Σαν σή­με­ρα ψό­φη­σε η φα­σί­στρια Φρει­δε­ρί­κη – Στο όνομά της ο τόπος πο­τί­στη­κε με πολύ αίμα

Σαν σή­με­ρα ψό­φη­σε η φα­σί­στρια Φρει­δε­ρί­κη – Στο όνομά της ο τόπος πο­τί­στη­κε με πολύ αίμα

Στις 7 Φε­βρουα­ρί­ου 1981 πέ­θα­νε η βα­σί­λισ­σα Φρει­δε­ρί­κη, μια γυ­ναί­κα που με το άκου­σμα του ονό­μα­τός της ξυ­πνούν μνή­μες συμ­φο­ράς. Αυτή η γυ­ναί­κα δεν ήταν τυ­χαίο πρό­σω­πο. Η ταγ­μα­τάρ­χης της νε­ο­λαί­ας του Χί­τλερ πρω­τα­γω­νί­στη­σε στις πιο μαύ­ρες σε­λί­δες της ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας. Υπεύ­θυ­νη για τα δεινά του τόπου. Υπεύ­θυ­νη για τις εκτε­λέ­σεις αγω­νι­στών και κομ­μου­νι­στών την πε­ρί­ο­δο του Εμ­φυ­λί­ου και μετά. Όλες οι εκτε­λέ­σεις φέ­ρουν την υπο­γρα­φή της.

«Φι­λο­φα­σί­στρια, μη­χα­νορ­ρά­φος, διε­φθαρ­μέ­νη, κομ­μέ­νη και ραμ­μέ­νη πε­ρισ­σό­τε­ρο για το ρόλο του υπουρ­γού της Αστυ­νο­μί­ας…» Με αυ­τούς τους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς σκια­γρα­φεί το ποιον της Φρει­δε­ρί­κης η ιτα­λι­κή «Παέζε Σέρα» σε άρθρο με αφορ­μή το θά­να­τό της.

«Αυ­ταρ­χι­κή, χωρίς να κρύ­βει τις συ­μπά­θειές της για την άκρα δεξιά, ή ακόμη και τους ναζί, διε­ξά­γει μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελ­λά­δας το 1946, μια άγρια πάλη ενά­ντια στο λαϊκό κί­νη­μα που προ­ήλ­θε από το κί­νη­μα αντί­στα­σης ενά­ντια στη χι­τλε­ρι­κή κα­το­χή. Στη διάρ­κεια του εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου, 1946-49, δια­τρέ­χει όλη την Ελ­λά­δα, εν­θαρ­ρύ­νο­ντας «την πάλη ενά­ντια στον κομ­μου­νι­σμό». Σε συ­νέ­χεια, η πο­λι­τι­κή της ευ­νό­η­σε την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας από τους Συ­νταγ­μα­τάρ­χες τον Απρί­λη του 1967», γρά­φει η γαλ­λι­κή «Ου­μα­νι­τέ» αμέ­σως μετά το θά­να­το της Φρει­δε­ρί­κης.

Τα έργα και τις ημέ­ρες της φα­σί­στριας και μη­χα­νορ­ρά­φου Φρει­δε­ρί­κης πε­ρι­γρά­φει δη­μο­σί­ευ­μα του «Ρι­ζο­σπά­στη» της 10ης Φε­βρουα­ρί­ου 1981 (με την υπο­γρα­φή Γ.Θ.) και το οποίο ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με):

Αίμα και κο­μπί­νες

«Είθε το αίμα που πό­τι­σε τούτο το χώμα, να θρέ­ψει μόνο λου­λού­δια της αγά­πης και της Ει­ρή­νης». Το είχε πει η γριά μάνα του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη, όταν έμαθε την εκτέ­λε­ση του παι­διού της, τη δο­λο­φο­νία του λαϊ­κού αγω­νι­στή. Η ευχή της Βα­σι­λι­κής Μπε­λο­γιάν­νη απο­κτά ιδιαί­τε­ρη επι­και­ρό­τη­τα. Γιατί αλή­θεια, τούτη η γη έχει πο­τι­στεί με πολύ αίμα. Αίμα που έτρε­ξε από τις πλη­γές, τις οποί­ες άνοι­γαν οι σφαί­ρες των εκτε­λε­στι­κών απο­σπα­σμά­των «Εν ονό­μα­τι του Βα­σι­λέ­ως Παύ­λου».

Εν ονό­μα­τι του Βα­σι­λέ­ως Παύ­λου. Κα­νείς δεν αμ­φι­σβη­τεί σή­με­ρα ότι τον Παύλο τον κυ­βερ­νού­σε η Φρει­δε­ρί­κη. Κατά τη διάρ­κεια του Εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου, εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες «αι­τή­σεις χά­ρι­τος» από μα­νά­δες 16χρο­νων και 20χρο­νων πα­λι­κα­ριών, προς το Πα­λά­τι, προς την ίδια τη Φρει­δε­ρί­κη, πε­τά­χτη­καν στο κα­λά­θι των αχρή­στων. Δεν υπάρ­χει ούτε μία μα­ταί­ω­ση εκτέ­λε­σης που να οφεί­λε­ται στη με­γα­λο­ψυ­χία της.

«Μέ­τρον κα­τα­νο­ή­σε­ως» – είναι ο τί­τλος των απο­μνη­μο­νευ­μά­των της – αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν είχε τέ­τοιο μέτρο η βα­σί­λισ­σα και μετά βα­σί­λισ­σα μήτηρ Μη­τέ­ρα στορ­γι­κή την πα­ρου­σιά­ζουν τα φι­λο­μο­ναρ­χι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα. Τα παι­διά της – δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία – τα φρό­ντι­σε και με το πα­ρα­πά­νω. Με αμύ­θη­τες προί­κες, Με θρό­νους. Αλλά για τα παι­διά της Ελ­λά­δας αυτή η Γερ­μα­νί­δα πρι­γκί­πισ­σα ήταν σκλη­ρή, ήταν ανε­λέ­η­τη. Όπως σκλη­ρή και ανε­λέ­η­τη ήταν ενα­ντί­ον οποιου­δή­πο­τε τολ­μού­σε ν’ αμ­φι­σβη­τή­σει την πα­ντο­δυ­να­μία της και τις θε­ά­ρε­στες δρα­στη­ριό­τη­τές της. Κυ­ρί­αρ­χη στη ζού­γκλα της εμπά­θειας και της προ­δο­σί­ας του ξε­νό­δου­λου Πα­λα­τιού ήταν η Φρει­δε­ρί­κη.

«Βαθιά συ­γκι­νη­μέ­νοι και μη θέ­λο­ντας να πα­ρα­δε­χτού­με ότι κα­τα­δι­κά­ζε­τε σε θά­να­το συ­στη­μα­τι­κά κάθε αντί­πα­λό σας, ζη­τού­με ανα­θε­ώ­ρη­ση της δίκης» το­νί­ζουν σε έκ­κλη­ση πυο απηύ­θυ­ναν Γάλ­λοι δια­νο­ού­με­νοι για να μην εκτε­λε­στεί ο Μπε­λο­γιάν­νης. Με­τα­ξύ των άλλων, είχαν βάλει τις υπο­γρα­φές τους ο Ζακ Κοκτώ, ο Ρενέ Κλε­μάν, ο Ζ.Π. Σαρτρ. Η απά­ντη­ση δό­θη­κε με την ομο­βρο­ντία των όπλων του εκτε­λε­στι­κού απο­σπά­σμα­τος.

Η Φρει­δε­ρί­κη με­τα­φυ­τεύ­τη­κε στην πα­λα­τια­νή ζού­γκλα, που δια­φέ­ντευε φε­ου­δαρ­χι­κά την Ελ­λά­δα, το 1938 από τη χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νία. Εγ­γο­νή του Κάι­ζερ Γου­λιέλ­μου εξε­λί­χτη­κε σε στέ­λε­χος δρα­στή­ριο της χι­τλε­ρι­κής νε­ο­λαί­ας. Η χι­τλε­ρι­κή στολή με το πε­ρι­βρα­χιό­νιο του αγκυ­λω­τού σταυ­ρού θα ήταν ασφα­λώς, μια από τις πρώ­τες που φό­ρε­σε κατά την πο­λυ­θό­ρυ­βη στα­διο­δρο­μία της. Μετά τον γάμο της με τον Παύλο, φρό­ντι­σε αμέ­σως να εμ­φα­νι­στεί με τη στολή της φα­σι­στι­κής ΕΟΝ. Αρ­γό­τε­ρα θα εμ­φα­νι­στεί με στο­λές Αμα­λί­ας, Κα­ρα­γκού­νας, βλά­χι­κες κλπ. Ντυ­νό­ταν ανά­λο­γα με τον τόπο που της ορ­γά­νω­ναν τις δη­μα­γω­γι­κές της φιέ­στες.

Με τα βα­σι­λι­κά κρι­νο­λί­να ή με τα βλά­χι­κα, η Φρει­δε­ρί­κη, ανά­πτυ­ξε τέ­τοια δρα­στη­ριό­τη­τα στην πε­ρί­ο­δο του Εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου, ώστε ο λαός να την απο­κα­λεί Φρίκη. Άρ­χι­σε δια­κρι­τι­κά σαν πρι­γκί­πισ­σα, αλλά ξε­σπά­θω­σε σαν πρι­γκί­πισ­σα.

Σα­τα­νι­κή επι­χεί­ρη­ση

Η πιο σα­τα­νι­κή σε σύλ­λη­ψη ήταν η επι­χεί­ρη­ση της οποί­ας ηγή­θη­κε σια τη «σω­τη­ρία» των κα­τοί­κων των «ανταρ­τό­πλη­κτων» πε­ριο­χών». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι πε­ριο­χές εκεί­νες ήταν ανταρ­το­μά­νες. Για να μην προ­σφέ­ρουν υπη­ρε­σί­ες στα παι­διά τους., που πο­λε­μού­σαν στις γραμ­μές του Δη­μο­κρα­τι­κού Στρα­τού, σχε­διά­στη­κε το ολο­κλη­ρω­τι­κό ξε­κλή­ρι­σμά τους, για να δη­μιουρ­γη­θεί μία νεκρή ζώνη γύρω από τις πε­ριο­χές της ελεύ­θε­ρης Ελ­λά­δας. Εφαρ­μό­στη­κε η τα­κτι­κή της καμ­μέ­νης γης. Υα χωριά καί­γο­νταν, Οι «ανταρ­τό­πλη­κτοι» – μο­ναρ­χό­πλη­κτο στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κά­τοι­κοί τους με­τα­φε­ρό­ταν σε αστι­κά κέ­ντρα, μα­κριά από τις επι­χει­ρή­σεις, όπου κλεί­νο­νταν σε στρα­τό­πε­δα. Τα παι­διά τα ανα­λάμ­βα­νε η Φρει­δε­ρί­κη με τις ποι­κι­λώ­νυ­μες υπη­ρε­σί­ες και ορ­γα­νι­σμούς, που είχε ιδρύ­σει για την πε­ρί­στα­ση.

Επρό­κει­το για πραγ­μα­τι­κό παι­δο­μά­ζω­μα και έτσι το είχε χα­ρα­κτη­ρί­σει τότε το ΚΚΕ όταν το κα­τήγ­γει­λε στη διε­θνή κοινή γνώμη. Και φυ­σι­κά, άμεσο κα­θή­κον έμπαι­νε για τον Δη­μο­κρα­τι­κό Στρα­τό να σώσει τις οι­κο­γέ­νειές του, τα παι­διά του από τη βα­σι­λι­κή αρ­πα­γή.

Η Φρει­δε­ρί­κη, λοι­πόν, είναι που εφάρ­μο­σε το πραγ­μα­τι­κό παι­δο­μά­ζω­μα. Από­σπα­σε τα παι­διά από τους γο­νείς και τα έκλει­σε σε ει­δι­κά ανα­μορ­φω­τι­κά στρα­τό­πε­δα που ορ­γα­νώ­θη­καν στην Αθήνα, στη Μυ­τι­λή­νη, στην Κω, στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, στα Χανιά κ.ά. Αλλά το βα­σι­κό­τε­ρο στρα­τό­πε­δο ορ­γα­νώ­θη­κε στη Λέρο το 1949. Κατά χι­λιά­δες στέλ­νο­νταν εκεί 10χρο­να και 12χρο­να παι­διά. Οι πρώ­τες «παρ­τί­δες» έχτι­σαν σε συν­θή­κες κα­τα­να­γκα­στι­κής ερ­γα­σί­ας τα ερει­πω­μέ­να χτί­ρια που είχαν αφή­σει οι Ιτα­λοί και στα οποία δό­θη­κε η ονο­μα­σία «Βα­σι­λι­καί Τε­χνι­καί Σχο­λαί Λέρου». «Δά­σκα­λοι» στην πλειο­ψη­φία τους ήταν ευ­και­ρια­κοί «εθνι­κοί δια­φω­τι­σταί», κατά κα­νό­να αγράμ­μα­τοι και ύπο­πτης ηθι­κής. Ο κα­θέ­νας από αυ­τούς είχε και τη δική του «παι­δα­γω­γι­κή» μέ­θο­δο αλλά όλοι είχαν ένα στόχο: Να φω­λιά­σουν στα παι­διά το μίσος για τους γο­νείς τους. Για τα νήπια και τα μωρά, οι μη­χα­νι­σμοί της Φρει­δε­ρί­κης είχαν επι­φυ­λά­ξει άλλη μοίρα. Τα προ­σφέ­ραν στο διε­θνές εμπό­ριο «υιο­θε­σί­ας» για την ενί­σχυ­ση των βα­σι­λι­κών κοι­νω­φε­λών τα­μεί­ων…

Η εφαρ­μο­γή υπο­χρε­ω­τι­κών «ερά­νων», εξάλ­λου, απέ­φε­ρε τε­ρά­στια ποσά στα εν λόγω τα­μεία. Ποσά, που κα­νείς δεν τολ­μού­σε να ρω­τή­σει πού πάνε και για ποιον. Έρα­νος Βα­σι­λίσ­σης, Βα­σι­λι­κής Πρό­νοιας, Φα­νέ­λας Στρα­τιώ­του, Βο­ρεί­ου Ελ­λά­δος. Π.Χ. από τα 21 τσι­γά­ρα που είχαν τα πα­κέ­τα μέχρι το 1948, αφαι­ρέ­θη­κε το ένα για το … «Τσι­γά­ρο του Στρα­τιώ­τη». Ο πό­λε­μος τε­λεί­ω­σε, αλλά το τσι­γά­ρο δεν ξα­να­γύ­ρι­σε στο πα­κέ­το. Η Βα­σι­λι­κή Πρό­νοια επι­βά­ρυ­νε με χα­ρά­τσι τα ει­σι­τή­ρια των θε­ά­τρων και των κι­νη­μα­το­γρά­φων. Πε­ρι­βό­η­τη η ει­σφο­ρά Φρει­δε­ρί­κης στις αγο­ρές αυ­το­κι­νή­των. Οι ερ­γο­δό­τες επί­σης για πολλά χρό­νια μετά τον εμ­φύ­λιο πό­λε­μο, έβα­ζαν χρη­μα­τι­κές ποι­νές στους ερ­γα­ζό­με­νους, ανα­κοι­νώ­νο­ντας ότι τα ποσά θα προ­σφερ­θούν στον «Έρανο της Βα­σι­λίσ­σης». Ένας πα­κτω­λός κλεμ­μέ­νος από το λαό. Πού πήγε; Πά­ντως το μυ­στι­κό δεν το πήρε μαζί της η Φρει­δε­ρί­κη, γιατί δεν ήταν η μόνη που είχε επω­φε­λη­θεί.

Αίμα και κο­μπί­νες. Εν ονό­μα­τι του Βα­σι­λέ­ως Παύ­λου… Εν ονό­μα­τι της Φρει­δε­ρί­κης. Δια­βό­η­τες οι εξορ­μή­σεις της στις διά­φο­ρες πε­ριο­χές της χώρας. Η πιο κυ­νι­κή ήταν η επί­σκε­ψή της στο Μα­κρο­νή­σι. Συ­νο­δευό­με­νη από τον Παύλο και τον βαν Φλιτ από­λαυ­σε τη θριαμ­βευ­τι­κή υπο­δο­χή που της επι­φύ­λα­ξαν οι σα­κά­τη­δες «ανα­νή­ψα­ντες» και οι βα­σα­νι­στές. Την πήραν στους ώμους και την πε­ριέ­φε­ραν κραυ­γά­ζο­ντας «είσαι η μάνα μας». Κι όταν η «μάνα« έφυγε, οι βα­σα­νι­στές έπε­σαν πάλι με μανία στις χι­λιά­δες που δεν πήραν μέρος στην υπο­δο­χή, γιατί δεν είχαν «ανα­νή­ψει».

Ήταν η «στορ­γι­κή« μας μάνα. Μια μάνα που δεν συ­νη­γό­ρη­σε στη μα­ταί­ω­ση έστω και μίας εκτέ­λε­σης. Στο όνομά της το χώμα είχε πο­τι­στεί με πολύ αίμα. Τόσο αίμα, που μόνο λου­λού­δια της αγά­πης και της Ει­ρή­νης μπο­ρεί να θρέ­ψει πια όπως είχε πει η γρια Βα­σι­λι­κή. Και η Φρει­δε­ρί­κη, για τον τόπο μας, από τα άνθη του κακού που τον δη­λη­τη­ρί­α­σαν, ήταν το χει­ρό­τε­ρο.

https://atexnos.gr