ΜΙΑ ΑΙΧΜΗΡΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΜΕ ΟΠΟΙΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ.
Έκανε σε όλους τους Ε/κ κακό η εισβολή;
Ερώτημα ταμπού. Κακώς. Μόνο εάν το απαντήσουμε στον εαυτό μας θα μπορέσουμε να καταλάβουμε όσα συμβαίνουν
Έκανε σε όλους τους Ελληνοκύπριους κακό η εισβολή; Ερώτημα ταμπού. Αλλά δεν θα έπρεπε.
Ειδικά με όσα ακούμε, μόνο εάν τολμήσει να το απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του έστω, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πολλά από τα απίστευτα που συμβαίνουν τις τελευταίες βδομάδες ειδικά.
Ήταν λοιπόν για όλους μας κακή η εισβολή; Για τους πρόσφυγες ήταν. Και εάν κάποιοι θέτουν εκ του πονηρού ή αναμασούν από αφέλεια το επιχείρημα των… τόσων προσφύγων που πλούτισαν μετά το ’74, νομίζω πως δεν θα έπρεπε να το κάνουν.
Πρώτον, διότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να πλουτίσει –με τη θεμιτή έννοια πάντοτε– ένας πρόσφυγας όπως και ένας μη, δεύτερον, διότι αυτοί οι πρόσφυγες ποτέ δεν ήταν τόσοι πολλοί και συνήθως δεν πλούτισαν σε τέτοιο βαθμό όσο θα ήθελε η υπερβολή του κουτσομπολιού…
… και τρίτον, διότι οι πρόσφυγες που βρέθηκαν πεταμένοι στους συνοικισμούς αλλά και ένα πολύ μεγάλο μέρος εκείνων που και η τύχη βοήθησε να μην έχουν τέτοια κατάληξη, δεν είχε σίγουρα την άνεση που είχαν άλλοι οι οποίοι δεν έχασαν τη γη τους. Τώρα, οι ακτήμονες, δεν ήταν σε άλλη μοίρα από τους αντίστοιχους πρόσφυγες. Εξ ου και η μουρμούρα για τη βοήθεια που λάμβαναν οι πρόσφυγες.
Στα χρόνια μετά την εισβολή, το πολιτικό σύστημα κατάλαβε ότι υπήρχε ένα λαμπρό περιθώριο εκμετάλλευσης, όχι μόνο των προσφύγων αλλά και του υπόλοιπου κόσμου ο οποίος επίσης υπέφερε – αφού δεν είχε φύγει αναζητώντας την τύχη του κάπου αλλού.
Άνθρωποι όπως ο Κυπριανού και διάφοροι άλλοι έθεσαν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου είδους πολιτικής μαστροπείας το οποίο κινήθηκε επιδέξια σε έναν απλό άξονα: Το στρεβλό προεδρικό σύστημα και η δημιουργία του ΔΗΣΥ ως του μεγάλου κόμματος στον χώρο της Δεξιάς, μετέτρεψε εκ των πραγμάτων το τρίτο κόμμα, σε kingmaker για τις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν.
Το ΔΗΚΟ δεν άργησε να καπαρώσει αυτό το κομμάτι. Και για να διατηρηθεί εκεί, προσάρμοσε τη ρητορική του σ’ αυτούς που στόχευε: Τα πιο λαϊκά «μακαριακά» στρώματα, τους πρόσφυγες με ευήκοον ους σε υποσχέσεις μεγαλόστομες για ανένδοτο ώς την επιστροφή και την «ανεύρεση» (!) των αγνοουμένων οι οποίες δεν έλειπαν και από τους άλλους βέβαια. Όχι.
Αλλά, στην περίπτωση του ΔΗΚΟ (και των υπολοίπων, αριστερότερων αλλά κυρίως δεξιότερων κομματιδίων του χώρου τα οποία άνοιγαν και έκλειναν πάντα και με λεφτά της Αρχιεπισκοπής) μια περίπου ιδεολογική ταυτότητα. Την οποία, μπορούσε να ενδυναμώνει ανάγοντας –ειδικά επί Σπύρου– ως ακριβή μετρέσσα του εκάστοτε Προέδρου, το ρουσφέτι σε επιστήμη. Το έκαναν κι άλλοι. Κανείς όμως όπως εκείνοι.
Οι πολιτικοί του -τάχα μου- Κέντρου έγιναν ο πρώτος μεγάλος κερδισμένος της εισβολής. Γιατί μέσω αυτής βρήκαν και διατηρούν μέχρι σήμερα το «ιδεολογικό» τους στίγμα το οποίο δεν θα είχαν ποτέ εάν δεν εισέβαλλε ο Αττίλας.
Παίζοντας σκληρό ροκ στο Κυπριακό και διαιωνίζοντας το λαχείο που τους κλήρωσε το 1974 και που απέτρεψε τη φυσική πορεία των πραγμάτων για μία μόνο Δεξιά – όταν τα περί γριβικών και μακαριακών θα είχαν σβήσει.
Το Κέντρο απλά δεν θα υπήρχε. Όπως βέβαια δεν θα μπορούσε να υπάρχει και ο βαθμός επιρροής της Εκκλησίας, εάν η σμπαραλιασμένη της εικόνα μέσα από τις πράξεις και την έλλειψη χαρίσματος των διαδόχων του Μακαρίου δεν διασωζόταν από την «εθνική» - «αντικατοχική» ρητορική.
Το πόσο, «Κέντρο» και Εκκλησία, εννοούν αυτά που λένε ή απλώς φοβούνται γιατί ξέρουν πως μια λύση θα είναι το τέλος του πολιτικού ρόλου που απέκτησαν χάρη στην εισβολή και την κατοχή, αυτό απαντάται εύκολα.
Για τους μεν πολιτικούς του ψευδοκέντρου, όταν δει κανείς τη δαιμονοποίηση και υπονόμευση κάθε προσπάθειας για λύση αλλά και τον εναγκαλισμό πια ανθρώπων που μιλούν για δύο κράτη και για… καλά από την προσάρτηση των κατεχομένων (!)…
… για τη δε Εκκλησία, τον τρόπο με τον οποίο στηρίζει όλους αυτούς και το πού έφτασε ο Αρχιεπίσκοπος: Στο να πει ακόμη και το «να αρχίσουμε να σκεφτόμεθα πως η μη λύση δεν είναι κακό». Παλαιότερα το είχε πει πιο καθαρά: «Δεν πρέπει να φοβόμαστε τη διχοτόμηση». Γιατί το ξεχάσαμε;
Πίσω από αυτούς όλους, από αυτούς τους οποίους η εισβολή όχι μόνο δεν έβλαψε αλλά αντίθετα τους έδωσε μια υπόσταση αδιανόητη σε συνθήκες ομαλότητας, υπάρχουν βέβαια και πανίσχυρα οργανωμένα συμφέροντα κάποιων άλλων που επίσης ευλογήθηκαν από το καταραμένο εκείνο πρωινό της (15ης και) της 20ής Ιουλίου. Όλοι αυτοί που πλούτισαν με την υπεραξία της γης στο ελεύθερο μέρος.
Και δεν θέλουν επίσης τη λύση. Κακώς λένε οι οικονομολόγοι.
Ήταν λοιπόν για όλους τους Ελληνοκύπριους κάτι κακό η εισβολή του ’74; Για αυτούς που προανέφερα, όχι. Ήταν ένα λαχείο εις βάρος των υπολοίπων, το οποίο κλήρωσε πολιτικές καριέρες και επιρροή στην κοινωνία, και πολύ χρήμα. Και άλλα πολλά.
Κλήρωσε και πλήρωσε, την ώρα που άλλοι έσβηναν στο Τσακκιλερό και αλλού ή ζούσαν και ζουν με τον φόβο που κάθε λογικός άνθρωπος έχει ενόσω αυτή η ανωμαλία διαιωνίζεται, με τον Αττίλα πάνω στο νησί. Κάθε άνθρωπος που δεν θα μπορέσει να φύγει εύκολα, όπως αυτοί.
Το θέμα είναι για πόσο εμείς όλοι, η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου, θα συντηρούμε τη χρυσοφόρα τους απάτη. Και γιατί.
Πηγή: http://politis.com.cy/article/itan-gia-olous-tous-ellinokiprious-kako-pragma-i-isvoli
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου