Μία μέρα σαν και σήμερα, 51 χρόνια πριν, στις 14 Νοεμβρίου 1967, στην Κύπρο, οργανώνεται και πραγματοποιείται από την κυπριακή Εθνική Φρουρά και τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις που βρίσκονταν στο νησί, η σφαγή της Κοφίνου, ένα από τα πιο ειδεχθή και λιγότερο γνωστά εγκλήματα κατά αμάχων τουρκοκυπρίων, το οποίο και αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες αφορμές της τουρκικής εισβολής του Αττίλα το 1974.
Η Κοφίνου, ένα αμιγώς τουρκοκυπριακό χωριό (με 728 τουρκοκύπριους κατοίκους κατά την απογραφή του 1960) στην επαρχία της Λάρνακας, "εγκλημάτισε" όταν ένα απόγευμα στις αρχές του ίδιου έτους παρεμπόδισε την διέλευση ενός ελληνοκυπριακού αστυνομικού οχήματος. Το ζήτημα κατατέθηκε τότε στον ΟΗΕ, αλλά η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση προτίμησε να καταφύγει σε πιο άμεσες λύσεις.
Στις 14 Νοεμβρίου 1967, και ενώ οι εντάσεις και οι διαπραγματεύσεις με την UNFICYP συνεχίζονταν, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριος Γ', διέταξε τον γνωστό εθνικιστή αρχηγό της Εθνικής Φρουράς Γεώργιο Γρίβα να αναλάβει την επίλυση του προβλήματος.
Ο Γρίβας μαζί με τα υπόλοιπα πρωτοπαλίκαρα μπροστά στην τρομακτική απειλή ενός χωριού 800 κατοίκων, μετέτρεψαν σύντομα την επιχείρηση από αστυνομική σε στρατιωτική με το όνομα "Γρόνθος".
Οι ελληνικές και κυπριακές δυνάμεις αφού περικύκλωσαν πρώτα το χωριό Άγιοι Θεόδωροι, φτάνουν στην Κοφίνου το απόγευμα της επομένης χωρίς να συναντήσουν εως τότε καμία ουσιαστική αντίσταση από τους ντόπιους. Προκειμένου λοιπόν να ξοδέψουν εποικοδομητικά και πατριωτικά το υπόλοιπο της ημέρας, δίνεται εντολή για γενική επίθεση στον οικισμό. Ακολουθεί απροειδοποίητα ένας μαζικός καταιγισμός από πυροβόλα, τανκς και όλμους ισοπεδώνοντας σχεδόν τα πάντα. Άνδρες του ΟΗΕ που βρίσκονται στην περιοχή δέχονται επίσης πυρά, ενώ μερικοί άλλοι συλλαμβάνονται ως αιχμάλωτοι. Στη συνέχεια αναλαμβάνουν οι 'Ελληνες καταδρομείς τις "εκκαθαριστικές επιχειρήσεις" πόρτα-πόρτα. Ακολουθούν καταγεγραμμένοι βιασμοί γυναικών, απαγωγές, λεηλασίες τουρκικών περιουσιών και εκτελέσεις αμάχων κάθε ηλικίας, από τους γενναίους Έλληνες στρατιώτες.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του αυτόπτη καταδρομέα Μάριου Τεμπριώτη: "[...]είπε ο λοχαγός μας πριν αρχίσει η μάχη. Μας είπε μεταξύ άλλων ότι 'θα μας κατηγορήσουν που θα μας κατηγορήσουν για γενοκτονία, θέλω να μπείτε μέσα και να μην αφήσετε ούτε κότα κουτσή'".
Με τη λήξη της επίθεσης είχαν σκοτωθεί επίσημα 24 τουρκοκύπριοι, 9 είχαν τραυματιστεί και πάνω από 1.000 άμαχοι (με τους γύρω οικισμούς) είχαν μείνει άστεγοι, αν και οι πραγματικοί αριθμοί εκτιμάται πως είναι πολύ μεγαλύτεροι αν συνυπολογιστούν και οι αγνοούμενοι.
Οι επιχειρήσεις στην Κοφίνου προκάλεσαν ντόμινο υποχωρήσεων για την Ελλάδα σε όλους τους διεθνείς τομείς. Ο ΟΗΕ κατήγγειλε ανοιχτά την Ελλάδα για εκτελέσεις αμάχων, ενώ η Τουρκία απείλησε με στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και με πόλεμο την Ελλάδα. Η κρίση διευθετήθηκε με υποχώρηση του δικτατορικού καθεστώτος της Ελλάδας αφού, υπό την άμεση και ρητή απειλή πολέμου από την Τουρκία, αναγκάστηκε να αποσύρει από την Κύπρο την ελλαδική μεραρχία ("ναι, αλλά τουλάχιστον έφτιαξε δρόμους"), την οποία είχε στείλει μυστικά -και παράνομα- ο Γ. Παπανδρέου το 1963.
Σήμερα, που ο μύθος της "αδικημένης Ελλάδας" που "ποτέ δεν εγκλημάτισε ενάντια σε κανέναν" χτίζεται ξανά, σήμερα που διάφοροι επίδοξοι Ράμπο με καλάσνικοφ, επιδιώκουν μεταβολές συνόρων, ονειρεύονται "αλύτρωτες πατρίδες", μετρούν τις σημαίες τους ποιος την έχει μεγαλύτερη και τιμώνται στα εθνικά κοινοβούλια ως ήρωες, θα είχε ενδιαφέρον μία αποτίμηση της εξαιρετικά πετυχημένης δράσης των πατριωτών και των εθνικιστών στην Κύπρο, η οποία κατάφερε να χωρίσει ένα νησί στα δύο, να σπείρει μίσος και να ισοπεδώσει ολόκληρα χωριά.
Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος απατεώνας πατριώτης θα σας μιλήσει με πόνο ψυχής για την απαράμιλλη γενναιότητα των Ελλήνων, για την καταπίεση ελληνικών μειονοτήτων και για το πόσο καλά φέρθηκαν οι Έλληνες στις γειτονικές μειονότητες, να θυμάστε αυτή την ιστορία. Στις νέες Κοφίνου λοιπόν, που ονειρεύονται ορισμένοι, να θυμίσουμε πως θα μας βρουν απέναντι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου