ΑΦΙΕΡΩΜΑ στους S 400: Τι εκτιμούν οι Έλληνες εθνικιστές και μιλιταριστές ΜΕΡΟΣ 2ο

Επιχειρησιακοί περιορισμοί και αδυναμίες S-400… είναι ευάλωτο το “υπερόπλο” της Τουρκίας

Σε προγενέστερο αφιέρωμά μας, αναλύσαμε το τεράστιο οικονομικό κόστος που είχε η απόφαση του Ρ.Τ. Ερντογάν να επιμείνει στην προμήθεια και παραλαβή του συστήματος S-400 Triumf. Και το κάναμε παραθέτοντας στοιχεία γιατί “στο τέλος της ημέρας” αυτά είναι που μένουν.

Με το ίδιο σκεπτικό θα αναλύσουμε και την επιχειρησιακή διάσταση του ζητήματος, χρησιμοποιώντας ως βάση το ερώτημα: Ωφελούνται σε σημαντικό βαθμό επιχειρησιακά οι Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις από το S-400; Αποτελεί δηλαδή το σύστημα αυτό σημαντικό πολλαπλασιαστή ισχύος για τη γειτονική χώρα;

Αλλάζει δραματικά κάποια δεδομένα σε βαθμό που να δικαιολογείται το ρίσκο (από την πλευρά της Τουρκίας) της προμήθειάς του; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι κατηγορηματικά αρνητική. Εξηγούμε τους λόγους:

Κανένα σύστημα, ή πλατφόρμα συστημάτων και όπλων, είτε είναι μαχητικό αεροπλάνο, είτε σκάφος επιφανείας, είτε πυραυλικό αντιαεροπορικό ή προσβολής επίγειων στόχων, δεν μπορεί να λειτουργήσει μεμονωμένα στο σύγχρονο περιβάλλον επιχειρήσεων. Δεν μπορεί δηλαδή να αποδώσει αποτελεσματικά και – το κυριότερο – να επιβιώσει.

Στην προκειμένη περίπτωση ένα απλό παράδειγμα αρκεί για να αποκαλύψει του λόγου το αληθές… Αν το κέντρο ελέγχου και τα ραντάρ του S-400 στην Τουρκία, δεχθούν επίθεση από ελληνικά SCALP-EG, από μόνο του (το S-400) δεν έχει τη δυνατότητα να την αποτρέψει. Κι αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι το τελευταίο είναι σχεδιασμένο για την προσβολή στόχων που πετούν σε μεγάλα ύψη, με σχετικά μεγάλες ταχύτητες και σε μεγάλες αποστάσεις από αυτό.

Το SCALP-EG αμέσως μετά την άφεσή του (από αεροσκάφος – φορέα) ή την εκτόξευσή του (SCALP Naval), πετά σε μικρό ύψος (κάτω των 200 μέτρων) προς το στόχο του με υποηχητικές ταχύτητες, ακολουθώντας τη διαμόρφωση του εδαφικού αναγλύφου (terrain following).

Επομένως, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά από συστήματα CIWS Phalanx ή RAM μίας μονάδας επιφανείας αν πετά πάνω από θάλασσα, ή από ένα αντιαεροπορικό σύστημα μικρής ακτίνας (πυραυλικό ή μη), αν πετά πάνω από ξηρά.

Επειδή ένα τέτοιο όπλο ή μία συνδυασμένη επίθεση από διαφορετικές περιοχές με περισσότερα του ενός τέτοια όπλα, είναι σοβαρή δυνητική απειλή για μία πυροβολαρχία S-400, όσο μακριά και αν βρίσκεται αυτή, τα πληρώματα του κέντρου ελέγχου της θα πρέπει να έχουν εικόνα από τα ακόλουθα:

Από ραντάρ και τα παθητικά ηλεκτροοπτικά συστήματα των φίλων ναυτικών μονάδων επιφανείας, από τα φίλια αεροσκάφη επιτήρησης, έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου (AEW&C) και φυσικά από τις φίλιες επίγειες μονάδες που αξιοποιούν επιχειρησιακά συστήματα MANPADS και SHORADS (SHOrt Range Air Defence Systems).

O πρώτος λόγος λοιπόν είναι ότι ΔΕΝ μπορεί να προστατευθεί ένα σύστημα S-400 από πολλών ειδών απειλές αν δεν είναι διασυνδεδεμένο με τα άλλα στοιχεία μίας καλά οργανωμένης άμυνας.

Άλλωστε δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς, ότι από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να μετακινηθεί και να ταχθεί τόσο εύκολα και γρήγορα, όσο πολλοί πιστεύουν. Χρειάζεται χρόνος για αυτές τις διαδικασίες. Ο οποίος μόνο μέσω αξιόπιστης και πλήρους ζεύξης δεδομένων (data link) για παροχή εικόνας σε πραγματικό χρόνο μπορεί να εξασφαλιστεί.

Όπως όλα τα αντιαεροπορικά/αντιπυραυλικά συστήματα, έτσι και το S-400 μπορεί να παραπλανηθεί και να κορεστεί. Μία καλή ιδέα προς την κατεύθυνση αυτή δίνουν τα αφιερώματα του Δρ. Κ. Γρίβα που έχουμε αναδημοσιεύσει και είναι άξια μελέτης. Τουλάχιστον. Πιστεύουμε ότι δεν χωρά περισσότερη ανάλυση.

Από την άλλη πλευρά βέβαια εναλλακτικές υπάρχουν και είναι οικονομικές. Επί παραδείγματι, ο κορεσμός ή η παραπλάνηση ενός πυραυλικού αντιαεροπορικού, δεν χρειάζεται να γίνει μόνο με πυρά πυροβολικού ή με όπλα οριζόντιας πλεύσης μακρού πλήγματος όπως το SCALP-EG.

Υπάρχουν και σημαντικά φθηνότερες και εξίσου αποτελεσματικές λύσεις όπως οι κατευθυνόμενοι στόχοι υψηλών επιδόσεων σαν αυτούς που κατασκεύαζε κάποτε η ελληνική 3ΣΙΓΜΑ.

Το στροβιλοκινητήριο IRIS Jet μπορούσε να πετάξει σε ύψη μέχρι και τα 40.000 πόδια με μέγιστη ταχύτητα 460 κόμβων και αυτονομία μίας ώρας, ενώ το επίσης στροβιλοκινητήριο Perseas Twin Jet ανέπτυσσε μέγιστη ταχύτητα 240 κόμβων (470 χ.α.ω.) με ικανότητα πλεύσης στα 22.000 πόδια και ίδια αυτονομία (60 λεπτά)!

Αν εκτοξεύσει κανείς 40 τέτοιους στόχους χαμηλού κόστους και υψηλών επιδόσεων ανά 10 από τέσσερις διαφορετικές περιοχές (από το Έβρο μέχρι την Κρήτη και τη Κύπρο…) μπορεί κάλλιστα να “κρύψει” την από πολύ μικρό ύψος διείσδυση φίλιων μαχητικών που έχουν ως προορισμό στόχους βαθιά μέσα στην εχθρική ενδοχώρα…

Φυσικά δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι υπάρχει και το κομμάτι του ηλεκτρονικού πολέμου, όπου οι τεχνικές παραπλάνησης και παρεμβολών συνιστούν άλλο ένα σημαντικό αντίπαλο για τα συστήματα της κατηγορίας του S-400.

Δυστυχώς η Ελλάδα ενώ είχε (και έχει) την τεχνογνωσία και την οικονομική και παραγωγική δυνατότητα να επενδύσει σε συστήματα Η/Π, δεν το έκανε ποτέ…

Το Ισραήλ που ακολούθησε εντελώς διαφορετικό δρόμο, σήμερα έχει αμυντική βιομηχανία που επιδεικνύει πρωτοποριακά προϊόντα, πραγματικά εφάμιλλα – τουλάχιστον – των αμερικανικών και ευρωπαϊκών.

Ασφαλώς και το Ισραήλ προβληματίζεται από την επικείμενη ένταξη του S-400 σε υπηρεσία στην Τουρκία. Ας μην γελιόμαστε όμως… Με τα συστήματα Η/Π που διαθέτει, αλλά και τα εγχώριας σχεδίασης, ανάπτυξης και κατασκευής όπλα μακρού πλήγματος, ΜΠΟΡΕΙ ασφαλώς να εξουδετερώσει το S-400.

Μείνετε… συντονισμένοι, διότι σε μερικές ώρες ακολουθεί το δεύτερο μέρος, όπου θα εξετάσουμε τις πραγματικές ακτίνες αποκάλυψης στόχων του συστήματος και τι διδάσκει η επιχειρησιακή εμπειρία!
https://www.defence-point.gr