Η Μόρια που δεν επισκέπτονται ούτε τα κανάλια και φυσικά ούτε οι επώνυμοι Έλληνες και ξένοι. Η Μόρια των ξυπόλητων παιδιών

Tου Στρατή Μπαλάσκα

από το ΑΠΕ

Στη βόρεια πλευρά του καταυλισμού που έχει στηθεί έξω από τον «επίσημο» του Κέντρου Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Μόριας. Εκεί που σήμερα με το ζόρι στέκεις όρθιος. Εκεί που κάπου 700 Αφγανοί σήμερα αγωνίζονται με ό,τι μέσα διαθέτουν να κρατήσουν όρθιες όποιες σκηνές δεν τους πήρε ο αγέρας. Να έχουν ένα κομμάτι πλαστικό, μια τέντα του Ερυθρού Σταυρού πάνω από το κεφάλι τους τη νύχτα που έρχεται.

Αυτή είναι η πραγματική Μόρια. Η Μόρια έξω από τον χώρο που επίσημα δρουν οι ανθρωπιστικοί οργανισμοί, οι ΜΚΟ και το αρμόδιο υπουργείο. Η Μόρια που δεν επισκέπτονται ούτε τα κανάλια και φυσικά ούτε οι επώνυμοι Έλληνες και ξένοι. Η Μόρια των ξυπόλητων παιδιών, των γυναικών που παλεύουν να κρατήσουν τα παιδιά τους κοντά, των ανδρών που απεγνωσμένα ψάχνουν για ξύλα, και δυο κομμάτια σκοινί…

Ο πρόχειρος αυτός καταυλισμός φτιάχτηκε από την «υπερχείλιση» του επίσημου καταυλισμού. Αφγανοί κυρίως, παιδιά στην πλειοψηφία μπήκαν στο πρώτο γειτονικό χωράφι και στήσανε το σπιτικό τους. Καινούργιοι στο νησί, έφτασαν τον τελευταίο μήνα, οι Τούρκοι τους πήραν ότι είχαν και δεν είχαν. Αν είχαν και κάτι…

Βάση για αυτό το σπιτικό δυο κλαδιά από μια χιλιοκουτσουρεμένη και χιλιοκαμμένη από προηγούμενους ελιά, μια παλέτα που κανείς δεν ξέρει από πού κουβάλησαν, τέντες πλαστικές με τα σήματα του Ερυθρού Σταυρού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την επιγραφή «European Union Humanitarian Aid» που πάει να πει «Ευρωπαϊκή Ένωση Ανθρωπιστική βοήθεια». Αλλά όλα αυτά δεν είναι πολύτιμα υλικά. Ή μάλλον δεν είναι πιο πολύτιμα από τα ξερά κλαδιά που κουβαλάνε οι άνδρες του καταυλισμού από τα γύρω κτήματα. Να κόβουν την ορμή του παγωμένου βορειοανατολικού αγέρα που έρχεται καταπάνω τους απευθείας από τον αδραμμυτινό μικρασιατικό κόλπο. Εξίσου πολύτιμες και οι πέτρες. Μεγάλες πέτρες που οι άνδρες κουβαλάνε ως άλλος Σίσυφος στην ανηφόρα που οδηγεί στον χώρο αυτό…

Μια κατσαρόλα ρύζι για να φάνε κάπου 20 παιδιά, βρασμένο σε ένα ηλεκτρικό μάτι έξω από μια σκηνή. Ακολουθάς το καλώδιο και μπλέκεις σε ένα απίστευτο ιστό καλωδίων που προέρχονται από έναν πίνακα… Εκατοντάδες καλώδια, ένα απίστευτο σύστημα ηλεκτροδότησης- ρευματοκλοπής…. Αν βρέξει απόψε ή αύριο όλο το σύστημα θα διαλυθεί. Τα καλώδια γυμνά θα πέσουν στο χώμα…

Μια γυναίκα με μια τσάπα σκάβει λέει να φτιάξει ένα χαντάκι για τα νερά γύρω από τη σκηνή… Τα παιδιά της ανοίγουν σκάβοντας με τα χέρια λάκκους να στηρίξουν. Κάποιος τους έχει μοιράσει κόκκινες μπλούζες με την επιγραφή «We are the future». «Εμείς είμαστε το μέλλον». Ένα μέλλον ξυπόλητο, βρώμικο για το οποίο πολλοί μιλάνε, λίγοι μοιράζονται και σχεδόν κανένας δεν πάει μέχρι εκεί.

Εδώ σε ετούτη τη γη που δέρνει ο αέρας, είναι ο χώρος που σαν πέσει η νύχτα αναπτύσσεται και κάθε λογής παραβατικότητα. Προσβάσιμη από τους πάντες λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο «γκέτο»… Εδώ πραγματοποιούνται και οι κάθε λογής παράνομες συναλλαγές με ντόπιους. Από αγοραπωλησία καπνού, αλκοόλ και ουσιών μέχρι πορνεία.

Ρωτάμε αν έχουν πέσει στην αντίληψη τους όλα αυτά. Χαμογελάνε. Ο Μοχάμεντ ένας 20χρονος με τη γυναίκα του και τρία παιδιά από το Αφγανιστάν χαμογελά. Με λιγοστά Αγγλικά λέει πως «απόψε τίποτα δε θα γίνει. Κάνει πολύ κρύο, έχει πολύ δυνατό αέρα και όλοι αυτοί απόψε θα πάνε σε άλλο σκοτεινό μέρος».