ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
-Να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή του ελληνικού και του τουρκικού καπιταλισμού
Ουσιαστικά ο δρόμος προς τη Χάγη έχει ανοίξει. Ένας δρόμος Συμβιβασμού και Συνδιαχείρισης.
Ένας δρόμος όμως Πολεμικός που δεν έχει καμιά σχέση με την ειρήνη όπως τι φαντάζονται και την επιθυμούν οι λαοί.
Σε tweet του το βράδυ της Πέμπτης, ο διευθυντής Αεροναυτιλίας του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών Τσαγατάι Ερτζιγιές ανάρτησε κείμενο με τις πέντε αξιώσεις της τουρκικής κυβέρνησης στο Αιγαίο και όχι μόνο.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΙΜΝΗ
Περιγράφει η αρθρογραφία τις τουρκικές προσεγγίσεις:
«Η θεμελιώδης πηγή έντασης μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας είναι η ελληνική αντίληψη να θεωρηθεί ολόκληρο το Αιγαίο ως ελληνική θάλασσα με πλήρη παραβίαση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της Τουρκίας ως ένα από τα παράκτια κράτη» αναφέρεται μεταξύ άλλων στη μακροσκελή ανακοίνωση.
Μάλιστα αυτό το χαρακτηρίζει ως θεμελιώδη πηγή έντασης μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας.
@CErciyes
Doğu Ege Adalarının Silahsızlandırılmış Statüsü dahil Ege sorunları hakkında Bakanlığımız WEB sayfasında yer alan bilgi notları.
Background Note on Aegean Disputeshttp://www.mfa.gov.tr/background-note-on-aegean-disputes.en.mfa …
Ο Τούρκος διπλωμάτης, Τσαγατάι Ερτζίγες, παραθέτει δύο links προς «ενημερωτικά σημειώματα για το Αιγαίο» που συμπεριλαμβάνουν, όπως αναφέρει, «το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου».
Στην ιστοσελίδα που διατίθεται σε τουρκικά και αγγλικά, περιγράφονται πέντε κατηγορίες «βασικών προβλημάτων» στο Αιγαίο:
Οι πέντε αξιώσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο
1. Υφαλοκρηπίδα και χωρικά ύδατα
«Η Τουρκία είναι έτοιμη να ξεκινήσει διάλογο με την Ελλάδα με σκοπό την εξεύρεση μιας δίκαιης διευθέτησης του θέματος που θα είναι προς το συμφέρον των δύο χωρών» αναφέρεται στην ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ ενώ κάνει μια αναδρομή σε όλα όσα έχουν προηγηθεί δεκαετίες πριν ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα και σε κάθε γεγονός που αναφέρει ρίχνει την ευθύνη στην χώρα μας.
2. Αποστρατιωτικοποίηση των νησιών
«Ένα από τα βασικά ζητήματα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στο Αιγαίο είναι το αποστρατιωτικοποιημένo καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι αποστρατιωτικοποιημένα από διάφορες διεθνείς συμφωνίες που επιβάλλουν νομικές υποχρεώσεις δεσμευτικές για την Ελλάδα».
3. Εναέριος χώρος
«Ο διεθνής εναέριος χώρος στην ανοιχτή θάλασσα δεν βρίσκεται υπό την κυριαρχία κανενός έθνους. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το εύρος του εθνικού εναέριου χώρου πρέπει να αντιστοιχεί στο εύρος των χωρικών υδάτων» υποστηρίζει η Τουρκία.
4. Κυριαρχία βραχονησίδων και μικρότερων νήσων και ειδικά των Ιμίων
Μεταξύ άλλων γίνεται αναφορά στην «εκχώρηση των ιταλικών τίτλων στο Αιγαίο μέσω της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά σε οποιαδήποτε "νησίδα Ίμια" σε αυτά τα έγγραφα. Η συμφωνία της 4ης Ιανουαρίου 1932 δεν αφορά τα Ιμια. Μία αναφορά γίνεται στο έγγραφο της 28ης Δεκεμβρίου του 1932 ωστόσο, οι νομικές διαδικασίες δεν ολοκληρώθηκαν».
5. Δραστηριότητες έρευνας και διάσωσης
«Σύμφωνα με τη Σύμβαση του Αμβούργου, εάν οι τόποι αναζήτησης και διάσωσης δεν μπορούν να καθοριστούν με συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων, τα μέρη θα καταβάλουν προσπάθειες για τον πλήρη συντονισμό των υπηρεσιών έρευνας και διάσωσης έως ότου επιτευχθεί συμφωνία. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν έχει τεθεί τέτοιος συντονισμός», αναφέρεται μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση.
«Οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σε περιοχές έρευνας και διάσωσης οφείλονται κυρίως στην προσέγγιση της Ελλάδας ως θέμα κυριαρχίας. Οι περιοχές έρευνας και διάσωσης που καθορίζονται για τη διάσωση ανθρώπινης ζωής είναι περιοχές υπηρεσιών, όχι περιοχές κυριαρχίας» σημειώνει.
Δείτε εδώ ολόκληρο το μανιφέστο της Άγκυρας
Σε μια πολύ τεκμηριωμένη προσέγγιση της, που φυσικά ξεφεύγει από το Εθνικό Αφήγημα που υπηρετεί και η Καθεστωτική Αριστερά αλλά και πλήθος διαμορφωτές της κοινής γνώμης, η ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ είχε περιγράψει τα πραγματικά επίδικα και τους όρους του Ελληνο-Τουρκικού ανταγωνισμού.
Θυμίζουμε:ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ: Ποιος μας Απειλεί με Πόλεμο και γιατί;
Ποιος μας Απειλεί με Πόλεμο και γιατί;
Είναι ο Τούρκος ο εχθρός, ή μήπως να κοιτάξουμε λίγο τα μούτρα μας στον καθρέφτη;
Από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ μέχρι τη Ν.Δ και δυνάμεις του ακροδεξιού-φασιστικού χώρου, επικρατεί η αντίληψη πως το βασικό πρόβλημα στο Αιγαίο είναι η μονομερής τουρκική προκλητικότητα, που απειλεί σε πόλεμο και θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Μάλιστα, μετά τις πρόσφατες εκλογές, αλλά και μετά τις ερχόμενες βουλευτικές-εθνικές εκλογές, αναμένεται να διαμορφωθεί ένα ακόμα πιο αντιδραστικό πλαίσιο εθνικής γραμμής και συνεννόησης μεταξύ Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ, και στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών.
Όμως σήμερα, στο Αιγαίο, έχουμε ήδη και πόλεμο και θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Θάνατο, εγκλεισμό, εξαθλίωση χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών και πόλεμο απέναντί τους, με βάση την κοινή συμφωνία για το προσφυγικό Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε. Αλλά και για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, δεν ευθύνεται μόνο το τουρκικό κράτος. Ευθύνεται πάρα πολύ, όπως θα δούμε, και το ελληνικό κράτος.
Τελευταία, από την εφημερίδα Καθημερινή και τα δελτία των 8 μέχρι προβεβλημένες προσωπικότητες της Αριστεράς, όπως οι κ. Μαργαρίτης (“γιατί σε λίγο ο ελληνικός στρατός θα χάσει την αποτρεπτική του ισχύ”) και Π. Σωτήρης (“η Τουρκία παίζει με τη φωτιά: προς νέες έρευνες εντός ελληνικής ΑΟΖ”), όλοι τους κάνουν συνεχώς λόγο για την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα στο Αιγαίο. Φαίνεται πως, πέρα από ιδεολογικές αντιθέσεις ανάμεσα σε “πατριωτική Αριστερά'' και “πατριωτική Δεξιά”, ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος συμφωνεί σε μια δήθεν αντικειμενική πραγματικότητα: Η Τουρκία στο Αιγαίο επιτίθεται, ενώ η Ελλάδα αμύνεται.
Άραγε, φταίει μόνο η Τουρκία στο Αιγαίο; Και είναι η τουρκική κυβέρνηση, αλλά και ο «Τούρκος» που την ψηφίζει, οι μεγαλύτεροι εχθροί της κοινωνίας στην Ελλάδα; Ή μήπως, πρέπει να κοιτάξουμε λίγο το πρόσωπό μας στον καθρέφτη, πριν αναζητήσουμε τις ευθύνες αλλού;
Κατά κανόνα, όταν αναλύουν τις «ελληνοτουρκικές σχέσεις» οι διάφοροι «δημοσιολόγοι», κανείς τους δεν θεωρεί σκόπιμο να συμπεριλάβει σε αυτές τη συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε ενάντια στους πρόσφυγες, ή τη συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας στον βάναυσο έλεγχο των μεταναστευτικών ροών στον Έβρο, σε ένα σύστημα πολέμου, πνιγμού και αιχμαλώτισης που εκτείνεται από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, με τη συμμετοχή Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, μέχρι τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και και την Ευρώπη. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί που συνελήφθησαν από την Τουρκία, ομολόγησαν πως είχαν περάσει τα σύνορα και είχαν μπει στην Τουρκία κυνηγώντας μετανάστες!
Κανείς δεν αναφέρει επίσης τη συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας στην κατασκευή του ενεργειακού αγωγού TAP. Κανείς από τους παραπάνω δεν αναφέρει τον κοινό “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” που διεξάγουν Ελλάδα και Τουρκία απέναντι σε κούρδους και τούρκους κοινωνικούς αγωνιστές. Οι πρόσφυγες και μετανάστριες, οι κοινωνικοί αγωνιστές και αγωνίστριες, σε όλες αυτές τις δήθεν αντικειμενικές αναλύσεις, είναι αόρατοι και αόρατες. “Ελληνοτουρκική σχέση” θεωρείται βασικά ό,τι μπορεί να διαβαστεί ως «τουρκική επιθετικότητα»-ό,τι δεν χωράει σε αυτό το αφήγημα, αποκλείεται.
Αλλά έστω ότι δεν αξίζει να ενημερωθεί ο «μέσος πολίτης» για τις διακρατικές συνεργασίες Ελλάδας-Τουρκίας, που έχουν ως θύματα, καθημερινά, πραγματικά ανθρώπινα σώματα Έστω ότι όλες οι αναλύσεις πρέπει να γίνουν για τα υψηλά «γεωπολιτικά μεγέθη», τους υπέρογκους στρατιωτικούς μηχανισμούς και τους ενεργειακούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή. Αξίζει να ενημερωθεί, με συνοπτικό τρόπο, ο «μέσος πολίτης» για τις ευθύνες της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό;
Στη θάλασσα, επί ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα απειλεί συνεχώς τη μονομερή άσκηση του δικαιώματος επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από 6 στα 12 μίλια στο Αιγαίο (Καμμένος, Κοτζιάς, και η νυν πολιτική ηγεσία), διπλασιάζοντας τα θαλάσσιά της κρατικά σύνορα. Πρόκειται για επιθετική ελληνική κίνηση, το κόστος της οποίας για την Τουρκία είχε υπολογιστεί ήδη αναλυτικά από το 2001 από τον Α. Νταβούτογλου στο «Στρατηγικό Βάθος» του: τότε, η κίνηση αυτή θα έπληττε το 88% του εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας και τα τουρκικά εμπορικά περάσματα του πετρελαίου, η επεξεργασία του οποίου γίνεται στην Τουρκία, μειώνοντας μάλιστα ριζικά τα διεθνή ύδατα. Αν το ελληνικό κράτος πραγματοποιήσει αυτή την κίνηση, τότε τα διεθνή ύδατα στην περιοχή θα μειωθούν δραματικά υπέρ της Ελλάδας, από το περίπου 56% στο περίπου 26%, ενώ η κρατική κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο αυξάνεται από το 35% στο 64%. Έτσι, τα τουρκικά εμπορικά πλοία θα πρέπει να παίρνουν άδεια από το ελληνικό κράτος για να πραγματοποιήσουν διελεύσεις που πραγματοποιούν σε διεθνή χωρικά ύδατα σήμερα.
Όσον αφορά ειδικά το ζήτημα της ΑΟΖ, η Ελλάδα προχωρά σε διμερείς συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με Ισραήλ, Αλβανία, Τουρκία, Αίγυπτο και άλλες χώρες, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό γεωπολιτικό πλαίσιο γύρω από την Τουρκία και αποφεύγοντας τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία μαζί της για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ-η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη σύμβαση του 1982, όπως δικαιούται, και επίσημα αναγνωρίζει μόνο την υφαλοκρηπίδα. Για να οριοθετηθεί η ΑΟΖ γύρω από το επίμαχο σημείο του Καστελόριζου, απαιτείται διακρατική συμφωνία των γειτονικών κρατών-δεν πρόκειται λοιπόν για ένα δικαίωμα που μπορεί η Ελλάδα να το ασκήσει μονομερώς, παρά μόνο με ένοπλες διαπραγματεύσεις και μέσω του κυνικού συσχετισμού δυνάμεων που έχει διαμορφώσει με τους συμμάχους της.
Στον αέρα, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει 10 μίλια κρατικής κυριαρχίας (περισσότερα από ότι τα 6 μίλια στη θάλασσα, σύμφωνα με μια παγκόσμια πρωτοτυπία!). Η επέκταση αυτή έγινε με ελληνικό προεδρικό διάταγμα του 1931, κατοχυρώνοντας και θεσμοποιώντας την ελληνική επιθετικότητα από την εποχή που η Τουρκία ήταν αρκετά αδύναμο κράτος ώστε να αντιδράσει. Άλλωστε, τα 10 μίλια στον αέρα, μαζί με τα «αβύθιστα αεροπλανοφόρα», όπως αποκαλούνται σε διάφορα σενάρια τα ελληνικά νησιά, αποτελούν από μόνα τους δήλωση πολεμικών προθέσεων.
Στον διακρατικό ανταγωνισμό, η Ελλάδα ασκεί πίεση στην Τουρκία και μέσω των γεωπολιτικών συμμαχιών της, χωρίς η Τουρκία να έχει αντίστοιχους συμμαχικούς μοχλούς πίεσης στην ευρύτερη περιοχή. Στα Βαλκάνια, η Ελλάδα περιορίζει την επιρροή Ρωσίας και Τουρκίας σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, ελέγχοντας τον εναέριο χώρο Αλβανίας, Μαυροβουνίου, και μερικώς της Βουλγαρίας μέσω του ΝΑΤΟ, αλλά και της Β. Μακεδονίας μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, ενώ οι ελληνικές επενδύσεις στα Βαλκάνια διατηρούν πολύ σημαντικό ρόλο. Νοτιοανατολικά, ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, και ο τεράστιος συμφωνημένος αγωγός ΕASTMED, έχουν ως στόχο τη σχετική περιθωριοποίηση της Τουρκίας και της Ρωσίας, περιθωριοποιώντας Τουρκία και Ρωσία από την περιοχή. Στην Αφρική, η συμμαχία της Ελλάδας κυρίως με την Αίγυπτο και δευτερευόντως με τη Λιβύη, ολοκληρώνει τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου, με πολύ σημαντικό ρόλο, όπως είδαμε, στο ζήτημα οριοθέτησης της ΑΟΖ.
Mainstream καθηγητές όπως ο Μάζης, ο Φίλης, ο Ηρακλείδης, συχνά είναι πιο κυνικοί και ρεαλιστές στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνικού καπιταλισμού, σε σχέση με διάφορες ανυπόστατες, «αριστερές και δεξιές» υπερπατριωτικές κορώνες που επικαλούνται το απόλυτο, δήθεν, «διεθνές δίκαιο» της Ελλάδας. Για τον καθηγητή Φίλη, στο Καστελόριζο η Τουρκία δέχεται πίεση και θα μπορούσε η Ελλάδα να κάνει μια συμφωνία (άρα η Ελλάδα δεν έχει απόλυτο δίκιο ούτε κάποιο μονομερές δικαίωμα), αλλά η Τουρκία έχει έναν αδιάλλακτο ηγέτη στο τιμόνι που δεν επιτρέπει τις διαπραγματεύσεις. Για τον περίφημο καθηγητή Μάζη, θαλάσσια σύνορα νομικώς αυστηρά προσδιορισμένα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν υπάρχουν. Για τον καθηγητή Ηρακλείδη, ««Η Τουρκία έχει δίκιο. Με όλο το κύρος του ανθρώπου που ασχολείται με αυτό το θέμα επί 25 χρόνια. Απολύτως. Το δίκιο της Τουρκίας είναι ότι οποιαδήποτε συμφωνία, χρειάζεται τη σύμφωνη γνώμη δύο μερών ενώ η ελληνική πλευρά δείχνει ότι θέλει να το κάνει μονομερώς το οποίο είναι εντελώς παράνομο. Ξεκάθαρα πράγματα […]Το θέμα των χωρικών υδάτων είναι πιο πονηρό. Το θέμα της αιγιαλίτιδας ζώνης είναι προβληματικό γιατί τυπικά μπορεί να το κάνει μονομερώς η Ελλάδα αλλά το θέμα αν θέλει να το κάνει και να βλάψει τη γειτονική της χώρα ας το κάνει … τα δικά σας τα παιδιά και τα δικά μου ας πάνε φαντάροι […] ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα-το Διεθνές Δίκαιο λοιπόν θα ορίσει την περιοχή και θα πει στο τέλος ότι θα ακολουθήσουμε το 1 προς 4: Θα πάρει η Τουρκία το ¼ με βάση τα θαλάσσια σύνορα της και τα ¾ η Ελλάδα. Ξεκάθαρα πράγματα. Είναι σίγουρο αυτό που σας λέω, 75 – 25. Το κακό είναι ότι τόσο στην Ελλάδα και λιγότερο στην Τουρκία έχουν την αίσθηση ότι στη μεν Τουρκία θα πάρουν το μισό Αιγαίο, στη δε Ελλάδα ότι θα πάρουν το 99% της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Όλα αυτά είναι ηλιθιότητες. Θα πάρει η Τουρκία – στη χειρότερη περίπτωση για την Ελλάδα – τα 30, στην καλύτερη περίπτωση για την Ελλάδα τα 20. Θα παίξει μεταξύ 20 και 30. Με απόλυτη βεβαιότητα αυτό που σας λέω.».
Υπάρχουν άραγε ελληνικά ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα πίσω από την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, πίσω από την οικονομική και γεωπολιτική εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου; Ναι. Μερικά από αυτά είναι του Λάτση των ΕΛΠΕ, του Βαρδινογιάννη της Energean, του Κόκκαλη της Intracom, του Μυτιληναίου, του Τσάκου (γεωτρύπανα - NLG κλπ), του Μαρινάκη (Ενέργεια, Λαθρεμπόριο κλπ), του Μελισσανίδη (τροφοδοσία αμερικάνικου στόλου, ενέργεια, λαθρεμπόριο κλπ), του ελληνικού καπιταλισμού και του ελληνικού κράτους συνολικά στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή.
Φυσικά, υπάρχουν και τα ιδιωτικά συμφέροντα πολυεθνικών, όπως η ΕΝΙ, η ΤΟΤΑL, η ΕΧΧON MOBIL, και, επιπλέον, τα καπιταλιστικά συμφέροντα της αμυντικής βιομηχανίας, κυρίως των ΗΠΑ, και δευτερευόντως της Ρωσίας, της Ελλάδας, της Τουρκίας. Οικονομικά συμφέροντα που αναπαράγουν τη πολεμική ένταση μεταξύ ελληνικού, τουρκικού, κυπριακού λαού, ώστε οι κρατικοί προϋπολογισμοί να καταπίνουν πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα πολλών δισεκατομμυρίων, την ώρα που γίνονται περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες.
Το ότι Ελλάδα και Τουρκία δεν επιδιώκουν κάποια ειρηνική επίλυση των διαφορών τους σε Διεθνή Δικαστήρια, αλλά κάνουν επιθετικές ενέργειες, δείχνει το πώς αντιλαμβάνονται την “ένοπλη διαπραγμάτευση”, για τα συμφέροντα ελληνικού και τουρκικού καπιταλισμού αντίστοιχα. Εμείς όμως, που ζούμε στην Ελλάδα, καθημερινά αντιμετωπίζουμε την ελληνικής προέλευσης φιλοπόλεμη προπαγάνδα. Την οποία διαδίδουν και κομμάτια της «Αριστεράς». Μας λένε συνεχώς πως ο τουρκικός καπιταλισμός μεγαλώνει, οικονομικά και στρατιωτικά, και για αυτό αναπτύσσει «αναθεωρητικές τάσεις». Όμως, και ο ελληνικός καπιταλισμός, που έχει καλύτερη παραδοσιακά κεκτημένη θέση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο (όπως είδαμε, στη θάλασσα, στον αέρα, στα Βαλκάνια), αναθεωρεί ήδη, με νέες συμμαχίες και συμφωνίες, την κατάσταση στα Βαλκάνια, το Αιγαίο, την Κύπρο, μέσα στο σύγχρονο δυναμικό γεωπολιτικό περιβάλλον καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Αν φταίει και το ελληνικό κράτος για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, εχθρός μας δεν είναι οι Τούρκοι, οι Τουρκοκύπριοι, οι μετανάστες και οι μετανάστριες.
Ο εχθρός μας βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα, είτε αφορά τα ελληνικά αφεντικά που εκμεταλλεύονται και χτυπάνε με τον ίδιο κυνισμό εργαζομένους/ες, εμάς τους ντόπιους ή και μετανάστες/στριες, μαζί με το σάπιο πολιτικό τους προσωπικό και τους φασίστες. Είτε αφορά τα αμερικανικά και γερμανικά κεφάλαια που «επενδύουν» στο ελλαδικό φτηνό εργατικό δυναμικό. Είτε αφορά το κινέζικο κεφάλαιο στο λιμάνι της COSCO και τις εργασιακές σχέσεις εκεί.
Ο εχθρός μας βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα, είτε αφορά τον καθημερινό εθνικισμό, το ρατσισμό και τον σεξισμό, που ονομάζει «βιαστές», «εγκληματίες» και «επικίνδυνους για τα εθνικά συμφέροντα» όλους τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους, τους Τούρκους και άλλους.
Ο εχθρός μας βρίσκεται εδώ, και είναι πολυεθνικός, όσο πολυεθνική είναι η πραγματικότητα των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Άλλωστε, ελληνικές επενδύσεις γίνονται στην Τουρκία, και τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα-τα κέρδη των ιδιωτικών επιχειρήσεων δεν έχουν σύνορα, παρά μόνο όταν πρέπει να κάνουν βίαιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Ο κοινωνικός πόλεμος, είτε με τη διακρατική του μορφή είτε με άλλες μορφές του, έχει πάντα θύματα τα πιο εκτεθειμένα σώματα στη μισθωτή εκμετάλλευση και τη φτώχεια, τον εθνικισμό και το ρατσισμό.
Σε Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία, ο εχθρός είναι στις τράπεζες και τα υπουργεία, λέει ένα σύνθημα.
Να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή του ελληνικού και του τουρκικού καπιταλισμού, να ζήσουμε μαζί στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια, στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου