Ένας δημοσιογράφος του Oneman σχολιάζει την στάση των ΜΜΕ να “ξεχάσουν” το παρελθόν της αθλήτριας επιλέγοντας την πιο βολική σε όλους αφήγηση.
Κωνσταντίνος Αμπατζής,
Πριν από 29 μήνες
“Το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε η Βούλα Παπαχρήστου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου”. Μια είδηση που με έκανε να χαμογελάσω και σε συνδυασμό με το επίσης χάλκινο μετάλλιο της Στεφανίδη στο επί κοντώ, να αισθανθώ ότι κάτι καλό γίνεται και πάλι στον ελληνικό στίβο.
Ναι, πες με ρομαντικό, πες με γραφικό, όμως μου αρέσει να παρακολουθώ στίβο και ιδιαίτερα τους Έλληνες αθλητές. Τα ελληνικά μετάλλια στις διοργανώσεις του κλασικού αθλητισμού με γυρίζουν πίσω στα καλοκαίρια μου στη Μυτιλήνη, όταν παρακολουθούσα τα μεγάλα ραντεβού μαζί με τον παππού μου στην μικρή τηλεόραση του γραφείου του. Αλλά αυτά αφορούν ένα διαφορετικό, περισσότερο ρομαντικό θέμα, το οποίο θα περιλαμβάνει πολλές αναμνήσεις κι ακόμα περισσότερο Γιάννη Μαμουζέλο.
Το συγκεκριμένο κείμενο, θα περιοριστεί σε έναν πιο αυστηρό ρόλο. Βλέπεις, λίγα λεπτά μετά την επιτυχία της αθλήτριας, στο timeline του Twitter εμφανίστηκε ένα tweet που σχολίαζε “τώρα δηλαδή πρέπει να χαρούμε;”.
“Και γιατί να μη χαρούμε δηλαδή;” σκέφτηκα και ξεκίνησα έναν νοητό διάλογο με τον χρήστη του Twitter, αφού βαρέθηκα να του απαντήσω κανονικά. Στο κεφάλι μου φανταζόμουν όλα τα πιθανά επιχειρήματα που θα έπεφταν στο τραπέζι απ’ την πλευρά του. Την απρέπεια του να πανηγυρίζουμε ένα μετάλλιο την ώρα που η χώρα πάει κατά διαόλου, τις γκρίζες ζώνες του στίβου με τα κατά καιρούς σκάνδαλα του ντόπινγκ, το γεγονός ότι ο κλειστός στίβος δεν έχει το ίδιο πρεστίζ με τον ανοιχτό.
Μέχρι που θυμήθηκα μια μικρή “λεπτομέρεια” την οποία είχα ξεχάσει. Η Βούλα Παπαχρήστου ήταν η αθλήτρια η οποία είχε αποκλειστεί απ’ τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, 4 χρόνια πριν, εξαιτίας του εξαιρετικά ατυχούς κι ακόμη περισσότερο ρατσιστικού tweet της σχετικά με τα κουνούπια του Νείλου που θα τρώνε σπιτικό φαγητό στην Ελλάδα μιας και έχουμε γεμίσει Αφρικανούς μετανάστες.
Η ίδια ζήτησε συγγνώμη, όμως τελικά το συγκεκριμένο tweet ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου, αφού γρήγορα αποκαλύφτηκαν κι άλλες αναρτήσεις της αθλήτριας, όπως η φωτογραφία του 45αριου με την περικεφαλαία και την επιγραφή “Μολών Λαβέ” και το βίντεο με ελληνικό αεροπλάνο να αναχαιτίζει τούρκικο με τίτλο “γάμα τον κωλότουρκο”.
Η σύνδεση της Παπαχρήστου με τη Χρυσή Αυγή έγινε άκοπα κι η ίδια όχι μόνο δεν φάνηκε να την αποκηρύσσει, αντίθετα πρωταγωνίστησε σε φωτογραφικά ντοκουμέντα με τον Ηλία Κασιδιάρη που έκαναν λόγο μέχρι και για γάμο της με τον βουλευτή του κόμματος.
Στο κεφάλι μου, η Παπαχρήστου καταχωρήθηκε ως ακόμη μια ψηφοφόρος του ναζιστικού μορφώματος, χάνοντας μια για πάντα την οποιαδήποτε εκτίμηση μπορεί να της έτρεφα λόγω των επιτυχιών της στα κουλουάρ. Είπαμε, σημαντικό να είσαι αθλητής, πολύ πιο σημαντικό να είσαι άνθρωπος.
Τα χρόνια πέρασαν κι ομολογώ ότι ξέχασα εντελώς την περίπτωση της αθλήτριας, θεωρώντας ως δεδομένο ότι θα αποσυρθεί απ’ τον αθλητισμό και ίσως τη δούμε και στα ψηφοδέλτια της Χρυσής Αυγής, ως μια μικρή ανταμοιβή για τη “θυσία” της.
Φαίνεται όμως ότι δεν ήμουν ο μόνος που ξέχασα όσα έγιναν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα ελληνικά ΜΜΕ παρουσίασαν την επιτυχία της παραλείποντας, ή αναφέροντας επιδερμικά κι ιδιαίτερα απλουστευτικά, όσα μας είχαν απασχολήσει τόσο πολύ, λίγα χρόνια πριν. Μια στάση που στο μυαλό μου γέννησε ένα σωρό ερωτηματικά.
Γιατί δόθηκε άφεση αμαρτιών στην Παπαχρήστου; Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα; Μπορεί η ίδια να ζήτησε συγγνώμη για το tweet αυτό καθεαυτό, όμως η συμπεριφορά της και η στάση της το διάστημα μετά το ρατιστικό της tweet, δεν έδειξαν σε καμία περίπτωση πως επρόκειτο για κάποιο λάθος της στιγμής. Ήταν απλά το κερασάκι σε μια τούρτα γεμάτη αντίστοιχα σχόλια της αθλήτριας. Η Παπαχρήστου ήταν (και πιθανότατα είναι ακόμα) μια ψηφοφόρος, μια φαν της Χρυσής Αυγής.
Αυτό από πότε το προσπερνάμε έτσι απλά; Τελευταία φορά που τσέκαρα, επρόκειτο για ένα κόμμα με εγκληματικές πράξεις και δολοφονίες στην πλάτη του. Με την αποφυλάκιση Ρουπακιά τόσο πρόσφατη, το να αποθεώνουμε μια οπαδό της Χρυσής Αυγής μοιάζει σαν ακόμη ένα λιθαράκι στο ξέπλυμα των όσων έχουν συμβεί.
Ένα μετάλλιο, μια επιτυχία με τα ελληνικά χρώματα, είναι αρκετά για να σβήσουν τις μουντζούρες του παρελθόντος; Σίγουρα ένα λάθος που κάνει ένα κορίτσι στα 22 του χρόνια δεν πρέπει να την καταδικάζει για μια ζωή, ούτε να της καταστρέψει την καριέρα, όμως επρόκειτο πράγματι για λάθος, το οποίο έχει αφήσει πίσω της;
Ή απλά για ακόμη μια φορά, διαλέξαμε την αφήγηση που μας ταιριάζει; Τότε, ο κόσμος διψούσε για το αίμα της Παπαχρήστου και τα ΜΜΕ βρήκαν την ευκαιρία να την σταυρώσουν, ικανοποιώντας τις ορέξεις του. Σήμερα, ο κόσμος θέλει επιτυχίες και τα ΜΜΕ του σερβίρουν τέτοιες, μασκαρεύοντας το παρελθόν της αθλήτριας ως έναν αστερίσκο, μια υποσημείωση, ένα ατυχές ρατσιστικό tweet που “εντάξει μωρέ, το έσβησε και το άφησε πίσω της”.
Γράφω αυτές τις γραμμές δίχως να ξέρω ποια είναι η πρέπουσα στάση που οφείλω κι εγώ ο ίδιος να κρατήσω απέναντι στην Παπαχρήστου. Προσωπικά, δεν έχω πειστεί ότι έχει αποκηρύξει το παρελθόν της και δεν μπορώ να πω ότι την αντιμετωπίζω με ιδιαίτερη συμπάθεια. Αν κάπου διαβάσω ότι έχει μετανιώσει για όσα έγραψε (και δεν εννοώ προφανώς μόνο το tweet, αλλά και τις δεκάδες ακροδεξιές αναρτήσεις της), τότε θα τη συγχωρήσω κι εγώ. Μακριά από εμάς οι λογικές των χωρικών με τις δάδες φωτιάς, ειδικά ένα κορίτσι 22 ετών έχει δικαίωμα και λόγω ανωριμότητας να κάνει λάθη και μεγαλώνοντας να τα αναγνωρίσει.
Τα έχει αναγνωρίσει όμως; Έχει αλλαξοπιστήσει; Ή δεν μας νοιάζει και τόσο, επειδή αυτό που πουλάει σήμερα είναι η επιτυχία της και μάλιστα αφήνοντας πίσω της “τα όσα δύσκολα πέρασε”. Τα δύσκολα που πέρασε τα άξιζε όμως, αφού μόνη της τα δημιούργησε.
Ζούμε σε μια εποχή που κάθε αναφορά του ονόματος του Κεντέρη και της Θάνου ακολουθούν οι λέξεις “ατύχημα, μηχανάκι, ΚΑΤ και ντόπα”, έχοντας πια στιγματιστεί για πάντα, αφού έχοντας κρεμάσει και τα παπούτσια τους, δεν έχουν κάτι να μας προσφέρουν.
Η Παπαχρήστου αντίθετα, δεν αποκλείεται να μας εκπροσωπήσει στους Ολυμπιακούς του Ρίο, αν αποφύγει να εκφράσει τις σκέψεις της στο Twitter, οπότε ας αφήσουμε πίσω όσα έγιναν κι ας τα περιγράψουμε ως “δυσκολίες που άφησε πίσω”. Δημιουργείται κιόλας μια ωραία ιστορία.
Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ο Κατίδης δεν είχε αποκλειστεί ισόβια απ’ τις εθνικές ομάδες και έκανε αντίστοιχη επιστροφή με αυτή της Παπαχρήστου. Αν έπαιζε στην εθνική μας και με δικό του γκολ περνούσαμε σε ένα Μουντιάλ. Θα ξεχνούσαμε πάλι όσα είχαν συμβεί, επιλέγοντας την πιο συμφέρουσα αφήγηση;
Άλλωστε ο Κατίδης έκανε μια ανατριχιαστικά ανόητη χειρονομία, όμως δεν την ατσάλωσε με δεκάδες άλλες επιλογές και λόγια, έστω κι αν οι πράξεις του μας δείχνουν διαρκώς ότι πρόκειται για ένα ανώριμο και κακομαθημένο παιδί. Τίποτα άλλο δεν συνηγορεί όμως ότι είναι ένας οπαδός της Χρυσής Αυγής, σε αντίθεση με την Παπαχρήστου, η οποία δεν έχει αυτό το ελαφρυντικό.
Να συγχωρούμε λοιπόν, να ξεχνάμε και να προχωράμε. Να το κάνουμε όμως μόνο όταν υπάρχει μετάνοια κι όχι μετάλλια.
Διαφορετικά, ας γυρίσουμε την πλάτη σε αθλητές που υποστηρίζουν τον ναζισμό, ακόμη κι αν βοηθούν στο να υψωθεί η ελληνική σημαία στο εξωτερικό. Στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει και ποιος την υψώνει αυτή τη σημαία.
Άλλωστε, φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα, ακριβώς επειδή κλείσαμε τα μάτια και προσπεράσαμε αντίστοιχες περιπτώσεις, δείχνοντας, για διάφορους λόγους την ανοχή μας. Τότε, ίσως δεν ξέραμε. Τώρα που ξέρουμε, η ανοχή θα γίνει και επιβράβευση για να πουλήσουμε μερικά φύλλα παραπάνω;https://www.oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου