Του Διονύση Ελευθεράτου
Τα προσφυγόπουλα μεταξύ Ιταλίας – Γαλλίας και ο «ουμανισμός» της Ευρώπης
Έως τώρα γνωρίζαμε ότι στην Ευρώπη υπάρχουν μετανάστες και πρόσφυγες «χωρίς χαρτιά». Τα «παραποιημένα χαρτιά» πιθανόν να αφορούν ειδικές περιπτώσεις ανθρώπων που πασχίζουν να «γαντζωθούν» σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, προσδοκώντας να διαψεύσουν τον νόμο των πιθανοτήτων. Διότι οι αρχές κάτι τέτοια τα παίρνουν χαμπάρι.
Αυτά γνωρίζαμε έως τώρα. Να όμως που σύγχρονος ευρωπαϊκός κόσμος αποδεικνύεται λιγότερο προβλέψιμος: Φαίνεται πως υπάρχουν και χαρτιά πλαστογραφημένα από… αστυνομικές αρχές. Γιατί; Μα για να «αιτιολογηθεί» ο εξοβελισμός προσφύγων και μάλιστα ανηλίκων… Για αυτήν την πράξη κατηγορούν τις γαλλικές αστυνομικές αρχές ιταλικές οργανώσεις, που έχουν εμπειρία από όσα συνέβησαν στη συνοριακή περιοχή Βεντιμίλια.
Καταγγέλλουν, για την ακρίβεια, ότι η γαλλική συνοριακή αστυνομία έχει αλλάξει ημερομηνίες γέννησης παιδιών που ταξιδεύουν ασυνόδευτα, ώστε να τα εμφανίζει ως ενήλικα. Και κατόπιν να τα στέλνει πίσω στην Ιταλία, οι αρχές της οποίας επικρίνονται για κάτι άλλο, πλην όμως παραπλήσιο: Ότι δεν φροντίζουν για την επανένωση οικογενειών προσφύγων. Δεν μεριμνούν ώστε να φθάνουν τα παιδιά στην όποια χώρα της ΕΕ βρίσκονται ήδη μέλη της οικογένειάς τους.
Έτσι, η μεν Ιταλία αφήνει με ελαφριά καρδιά ανήλικα παιδιά να ταξιδεύουν μόνα τους για να βρουν οικείους, η δε Γαλλία (όχι η επίσημη και… επισήμως, αλλά η εκπροσωπούμενη από τις συνοριακές της αρχές, στα «μουλωχτά») πλαστογραφεί τα χαρτιά τους για να τα στείλει πίσω! Στην Ιταλία διατηρούν ένα στερητικό «άλφα» τους, αυτό των ασυνόδευτων. Η Γαλλία εξαφανίζει το άλλο, εκείνο των ανήλικων. Γιατί έτσι γουστάρουν οι αρχές της, που φυσικά διέπονται από… αρχές «ευρωπαϊκού ουμανισμού».
Αλήθεια, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για να διατηρήσει… την ησυχία της η «θεσμική Ευρώπη», η οποία εμπράκτως φέρεται σε ανήλικα προσφυγόπουλα λες και είναι έμψυχα μπαλάκια του πινγκ πονγκ, που πρέπει είτε να πάνε στο «άλλο τερέν» είτε να χαθούν σε κάποια παράπλευρη κατηφόρα, επειδή οι «παίκτες»… βαρέθηκαν να ασχολούνται; Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό. Εάν κάποιος επιμένει να λάβει απάντηση, ας θυμηθεί τι έλεγε ο Τέο Φράγκεν στον Γιάννη Μουζάλα, στις αρχές του 2016: «Δεν με νοιάζει πώς θα τους εμποδίσετε να έρθουν. Πνίξτε τους». Κι ο Φράγκεν ήταν ο αρμόδιος για τη μετανάστευση υπουργός του Βελγίου. Όχι της Ουγγαρίας του Όρμπαν, όχι της Τσεχίας…
Σε «δεύτερο βαθμό», θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πόσα παιδιά από τη Λιβύη ή τη Συρία απέκτησαν την ιδιότητα του προσφυγόπουλου, συν τοις άλλοις επειδή από την εποχή Σαρκοζί και εντεύθεν η γαλλική πολιτική ελίτ επέλεξε να γίνει «στρατηλάτης» στη Μ. Ανατολή. Και να αντιδιαστείλει αυτή την επιλογή με την τωρινή εκδίωξη ανήλικων, ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, της πλαστογραφίας βοηθούσης.
Σε «τρίτο βαθμό», απλώς αναρωτιέσαι αν η «θεσμική Ευρώπη», με όλα όσα πράττει και νομιμοποιεί, απορεί στα σοβαρά για τους θριάμβους των Όρμπαν ή… μας δουλεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου