Τα σχολεία δεν άνοιξαν για όλα τα παιδάκια...

"Μα γιατί δεν κάθονται στην Συρία" λένε οι φασίστες... Παιδιά, θύματα μιας «κόλασης» δίχως τέλος!
Μιας κόλασης για την οποία ευθύνονται οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους, η ΡΩΣΙΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΡΑΝ-ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑ, το ISIS και το αυταρχικό καθεστώς Άσαντ. Από τα ελληνικά αεροδρόμια απογειώνονται συχνά οι Δολοφόνοι των παιδιών...
Έχουμε και εμείς ευθύνη για την Κόλαση τους... 

Παιδιά, θύματα μιας «κόλασης» δίχως τέλος!

Ο εμφύλιος στη Συρία καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του και τα παιδιά γίνονται θύματα ενός παράλογου πολέμου.

Η αφήγηση της ιστορίας πρέπει να γίνει, ακόμη και αν τις περισσότερες φορές αισθανόμαστε πως κανείς δεν την ακούει.     Επιμέλεια: Πολύδωρος Παπαδόπουλος

Ο πόνος, ο φόβος, η πίκρα, η αγωνία για την επόμενη ημέρα, η αποδοχή του διαφορετικού, συναισθήματα που βιώνουν καθημερινά μητέρες στη Συρία που είτε συνεχίζουν να ζουν στην κόλαση, είτε έδωσαν μια ελπίδα στα παιδιά τους με τη φυγή από τη χώρα.

Παιδιά, το μεγαλύτερο θύμα ενός ακόμα παράλογου πολέμου. Μαθαίνουν τη σκληρή πλευρά της ζωής από την γέννηση τους. Υποσιτίζονται και λόγω της ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υποφέρουν και καταλήγουν από τις πιο απλές ασθένειες. Οσα γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου και μπόρεσαν να φύγουν από την χώρα τους, δουλεύουν νυχθημερόν στην γειτονική Τουρκία.

Για να βοηθήσουν τις οικογένειες τους που λιμοκτονούν, δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Τα παιδιά αυτά δεν είναι μόνο ένας αριθμός, έχουν πρόσωπο και όνομα. Ιστορίες που ξέρουμε πως μπορεί να μην ακουστούν, αλλά πρέπει να τις αφηγηθούμε, να τις μεταδώσουμε κι αν η φωνή βρει έστω κι έναν αποδέκτη τότε μια ψυχή μπορεί να γίνει ευτυχισμένη.

Ο 10χρονος Αχμέτ ζει με περισσότερους από 6.000 άλλους εκτοπισμένους σε μια πρώην αποθήκη έξω από το Χαλέπι που έχει μετατραπεί σε καταφύγιο. Με δυο γονείς νεκρούς, χωρίς συγγενείς, ο Αχμέτ βρέθηκε εκεί μαζί με τα τέσσερα αδέλφια του. Ανησυχία και κόπωση είναι ορατά στο πρόσωπο του Αχμέντ. Τα χέρια του ροζιασμένα και τα ρούχα του σκισμένα. Όπως πολλών παιδιών στο καταφύγιο. Ο μικρός ξοδεύει μεγάλο μέρος του χρόνου του, για τη συλλογή καυσόξυλων για να κρατηθεί ζεστός. Το κρύο τον αποδυναμώνει, ακόμη και αυτή η απλή εργασία είναι κουραστική.

Πιο πέρα ο 5χρονος, Ραχάφ και ο 2χρονος, Βαέλ προσπαθούν να αντιμετωπίσουν έναν μεγαλύτερο εχθρό από το ISIS, το βαρύ κρύο που τους βρίσκει αδύναμους αδύναμους σωματικά και ψυχολογικά. Η μητέρα τους, χήρα που είδε το σπίτι της να πλήττεται από οβίδα. «Άρπαξα τα δύο παιδιά μου, τα έβαλα σε μια αναπηρική καρέκλα που είχαμε και τρέξαμε έξω από το διαμέρισμά μου. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Οι γείτονές μου με βοήθησαν να μπω έπειτα από ώρες σε ένα λεωφορείο. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τα καταφέραμε». Λοιμώξεις του αναπνευστικού, υποθερμία στους πολυάριθμους εχθρούς που απειλούν τα παιδιά. Κάπου εκεί κι ένα... χαμόγελο στα πρόσωπα του Αχμέντ, του Ραχάφ και του Βαέλ, όταν παίρνουν στα χέρια τους ένα κουτί με ζεστό μπουφάν, παντελόνια, σακάκια και παπούτσια.

Χιλιάδες οικογένειες έχουν εκτοπιστεί από το Χαλέπι και μόνο στα καταφύγια στην Jibreen έχουν εμβολιαστεί 10.000 παιδιά. Η Unicef μπορεί να είναι υπερήφανη πως έβγαλε από το σκηνικό «πολέμου» εχθρούς όπως η πολιομυελίτιδα, αλλά και ιούς που στη Δύση θεωρούνται αμελητέοι...

Το Συριακό παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα... φωνάζει! Περίπου 2000 έχασαν τη ζωή τους στο 2016 και το άσχημο είναι πως οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια... Χιλιάδες παιδιά τραυματίστηκαν, αιχμαλωτίστηκαν και βασανίστηκαν. Αεροπορικές επιθέσεις, χρήση χημικών όπλων, βόμβες διασπορές, νάρκες... «Επιτέλους, στηρίξτε το λαό της Συρίας για την τραγωδία που βιώνει. Αμεση δράση για να σώσουμε ό, τι μπορεί να σωθεί» τονίζει το Παρατηρητήριο...

Ιστορίες καθημερινής φρίκης στη Συρία και τα παιδιά στο έλεος ενός παράλογου πολέμου. Η Φατιμά κατάφερε να σώσει τα δυο της παιδιά και να βρεθεί στο Μάντσεστερ, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ τα κλάματα και την εικόνα ενός μικρού που είδε τη μητέρα του να πέφτει νεκρή από πυρά ελεύθερου σκοπευτή. Το... έγκλημά της; Είχε βγει μόνη να αγοράσει ψωμί...

Ακόμα και τα παιδιά που έφυγαν από τον όλεθρο, που ζουν σε ένα πιο ήρεμο περιβάλλον είναι αντιμέτωπα με τη δική τους κόλαση. Ενούρηση, εφιάλτες, μοναξιά, επιθετικότητα είναι σημάδια από τα τραύματα που στιγμάτισαν την ψυχή τους.

«Οι άμαχοι έχουν συνεχώς στο δρόμο της ζημιάς, που αλιεύονται σε διασταυρούμενα πυρά και αλλάζοντας πρώτη γραμμή. Στρατιωτικών υποδομών έχει γίνει στόχος, που οδηγεί σε μαζικούς θανάτους αμάχων, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών », λέει ο Angela Huddleston, διευθυντής του προγράμματος για την αντιμετώπιση της Συρίας του της World Vision.

«Τα παιδιά της Συρίας έχουν βιώσει περισσότερες δυσκολίες, καταστροφή και βία από ό, τι κάθε παιδί πρέπει σε χιλιάδες ζωές» λέει ο Δρ Κριστίν Λατίφ. Το προσωπικό της World Vision τονίζει ότι η κατάσταση στο Χαλέπι είναι η πιο δύσκολη που έχουν συναντήσει.

Υπάρχουν 10χρονα παιδιά που άφησαν στο δρόμο τα μισοχαλασμένα παιχνίδια τους, ξέχασαν την παιδική τους αθωότητα και σε λίγα λεπτά μετατράπηκαν σε... φονιάδες. Πόσο πιο βίαιος μπορεί να γίνει ο κόσμος μας; Νεοσύλλεκτα παιδιά από το ISIS με στολές παραλλαγής αποκεφαλίζουν και εκτελούν βάναυσα τα θύματα τους. Ενα άλλο με ένα όπλο στο χέρι θα πυροβολήσει έναν άνδρα στο κεφάλι. Ποιος γιατρός και ποια μέθοδος μπορεί να απαλύνει την ψυχή τους όταν ο πόλεμος τα... απολευθερώσει από τους Τρομοκράτες; Οι «νεοσύλλεκτοι» κρατούνται σε κτίρια όπου δίπλα τους, τρομοκράτες πολεμούν με αληθινά πυρά. Θέλουν να μεγαλώσουν το στρατό τους και το « Cubs of the Caliphate» ενισχύει τα εφιαλτικά τους σχέδια. Ηδη, οι προ-εφηβοι τρομοκράτες χρησιμοποιούνται σε επιδρομές.

Κι όμως υπάρχουν πολλά να μάθουμε από αυτά τα παιδιά, παρά το γεγονός ότι στερούνται τόσο πολλά, είναι ακόμη σε θέση να δώσουν Δίνουν την ελπίδα όταν οι ενήλικες την έχουν χάσει. Ο 6χρονος Μαχμούντ από το Χαλέπι έχασε τα άκρα του όταν βόμβα έπεσε στην παιδική χαρά που έπαιζε. Βλέπει την κάμερα, χαμογελά σα να μην έχει συμβεί τίποτα.

Το οδοιπορικό του CNN στο δυτικό Χαλέπι συγκλονίζει... Μια τεράστια λευκή Ισλαμική σημαία σηματοδοτεί την είσοδο στην πλευρά των ανταρτών. «Το κάπνισμα είναι αμαρτία», «Κοίταξε μόνο ό,τι ο Αλλάχ θέλει να δεις», γράφουν οι δυο πινακίδες, προτρέποντας τους ανθρώπους να μην παρακολουθούν ταινίες του Χόλιγουντ. Οι εικόνες πραγματικά σοκάρουν, κατεστραμμένα σχολεία, νοσοκομεία και παιδιά που ζητιανεύουν για να μην πεθάνουν. Ο 7χρονος Μπιλάλ τρέχει με τη μητέρα του να κρυφτεί «Κλαίει γιατί του υποσχέθηκα πως θα είναι ασφαλής, αλλά οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται» ξεσπά η μητέρα του και συνεχίζει με τρεμάμενη φωνή «Το χειρότερο είναι πως μερικές φορές λέει πως θέλει να πεθάνει...». 

Η μητέρα του αναγκάστηκε να κάψει όλα τα ρούχα των παιδιών της, ώστε να μην πεθάνουν από το κρύο, τα κατάφερε. Ο μικρός της γιος θα πάρει το λόγο και με δάκρυα στα μάτια τονίζει πως δεν θέλει να μεταφερθεί σε στρατόπεδο προσφύγων: «Καλύτερα να έχω τα αεροπλάνα πάνω από το κεφάλι μου, αρκεί να βρίσκομαι σπίτι μου. Ορκίζομαι στο Θεό δε θέλω κάτι άλλο...».

Το μήνυμα του Κριστιάνο Ρονάλντο πριν λίγες εβδομάδες αντιπροσωπεύει τον Πλανήτη. Ηρωες είναι τα παιδιά! «Γεια σας. Αυτό είναι για τα παιδιά της Συρίας. Γνωρίζουμε ότι υποφέρετε πολύ. Μπορεί εγώ να είμαι ένας διάσημος παίκτης, αλλά εσείς είστε οι πραγματικοί ήρωες. Μην χάνετε την ελπίδα. Ο κόσμος είναι μαζί σας. Νοιαζόμαστε για εσάς. Είμαι μαζί σας».

13.500.000 άνθρωποι στη Συρία χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια εξαιτίας ενός βίαιου εμφυλίου πολέμου που ξεκίνησε το 2011.

4,8 εκατομμύρια είναι πρόσφυγες, και 6,1 εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί στο εσωτερικό της Συρίας. Οι μισοί από εκείνους που πλήττονται είναι παιδιά.

Περισσότερα από 400.000 παιδιά που βρήκαν καταφύγιο στην Τουρκία έχουν χάσει την εκπαίδευσή τους, αυξάνοντας τον κίνδυνο μιας χαμένης γενιάς. Εξάλλου, ποσοστό μεγαλύτερο του 40% των Προσφύγων βρίσκεται στην Τουρκία.

Η ανθρωπιστική έκκληση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Σύρους πρόσφυγες είχε χρηματοδοτηθεί μόνο κατά 56% μέχρι το τέλος του Νοεμβρίου 2016.

Το 93% των Σύρων προσφύγων που κατοικούν σε αστικές περιοχές της Ιορδανίας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, όπως επίσης και το 70% των Σύρων προσφύγων στο Λίβανο, το 65% στην Αίγυπτο και το 37% στο Ιράκ.http://www.gazzetta.gr