AP Photo/Felipe Dana, File
Συντάκτης: Ρημ Χατίμπ
Αν ήταν παραμύθι, θα λέγαμε πως είχε ένα ευτυχές τέλος. Η πόλη «ελευθερώθηκε» και οι «κακοί» έχασαν.
Ομως η εννεάμηνη πολιορκία της Μοσούλης δεν ήταν παραμύθι και, παρά τη μεγάλη νίκη του ιρακινού στρατού εναντίον του «Ισλαμικού κράτους», η «απελευθέρωση» της μεγαλούπολης συνοδεύτηκε από ισοπέδωση ολόκληρων συνοικιών, μεγάλες απώλειες αμάχων και καταγγελίες για εγκλήματα πολέμου από τον τακτικό ιρακινό στρατό, τους Κούρδους πεσμεργκά και τους σιίτες πολιτοφύλακες, που αμαυρώνουν τη νικηφόρο έκβαση της μάχης.
Ολα έχουν ένα κόστος στο πεδίο της μάχης. Εκατό δολάρια λέγεται ότι «χρεώνεται» από τον στρατό το σκάψιμο για την ανάσυρση ενός σώματος θαμμένου κάτω από τα συντρίμμια βομβαρδισμένων κτιρίων και χίλια δολάρια προκειμένου κάποιος ύποπτος μαχητής του «Ι.Κ.» να περάσει ανενόχλητος τα σημεία ελέγχου του ιρακινού στρατού.
Οι ευθύνες όμως των Ιρακινών δεν περιορίζονται στη διαφθορά. Σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, που τιτλοφορείται «Με κάθε κόστος», οι πρακτικές που χρησιμοποίησαν οι ιρακινές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους υπό την ηγεσία των ΗΠΑ συνιστούν παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.
Δυστυχώς, οι καταγγελίες για συνοπτικές εκτελέσεις δεκάδων κρατουμένων από τον ιρακινό στρατό δεν είναι τα μόνα δείγματα του «υπερβάλλοντος ζήλου» του.
Για παράδειγμα, πολλοί κάτοικοι της Μοσούλης στη διάρκεια της μάχης βρέθηκαν παγιδευμένοι στα σπίτια τους μαζί με στρατιώτες του «Ισλαμικού κράτους», που σύμφωνα με τη μόνιμη δικαιολογία των επιτιθέμενων (και) σε αυτή τη μάχη χρησιμοποιούσαν τους πολίτες ως ανθρώπινες ασπίδες.
Η «λύση» του ιρακινού στρατού στο πρόβλημα ήταν σε αρκετές περιπτώσεις η ισοπέδωση ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων με βολές πυροβολικού ή πλήγματα ακριβείας από τα αεροσκάφη της συμμαχίας, αδιαφορώντας για τις βέβαιες «παράπλευρες απώλειες» εκατοντάδων αμάχων.
Η ψυχή της πόλης
AP Photo/Felipe Dana
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τού κατ’ εξοχήν ειδικού σε μεσανατολικά θέματα, Πάτρικ Κόκμπερν, που επικαλείται την υπηρεσία πληροφοριών του Κουρδιστάν, περίπου 40.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Μοσούλη, με πολλά πτώματα να παραμένουν ώς και σήμερα θαμμένα κάτω από τα συντρίμμια της βομβαρδισμένης πόλης.
Οι κάτοικοι της Μοσούλης κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν όχι μόνο τις φρικαλεότητες του «Ισλαμικού κράτους» αλλά και τα αδικαιολόγητα, προμελετημένα «σφάλματα» αυτών που ήρθαν να τους σώσουν.
Οσοι επέζησαν και παραμένουν ακόμα στον τόπο τους κοιτούν την πόλη τους και δεν την αναγνωρίζουν.
«Η ψυχή της πόλης έχει χαθεί και τα εμβληματικά της κτίρια έχουν καταστραφεί», σχολιάζει στο προαναφερθέν ρεπορτάζ του Independent ο Χοσιάρ Ζεμπάρι, πρώην υπουργός Οικονομικών της κεντρικής ιρακινής κυβέρνησης, εκφράζοντας παράλληλα και την απογοήτευσή του για την απόφαση της Βαγδάτης να επενδύσει αλλού τα 500 εκατομμύρια δολάρια που είχαν προβλεφθεί παλαιότερα από τον ίδιο ως «μαγιά» για τη σταδιακή ανοικοδόμηση της πόλης.
Φυσικά, οι περισσότερες αγριότητες στην πόλη πραγματοποιήθηκαν από τους φανατικούς εξτρεμιστές του «Χαλιφάτου», που μετέτρεψαν για τρία χρόνια τη Μοσούλη σε πρωτεύουσά τους, αναγκάζοντας πολλούς κατοίκους της να την εγκαταλείψουν.
Σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, οι εκτοπισμένοι κάτοικοι, που ανέρχονται σε περίπου 800.000, αναζήτησαν καταφύγιο σε κοντινές με τη Μοσούλη πόλεις, με τους περισσότερους να εγκαθίστανται όπως όπως σε σπίτια συγγενών, δημόσιους χώρους ή ακόμη και αντίσκηνα, καθ’ ότι οι πρόχειροι καταυλισμοί που στήθηκαν εσπευσμένα στην περιοχή δεν στάθηκαν φυσικά ικανοί να τους χωρέσουν.
«Η ανοικοδόμηση της πόλης θα βοηθήσει τους εκτοπισμένους να επιστρέψουν στη Μοσούλη και θ’ αποτρέψει έναν νέο φονταμενταλισμό να γεννηθεί ανάμεσα στους νέους. Κάθε μέρα βλέπω στα μάτια των παιδιών μου όλο και περισσότερη οργή», λέει στο Al Jazeera η Ασμα ελ Φάσι, κάτοικος της Μοσούλης και μητέρα οχτώ, πλέον, παιδιών, καθώς το ένατο εκτελέστηκε από το «Ισλαμικό κράτος», με την κατηγορία πως δούλευε ως κουρέας για τον ιρακινό στρατό.
«Δεν υπάρχει γυναίκα στη Μοσούλη που να μην έχει χάσει κάποιον δικό της απ’ αυτούς τους δολοφόνους. Ολες μας θρηνούμε σιωπηλά για να μην ενοχλούμε τις υπόλοιπες».
Τα παιδιά της Μοσούλης
Για την ώρα οι δεκάδες χιλιάδες εναπομείναντες κάτοικοι -κυρίως γυναίκες και παιδιά- ζουν με το νερό και τα τρόφιμα που τους παρέχουν κάθε πρωί οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, ενώ πολλές περιοχές της πόλης δεν έχουν ούτε ηλεκτρικό.
Και τι γίνεται με τις επιπτώσεις εκείνες του πολέμου που δεν είναι ορατές με γυμνό μάτι;
Τα παιδιά της Μοσούλης -το μέλλον δηλαδή της περιοχής- υποφέρουν ακόμη παρ’ ότι το «Ι.Κ.» έχει εκδιωχθεί από την πόλη τους.
Κλείνονται αμίλητα στον εαυτό τους, δυσκολεύονται να παίξουν, μένουν ξάγρυπνα από τους εφιάλτες, όπως αναφέρει έρευνα της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Σώστε τα παιδιά» (Save the Children), επισημαίνοντας ως βασικότερη αιτία «την απώλεια αγαπημένων προσώπων».
«Οπως δημιουργήθηκε τελικά ένας διεθνής συνασπισμός για να νικηθεί το ‘‘Ι.Κ.’’, έτσι τώρα χρειαζόμαστε έναν διεθνή συνασπισμό για να ξαναχτίσει αυτές τις περιοχές», αναφέρει στο Al Jazeera η Σάθα αλ Ουμπούσι, σύμβουλος του ιρακινού Κοινοβουλίου, στρέφοντας τα βλέμματα όχι στο «Ι.Κ.», που εκδιώχθηκε για την ώρα από τη Μοσούλη, ούτε στον ιρακινό στρατό, που ασκεί αλαζονικά την εξουσία του την επόμενη μέρα της νίκης, αλλά σ’ αυτούς που μένουν πίσω και καλούνται να κατοικήσουν ξανά την γκρεμισμένη πόλη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου