Αποτίμηση του φετινού Πολυτεχνείου, ενόψει της 6ης Δεκέμβρη

Το παρόν κείμενο της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης αποτελεί μια προσπάθεια συλλογικής της αποτίμησης του φετινού 3ημέρου του Πολυτεχνείου. Η τριήμερη κατάληψη και η πορεία του Πολυτεχνείου  χαρακτηρίστηκαν από ιδιαίτερη μαζικότητα γεγονός που οφείλεται  αφενός στην ύπαρξη ενός φοιτητικού κινήματος το οποίο αγωνίζεται ενάντια στην επερχόμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και αφετέρου στην ένταση της κρατικής καταστολής (βλ. εκκενώσεις καταλήψεων, τραυματισμοί διαδηλωτών, αναίτιες συλλήψεις και βασανισμοί, λοκ αουτ ΑΣΟΕΕ κλπ). ΄Ένα γεγονός που σίγουρα τάραξε την κανονικότητα του τριήμερου εορτασμού του Πολυτεχνείου, ήταν η κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών στου Γκίνη.

  Πρόκειται για πρόσφυγες/μετανάστες που αρνήθηκαν τον εγκλεισμό τους στα hot-spot, μετά από την εκκένωση της κατάληψης Μπουμπουλίνας όπου ζούσαν. Δεν μπορούμε να παραλείψουμε την έντονη αστυνομοκρατία τις ημέρες αυτές (drones να επιτηρούν τον χώρο του Πολυτεχνείου και την περιοχή των Εξαρχείων, μαζικοί σωματικοί έλεγχοι και προληπτικές προσαγωγές, εισβολή της αστυνομίας σε πολυκατοικίες). Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης ήταν διεξαγωγή πολέμου χαμηλής έντασης το βράδυ, μετά την πορεία της 17 Νοέμβρη, στα Εξάρχεια.

  Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή… Ήδη από τις προηγούμενες μέρες άρχισαν να καταφθάνουν μετανάστες αναζητώντας στέγη. Είναι μερικοί από τους εκατοντάδες που το τελευταίο διάστημα έχουν διωχθεί από καταλήψεις στέγης των Εξαρχείων. Η «προοπτική» για αυτούς, όπως την ορίζει το ελληνικό κράτος, είναι ο εγκλεισμός τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα πλαίσια της διαχείρισης του «μεταναστευτικού ζητήματος». Η διαχείριση αυτή περιλαμβάνει: σκληρή φύλαξη των συνόρων (π.χ. σκάφος του ελληνικού λιμενικού να εμβολίζει βάρκες με μετανάστες στο Αιγαίο), νέο νομικό πλαίσιο που δυσχεραίνει τη δυνατότητα απόκτησης ασύλου, επαναπροωθήσεις και σε όσους μετανάστες αρνούνται να συμμορφωθούν σε αυτή την πολιτική διαχείρισης. Και τελικά, παρανομιμοποιείται η ίδια τους η ύπαρξη. Απέναντι σε όλα αυτά, αναδύονται αγώνες των μεταναστών. Οι εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Σάμος, Μόρια), η απεργία πείνας Σύριων και Παλαιστίνιων γυναικών στην Πέτρου Ράλλη, η άρνηση των κατοίκων της Μπουμπουλίνας να μεταφερθούν στα Hot-Spot, αποτελούν εκφάνσεις αυτών των αγώνων που έχουν συνέχεια και αμφισβητούν τα σύνορα των εθνών κρατών, την κατάσταση εξαίρεσης.

  Αυτή η ιδιότυπη κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών στου Γκίνη, ως κομμάτι αυτών των αγώνων, αποτέλεσε ένα κοινωνικό και πολιτικό γεγονός, που διατάραξε την κανονικότητα του τριημέρου και όλοι οι πολιτικοί χώροι κλήθηκαν να τοποθετηθούν επ’ αυτού, δηλαδή στη στήριξη ή μη των προσφύγων/μεταναστών που αρνούνται να κλειστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης-hot spot. Αριστεροί πολιτικοί χώροι, που έχουν τη βασική διοργάνωση του τριημέρου, διαιρέθηκαν, ανάμεσα σε εκείνους τους χώρους που στήριξαν την έκτακτη κατάληψη στέγης και σε εκείνους που δεν την στήριξαν. Από τη μία πλευρά, σχήματα ΕΑΑΚ που ανέβασαν αντιπολεμικό, πολυεθνικό και ταξικό πανό στο χώρο του Πολυτεχνείου, και από την άλλη μεριά, σχήματα ΕΑΑΚ που δημιούργησαν εμπόδια στην συνύπαρξη και την επικοινωνία μεταξύ προσφύγων, αριστερών, αναρχικών στο χώρο του Πολυτεχνείου (αναλυτικότερα, πατήστε εδώ).

  Πέρα από τη στάση του κάθε χώρου, εκφράστηκε η αδυναμία σύνδεσης των φοιτητικών και ευρύτερων αγώνων του ντόπιου κινήματος με τον αγώνα των μεταναστ(ρι)ών, πολιτικής στήριξης και δημιουργίας δεσμών μεταξύ των κινημάτων.  Αυτό ήρθε ως συνέχεια της έλλειψης επαφής, επικοινωνίας, συνεργασίας μεταξύ ελλήνων και μεταναστών/μεταναστριών/προσφύγων που αποτελεί κανονικότητα των τελευταίων χρόνων όσον αφορά τους αγώνες γύρω από το μεταναστευτικό. Σε αυτή τη φάση, όπου: 1) hot-spot και επαναπροωθήσεις έχουν συστηματοποιηθεί, με το κράτος να μην αφήνει κανένα περιθώριο ενσωμάτωσης των μεταναστ(ρι)ών στον κοινωνικό ιστό, τη στιγμή που φτιάχνονται νέα κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης και κοινές περιπολίες στρατού και αστυνομίας ενάντια σε πρόσφυγες 2) η αλληλεγγύη ΜΚΟποιείται, καθώς επαφή-επικοινωνία με τους μετανάστες/πρόσφυγες κατά βάση δεν έχει το κίνημα αλληλεγγύης αλλά οι ΜΚΟ, έχουμε ως ανταγωνιστικό κίνημα τις εξής δύο επιλογές: Ή να κρατήσουμε αποστάσεις από τους μετανάστες και τους αγώνες τους, διατηρώντας απλά έναν αντιπολεμικό λόγο και παρέχοντας μια υλική στήριξη, ή να στηρίξουμε πολιτικά και ενεργητικά τον αγώνα τους να ελευθερωθούν οριστικά από το σύστημα των καπιταλιστικών πολέμων και των στρατοπέδων συγκέντρωσης των εθνών-κρατών. Για να απεγκλωβιστεί το κίνημα αλληλεγγύης από την ΜΚΟποίηση, είναι αναγκαία η διαμόρφωση κοινωνικών-πολιτικών δεσμών μεταξύ ντόπιων και μεταναστών στην κατεύθυνση ανάπτυξης κοινών διεθνιστικών εργατικών και κοινωνικών αγώνων.

  Σε ένα γενικότερο κλίμα αυξανόμενης διείσδυσης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους στην περιοχή των Εξαρχείων -διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- είδαμε άλλη μία επιχείρηση της αστυνομίας το βράδυ της 17ης Νοέμβρη, ώστε να εμπεδωθεί ακόμη πιο έντονα στη συλλογική συνείδηση το δόγμα «Νόμος και Τάξη» της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Πολλαπλές ομάδες ΜΑΤ με βαρύ εξοπλισμό, οι οποίες καταδεικνύουν την εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, εξαπέλυσαν κατασταλτική εκστρατεία στην περιοχή με στόχο την καταστολή οποιουδήποτε βρισκόταν το βράδυ στην περιοχή. Συνεπώς, πραγματοποιήθηκαν 33 συλλήψεις και 54 προσαγωγές, ενώ πολλά άτομα ακόμα ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν και, έπειτα, αφέθηκαν στην τύχη τους. Δεν μπορούμε να παραλείψουμε πως η όλη επιχείρηση δεν είναι άσχετη με τη συνολική ''ανάπλαση'' των Εξαρχείων, με σκοπό την εκδίωξη μιας μεγάλης πλειοψηφίας των σημερινών κατοίκων, την αλλαγή της γειτονιάς και την πολυ-εθνική επένδυση σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, Airbnb και άλλου τύπου επιχειρήσεις. Παρατηρούμε να αναδύονται στο δημόσιο λόγο εξαγγελίες περί χούντας της ΝΔ και αντίστοιχων πρακτικών από τις δυνάμεις καταστολής. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά τη σύγχρονη μορφή της αστικής δημοκρατίας και τις δυνατότητες που κατέχουν τα κράτη να διαμέσου αυτής. Η αστική δημοκρατία είναι αυτή που βγάζει το στρατό στους δρόμους της εξεγερμένης Χιλής και δολοφονεί διαδηλωτές σε μια σειρά από χώρες ή στην περίπτωση της Ελλάδας προκαλεί τη βίαιη καταστολή αγωνιστών/ριών και τις εκατοντάδες δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών. Η αναβάθμιση της αστυνομίας με πιο σκληρά χαρακτηριστικά, με την επαναφορά της ομάδας ΔΕΛΤΑ, βασικός ρόλος της οποίας ήταν η καταστολή απεργιών και κινητοποιήσεων με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, αποτελεί παράδειγμα για μη ανοχή σε αντιδράσεις απέναντι στην αστική πολιτική. Η κυβέρνηση ΝΔ επικεντρώνει τη μεταρρυθμιστική της πολιτική στα ζητήματα άμυνας - ασφάλειας και της Ανάπτυξης. Η άμυνα – ασφάλεια, ως μοχλός συγκράτησης, με τη μορφή της καταστολής και της επιβολής του νόμου και της τάξης, των διαρκώς εντεινόμενων αντιθέσεων, έχει αναχθεί σε βασική στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης ήδη από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Η άμυνα/ασφάλεια είναι βασική προϋπόθεση για την επιχειρηματική ανάπτυξη.

  Η καπιταλιστική ανάπτυξη που επιτυγχάνεται μέσω της υποτίμησης της εργατικής δύναμης, καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων, επίθεση και αποκλεισμό των μεταναστών, προϋποθέτει ένα κράτος που θα διεξάγει διαρκή πόλεμο έναντι των κατώτερων στρωμάτων με την παράλληλη εφαρμογή ενός δόγματος άμυνας – ασφάλειας για τις ανάγκες και τα συμφέροντα της αστικής της τάξης. Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου και ο πόλεμος ως πυλώνας της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η διεύρυνση της συνεργασίας με τις Η. Π. Α., οι ΑΟΖ και οι εξορύξεις ενεργειακών κοιτασμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις συμπληρώνουν το παζλ.

    Ο ελληνικός καπιταλισμός "καθαρίζει" τον εσωτερικό εχθρό, εννοώντας όχι τους διεφθαρμένους επιχειρηματίες, τα πολιτικά πελατειακά δίκτυα και τις μαφίες, αλλά τους διαδηλωτές και τις διαδηλώτριες, τους εργαζομένους, μετανάστες και μετανάστριες, όσους και όσες αντιστέκονται. Για να περάσει στην κλιμάκωση του διεθνούς διακρατικού ανταγωνισμού, στην κλιμάκωση της κερδοφορίας και του πολέμου στο πλευρό των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. Ενάντια στα πιο φτωχά στρώματα στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική, αλλά και στην ίδια την Ελλάδα.

  Είτε είναι Εξάρχεια, είτε είναι Χιλή η λογική του καπιταλιστικού κράτους παραμένει ίδια: η εφαρμογή του δόγματος άμυνας/ασφάλειας απέναντι σε οποιαδήποτε υπάρχουσα ή αναδυόμενη μορφή αντίστασης, ώστε να επιτευχθεί απρόσκοπτα η επιθυμητή από το σύστημα καπιταλιστική αναδιάρθρωση, η βαθύτερη εισβολή των ροών του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της κοινωνικής πραγματικότητας.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ