να αναπτυχθεί ένας λαός έχει ανάγκη να μην είναι υπήκοος.
Η μη επαρκής, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να προοδεύσει ένας λαός είναι η ανεξαρτησία. Το να κρατηθούν οι ιθαγενείς στη σκλαβιά είναι το σίγουρο μέσο για να διατηρήσουν και την ψυχή σκλάβου.
Όσο για την κατηγορία του εθνικισμού που αποδίδει η αναφορά ενάντια σ’ αυτούς από τους ιθαγενείς που παλεύουν για την πολιτική χειραφέτηση της φυλής τους, στηρίζεται σε μια ξεδιάντροπη σοφιστεία. Είναι μια σοφιστεία που βάζει στο ίδιο επίπεδο όλους τους εθνικισμούς. Δεν υπάρχει ισοδυναμία ανάμεσα στον εθνικισμό ενός λαού καταπιεστή, του οποίου ο εθνικισμός συνίσταται στην καταπίεση ενός άλλου λαού και στον εθνικισμό ενός καταπιεσμένου λαού, του οποίου ο εθνικισμός επιχειρεί την απαλλαγή από τον καταπιεστή. Δεν υπάρχει ισοδυναμία ανάμεσα στον εθνικισμό του Άγγλου που θέλει να συνεχίσει να κυβερνά την Ιρλανδία και τον εθνικισμό του Ιρλανδού που θέλει να αυτοκυβερνηθεί. Στην πρώτη περίπτωση, εθνικισμός σημαίνει ιμπεριαλισμός, στη δεύτερη σημαίνει ανεξαρτησία.
Αυτός που για να νομιμοποιήσει τον ιμπεριαλισμό του λαού του, καταγγέλλει ως εθνικιστική τη βούληση για ανεξαρτησία του λαού που καταπιέζει, πρέπει να κριθεί ένοχος για αποκρουστική υποκρισία.
Ας μιλήσουμε καθαρά!
Ο κομμουνιστής οφείλει να έχει νοοτροπία κομμουνιστή, όχι «αλγερινή νοοτροπία». Δεν πρέπει να πιστεύει ότι είναι ανώτερος από έναν ιθαγενή επειδή φοράει καπέλο αντί για φέσι ή επειδή επικαλείται το όνομα του Χριστού αντί για του Αλλάχ, πρέπει να λάβει υπόψη του ότι σε σχέση με τον ιθαγενή είναι ένας «προνομιούχος», του οποίου το προνόμιο στηρίζεται σε τελική ανάλυση στη δύναμη της ξιφολόγχης, ότι η ιδιότητά του ως Γάλλου πολίτη τον τοποθετεί σε σχέση με τον ιθαγενή στην ίδια θέση του «εκμεταλλευτή» που βρίσκεται το αφεντικό του σε σχέση μ’ αυτόν και αυτό πρέπει να τον προικίσει με πολύ σεμνότητα. Αυτό θα ’πρεπε κυρίως να τον εμποδίσει να χρησιμοποιεί για να καταπολεμήσει τις προσπάθειες των ιθαγενών για πολιτική χειραφέτηση τα ίδια επιχειρήματα «για την άγνοια», «την ανικανότητα…» μ’ αυτούς των οποίων τις υπηρεσίες χρησιμοποιεί καθημερινά η αστική τάξη για να καταπολεμήσει τις δικές του προσπάθειες για κοινωνική χειραφέτηση.
Όσο για την κατηγορία του εθνικισμού που αποδίδει η αναφορά ενάντια σ’ αυτούς από τους ιθαγενείς που παλεύουν για την πολιτική χειραφέτηση της φυλής τους, στηρίζεται σε μια ξεδιάντροπη σοφιστεία. Είναι μια σοφιστεία που βάζει στο ίδιο επίπεδο όλους τους εθνικισμούς. Δεν υπάρχει ισοδυναμία ανάμεσα στον εθνικισμό ενός λαού καταπιεστή, του οποίου ο εθνικισμός συνίσταται στην καταπίεση ενός άλλου λαού και στον εθνικισμό ενός καταπιεσμένου λαού, του οποίου ο εθνικισμός επιχειρεί την απαλλαγή από τον καταπιεστή. Δεν υπάρχει ισοδυναμία ανάμεσα στον εθνικισμό του Άγγλου που θέλει να συνεχίσει να κυβερνά την Ιρλανδία και τον εθνικισμό του Ιρλανδού που θέλει να αυτοκυβερνηθεί. Στην πρώτη περίπτωση, εθνικισμός σημαίνει ιμπεριαλισμός, στη δεύτερη σημαίνει ανεξαρτησία.
Αυτός που για να νομιμοποιήσει τον ιμπεριαλισμό του λαού του, καταγγέλλει ως εθνικιστική τη βούληση για ανεξαρτησία του λαού που καταπιέζει, πρέπει να κριθεί ένοχος για αποκρουστική υποκρισία.
Ας μιλήσουμε καθαρά!
Ο κομμουνιστής οφείλει να έχει νοοτροπία κομμουνιστή, όχι «αλγερινή νοοτροπία». Δεν πρέπει να πιστεύει ότι είναι ανώτερος από έναν ιθαγενή επειδή φοράει καπέλο αντί για φέσι ή επειδή επικαλείται το όνομα του Χριστού αντί για του Αλλάχ, πρέπει να λάβει υπόψη του ότι σε σχέση με τον ιθαγενή είναι ένας «προνομιούχος», του οποίου το προνόμιο στηρίζεται σε τελική ανάλυση στη δύναμη της ξιφολόγχης, ότι η ιδιότητά του ως Γάλλου πολίτη τον τοποθετεί σε σχέση με τον ιθαγενή στην ίδια θέση του «εκμεταλλευτή» που βρίσκεται το αφεντικό του σε σχέση μ’ αυτόν και αυτό πρέπει να τον προικίσει με πολύ σεμνότητα. Αυτό θα ’πρεπε κυρίως να τον εμποδίσει να χρησιμοποιεί για να καταπολεμήσει τις προσπάθειες των ιθαγενών για πολιτική χειραφέτηση τα ίδια επιχειρήματα «για την άγνοια», «την ανικανότητα…» μ’ αυτούς των οποίων τις υπηρεσίες χρησιμοποιεί καθημερινά η αστική τάξη για να καταπολεμήσει τις δικές του προσπάθειες για κοινωνική χειραφέτηση.
Κομμουνισμός είναι ο αγώνας για απελευθέρωση των εργατών, όλων των εργατών και όχι για την θέση υπό «κηδεμονία» ενός τμήματος από αυτούς, κάτω από την κυριαρχία ενός ξένου προλεταριάτου ή καπιταλισμού.
Δεν έχει τίποτα κοινό με τον κομμουνισμό η πολιτική που επιχειρεί να επιτύχει αυξήσεις στους μισθούς ή προνόμια για τους Γάλλους υπαλλήλους της Βόρειας Αφρικής, περήφανη που φοράει αποσπώμενο κολάρο κι έχει πάει στο σχολείο.
Δεν έχει τίποτα κοινό με τον κομμουνισμό η πολιτική που επιχειρεί να επιτύχει αυξήσεις στους μισθούς ή προνόμια για τους Γάλλους υπαλλήλους της Βόρειας Αφρικής, περήφανη που φοράει αποσπώμενο κολάρο κι έχει πάει στο σχολείο.
Ρομπέρ Λουζόν – 1922
https://parallhlografos.wordpress.com/…/%CE%B7-%CE%B3%CE%B…/
========================
Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
30/11/2015
========================
Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
30/11/2015
Βομβαρδισμοί και εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη και το Αφγανιστάν, πόλεμος για αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη και τη Συρία, ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα με αιχμή του δόρατος φασίστες στην Ουκρανία. Κλιμακούμενη περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας, με τις συνεχείς προκλήσεις εναντίον των χωρών αυτών να απειλούν να προκαλέσουν γενικευμένο πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός απειλεί με έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες, από τον οποίο είναι συζητήσιμο το αν θα καταφέρει να επιβιώσει η ανθρωπότητα.
Η πάλη ενάντια στη μιλιταριστική αυτή έξαρση είναι σίγουρα κατώτερη των περιστάσεων.
Την ίδια στιγμή, η Ιαπωνία ξαναθυμάται το μιλιταριστικό της παρελθόν και αναθεωρεί το μέχρι πρότινος «ειρηνικό» της σύνταγμα ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Γερμανία, στέλνοντας στρατεύματα στη Συρία για να πάρει κι αυτή ένα κομμάτι από την πίττα. Η βρετανική κυβέρνηση προσπαθεί να κλιμακώσει τη βρετανική επέμβαση στη Συρία, με τον Κάμερον να λέει ξεδιάντροπα ψέματα για 70,000 μετριοπαθείς αντάρτες στους οποίους μπορεί να στηριχτεί μια εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών με στόχο το ISIS. Πρόκειται για ψέμα αντίστοιχης χυδαιότητας με το ψέμα που χρησιμοποίησε ο Μπλερ περί «όπλων μαζικής καταστροφής» για να δικαιολογήσει την εισβολή στο Ιράκ – και αντίστοιχης εγκληματικότητας.
Η Βρετανία έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί το Σεπτέμβρη εκλέχτηκε αρχηγός του Εργατικού Κόμματος ο Τζέρεμι Κόρμπιν (αριστερός, με σημαντική συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα κλπ) με σημαία του την αντίθεση στη λιτότητα και τον πόλεμο. Δε θα επεκταθούμε εδώ για τον Κόρμπιν, τις προοπτικές που άνοιξε η εκλογή του και τα όρια του ρεφορμισμού, αλλά θα επικεντρωθούμε στη στάση του στη διαπάλη που άνοιξε στη Βρετανία σχετικά με τη σχεδιαζόμενη επέμβαση στη Συρία. Ο Κόρμπιν είχε δηλώσει πως «διαφωνεί» με την πρόταση του πρωθυπουργού για βομβαρδισμούς. Η εσωτερική δεξιά αντιπολίτευση στο Εργατικό Κόμμα, που υποστηρίζει την επέμβαση, υπερασπιζόταν το δικαίωμα των βουλευτών να ψηφίσουν «κατά συνείδηση» επικαλούμενη τη δημοκρατία. Μα πώς μπορεί κανείς να επιβάλει στους βουλευτές ενός κόμματος μιας δημοκρατικής χώρας τι να ψηφίσουν; Κάτι τέτοιο θα ήταν αντιδημοκρατικό!
Ο Κόρμπιν υπέκυψε (χωρίς καν να δώσει μάχη) στην πίεση στις 30 Νοέμβρη και έδωσε το ελεύθερο στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδηση». Οι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος που τάσσονται υπέρ της επέμβασης είναι αρκετοί, οπότε είναι σχεδόν βέβαιο πως θα υπερψηφιστεί στην επικείμενη ψηφοφορία της Τετάρτης. Καθ’ όλα δημοκρατικά. Δημοκρατικά θα πέσουν οι βόμβες στα κεφάλια των Σύρων! Αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο του Κ. Ρουσίτη από την Εργατική Εξουσία που αναφέρεται ακριβώς στη σχέση της δημοκρατίας που απολαμβάνουν οι ιμπεριαλιστικές χώρες με τις δικτατορίες και τις μπόμπες που «απολαμβάνουν» οι εκμεταλλευόμενες χώρες. Μολονότι γράφτηκε πριν από 14 χρόνια, διατηρεί την επικαιρότητά του.
Επαναλαμβάνουμε, τέλος, πως το συνειδητό προλεταριάτο που του έλαχε να γεννηθεί στην ιμπεριαλιστική Δύση πρέπει να πάψει να ψάχνει τον εχθρό στο εξωτερικό, σε μυθικά πλάσματα όπως ο «ρώσικος ή ο κινέζικος ιμπεριαλισμός» και να θυμηθεί ότι «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα» – και είναι η αστική «του» τάξη και το κράτος της. Ποιος ξέρει, ίσως η ολοένα εντεινόμενη λιτότητα σε συνδυασμό με την ανάδυση του κράτους έκτακτης ανάγκης και την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών σε έναν αριθμό χωρών (υπό το πρόσχημα της «αντιτρομοκρατίας», στην πραγματικότητα όμως ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό») να το βοηθήσει να το θυμηθεί μια ώρα αρχύτερα. Μόνο όταν το θυμηθεί αυτό και αρχίσει να παλεύει ενάντια στη δράση της αστικής του τάξης στο εξωτερικό θα είναι ικανό να παλέψει στα σοβαρά εναντίον της και στο εσωτερικό. Προλεταριάτο που ανέχεται έστω και την παραμικρή βία σε άλλα έθνη από το ‘δικό του’ έθνος δε μπορεί να είναι σοσιαλιστικό προλεταριάτο, όπως έλεγε και ένας παλιός επαναστάτης.
Π. Παπ.
Η ιμπεριαλιστική δημοκρατία στηρίζεται στη ληστεία του τρίτου κόσμου
Τα τελευταία χρόνια οι καπιταλιστές συνηθίζουν να παρουσιάζουν κάθε αντιδραστική τους επιλογή σαν υπεράσπιση της δημοκρατίας. Υπεράσπιση της δημοκρατίας βάφτισαν την τεράστια καμπάνια δυσφήμισης του σοσιαλισμού μετά το 90. Υπεράσπιση της δημοκρατίας ονομάζεται ο βομβαρδισμός αμάχων, η ισοπέδωση πόλεων, οι βάρβαροι πόλεμοι. Υπεράσπιση της δημοκρατίας από «κάποιες μειοψηφίες» ονομάζεται η καταστολή των απεργιών, των διαδηλώσεων και των αγώνων. Υπεράσπιση της δημοκρατίας από «την τρομοκρατία» βαφτίζουν τώρα τον βάρβαρο πόλεμο ενάντια στις ισλαμικές μάζες της Ασίας.
Μιλάν για τη δημοκρατία τους σαν να πρόκειται για την καλύτερη δυνατή ανθρώπινη κοινωνία. Εμείς λέμε πως η δημοκρατία τους είναι ένα τεράστιο οικοδόμημα ψευτιάς και απάτης που οικοδόμησε η μπουρζουαζία για να κρύψει από τους καταπιεσμένους την αλήθεια πως η καπιταλιστική κοινωνία είναι η εποχή της μεγαλύτερης ανισότητας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Είναι η εποχή που οι πλούσιοι είναι πιο πλούσιοι από ποτέ και συνεχίζουν να πλουτίζουν και οι φτωχοί είναι απόλυτα φτωχοί και συνεχίζουν να πεθαίνουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο από την πείνα και τις ασθένειες. Η αστική δημοκρατία είναι ένα λούστρο ανθρωπισμού και πολιτισμού πάνω από τη σάπια κοινωνία της βαρβαρότητας.
Η «δημοκρατία» στην ιστορική της διαδρομή
Ακόμα και σήμερα διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία ότι η «δημοκρατία» είναι ένα γέννημα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Πως στην αρχαία Αθήνα πραγματώθηκε η πιο «αγνή» μορφή διακυβέρνησης της ανθρωπότητας. Αυτό που «ξεχνούν» να γράψουν στα σχολικά βιβλία είναι ότι η αθηναϊκή δημοκρατία μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο στο έδαφος της πιο ανυπόφορης βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης. Δίπλα στους «αθηναίους πολίτες» που απολάμβαναν το δικαίωμα της δημοκρατίας, ζούσε σε άθλιες συνθήκες πενταπλάσιος αριθμός δούλων. Στα μεταλλεία αργύρου του Λαυρίου (πρωταρχικός παράγοντας συσσώρευσης πλούτου της Αθήνας) οι δούλοι σπάνια ξεπερνούσαν τα 10 χρόνια εξαντλητικής εργασίας πριν πεθάνουν για τη «δημοκρατία». Αντικαθιστούνταν από νέες στρατιές «βαρβάρων-μη ελλήνων» δούλων, που μάζευε ο αθηναϊκός στόλος από τις άκρες της Μεσογείου. Αλλά και τότε ακόμα, η συσσώρευση πλούτου δεν ήταν αρκετή για ένα πέρασμα σε δημοκρατική διακυβέρνηση. Αυτή κατορθώθηκε μόνο τον 5ο αιώνα, όταν η αθηναϊκή στρατιωτική μηχανή μπόρεσε να υποτάξει δεκάδες πόλεις-κράτη και να τις ανάγκαζε να καταβάλλουν κάθε χρόνο το βαρύ «συμμαχικό φόρο» στο ταμείο του Παρθενώνα.
Στο μεσαίωνα η γενικευμένη φτώχεια δεν επέτρεπε γενικά καμιά απολύτως δημοκρατική διαχείριση της φεουδαρχικής κοινωνίας. Κι όμως, σε μια περίπτωση που υπήρξε μια σχετική συσσώρευση, έκαναν δειλά την εμφάνισή τους δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης, στη δημοκρατία της Βενετίας, που είχε τη βάση της στην τεράστια αρπαγή πλούτου που οι βενετοί έμποροι μετέφεραν στην μητρόπολη.
Η δημοκρατία γενικεύτηκε στα χρόνια του καπιταλισμού, αλλά μόνο στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Το αντίτιμο για την δημοκρατία στις μητροπόλεις, ήταν η υποδούλωση των αποικιών. Στις παραμονές του Β΄ Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, οι ιμπεριαλιστές της δύσης παρουσίαζαν το νέο ματοκύλισμα που ετοίμαζαν σαν πάλη της δημοκρατίας ενάντια στο φασισμό. Να πως ο Τρότσκι τοποθετούσε τότε το ζήτημα: «Τα δημοκρατικά καθεστώτα δεν είναι δυνατά παρά για έθνη που ευημερούν. Το δημοκρατικό καθεστώς είναι το πιο αριστοκρατικό μέσο για τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Και αυτό δεν είναι δυνατό παρά για ένα πλούσιο έθνος. Κάθε βρετανός δημοκράτης διαθέτει 9 ή 10 σκλάβους που δουλεύουν στις αποικίες. Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν μια δημοκρατία που βασιζόταν στη δουλεία. Με μια ορισμένη έννοια μπορεί να πει κανείς το ίδιο πράγμα για τη βρετανική, την ολλανδική, τη γαλλική τη βέλγικη δημοκρατία. Με την ακριβή έννοια της λέξης, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν διαθέτουν αποικίες, έχουν όμως τη Λατινική Αμερική και ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα είδος αποικίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες». (Τρότσκι, Μια συζήτηση πάνω στο Μεταβατικό, σελ 90)
Καμιά δημοκρατία για τους φτωχούς
Σήμερα, αποικίες με την αυστηρή έννοια της λέξης δεν υπάρχουν. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη λειτουργεί σαν πεδίο εκμετάλλευσης 30 χωρών. Οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις πάνω στην απάτη της δημοκρατίας στηρίζουν το σύστημα υποδούλωσης και εξαθλίωσης, στο οποίο έχουν υποτάξει τον υπόλοιπο πλανήτη. Ποτέ άλλοτε οι θάνατοι από πείνα και από αρρώστιες δεν ήταν περισσότεροι από τη σύγχρονη εποχή, την εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την εποχή των ιμπεριαλιστικών «δημοκρατιών». Μια χούφτα χωρών κρατάν στα χέρια τους το σύνολο του πλούτου και οι υπόλοιποι κάτοικοι του πλανήτη μένουν να επιβιώνουν στην φτώχια ή αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Από τα 5,5 δις κατοίκων του πλανήτη 1 δις επιβιώνει με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα. Δίπλα στους πεινασμένους οι ανήμποροι απ τις αρρώστιες, οι άστεγοι, οι φτωχοί.
Το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών πηγών, των προϊόντων, του πλούτου αυτών των χωρών πηγαίνουν στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, όπως ακριβώς και την εποχή της αποικιοκρατίας. Αυτό που έχει ενταθεί είναι η κλοπή της υπεραξίας των εργαζομένων των φτωχών χωρών. Για να μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στις ΗΠΑ, τη Γερμανία ή την Ελλάδα χρειάζεται οι εργάτες στις κλωστοϋφαντουργίες του Μπαγκλαντές να δουλεύουν 80 ώρες τη βδομάδα για 14 δολάρια το μήνα! Αυτή είναι η βάση της δημοκρατίας τους.
Σε κοινωνίες όμως γενικευμένης φτώχιας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης. Εκεί που η απλή επιβίωση γίνεται καθημερινή μάχη -και συχνά όχι με πολλές ελπίδες- δεν μπορεί να υπάρξει η πολυτέλεια της δημοκρατίας. Η κοινωνία είναι αναγκασμένη να λειτουργεί με σχήματα που διαχειρίζονται τον αγώνα για επιβίωση. Έτσι εξηγείται σε φτωχιές κοινωνίες η επιβίωση μορφών κοινωνικής οργάνωσης τόσο αρχαϊκών όπως οι φυλές ή τα γένη. Συμβαίνει σε μαζικότερη κλίμακα, ότι ακριβώς και σε ένα γκέτο φτωχών και άνεργων μιας ιμπεριαλιστικής μητρόπολης. Το στο κουμάντο στο γκέτο δεν το κάνει μια δημοκρατικά εκλεγμένη επιτροπή γειτονιάς, αλλά μια συμμορία.
Συχνά ένα τέτοιο πλαίσιο οργάνωσης προσφέρει η θρησκεία. Είναι εύκολο να μεταθέτει κανείς τις ελπίδες του σε μια μετά θάνατον ζωή, όταν από αυτή τη ζωή δεν έχει να ελπίσει τίποτα. Η καταφυγή στη θρησκεία κρύβει κοινωνικές επιδιώξεις σε συλλογικό – μαζικό επίπεδο (για μια καλύτερη ζωή) και λειτουργεί σαν ύστατο καταφύγιο σε ατομικό επίπεδο. Σε κάθε χώρα και οι παραδόσεις της. Αν στις μουσουλμανικές χώρες το όχημα το δίνει ο ισλαμισμός, στη Λατινική Αμερική -τηρουμένων των αναλογιών- το όχημα το δίνει ο χριστιανισμός. Δεν είναι καθόλου περίεργο που η «θεολογία της απελευθέρωσης» βλάστησε στη Νότια Αμερική και μάλιστα στις φτωχότερες χώρες της και όχι στην καθολική Γαλλία ή Ισπανία.
Στις εξαρτημένες χώρες ακόμα και στο βαθμό που τυπικά υπάρχει μια δημοκρατική κυβέρνηση -προσωρινά και μέχρι να ανατραπεί- πρόκειται για μια αστική δημοκρατία μόνο κατ’ επίφαση. Από κάτω συνεχίζουν να λειτουργούν οι στρατιωτικές, αστυνομικές και παρακρατικές συμμορίες σαν το μοναδικό όργανο εξουσίας που διαφυλάσσει την ομαλή κρατική λειτουργία.
Η βάση της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας είναι η εξαθλίωση του Τρίτου Κόσμου
Ακόμα περισσότερο, είναι οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές που συντηρούν συνειδητά και ανοιχτά τα αντιδραστικά καθεστώτα στις εξαρτημένες χώρες και ο λόγος είναι απλός. Για να διατηρήσουν την κατάσταση εκμετάλλευσης, δεν έχουν την πολυτέλεια να επιτρέψουν τη δημοκρατία και για αυτές τις χώρες. Για να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης και θανάτου οι εργαζόμενοι στο Μπαγκλαντές ή στη Γουατεμάλα, χρειάζεται να αστυνομεύονται από ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς. Οι ιμπεριαλιστές μπορούν να προστατέψουν τη δημοκρατία στο εσωτερικό των μητροπόλεων, μόνο προασπίζοντας τις χούντες και τα αντιδραστικά καθεστώτα στις εξαρτημένες χώρες. Η κοινωνία των ΗΠΑ μπορούσε να απολαμβάνει το «αγαθό της δημοκρατίας», μόνο γιατί ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έστησαν και υπεράσπιζαν τις χούντες της Χιλής, της Ινδονησίας, της Αργεντινής, της Κολομβίας και του μισού πλανήτη. Τα αιματοβαμμένα καθεστώτα σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική είναι ο μόνος τρόπος για να «απολαμβάνουν» κοινοβουλευτικά καθεστώτα οι κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.
Στην πάλη των λαών των εξαρτημένων χωρών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις για το τσάκισμα αυτής της εκμετάλλευσης, οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι συγκρούεται η «δημοκρατία τους» με το «σκοταδισμό και την καθυστέρηση» των εξεγερμένων. Στην προπαγάνδα τους οι πόλεμοι για τη συνέχιση της εκμετάλλευσης, είναι η μάχη της «δημοκρατίας» ενάντια στον «χασάπη» Σαντάμ, ενάντια στον «φασίστα» Μιλόσεβιτς και σήμερα ενάντια στους «υπάνθρωπους, σκοταδιστές» Ταλιμπάν. Εμείς λέμε, πως πίσω από τη φάρσα της ιμπεριαλιστικής τους δημοκρατίας κρύβεται η βαρβαρότητα. Πως ακόμα και κάτω από αντιδραστικές ηγεσίες, ο αγώνας των λαών για το τίναγμα της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης είναι δίκαιος και τον υπερασπίζουμε ολόψυχα. Ο Τρότσκι, θέλοντας να τραβήξει αυτή την θέση στις ακρότατες συνέπειές της, αντιμετώπισε το υποθετικό ερώτημα πως, στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ο Χίτλερ θα μπορούσε να ενισχύσει μια εξέγερση των ινδών, αν αυτό αποδυνάμωνε συγκυριακά τον αντίπαλο βρετανικό ιμπεριαλισμό. «Αν ο Χίτλερ υποχρεωνόταν αύριο να στείλει όπλα στους επαναστατημένους ινδούς, θα έπρεπε οι επαναστάτες γερμανοί εργάτες να αντιταχθούν σε αυτή τη συγκεκριμένη πράξη με απεργίες ή σαμποτάζ; Το αντίθετο, θα έπρεπε να βεβαιωθούν πως οι επαναστατημένοι θα λάβουν τα όπλα το συντομότερο». (Τρότσκι, Στην υπεράσπιση του μαρξισμού, σελ 105)
Τα κοινωνικά θεμέλια της δημοκρατίας στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις
Οι καπιταλιστές μπορούν να παραχωρούν καλά μερίδια από τα υπερκέρδη που αποκομίζουν από την εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης της μητρόπολης, στο στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας και της εργατικής γραφειοκρατίας. Έτσι, δημιουργούν μια σταθερή συμμαχία με ένα τμήμα της εργατικής τάξης που έχει συμφέρον να υπερασπίσει αυτή την κατάσταση εκμετάλλευσης. Εξαγοράζοντας αυτό το τμήμα, οι καπιταλιστές προσπαθούν να κρατήσουν πειθαρχημένη συνολικά την εργατική τάξη της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης. Αυτός ο συγκεκριμένος οικονομικός δεσμός της εργατικής αριστοκρατίας με την αστική της τάξη, μεταφράζεται στο πολιτικό εποικοδόμημα με την ενίσχυση της αστικής δημοκρατίας. Τα καθεστώτα της αστικής δημοκρατίας είναι εξαιρετικά σημαντικά για τους καπιταλιστές, στο βαθμό που με αυτά εξαγοράζουν μια «πιο ειρηνική» διεξαγωγή της ταξικής πάλης στο εσωτερικό των μητροπόλεων.
Ο Τρότσκι εξηγούσε αυτή τη διαδικασία με δυο ξεκάθαρες γραμμές: «Η κυρίαρχη τάξη δεν ζει στο κενό. Διατηρεί κάποιες σχέσεις με τις άλλες τάξεις. Στο «δημοκρατικό» καθεστώς της εξελιγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας, η μπουρζουαζία στηρίζεται κυρίως πάνω στην εργατική τάξη που την έχουν μερέψει οι ρεφορμιστές». (Τρότσκι, Και τώρα; σελ.29).
Η εξαγορά της εργατικής αριστοκρατίας αποτελεί για τους καπιταλιστές μια απόλυτα συνειδητή επιλογή. Ας θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ η κυβέρνηση Σημίτη. Στο ενδεχόμενο της ιδιωτικοποίησης ακόμα και οι ρεφορμιστές ηγέτες του σωματείου πρότειναν απεργίες και αγώνες μπροστά στο φόβο να θιγούν τα προνόμιά τους. Οι κυβέρνηση τελικά προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση, μόνο όταν έταξε και έδωσε στους ίδιους τους εργαζόμενους του ΟΤΕ κάποιες μετοχές από το ξεπούλημα του οργανισμού. Μπορεί σε λίγα χρόνια το χρηματιστήριο να έδειξε τα όριά του, αλλά τότε οι μετοχές έπαιξαν το ρόλο τους: Αποτελούσαν μερίδιο των κερδών που θα εξασφάλιζε ο ΟΤΕ με την επέκταση των δραστηριοτήτων του στη Σερβία, την Αλβανία, την Αρμενία και τη Μακεδονία. Η μετοχή ήταν ένα μερίδιο της υπεραξίας από την εργασία των σέρβων, αλβανών, αρμενίων και μακεδόνων που θα αποσπούσε συνολικά ο ΟΤΕ με την επέκτασή του. Ίσως κάποιοι θυμούνται πως μετά από αυτό το συμβιβασμό οι απεργίες τελείωσαν και μάλιστα στην τελευταία πορεία στη βουλή, οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ κατέβηκαν με τις γαλανόλευκες σημαίες τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο.
Η δυναμική ισορροπία της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας
Όσο όμως η επιλογή της αστικής δημοκρατίας είναι μια συνειδητή επιλογή από την πλευρά των αφεντικών, άλλο τόσο είναι και μια κατάσταση ανάγκης. Οι πιο κυνικοί εκπρόσωποι των καπιταλιστών δεν δίστασαν να το παραδεχτούν ανοιχτά άπειρες φορές στην ιστορία. Ο Βενιζέλος εξηγούσε στην δημοκρατικότατα εκλεγμένη ελληνική βουλή το 1919 την ανάγκη να παρθούν άμεσα κάποια φιλεργατικά μέτρα, λέγοντας πως «ο βασικός λόγος για τη χάραξη της εργατικής πολιτικής του κόμματός μας είναι η πρόληψη της εκτροπής των εργατών προς τον μπολσεβικισμό».
Η δημοκρατία στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις είναι συνεπώς ένα σημείο ισορροπίας της ταξικής πάλης στο ίδιο τους το εσωτερικό. Τα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα δεν τα παραχώρησε καμιά μπουρζουαζία. Για πολλά χρόνια, στο εσωτερικό της αστικής δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας την και παλεύοντας ενάντιά της, οι εργάτες έχτισαν τα φρούριά τους, τις βάσεις τους, τις εστίες της προλεταριακής δημοκρατίας τους: συνδικάτα, κόμματα, συλλόγους, αθλητικές οργανώσεις, συνεταιρισμούς κλπ. Η καθολική ψηφοφορία, το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι», η ελευθερία του λόγου και του τύπου κερδίθηκαν με αίμα και ήταν το αποτέλεσμα συγκρούσεων ενάντια στους καπιταλιστές που σήμερα θέλουν να παρουσιάζονται σαν θεματοφύλακες των «δημοκρατικών αξιών». Η ισορροπία αυτή είναι δυναμική και ευμετάβλητη. Η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί την αστική δημοκρατία όσο αυτό την βοηθά να κρατά υποταγμένο και αποκοιμισμένο το προλεταριάτο. Όταν, σε περιόδους όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, κρίνει πως η ταχτική αυτή δεν την εξυπηρετεί πια, δεν αργεί να καταφύγει στην πιο γενικευμένη χρήση των όπλων και της βίας, όπως το έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η ιμπεριαλιστική δημοκρατία είναι η «δημοκρατική» διαχείριση της ανισότητας στο ίδιο το εσωτερικού των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.
Πίσω από τη δημοκρατία τους η πιο ανυπόφορη ανισότητα
Στις ίδιες τις αστικές δημοκρατίες, η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί το ψέμα της δημοκρατίας για να κρύψει το γεγονός ότι μες το εργοστάσιο, το γιαπί και το χωράφι, μέσα σε ολόκληρη την παραγωγική αλυσίδα, δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία και ο κάθε εργαζόμενος το νιώθει πολύ καλά, καθώς είναι αναγκασμένος να υπακούει στο αφεντικό του. Και ακόμη παραπέρα, η ίδια ανισότητα μεταφέρεται σε κάθε θεσμό του αστικού εποικοδομήματος, και πρώτα απ’ όλα στον κεντρικό θεσμό της αστικής κοινωνίας, το αστικό κράτος, μπροστά στους μηχανισμούς του οποίου κάθε εργαζόμενος, ατομικά, είναι ανίσχυρος. Ακολουθώντας την ανισότητα στις σχέσεις παραγωγής όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί του εποικοδομήματος, η οικογένεια, το σχολείο, ο στρατός, κλπ είναι δομημένοι στην πιο ανυπόφορη ανισότητα. Που βρίσκεται λοιπόν αυτή η περίφημη δημοκρατία στις πιο δημοκρατικές καπιταλιστικές κοινωνίες;
Το μόνο πεδίο που η ισονομία αποκτά κύρος είναι το πεδίο των ατομικών σχέσεων ανάμεσα σε ατομικοποιημένους πολίτες, οι οποίοι είναι έτσι κι αλλιώς άνισοι σε όλα τα άλλα επίπεδα. Γιατί έχοντας η μπουρζουαζία στα χέρια της όλα τα μέσα παραγωγής, έχει και την απόλυτη χρήση των μέσων διαμόρφωσης θελήσεων και στάσεων. Οι καπιταλιστές, απέναντι στην επιστημονική αλήθεια του μαρξισμού, κρατάν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να αντιπαραθέτουν πολλούς τόνους συκοφαντιών, ψεμάτων, σκοταδιστικών προλήψεων και κούφιων υποσχέσεων. Έχουν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να εξαγοράζουν, να εξαπατούν, να βιάζουν συνειδήσεις με τους πιο ύπουλους τρόπους. Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθεί κάθε εργάτης ατομικά σ’ αυτό το βάρος. Ο αγώνας στα πλαίσια της δημοκρατίας τους είναι απόλυτα άνισος και πάντα σε βάρος του προλεταριάτου.
Το μόνο πεδίο που η ισονομία αποκτά κύρος είναι το πεδίο των ατομικών σχέσεων ανάμεσα σε ατομικοποιημένους πολίτες, οι οποίοι είναι έτσι κι αλλιώς άνισοι σε όλα τα άλλα επίπεδα. Γιατί έχοντας η μπουρζουαζία στα χέρια της όλα τα μέσα παραγωγής, έχει και την απόλυτη χρήση των μέσων διαμόρφωσης θελήσεων και στάσεων. Οι καπιταλιστές, απέναντι στην επιστημονική αλήθεια του μαρξισμού, κρατάν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να αντιπαραθέτουν πολλούς τόνους συκοφαντιών, ψεμάτων, σκοταδιστικών προλήψεων και κούφιων υποσχέσεων. Έχουν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να εξαγοράζουν, να εξαπατούν, να βιάζουν συνειδήσεις με τους πιο ύπουλους τρόπους. Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθεί κάθε εργάτης ατομικά σ’ αυτό το βάρος. Ο αγώνας στα πλαίσια της δημοκρατίας τους είναι απόλυτα άνισος και πάντα σε βάρος του προλεταριάτου.
Να τσακίσουμε τη δημοκρατία τους
Κάτω από το βάρος της κυριαρχίας της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, μια μερίδα της αριστεράς (ακόμα και αυτής που θέλει να ονομάζεται επαναστατική αριστερά) έχει υποταχτεί τελείως σε δημοκρατικίστικες αντιλήψεις, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Φαντάζεται πως τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων είναι η μοναδική επιλογή των αστών, είναι λίγο πολύ αιώνια, μέχρι που να αντικατασταθούν από έναν κάποιο σοσιαλισμό, που αυτοί τον φαντάζονται σαν την πιο «πλέρια, βαθιά και ολόπλευρη δημοκρατία». Η πάλη τους εξαντλείται σε μια προσπάθεια να εκδημοκρατικοποιήσουν τους θεσμούς και η προπαγάνδα τους στη λατρεία της δημοκρατίας, συνηθίζοντας έτσι τις μάζες να υποτάσσονται στην αστική νομιμότητα και να διεξάγουν την πάλη τους μόνο στα όρια που καθορίζουν από πριν τα αφεντικά τους. Με απόψεις σαν αυτές για «κοινωνίες των πολιτών» το μόνο που κατορθώνουν είναι να δέσουν τους εργάτες με δημοκρατικές αλυσίδες και να τους παρασύρουν σε ένα μάταιο όσο και εύθραυστο παιχνίδι «δημοκρατικών διεκδικήσεων» από τα αφεντικά τους.
Μια τέτοια στάση μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο σε περιόδους ειρηνικής ταξικής πάλης. Σε κάθε όξυνση της αυτή η αριστερά δεν διστάζει να υπερασπίσει τη «δημοκρατία» ενάντια στην κοινωνική όξυνση. Δείτε σήμερα. Πόσοι και πόσοι αριστεροί αρνούνται να μιλήσουν ανοιχτά για τη νίκη του Αφγανιστάν επειδή οι Ταλιμπάν είναι αντιδημοκράτες. Υπερασπίζοντας τη δημοκρατία όταν αυτή αμφισβητείται από τους από κάτω, παίρνουν ξεκάθαρα το μέρος των αφεντικών.
Όταν οι από κάτω θέτουν με ορμή τα αιτήματά τους ετούτοι πασχίζουν να πείσουν τον καταπιεσμένο πως είναι δυνατόν να ζήσει καλύτερα αν συζητήσει «δημοκρατικά και πολιτισμένα» με τον καταπιεστή του. Ετούτη είναι μια αριστερά που μπορεί να ζήσει μόνο στην προστασία της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας και τελικά γίνεται το άλλοθί της.
Είναι η ιμπεριαλιστική αριστερά.
Όταν οι από κάτω θέτουν με ορμή τα αιτήματά τους ετούτοι πασχίζουν να πείσουν τον καταπιεσμένο πως είναι δυνατόν να ζήσει καλύτερα αν συζητήσει «δημοκρατικά και πολιτισμένα» με τον καταπιεστή του. Ετούτη είναι μια αριστερά που μπορεί να ζήσει μόνο στην προστασία της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας και τελικά γίνεται το άλλοθί της.
Είναι η ιμπεριαλιστική αριστερά.
Καμιά σχέση δεν έχουμε με οι επαναστάτες που ζούμε στις ιμπεριαλιστικές χώρες με την ιμπεριαλιστική αριστερά. Υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών στην πρώτη γραμμή, όταν αυτά χτυπιούνται από τους καπιταλιστές, το κράτος τους και την αστυνομία τους. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούμε να «βαθύνουμε» τη σάπια αστική δημοκρατία και να κάνουμε τους θεσμούς της «δημοκρατικότερους». Αντίθετα δεν κρύβουμε ότι θέλουμε να τη διαλύσουμε.
Προσπαθούμε να αποκαλύπτουμε συνέχεια στους εργάτες με ποιον τρόπο κάθε φορά η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί τη δημοκρατία για να τους εκμεταλλεύεται.
Να βγάζουμε στο φως κάθε ψέμα, κομπίνα, σκάνδαλο, κάθε κοινοβουλευτική απάτη που χρησιμοποιούν οι αστοί, ώστε να κλονίσουμε την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι μάζες στην αστική δημοκρατία. Απέναντι στο ψέμα της ισονομίας τους εμείς αντιπαραβάλλουμε τη μοναδική κοινωνία ισότητας, την κομμουνιστική κοινωνία.
Προσπαθούμε να αποκαλύπτουμε συνέχεια στους εργάτες με ποιον τρόπο κάθε φορά η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί τη δημοκρατία για να τους εκμεταλλεύεται.
Να βγάζουμε στο φως κάθε ψέμα, κομπίνα, σκάνδαλο, κάθε κοινοβουλευτική απάτη που χρησιμοποιούν οι αστοί, ώστε να κλονίσουμε την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι μάζες στην αστική δημοκρατία. Απέναντι στο ψέμα της ισονομίας τους εμείς αντιπαραβάλλουμε τη μοναδική κοινωνία ισότητας, την κομμουνιστική κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου