Οι Κούρδοι είναι η αφορμή, το ISIS το πρόσχημα και τα ενεργειακά κοιτάσματα η Αιτία!
Στην σκιά της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και περιφερειακοί παίκτες παίρνουν θέση ζητώντας Ζωτικό Χώρο και μερίδιο από την λεηλασία της εκμετάλλευσης των λαών, αλλά και των ενεργειακών κοιτασμάτων-αγωγών!
Ας δούμε μερικές εξελίξεις:
Η Ιταλία έστειλε στρατεύματα στην Ντέιρ αλ-Ζορ, στην ανατολική Συρία, προκειμένου να στηρίξει τις κουρδικές Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), τις οποίες η Τουρκία θεωρεί ως τρομοκρατική ομάδα για διασυνδέσεις με το (παράνομο, κατά την Άγκυρα) Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), αναφέρει η ηλεκτρονική έκδοση της Hürriyet, επικαλούμενη σχετικό ρεπορτάζ του πρακτορείου Anadolu και πληροφορίες από τοπικές πηγές.
Οι ιταλικές δυνάμεις έχουν αποσταλεί εδώ και μία εβδομάδα περίπου σε περιοχές κοντά στα ιρακινά σύνορα, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες. Οι Ιταλοί στρατιώτες φέρεται να είχαν αφιχθεί την περασμένη εβδομάδα στην πόλη Αλ-Χασάκα, προερχόμενοι από το Ιράκ, και με τελικό προορισμό την Ντέιρ αλ-Ζορ. Οι Ιταλοί έχουν αναλάβει υπηρεσία στην αμερικανική στρατιωτική βάση, στην πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή Αλ-Ομάρ, ανέφεραν οι ίδιες πηγές.
Στις 29 Μαρτίου η Γαλλική Προεδρία ανακοίνωσε ότι η Γαλλία προσφέρθηκε να μεσολαβήσει μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων της Συρίας (Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις – SDF) για να μπει ένα τέλος στην αντιπαράθεση μεταξύ Τούρκων και Κούρδων στη βόρεια Συρία.
Νωρίτερα, ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, συναντήθηκε με αντιπροσωπεία των Κούρδων της Συρίας και σύμφωνα με κουρδικές πηγές διαβεβαίωσε ότι η Γαλλία υποστηρίζει τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF).
Το Reuters μεταδίδει, επικαλούμενο τον Κούρδο αξιωματούχο Χαλέντ Ελίσα, ο οποίος έχει έδρα το Παρίσι, ότι ο πρόεδρος Μακρόν υποσχέθηκε στην κουρδική αντιπροσωπεία να στείλει γαλλικά στρατεύματα στην πόλη της Μανμπίτζ για να αποτρέψουν μια τουρκική επίθεση.
Αυτή τη στιγμή στη Μανμπίτζ έχουν αναπτυχθεί αμερικανικά στρατεύματα στο πλευρό των Κούρδων.
Ο πρόεδρος Τραμπ αιφνιδίασε τους πάντες, ακόμα και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όταν σε ομιλία του στο Οχάιο ανακοίνωσε ότι ο αμερικανικός στρατός θα φύγει πολύ σύντομα από τη Συρία και ότι «αφήνουμε άλλους να αναλάβουν».
Δημοσιεύματα σε αμερικανικές εφημερίδες υποστήριξαν προ καιρού ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προσπαθούσε να πείσει τη Σαουδική Αραβία να εμπλακεί, ενώ από ό,τι φαίνεται μέχρι στιγμής δέχτηκε η Γαλλία να παίξει στρατιωτικό ρόλο στην περιοχή στο πλευρό των Κούρδων.
Βεβαίως οι εξελίξεις είναι ρευστές και τις παρακολουθούμε, αφού τίποτα ακόμα δεν είναι σαφές.
Χάρτης της βορειοδυτικής Συρίας: Με γαλάζιο χρώμα τα εδάφη υπό τουρκική κατοχή. Με κίτρινο υπό κουρδικό έλεγχο. Με κόκκινο η κυβέρνηση της Συρίας. Με πράσινο ανοιχτό τουρκόφιλοι τζιχαντιστές και με πράσινο σκούρο η συριακή Αλ Κάιντα.
Η Ilham Ahmed, Κούρδισα συμπρόεδρος της οργάνωσης των Κούρδων της Συρίας ήταν επικεφαλής και συντονίστρια αντιπροσωπείας της οργάνωσης που επισκέφθηκε τις ΗΠΑ κι εξέφρασε ανοικτά, χωρίς δισταγμούς κι επίσημα σε συνέντευξη της το άνοιγμα των Κούρδων προς το μοναρχικό δικτατορικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας:
«Η Σαουδική Αραβία είναι μια σημαντική δύναμη στην περιοχή και πρέπει να ασκήσει τον ρόλο της για μια δημοκρατική σταθερότητα στη Συρία. Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με την Αραβία».
Η συμμαχία υπέρ του Άσαντ διαλύεται
Πώς οι ΗΠΑ μπορούν αντισταθούν έναντι του Ιράν στην Συρία
05/06/2018
Σε ομιλία του στις 21 Μαΐου σχετικά με την στρατηγική των ΗΠΑ μετά την απόφαση του προέδρου Donald Trump να αποσυρθεί από την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, ο υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, υιοθέτησε σκληρούς τόνους [1], υποσχόμενος να αντιμετωπίσει το Σώμα της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς [IRGC] του Ιράν [2] και τα πολυεθνικά δίκτυα των σιιτικών πολιτοφυλακών σε όλη τη Μέση Ανατολή. Αλλά τα ηχηρά λόγια δεν έχουν ακόμη συνδυαστεί με δράση. Για χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίστηκαν να καταλήξουν σε μια στρατηγική για την ανάσχεση και τελικά την ανατροπή της ιρανικής επιρροής στην Συρία, το πιο έντονα διαμφισβητούμενο πεδίο μάχης στη Μέση Ανατολή.
Ο Rouhani, ο Erdogan και ο Putin στην Άγκυρα, τον Απρίλιο του 2018. UMIT BEKTAS / REUTERS
-----------------------------------------------------------------------
Αυτό ίσως να επίκειται να αλλάξει, χάρη σε ένα αναδυόμενο ρήγμα στην συμμαχία που υποστηρίζει τον πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ-Άσαντ [3]. Από τη μια πλευρά του χάσματος είναι το Ιράν, το οποίο επιδιώκει να εδραιώσει τα κέρδη του στην Συρία για να ασκήσει στρατιωτική πίεση στο Ισραήλ. Από την άλλη πλευρά, είναι το καθεστώς Assad, η Χεζμπολάχ και η Ρωσία, που φοβούνται ότι μια μεγάλη σύγκρουση με το Ισραήλ θα μπορούσε να υπονομεύσει αυτά για τα οποία έχουν πολεμήσει στο Λεβάντε κατά την τελευταία δεκαετία. Αυτές οι διαιρέσεις ίσως τελικά να δώσουν στην Ουάσιγκτον την ευκαιρία που επιδιώκει για να ελέγξει τις φιλοδοξίες της Τεχεράνης στην Συρία.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ
Η θέση του Assad σήμερα είναι τόσο ισχυρή όσο και από το 2012, όταν η ένοπλη αντιπολίτευση της Συρίας άρχιζε να κερδίζει έδαφος. Κατά τα τελευταία δύο χρόνια, το καθεστώς και οι σύμμαχοί του έχουν επιτύχει σημαντικά εδαφικά οφέλη, ιδίως στις στρατηγικές περιοχές γύρω από την πρωτεύουσα Δαμασκό και στον τελευταίο θύλακα της επαναστατικής κυριαρχίας στην επαρχία Homs. Οι αντίπαλοι του Assad δεν έχουν ούτε την βούληση ούτε την ικανότητα να τον σταματήσουν από το να κερδίζει αργά τον πόλεμο.
Η Ρωσία είχε καθοριστικό ρόλο στην βοήθεια προς τον Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία, αλλά ο σημαντικότερος σύμμαχος του καθεστώτος ήταν το Ιράν, το οποίο χρησιμοποίησε την παρέμβασή του στην Συρία για να θέσει τα θεμέλια μιας μόνιμης στρατιωτικής παρουσίας. Η επεκτατική επένδυση του IRGC στην χώρα, του επέτρεψε να αναδιαμορφώσει πολλούς τομείς ασφαλείας του Assad -έδωσε την ευλογία του για την ανάπτυξη χιλιάδων στρατιωτών της Χεζμπολάχ στην Συρία, εισήγαγε χιλιάδες περισσότερους Αφγανούς, Ιρακινούς, Πακιστανούς και Υεμενίτες για να πολεμήσουν εξ ονόματος του Assad και έχει στρατολογήσει και κινητοποιήσει τοπικές πολιτοφυλακές από τις διάφορες κοινότητες της Συρίας, συμπεριλαμβανομένων των Σουνιτών Αράβων. Το IRGC έχει επίσης εμπλακεί στην συριακή οικονομία, με το να κερδίζει συμβάσεις για την αποκατάσταση και επέκταση των βιομηχανιών εξόρυξης και τηλεπικοινωνιών της χώρας.
Το Ιράν προσπαθεί τώρα να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του στην Συρία για να ασκήσει στρατηγική πίεση στο Ισραήλ. Επιδιώκει να βοηθήσει την Χεζμπολάχ να κατασκευάσει εγκαταστάσεις παραγωγής ρουκετών και πυραύλων στο εσωτερικό του Λιβάνου και στην παραμεθόρια περιοχή Λιβάνου-Συρίας και συνεχίζει να μεταφέρει εξελιγμένα όπλα στην οργάνωση, τα οποία μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να απειλήσουν το Ισραήλ. Και τους τελευταίους μήνες, το Ιράν έχει πραγματοποιήσει αρκετές προκλητικές αναπτύξεις κοντά στα σύνορα του Ισραήλ και εκτόξευσε πυραύλους στα Υψίπεδα του Γκολάν, πυροδοτώντας σκληρά ισραηλινά αντίποινα.
Αλλά αυτή η προσπάθεια για αντιπαράθεση είναι εκεί που οι προτεραιότητες του Ιράν έρχονται σε σύγκρουση [4] με εκείνες του Άσαντ και των άλλων συμμάχων του. Καθώς ο Assad εδραιώνει την κυριαρχία του, ο ίδιος και οι υποστηρικτές του επιχειρούν να ομαλοποιήσουν την παρουσία του και να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση για ανασυγκρότηση. Και παρόλο που ο Assad είναι απίθανο να πάρει χρήματα ανασυγκρότησης από την Δύση, ελπίζει ότι η Βραζιλία, η Κίνα, η Ινδία και ακόμη και ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη όπως η Ιταλία ίσως να αναζητήσουν επενδυτικές ευκαιρίες για την ανασυγκρότηση της Συρίας. Ο Άσαντ δεν θέλει πόλεμο με το Ισραήλ, μια στρατιωτική δύναμη ικανή να προκαλέσει σημαντικές ζημιές στο εσωτερικό της Συρίας και να υπονομεύσει την προσπάθειά του για σταθεροποίηση και εξομάλυνση. Επιπλέον, δεν θα υπάρξουν διεθνείς επενδύσεις εάν ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας αντικατασταθεί από μάχες μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ.
Οι Ρώσοι επιθυμούν επίσης να αποφύγουν μια συριακή διαμάχη με το Ισραήλ [5]. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, από την πλευρά του, θα ήθελε να τερματίσει τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας με τρόπο που του προσδώσει έπαινο και διεθνές κύρος. Η Μόσχα θέλει να εδραιώσει τη ναυτική της βάση στης Ταρτούς και τη μοναδική αεροπορική της βάση στη Μέση Ανατολή, στο Khmeimim, η οποία επί του παρόντος επεκτείνεται για να υποστηρίξει μελλοντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Ο Πούτιν επιθυμεί επίσης να εξασφαλίσει συμβόλαια ανασυγκρότησης για τους συμμάχους του, ειδικά εκείνα που αφορούν τα αποθέματα φυσικού αερίου στα ανοικτά των ακτών της Συρίας και τις περιοχές της κεντρικής και ανατολικής Συρίας που είναι πλούσιες σε ενέργεια. Μια σημαντική ισραηλινή επέμβαση θέτει όλα αυτά σε κίνδυνο.
Επίσης, η Χεζμπολάχ έχει επιφυλάξεις για μια σύγκρουση με το Ισραήλ. Η θέση της στον Λίβανο είναι τώρα ισχυρότερη από ποτέ, ενώ η ομάδα έχει εδραιώσει την πολιτική εξουσία της στις εκλογές του Μαΐου. Έχει επίσης απομακρύνει την απειλή εξτρεμιστικών σουνιτικών οργανώσεων όπως η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), οι οποίες προσπάθησαν να καθιερώσουν τον Λίβανο ως βάση για τον πόλεμό τους στην Συρία. Το μόνο γεγονός που θα μπορούσε να απειλήσει αυτά τα κέρδη θα ήταν ένας πόλεμος με το Ισραήλ [6], που θα μπορούσε να καταστρέψει όλα αυτά που η Χεζμπολάχ έχτιζε από τον τελευταίο πόλεμο Ισραήλ-Χεζμπολάχ τον Ιούλιο του 2006.
Η πρόκληση για την Χεζμπολάχ είναι ότι αυτή την στιγμή βρίσκεται σε πολύ ασθενέστερη θέση απέναντι στο IRGC απ’ ότι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της ιστορίας της. Ενώ η Χεζμπολάχ υπήρξε ο μοναδικός πληρεξούσιος του Ιράν στο Λεβάντε –κάτι που της προσέδιδε σημαντική δύναμη έναντι του προστάτη της- από τότε που ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας, το IRGC δημιούργησε ένα μεγαλύτερο, πολυεθνικό δίκτυο πολιτοφυλακών στην Συρία. Είναι ανοιχτό το ερώτημα αν η Χεζμπολάχ θα μπορούσε να αρνηθεί εάν το IRGC την ωθούσε να πάει σε πόλεμο με το Ισραήλ.
ΑΝΤΙΔΡΩΝΤΑΣ
Αυτές οι εντάσεις διαχωρίζουν ήδη το Ιράν από τους πρώην εταίρους του στην Συρία. Για παράδειγμα, οι ισραηλινές αεροπορικές επιθέσεις εναντίον στόχων του Ιράν και της Χεζμπολάχ στην Συρία πραγματοποιήθηκαν με την συναίνεση, αν όχι την στήριξη, των Ρώσων -η Ρωσία επέλεξε να μην τοποθετήσει τις δυνάμεις της μαζί με τις δυνάμεις του Ιράν, οι οποίες, σε συνδυασμό με την ισραηλινο-ρωσική συμφωνία μη σύγκρουσης στον συριακό εναέριο χώρο, παρέχουν στο Ισραήλ την ευελιξία που χρειάζεται για να επιτεθεί σε ιρανικούς πόρους στην Συρία. Μαζί, αυτά λειτουργούν ως υπενθύμιση από τη Μόσχα ότι το IRGC δεν πρέπει να πιέσει την τύχη του καθώς προσπαθεί να καταστήσει τις περιοχές της Συρίας που ελέγχονται από τον Assad σε μια βάση οπισθοφυλακής για έναν μελλοντικό πόλεμο με το Ισραήλ.
Πρόσφατα, υπήρξε επίσης μια αψιμαχία μεταξύ του Ιράν και της Ρωσίας σχετικά με το κατά πόσο οι ξένες πολιτοφυλακές -το IRGC και τα δίκτυα των σιιτικών του πολιτοφυλακών- θα πρέπει να παραμείνουν στην Συρία, καθώς η σύγκρουση τελειώνει. Τον Μάιο, ο Πούτιν είπε ότι όλες οι ξένες δυνάμεις πρέπει να εγκαταλείψουν την Συρία. Ο απεσταλμένος της Συρίας, Alexander Lavrentiev, αργότερα διευκρίνισε ότι ο Πούτιν εννοούσε τους Αμερικανούς, τους Ιρανούς, τους Τούρκους και τις ξένες σιιτικές πολιτοφυλακές -όχι όμως και τους Ισραηλινούς. Σε απάντηση, το υπουργείο Εξωτερικών του Ιράν δήλωσε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αναγκάσει τις ιρανικές δυνάμεις να βγουν από την Συρία και ότι θα παραμείνουν μέχρι να τους ζητήσει επισήμως ο Άσαντ να φύγουν.
Φιλο-καθεστωτικές δυνάμεις κοντά στην Δαμασκό, τον Απρίλιο του 2018. OMAR SANADIKI / REUTERS
----------------------------------------------------
Υπήρξαν επίσης αναφορές [7] περί μιας απόφασης του καθεστώτος Assad με την οποία συναινεί στην απόσυρση των ιρανικών δυνάμεων και των συμμαχικών σιιτικών πολιτοφυλακών από την ζώνη αποκλιμάκωσης κοντά στα ισραηλινά και ιορδανικά σύνορα [8]. Αντί για μια στρατιωτική επίθεση στα νοτιοδυτικά, κάτι που προτιμά το Ιράν, ο Άσαντ μπορεί να επιλέξει να εργαστεί μέσω της Ρωσίας για να ενσωματώσει ειρηνικά εδάφη που ανήκουν στην αντιπολίτευση μέσω συμφωνιών συμφιλίωσης που να προβλέπουν έναν μικρό βαθμό τοπικής αυτονομίας. Οι τοπικές αναφορές από τα νοτιοδυτικά, ειδικά στην επαρχία Daraa κοντά στα σύνορα Συρίας-Ιορδανίας, υποδηλώνουν ότι υπάρχει σήμερα απόσυρση των δυνάμεων του Ιράν και της Χεζμπολάχ από την περιοχή, αν και κανείς δεν μπορεί να πει για πόσο καιρό. Εάν η απόσυρση είναι πραγματική, θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό βήμα για την διατήρηση του IRGC μακριά από την Ιορδανία και το Ισραήλ. Θα μπορούσε επίσης να χρησιμεύσει ως πρότυπο για το πώς τα συμφέροντα του Ιράν μπορούν να περιοριστούν όταν αντιμετωπίζουν την ενοποιημένη αντιπολίτευση του Assad, της Χεζμπολάχ και της Ρωσίας και την απειλή της ισραηλινής βίας.
ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ
Επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν να περιορίσουν την εμπλοκή τους στην Συρία [9] -ειδικά στα δυτικά της χώρας όπου το Ιράν είναι ισχυρότερο- δεν έχουν μεγάλη μόχλευση. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά βήματα που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση των ΗΠΑ για να επιδεινώσει τα σημερινά ρήγματα της συμμαχίας υπέρ του Assad, μειώνοντας έτσι την επιρροή του Ιράν στο Λεβάντε.
Πρώτον, η επίσημη θέση της διοίκησης Trump εξακολουθεί να δίνει έμφαση στην αλλαγή καθεστώτος μέσω της εφαρμογής οικονομικής πίεσης και της άρνησης κανονικοποίησης του Assad. Η θέση αυτή, ωστόσο, κρατά τον Άσαντ κοντά στο IRGC, χωρίς το οποίο θα ήταν ευάλωτος, σε μια εποχή που η Ρωσία προσπαθεί να οδηγήσει μακριά τον έναν από τον άλλον. Δυστυχώς, σε αυτό το σημείο το ιδιοτελές συμφέρον της Δαμασκού και της Μόσχας είναι η καλύτερη άμυνα κατά της Τεχεράνης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να το αναγνωρίσουν και να το εκμεταλλευτούν. Αυτό δεν σημαίνει πλήρη επαναδέσμευση με τον Assad, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τους θανάτους περίπου 500.000 πολιτών του. Αλλά σημαίνει να εγκαταλείψουμε την ψευδαίσθηση ότι ο Assad ή το καθεστώς του μπορεί να εκτοπιστεί οποτεδήποτε σύντομα.
Δεύτερον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να δηλώσουν με όχι αβέβαιο τρόπο ότι σχεδιάζουν να παραμείνουν στην βορειοανατολική Συρία μακροπρόθεσμα. Η ζώνη των ΗΠΑ στην βόρεια και ανατολική Συρία περιέχει την πλειοψηφία των μεγάλων πετρελαϊκών, υδάτινων και γεωργικών πόρων της χώρας, παρέχοντας στην διοίκηση Trump μεγάλη μόχλευση στο μέλλον της Συρίας. Τα σχόλια του Trump που εξέφραζαν μια επιθυμία αποχώρησης από την Συρία [10] δεν ήταν βοηθητικά, έστω και αν αργότερα τα πήρε πίσω. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαταλείψουν την ανατολική Συρία, θα ενοποιήσουν τον Άσαντ, το Ιράν και την Ρωσία σε μια προσπάθεια να ξαναπάρουν αυτή την επικράτεια. Η Μόσχα και η Δαμασκός επιθυμούν τους ενεργειακούς πόρους της περιοχής, οι οποίοι θα μπορούσαν να συμβάλουν στην χρηματοδότηση τόσο της ρωσικής παρέμβασης όσο και της ανασυγκρότησης της Συρίας. Για το Ιράν, ο έλεγχος αυτής της επικράτειας από τις φίλιες δυνάμεις θα αυξήσει σημαντικά την ικανότητα ελιγμών των δυνάμεων των πολιτοφυλακών του σε ολόκληρο το Ιράκ και την Συρία. Όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τις δυνάμεις τους σε αυτό το τμήμα της χώρας, οι δυνάμεις υπέρ του καθεστώτος θα αναγκαστούν να επικεντρωθούν αλλού, επιδεινώνοντας τις διαιρέσεις εντός της συμμαχίας.
Τρίτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να έχουν την δυνατότητα να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα στη νοτιοδυτική Συρία, όπου, σε συνεργασία με την Ιορδανία και το Ισραήλ, έχουν επενδύσει με επιτυχία σε μια μετριοπαθή αντιπολιτευτική δύναμη που κράτησε αυτό το έδαφος τα τελευταία λίγα χρόνια. Αυτή η περιοχή βρίσκεται στο στόχαστρο του IRGC και είναι εκεί που πιθανότατα θα ξεσπάσει ένας πόλεμος στην Συρία μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. Η κυβέρνηση Trump πρέπει να δηλώσει δημοσίως και με σαφήνεια ότι οι ελεγχόμενες από την αντιπολίτευση περιοχές στη νοτιοδυτική Συρία θα πρέπει να παραμείνουν αυτόνομες, να διατηρήσουν τον έλεγχο της κίνησης προς και από τις κοινότητές τους και να συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση στην ανθρωπιστική βοήθεια και το διασυνοριακό εμπόριο με την Ιορδανία.
Ο Assad και ο Putin στο Σότσι, τον Μάιο του 2018. SPUTNIK / REUTERS
-----------------------------------------------
Για να υποστηρίξει αυτούς τους στόχους, ο Trump θα πρέπει να απελευθερώσει τα 200 εκατομμύρια δολάρια που προορίζονται για την χρηματοδότηση της σταθεροποίησης στην Συρία. Σημαντικό μέρος αυτών των κονδυλίων προορίζεται για την εκπαίδευση και τη μετάβαση των ένοπλων ομάδων της αντιπολίτευσης σε ρόλους τοπικής ασφάλειας, και για την υποστήριξη της τοπικής διακυβέρνησης στις κοινότητες αυτές. Αυτές οι προσπάθειες είναι πρακτικές και ρεαλιστικές: Καμία από αυτές δεν θα εκτροχιάσει τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ιορδανίας, της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών για το μέλλον των νοτιοδυτικών [περιοχών], και θα σηματοδοτούσαν ότι ο Trump εξακολουθεί να επενδύει στην σταθερότητα της περιοχής.
Τέλος, όσον αφορά το Ισραήλ, οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις απέδειξαν την ικανότητά τους να χτυπούν ιρανικούς στόχους στην Συρία. Η απειλή μελλοντικών χτυπημάτων αποτελεί σημαντικό σημείο μόχλευσης κατά της Τεχεράνης. Ωστόσο, αυτό είναι ένα «ραβδί» που πρέπει να ασκείται προσεκτικά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες σίγουρα θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν το Ισραήλ, αλλά θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνουν την αυτοσυγκράτηση του συμμάχου τους.
Μια στρατηγική των ΗΠΑ που επικεντρώνεται στην ανάσχεση της επιρροής του Ιράν στην Συρία με το να εκμεταλλεύεται τις διαιρέσεις των εταίρων της θα είναι σύμφωνη με τους περιορισμούς που έχει συναντήσει το Ιράν σε άλλα μέρη της Μέσης Ανατολής. Το IRGC κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που παρουσιάζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι της περιοχής -πρώτα στον Λίβανο και πιο πρόσφατα στο Ιράκ, την Συρία και την Υεμένη. Έχει εισέλθει σε αυτές τις συγκρούσεις με το να συνεργάζεται με τοπικούς εταίρους που του παρέχουν ευρεία ελευθερία να επιχειρεί επειδή οι στόχοι τους συγκλίνουν. Αλλά ξανά και ξανά βλέπουμε την υπερεπέκταση του IRGC, που προκαλεί μια εθνικιστική αντίδραση από τους τοπικούς εταίρους του. Ίσως τώρα να πέφτει σε έναν τοίχο μέσα στην Συρία, καθώς τα συμφέροντά της τελικά αποκλίνουν από εκείνα των συμμάχων της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους θα πρέπει να επωφεληθούν από αυτή την ευκαιρία.
Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Σύνδεσμοι:
Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου