«Η εργοδοσία και το κράτος έχουν …αγκαλιάσει τους φωτορεπόρτερ και έχουν κατοχυρώσει τον ρόλο τους με τα γκλομπ στις πλάτες τους», μας λέει ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας Μάριος Λώλος ο οποίος, όπως και άλλοι συνάδελφοί του, έχει πέσει ο ίδιος θύμα δολοφονικής επίθεσης από τα ΜΑΤ, τον Απρίλιο του 2012, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του.
Συνέντευξη στο Γιώργο Παυλόπουλο
Έχεις πολύ μεγάλη εμπειρία στον χώρο των μίντια και μάλιστα στο μάχιμο ρεπορτάζ. Πιστεύεις ότι ζούμε την εποχή των τεράτων και της κυριαρχίας των «fake news» στην πληροφόρηση;
Κανονικότατα. Ο Γκέμπελς θα έκανε μεταπτυχιακό με βάση τα όσα συμβαίνουν και ζούμε σήμερα στον χώρο. Τα συστημικά μίντια είναι fake για πολλούς λόγους. Να σας φέρω ένα μόνο παράδειγμα, που αφορά τα «νέα» μέσα: Ένας δημοσιογράφος που εργάζεται στη γαλέρα ενός site και είναι υποχρεωμένος να ανεβάζει συγκεκριμένο αριθμό ειδήσεων στη βάρδιά του, δεν προλαβαίνει να τις διασταυρώνει και απλώς κάνει τη γνωστή διαδικασία του copy-paste. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα αυτά τα παιδιά παραμένουν εκτός ΕΣΗΕΑ και άλλων ενώσεων.
Γιατί αυτοί που είναι εντός τα κάνουν καλύτερα;
Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο, με την ήττα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Είναι αυτονόητο όμως ότι όλοι πρέπει να είναι μέλη της ένωσης, των ενώσεων. Και είναι, παράλληλα, τεράστια κουβέντα το τι χαρακτήρα έχει η ΕΣΗΕΑ και τι «παράγει»: Ούτε συλλογικές συμβάσεις, ούτε προστασία από απολύσεις — τίποτα!
Φταίνε αυτοί που ελέγχουν την ΕΣΗΕΑ και τις ενώσεις, η πλειοψηφία δηλαδή των ΔΣ ή μήπως φταίει η ίδια η δομή τους;
Και τα δύο. Δεν μπορείς να κάνεις συνδικαλισμό με τη μορφή του λόμπινγκ. Ως ΕΦΕ δεν έχουμε συμμετάσχει ποτέ σε συναντήσεις και παζάρια με υπουργούς. Να πάμε να συζητήσουμε τι και με ποιους δηλαδή; Εμείς έχουμε κάνει τις προτάσεις μας. Χρειάζεται εξαρχής και εκ βάθρων αναδόμηση το σύστημα. Πρέπει κάθε μέσο να απασχολεί υποχρεωτικά και φωτορεπόρτερ-μέλη των ενώσεων. Είμαστε αντίθετοι στο μοντέλο του «δημοσιογράφου-πολυεργαλείου». Η εικόνα δεν είναι ένα κλικ στο κινητό, είναι ολόκληρη φιλοσοφία και τέχνη, απαιτεί ειδική εμπειρία.
Ναι αλλά με την εξέλιξη της τεχνολογίας υπάρχουν ειδικότητες που χάνονται…
Είμαστε αντίθετοι με τα έντυπα-προκάτ. Χρειάζεται οπωσδήποτε έξυπνο στήσιμο, ελκυστικός τίτλος, προσεκτική επιμέλεια, κάτι που σημαίνει χρειάζονται συντάκτες ύλης και διορθωτές. Έχουμε όντως πρόβλημα με τα ηλεκτρονικά μέσα. Εκεί η φωτογραφία μπορεί να αναμεταδοθεί με αστραπιαία ταχύτητα, να γίνει είδηση πολύ γρήγορα, παντού. Όμως είναι άλλο αυτό και άλλο να υποτάσσεται η τεχνολογική εξέλιξη στην καπιταλιστική λογική των περικοπών. Για να εξηγούμαι: Είμαστε υπέρ της ενεργού συμμετοχής των πολιτών στη διαδικασία της πληροφόρησης. Ο καθένας μπορεί να αποθανατίσει και να μεταδώσει ένα ντοκουμέντο. Αλλά και εδώ χρειάζεται προσοχή. Γιατί, για παράδειγμα, μια φωτογραφία η οποία θα δώσει χιλιάδες «χτυπήματα» σε μια ιστοσελίδα ή σε ένα έντυπο να δίνεται τσάμπα; Γιατί οι εκδότες να αποκομίζουν κέρδος έτσι απλά. Από το 1993, η «βασική» τιμή για κάθε φωτογραφία είναι 17 ευρώ, σταθερή και αμετάβλητη…
Τελικά, έχει φτάσει η ώρα για ένα συνδικάτο στον χώρο των εργαζομένων στα ΜΜΕ που θα συνενώνει τους πάντες και θα εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες στις σχέσεις εργασίας και την ενημέρωση;
Δουλεύω από το 1990, το έχω ακούσει και το έχω υποστηρίξει πολλές φορές. Ήμουν νιος και γέρασα! Ας πούμε ότι πριν χρόνια ο κόσμος και ο κλάδος δεν ήταν ώριμοι για κάτι τέτοιο. Τώρα, όμως, που δεν υπάρχει αγγελιόσημο και συμβάσεις, που καταρρέουν και τα ταμεία μας, τι νόημα έχει να μην είναι όλοι μέσα σε ένα ενιαίο πρωτοβάθμιο συνδικάτο; Φαίνεται, απλώς, ότι κάποιοι δεν το θέλουν, για ευνόητους λόγους. Αν περιμένουμε και συνεχίσουμε έτσι, είμαστε χαμένοι από χέρι. Να σας πω κάτι: Το 2009 ήμουν στη Γάζα και εκεί διαπίστωσα ότι χώρα μπορεί να μην έχουν (ακόμη), αλλά συνδικάτο ΜΜΕ έχουν.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για τις επικείμενες εκλογές για το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και τους εκπροσώπους στο συνέδριο της ΠΟΕΣΥ;
Όταν φτιάξουμε τα αναγκαία συνδικάτα, που θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά, με κυκλικά προεδρεία και προγραμματικές δεσμεύσεις, τότε οι συνάδελφοι που σήμερα έχουν κουραστεί και απογοητευτεί θα σηκωθούν από τις καρέκλες τους. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (στην πλειοψηφία τους και όχι αυτοί που φαίνονται…) ήταν οι πρώτοι που χτυπήθηκαν τόσο βίαια από τις μνημονιακές πολιτικές και τις νέες εργασιακές σχέσεις της γαλέρας, για ευνόητους λόγους. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει ότι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ είναι επίσης σκληρά εργαζόμενοι, πέφτουν θύματα της άγριας εκμετάλλευσης και της μαύρης προπαγάνδας στις «γαλέρες». Μέχρι να φτιάξουμε τα συνδικάτα, όμως, προκειμένου και να επιταχύνουμε αυτή την τόσο αναγκαία διαδικασία της ανασυγκρότησης του κλάδου από τα «κάτω», είναι ανάγκη να στείλουμε στις υπάρχουσες ενώσεις δυνάμεις που λειτουργούν συγκρουσιακά, που στέκονται απέναντι στους εργοδότες. Τέτοια δύναμη είναι η Πρωτοβουλία για την Ανατροπή, στην ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ. Όχι με στόχο να πάρουμε σήμερα την πλειοψηφία, αλλά για να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότεροι, να πιέζουμε πιο αποτελεσματικά, να αποκαλύπτουμε το τι συμβαίνει — όπως γίνεται και στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ τα τελευταία χρόνια. Να υπάρχει διαφάνεια, βρε αδερφέ, κάτι που δεν υπήρξε ούτε επί προεδρίας Τρίμη ή Νικολόπουλου.
http://prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου