"Γιατί το πλήθος ήταν αμέτοχο την ώρα που χτυπούσαν με μανία έναν άνθρωπο;” ρώτησαν ένα ψυχολόγο για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.
Για μας το ζήτημα είναι, φαινομενικά, το αντίστροφο: γιατί το πλήθος έγινε συνένοχο στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου;
Για τους ίδιους λόγους που έγινε συνένοχο στον εγκλεισμό των προσφύγων πολέμου στα ελληνικά και ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Για τους ίδιους λόγους που, ενώ το ελληνικό κράτος πολεμά ήδη στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Αφρική και αλλού, με όλους τους δυνατούς τρόπους (πολεμικό ναυτικό, πολεμική αεροπορία, “ειρηνευτικές δυνάμεις” ξηράς, στρατιωτικές βάσεις πολέμου, drones κ.α), η ελληνική κοινωνία παραμένει, ουσιαστικά, συμμέτοχη.
Για τους ίδιους λόγους που έγινε συνένοχο κάθε φορά που κάποιοι εργαζόμενοι και κάποιες εργαζόμενες απολύονταν, δεν πληρώνονταν, έτρωγαν καταστολή από τα αφεντικά τους, αλλά δεν έβρισκαν αρκετή αλληλεγγύη από τους συναδέλφους τους ή από τους άλλους εργαζόμενους.
Ευτυχώς που δεν είμαστε στην Ελλάδα ενωμένες και ενωμένοι. Ευτυχώς που υπάρχει πόλωση, ευτυχώς που διατηρείται ακόμα ένα “εμφυλιοπολεμικό” κλίμα, κάθε φορά που δολοφονούν καταπιεσμένους. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, και οι αντιδράσεις για τη δολοφονία του, είναι το μέτρο για το πού ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα.
Αν θέλουμε να σκεφτούμε για μια στιγμή, ακόμα και αν δεν ξέραμε τον Ζακ Κωστόπουλο, πόσο "επικίνδυνος'' είναι για την κοινωνία, θα βλέπαμε έναν τρομαγμένο άνθρωπο, εγκλωβισμένο σε ένα κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι, να προσπαθεί να αποφύγει οποιαδήποτε φυσική επαφή και να διαφύγει. Από την άλλη, θα βλέπαμε έναν όχλο των "στυλοβατών" αυτής της κοινωνίας να τον λιντσάρουν με λύσσα και μέχρι θανάτου, σε απόσταση δύο μέτρων από την αστυνομία, η οποία συμμετείχε πρώτα αφήνοντας ανενόχλητους τους δράστες κι έπειτα χτυπώντας και συλλαμβάνοντας τον ημιθανή άνθρωπο.
Ήταν ή δεν ήταν αυτή η δολοφονία μια εξάσκηση του εθνικού κορμού της τάξης, της ιδιοκτησίας και της ασφάλειας πάνω στο σώμα του “περιθωρίου”που δεν χωρά στην Ελλάδα της “εξόδου από τα Μνημόνια;” Mια επιχείρηση εκκαθάρισης του κέντρου της πόλης από την αστυνομία, πολίτες, μαγαζάτορες, κάμερες, μμε;
Ήταν ή δεν ήταν αυτή η δολοφονία σημάδι εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, ένα μεγάλο κομμάτι της οποίας αρνείται να ξεχωρίσει τί είναι άμυνα και τί είναι επίθεση, ποιός είναι ο επιτιθέμενος και ποιός ο αμυνόμενος, καλώντας στην παραδειγματική τιμωρία πάνω στο “πρεζάκι”, τον gay, τον οροθετικό;
Ήταν ή δεν ήταν η δολοφονία ευκαιρία για τηλεοπτικά γκάλοπ που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει, 2 ευρώ το SMS, αν “συμφωνεί ή όχι’ με την “ηρωοποίηση του επίδοξου ληστή, οροθετικού και ομοφυλόφιλου” Ζάκ Κωστόπουλου;
Ήταν ή δεν ήταν αυτή η δολοφονία αφορμή για την έκρηξη συσσωρευμένου μίσους, απέναντι σε όποιον/α δε μπορεί να αφομοιωθεί στους όρους κανονικοποίησης που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία και ταυτόχρονα για την πόλωση της, με ένα τρόπο που δείχνει τη δυνατότητα και τη πραγματικότητα του κοινωνικού εμφυλίου;
Οι κραυγές των φιλελεύθερων, που καλούν σε ψυχραιμία και “καταδίκη του εξτρεμισμού από όπου και αν προέρχεται”, δεν πείθουν κανέναν. Πρώτα από όλα, ο οργανωμένος εξτρεμισμός, υπέρ μερικών, εργοδοτικών συμφερόντων, είναι το κράτος, το ίδιο το ελληνικό κράτος, εξτρεμιστική είναι η δολοφονία από κράτος και πολίτες του Ζακ Κωστόπουλου, και οι χειροπέδες που φόρεσαν στον νεκρό. Και έπειτα, εξτρεμιστική είναι η καθημερινότητα που κάνει την ελληνική κοινωνία διχασμένη, γιατί, όλοι ξέρουν, στη “μεταμνημονιακή Ελλάδα’’ δεν έχουμε μεταξύ μας κοινά συμφέροντα, κοινούς φίλους και κοινούς εχθρούς.
Αυτή η δολοφονία είναι η απόλυτη αποτύπωση της κρατικής πολιτικής ως κοινωνικής πρακτικής. Πρώτα απ’ όλα σε πρόσφυγες/ισσες, περιθωριακούς/ες, γυναίκες των σύγχρονων γκέτο, "αποκλίνοντες" και "αρρώστους".
Με μια διαρκή βιολογικοποιηση και ιατρικοποιηση, στο βάθος των οποίων βρίσκεται η υποταγή της ενσωματωμένης εθνοπατριαρχικής μάζας στο κράτος και το κεφάλαιο, όπου θεμελιώδης κανόνας του κοινωνικού δαρβινισμού είναι η προστασία της ιδιοκτησίας και η επιθυμία για το "κράτος που λείπει".
Και εκεί που φαίνεται το “δημοκρατικό κράτος” να είναι η απάντηση στο αυταρχικό “κράτος έκτακτης ανάγκης” και τον κίνδυνο του φασισμού, αποκαλύπτεται ότι δημοκρατία, φασισμός, δόγματα άμυνας/ασφάλειας, πόλεμος, ειρήνη και στρατός, συνυπάρχουν όλα μέσα στο ίδιο κράτος και τους συμμάχους του.
Εκεί που φαίνεται πως η ουσία είναι το δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή Ν.Δ, αποκαλύπτεται ότι η ουσία είναι είτε φασισμός ή δημοκρατία για τους λίγους και προνομιούχους, είτε κοινωνική απελευθέρωση όλων χωρίς διακρίσεις;
Περιμένοντας να γίνει πόλεμος με τους εχθρούς Τούρκους, περιμένοντας η Δημοκρατία της Μακεδονίας να καταλάβει τα ελληνικά χώματα, περιμένοντας, μετράμε ήδη νεκρούς.
Σε αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο, που εκτυλίσσεται ήδη, με την ίδια ταχύτητα που ξεδιπλώνονται η καθημερινή εργοδοτική τρομοκρατία, οι καθημερινές σεξιστικές επιθέσεις, οι καθημερινές ρατσιστικές και εθνικιστικές πρακτικές, οι καθημερινές κρατικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις;
Σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει να πάρουμε θέση.
Με τους/τις εργαζομένους/ες, με τις πολυεθνικές κοινότητες ντόπιων και ξένων, με τις ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητες , για ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα χτίσει παντού κοινότητες αντίστασης, συντροφικότητας και αυτοάμυνας των καταπιεσμένων στον κοινωνικό πόλεμο.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου