Φρούριο η Ελλάδα, ξεβράκωτος ο λαός Δύο «έθνη» με διαφορετικά συμφέροντα

Γιώργος Παυλόπουλος

Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα ενώνονται τα δύο στρατόπεδα της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού –κοσμοπολίτες και εθνικιστές– γύρω από την αναγκαιότητα της νέας και πανάκριβης «αγοράς του αιώνα», προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο μεγάλος αντίπαλος. Τελικά, την κρίσιμη στιγμή και στα μεγάλα θέματα, είναι όλοι ενωμένοι.

Υγεία-παιδεία ή αεροπλάνα και φρεγάτες;

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας έχει αναγκάσει πολλά από τα δημόσια νοσοκομεία να λειτουργούν κυριολεκτικά στο «κόκκινο». Τα αλλεπάλληλα κρούσματα σε γιατρούς και νοσηλευτές και η αδυναμία αντιμετώπισης των κενών που δημιουργούνται έχουν φέρει και πάλι στην επιφάνεια τις μεγάλες και ζωτικές ανάγκες που υπάρχουν στο ΕΣΥ χωρίς, παρά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, να έχουν καλυφθεί. Σύμφωνα με τους ίδιους τους εργαζόμενους, το σύστημα απαιτεί, για να λειτουργήσει αποτελεσματικά και χωρίς αρρυθμίες, την πρόσληψη 30.000 περίπου μόνιμων νοσηλευτών και 5.000 γιατρών. Κάτι τέτοιο μεταφράζεται σε περίπου 700 εκατ. ευρώ ετησίως, με βάση τον σημερινό μέσο (μικτό) μηνιαίο μισθό τους — κάπου 1.400-1.500 ευρώ για τους νοσηλευτές και 3.000 για τους γιατρούς.

Την ίδια στιγμή, καθώς τα δημόσια σχολεία όλων των βαθμίδων ετοιμάζονται να ανοίξουν την πόρτα τους για τους μαθητές τη Δευτέρα, οι εκπαιδευτικοί κυριολεκτικά τραβάνε τα μαλλιά τους με την κατάσταση που επικρατεί. Εκτός των άλλων, τα λειτουργικά κενά παραμένουν τεράστια και υπολογίζονται από τους ίδιους σε περίπου 50.000. Mε βάση, φυσικά, την προφανή (για όλους πλην της κυβέρνησης…) ανάγκη να «σπάσουν» τα τμήματα σε μικρότερα. Πόσα χρήματα θα χρειάζονταν για να προσληφθούν οι νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές που χρειάζονται; Περίπου 800 εκατ. ευρώ ετησίως, με βάση τον δικό τους μέσο (μικτό πάντα) μισθό.

Πρακτικά, με συνυπολογισμό και του κόστους για την κάλυψη των κενών σε υλικοτεχνική υποδομή, με λιγότερα από 2 δισ. ετησίως, η δημόσια υγεία και παιδεία θα μπορούσαν να προσφέρουν πλήρεις υπηρεσίες κορυφαίας ποιότητας στον λαό. Πόσα, είπαμε, θα διατεθούν για νέα πολεμικά αεροπλάνα και φρεγάτες;

Το ερώτημα «υγεία και παιδεία ή αεροπλάνα και φρεγάτες;» είναι και πάλι καίριο. Η δε απάντησή του αποκαλύπτει την πραγματική θέση του καθενός στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται σε όλα τα μέτωπα. Ειδικά, εάν προστεθούν και συμπληρωθούν τα άλλα ερωτήματα που αντικειμενικά τίθενται— όπως το «με τις ΑΟΖ του κεφαλαίου ή με την ειρήνη των λαών;».

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως στο συγκεκριμένο θέμα μοιάζουν κυριολεκτικά να εξαφανίζονται οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο βασικά στρατόπεδα της αστικής τάξης και των κομμάτων της: Από τη μία το κοσμοπολίτικο, το οποίο εμφανίζεται ως υπέρμαχο του διαλόγου και της πρόταξης της οικονομικής ισχύος και, από την άλλη, το εθνικιστικό-φιλοπολεμικό που συνήθως πλειοδοτεί σε επιθετικές-πολεμικές κορώνες.

Αυτό, φυσικά, δεν είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας σύμπτωσης. Αποτελεί συνέπεια της ταύτισης ανάμεσα στα συμφέροντα των δύο παραπάνω πτερύγων, σε μια συγκυρία που αποτελεί καμπή για την ελληνική ολιγαρχία και το πολιτικό της προσωπικό. Που μπορεί να κρίνει, σε μεγάλο βαθμό, την έκβαση της σύγκρουσής τους με τον βασικό ανταγωνιστή, την Τουρκία — και, συνακόλουθα, τη θέση τους για τα πολλά επόμενα χρόνια στον διεθνή καταμερισμό. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια «στιγμή» από εκείνες που έρχονται να επιβεβαιώσουν την παρακάτω (ελαφρώς παραφρασμένη) αρχή: Ο πόλεμος αποτελεί τη συνέχιση της πολιτικής και της οικονομίας με άλλα μέσα.

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι διαπρεπείς εκπρόσωποι και των μεν και των δε –ακραιφνείς (νεο)φιλελεύθεροι και σκληροπυρηνικοί υπερπατριώτες– εμφανίζονται να υποστηρίζουν ενθέρμως τη νέα «αγορά του αιώνα» και να κατακεραυνώνουν όσους διαφωνούν. Να προπαγανδίζουν τον εφοδιασμό του στρατού «μας» με τα σύγχρονα και έξυπνα όπλα που θα του επιτρέψουν να κατατροπώσει τον αντίπαλο. Να αιτιολογούν ως απολύτως αναγκαίες τις οικονομικές θυσίες που πρέπει να κάνει ο λαός για να ανταποκριθεί σε αυτό το ύψιστο «εθνικό καθήκον». Να προτείνουν ακόμη και τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα δεύτερο Ισραήλ, σε ένα κράτος-δολοφόνο, αδίστακτο και χωρίς ιδιαίτερες αναστολές.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, δεν δυσκολεύονται να απαντήσουν στο αρχικό ερώτημα. Ψηφίζουν τα αεροπλάνα και τις φρεγάτες, όπως και τον φράχτη στον Έβρο και τα πλωτά τείχη στο Αιγαίο. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η Ελλάδα να γίνει φρούριο, ενώ αδιαφορούν πλήρως, εάν ο λαός της είναι κυριολεκτικά ξεβράκωτος, χωρίς σχολεία και νοσοκομεία, ενώ κινδυνεύει να του πάρουν και το σπίτι από τα χρέη που διαρκώς αυξάνονται. Αντιθέτως, θεωρούν ότι τα παραπάνω είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για να γίνει ο λαός μια φοβισμένη και λοβοτομημένη μάζα. Ό,τι, δηλαδή, επιδιώκουν το τουρκικό κεφάλαιο και ο Ερντογάν για όσους κατοικούν στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου.

Σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να ακουστεί όσο πιο δυνατά γίνεται το δικό μας σύνθημα – «μόνο ο λαός σώζει τον λαό!».