Η εργασιακή και σεξουαλική βία και εκμετάλλευση, οι σχέσεις εξουσίας που γεννούν, καλλιεργούν και ευνοούν την ανάπτυξη τέτοιων συμπεριφορών πρέπει να μπουν στο επίκεντρο του αγώνα των καλλιτεχνών και των υπολοίπων εργαζομένων.
Σε αυτό τον αγώνα που κάποιοι προτιμούν να καλύπτουν θύτες με 1002 δικαιολογίες αλλά και άλλοι να κάνουν ατομική κριτική, για να αφήσουν άθικτο το πλαίσιο εμείς είμαστε με τα θύματα και τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες.
Διαβάσαμε τα λόγια του τραγουδοποιού Φοίβου Δεληβοριά με χαρά και ανακούφιση [πηγή:https://www.facebook.com/kyros.akyros.7/posts/10158672622296708]. Διαβάστε τα κι εσείς.
Είμαστε πολλοί και πολλές. Θα το πάμε μέχρι τέλους. Θα νικήσουμε.
"Διαβάζω κάποιους να γράφουν πως ο Λιγνάδης δεν είναι πια στη θέση του για λόγους πολιτικούς. Παρόμοια διάβαζα και για την περίπτωση Κιμούλη. Υποστηρικτές του Λιγνάδη λένε πως είναι η σύγχρονη Ελένη Παπαδάκη, υποστηρικτές του Κιμούλη πως ο Κουν πέταγε τασάκια στους ηθοποιούς του. Και δυστυχώς, η υποστήριξη κρύβει πάντα από πίσω κάποια πολιτική ατζέντα. Τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα αν τα δεις ως αυτά που είναι: σεξουαλική και εργασιακή βία σε πιο αδύναμα από σένα άτομα. Κατάχρηση της εξουσίας σου που σε περιπτώσεις φτάνει στο έγκλημα. Η συζήτηση δεν είναι ούτε περί ταλέντου, ούτε περί ιδεολογίας. Γιατί αυτό επιτρέπει σε κάθε psycho να καταφεύγει πίσω από σχήματα και να συνεχίζει. Τέρμα, λοιπόν. Μην ξαναδώ αηδίες. Ανακούφιση που όλα τα νεότερα παιδιά του θεάτρου-οι κάτω των 40, ως επί το πλείστον- έχουν απόλυτα καθαρή ματιά στο συνολικό ζήτημα. Και μεγάλο μπράβο σε όσους ανήκουν σε κάποιο σαφή πολιτικό χώρο και δεν προσπάθησαν να καλύψουν το «δικό τους παιδί».
Δικά μας παιδιά είναι μόνο τα θύματα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου