Πανδημία και νεολαία: φυλακίζουν το παρόν, υποθηκεύουν το μέλλον

Νέοι από έξι χώρες μιλούν στο Πριν για την κατάσταση που βιώνουν
Γιώργος Τζίμας
Μέσα σε έναν χρόνο, η πανδημία κατάφερε να βγάλει στη φόρα παντού στον κόσμο όλες τις αδυναμίες, τις αδικίες και τα αδιέξοδα που διαπνέουν δομικά το καπιταλιστικό σύστημα. Το ότι οι νέοι και οι νέες βρισκόμαστε στο επίκεντρο της επίθεσης της αστικής πολιτικής δεν αποτελεί κάποιο παράδοξο της πανδημίας ούτε είναι ελληνικό φαινόμενο. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αστικές κυβερνήσεις κάθε πολιτικού χρωματισμού αντιμετωπίζουν τον Covid-19 σα να βάζουν τσιρότο σε μια πληγή από σφαίρα · παράλληλα όμως κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για ένα ηλεκτροσόκ στην παγκόσμια οικονομία, αναγκάζοντας εμάς να κρατάμε τα καλώδια με γυμνά χέρια.

«Χειρότερα από τον κορονοϊό είναι τα μέτρα κυβερνήσεων και κεφαλαίου»

Δεν υπολόγισαν σωστά όμως την παράπλευρη ανάνηψη των τάσεων χειραφέτησης και την ισχύ των αγώνων εκατομμυρίων νέων της επισφάλειας, ανέργων, φοιτητών και μαθητών που δεν αντέξαμε να παρακολουθούμε μέσα από μια οθόνη τους εκπροσώπους του κεφαλαίου να κερδίζουν από τον κόπο μας. Τη στιγμή που στην Ελλάδα οι νέοι και οι νέες βρισκόμαστε ξανά στους δρόμους, διεκδικώντας με σοβαρούς όρους το δικαίωμά μας στη μόρφωση, την εργασία και την υγεία, νέοι αγωνιστές και αγωνίστριες από έξι διαφορετικές χώρες, μιλούν στο Πριν, αποδεικνύοντας από την πλευρά τους ότι η ταξική πάλη δεν εκτυλίσσεται σε δυστοπικές σειρές του Netflix. Οι αληθινοί πρωταγωνιστές της είμαστε εμείς.

Τουρκία

Murat Doğu

φοιτητής πολεοδομικού

και περιφερειακού σχεδιασμού, μέλος της Emek Gençliği

(Εργατική Νεολαία)

«Μέτρα απότοκα του καπιταλισμού, όχι για την πανδημία»

Λόγω πανδημίας, οι συνθήκες επιδεινώθηκαν και η νεολαία της Τουρκίας είναι μια από τις κύριες κοινωνικές ομάδες που βίωσαν τις επιπτώσεις της. Η νεολαία είναι ο πρώτος στόχος για τις απολύσεις ή για το επίδομα εργασίας μικρής διάρκειας*. Η κατάσταση είναι παρόμοια και για εκατομμύρια μαθητές, που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις τάξεις τους στο δημόσιο λύκειο, ωστόσο βλέπουμε ότι οι συνομήλικοί τους σε ιδιωτικά λύκεια είναι σε θέση να προγραμματίζουν την καριέρα τους. Οι φοιτητές έχουν μετατραπεί σε «πειραματόζωα» των σχολών τους. Δεν αντέχει άλλο το μυαλό την αφόρητη εντατικοποίηση των διαλέξεων. Είναι επίσης συχνό φαινόμενο να αδυνατούν να συμμετέχουν στις εξετάσεις, να αντιμετωπίζουν τεχνικά προβλήματα λόγω των συστημάτων κι από πάνω οι σχολές να κατηγορούν τους ίδιους για αυτά τα προβλήματα.

Εν τω μεταξύ, ειδικά στις αγροτικές περιοχές, εύκολα θα μάθεις τα νέα για κάποιον γονιό που έπεσε από τη στέγη, γιατί προσπάθησε να φτιάξει την κακή σύνδεση στο internet, ώστε το παιδί του να παρακολουθήσει την τηλε-διάλεξη ή για παιδιά που περπατούν για χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πιάσουν σήμα. Στις πόλεις, χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στις οικογένειές τους και να ζουν εξαρτώμενοι από αυτούς, εν μέρει λόγω των μέτρων της πανδημίας στον τομέα των υπηρεσιών, όπου η απασχόληση των νέων είναι μεγάλη.

Ενώ η κυβέρνηση δεν ανέπτυξε καμία πολιτική για τα προβλήματα των νέων, τα οποία αυξήθηκαν εκθετικά με την πανδημία, ήταν σε θέση να τους θυσιάσει για την κερδοφορία του κεφαλαίου και να επιταχύνει τις αντιδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια τους, όσο αυτοί δεν βρίσκονταν στις σχολές. Σχετικό παράδειγμα αποτελεί το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, όπου διορίστηκε πρύτανης απευθείας από την κυβέρνηση**. Οι συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες στο Βόσπορο και σε άλλα πανεπιστήμια απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι το μονοπροσωπικό μονοκομματικό καθεστώς ενεργεί για να συντρίψει όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Μπορεί να διορίσει έναν πρύτανη, που κανείς δεν θέλει, με εκστρατεία αποκλεισμού και μπλόκα της αστυνομίας. Δεν θα ήταν άστοχο αν λέγαμε ότι με την καθημερινή πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης να εφαρμόζεται συνεχώς, έχει συσσωρευτεί πολύς θυμός, ειδικά στη νεολαία της χώρας μας.

Από το άνοιγμα γυναικείων πανεπιστημίων τη μια μέρα, προχωράει στην εφαρμογή του σχεδίου λεηλασίας της φύσης, όπως το Canal Istanbul***, την επόμενη. Σε μια σειρά τόσων εξελίξεων, μοιάζει σαν να φταίνε οι συνθήκες της πανδημίας που προκαλούν οργή, όμως οι αντιδράσεις προκαλούνται από τα μέτρα, τα οποία, αν και φαίνονται αποσπασματικά, είναι όλα απότοκα του καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι ακόμη πιο προφανές από παλιότερα ότι οι οργανωμένοι αγώνες είναι αυτοί που μπορούν να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση και να χτίσουν ένα κίνημα που θα ακτινοβολεί σε κάθε περίσταση, αλλά δεν θα ξεθωριάζει μετά. Όσο βέβαια οι οργανώσεις νεολαίας στην Τουρκία δεν συναντιούνται, ο φασισμός ωριμάζει. Αυτό ισχύει όπου κι αν είμαστε. Πιστεύω ότι η αύξηση των οργανώσεων που παλεύουν πλάι, αποκαλύπτοντας προς τον κόσμο τη σχέση των αναδιαρθρώσεων στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις πόλεις και τους χώρους δουλειάς με το καπιταλιστικό σύστημα, είναι το πιο ζωτικό καθήκον που έχουμε μπροστά μας.

* Ελάχιστος μισθός: 2.825 τουρκικές λίρες, Σύντομο επίδομα εργασίας: 1.200 τουρκικές λίρες. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν καν να επωφεληθούν από αυτό.

** Αντιδραστικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης κάνουν νόμιμο ακόμα και τον διορισμό πρυτάνεων υπό ορισμένες προϋποθέσεις.

*** Φαραωνικά σχέδια για δημιουργία διώρυγας που θα ενώνει Μαύρη Θάλασσα με Αιγαίο, αποφεύγοντας τον Βόσπορο.

Αλβανία

Redi Muçi

μέλος της Organizata Politike (Πολιτική Οργάνωση)

«Στις ώρες απαγόρευσης κυκλοφορίας η αστυνομία σκότωσε τον Klodian»

Η διαχείριση της πανδημίας στην Αλβανία ξεκίνησε με την επιβολή αυταρχικών μέτρων από τα αρχικά στάδιά της κιόλας, λόγω της εξαντλημένης κατάστασης του συστήματος υγείας, το οποίο έχει περάσει από 30 χρόνια λιτότητας και περικοπών, ενώ παράλληλα ανταγωνίζεται έναν επιθετικό ιδιωτικό τομέα, τον οποίο η κυβέρνηση υποστηρίζει μέσω χρηματοδοτήσεων. Ωστόσο, όταν ξέσπασε η πανδημία, η φθαρμένη δημόσια υγεία ήταν εκείνη που σήκωσε όλο το βάρος. Δεν έχει παρουσιαστεί προς τον αλβανικό λαό καμία συγκεκριμένη στρατηγική για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού, ενώ είναι η χώρα με τον χαμηλότερο αριθμό τεστ ανά πληθυσμό — έξι φορές χαμηλότερος από τον μέσο όρο στην Ευρώπη και τρεις φορές χαμηλότερος από τον μέσο όρο στην περιοχή.

Οι φοιτητές έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική της τηλεκπαίδευσης, που βάζει φραγμούς σε όσους δεν έχουν τα μέσα να παρακολουθήσουν, είτε πρόκειται για εξοπλισμό είτε για πρόσβαση στο Διαδίκτυο σε απομακρυσμένες περιοχές. Το κίνημα φοιτητών «Për Universitetin» («Για το Πανεπιστήμιο) έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία για κατάργηση των διδάκτρων γι’ αυτό το ακαδημαϊκό έτος, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη ανταποκριθεί.

Ένας από τους σκληρότερους νόμους που επιβλήθηκε ήταν αυτός που θέσπισε την παραβίαση της καραντίνας ως ποινικό αδίκημα με ποινή μέχρι και δέκα έτη φυλάκισης, ανεξάρτητα αν νοσεί κανείς ή όχι. Κατά τις ώρες απαγόρευσης, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε τον 25χρονο Klodian Rasha, γεγονός που πυροδότησε διαδηλώσεις στους δρόμους των Τιράνων.

Ενώ επιβάλλει ένα αυταρχικό νομοθετικό πλαίσιο για τον περιορισμό της ανθρώπινης επαφής, η κυβέρνηση ουδέποτε έκλεισε εκείνους τους χώρους εργασίας, όπου στοιβάζεται μεγάλος αριθμός εργαζομένων. Μιλάμε για κλάδους οι οποίοι δεν παράγουν προϊόντα που σχετίζονται με την κατάσταση της πανδημίας, όπως τα ανθρακωρυχεία, τα τηλεφωνικά κέντρα ή οι κατασκευαστικές βιομηχανίες, που έχουν μετατραπεί σε φωλιές μολύνσεων.

Ηνωμένο Βασίλειο

Kate Bradley

μέλος συνδικάτου εργαζομένων στο νομικό κλάδο, μέλος

του rs21 (Revolutionary Socialism on 21st Century – Επαναστατικός Σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα)

«Κύμα εξώσεων σε νέους που δεν μπορούν να πληρώσουν νοίκι»

Με τον υψηλότερο αριθμό θανάτων από τον Covid-19 στην Ευρώπη (πάνω από 102.000 στις 2/2/2021) το Ηνωμένο Βασίλειο φαντάζει ως ένα πολύ καταθλιπτικό μέρος να ζει κανείς κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πανδημίας. Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος εδώ, όμως, δεν οφείλονται στην ίδια την πανδημία αλλά στη διαχείρισή της, καθώς αυτή είναι αποτέλεσμα πολιτικών και συνθηκών που προϋπήρχαν. Πολλοί από τους θανάτους και τις συνέπειες της Covid-19 οφείλονται σε μια κατάσταση που βράζει μετά από 40 χρόνια νεοφιλελευθερισμού: νοσοκομεία με πληρότητα, λιμνάζοντες μισθοί, συσσωρευμένα ενοίκια που καθυστερούν, συνθήκες πολύ κακές για να ζει κανείς. Για τους νέους, ο κίνδυνος θανάτου από την Covid-19 είναι χαμηλότερος αλλά η ζωή γίνεται δυσκολότερη υπό την εκμετάλλευση των εργοδοτών, των ιδιοκτητών και του κράτους. Για παράδειγμα, τη στιγμή που οι νέοι το πιθανότερο είναι να νοικιάζουν σπίτι, ένα κολοσσιαίο κύμα εξώσεων προβλέπεται στους επόμενους μήνες στο ΗΒ, επηρεάζοντας έως και 800.000 άτομα που καθυστερούν το νοίκι τους. Πλήθος νέων συνδικάτων στέγης, με όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή από τη νεολαία, όπως το Living Rent και το ACORN, έχουν αναλάβει δράση κατά των ιδιοκτητών, για τη μείωση των ενοικίων και τη διακοπή των εκδιώξεων, με κάποια επιτυχία αλλά σε σχετικά μικρή κλίμακα.

Οι μαθητές συχνά θεωρήθηκαν «φορείς υπερμετάδοσης» του ιού, επειδή τα σχολεία παρέμειναν ανοιχτά χωρίς μέτρα «ασφάλειας» από την κυβέρνηση, παρόλο που η Νέα Εκπαιδευτική Ένωση (NEU) πραγματοποίησε μια ιστορικά μεγάλη κινητοποίηση, με εκατοντάδες χιλιάδες, για να πιέσει την κυβέρνηση να είναι λιγότεροι μαθητές ανά αίθουσα από τις αρχές Ιανουαρίου. Οι φοιτητές κλήθηκαν πίσω στις εστίες για να πληρώσουν εκβιαστικά ενοίκια, αν και τα μαθήματα γίνονται ηλεκτρονικά. Τώρα οι φοιτητές σε 45 πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου βρίσκονται σε απεργία ενοικίου, χωρίς να το πληρώνουν, έως ότου ικανοποιηθούν οι βασικές απαιτήσεις για το κόστος, την υγεία, την ασφαλή λειτουργία. Σε αρκετά πανεπιστήμια επιτεύχθηκαν μερικές νίκες, όπως στο Μάντσεστερ, που συμφώνησε σε μείωση ενοικίων συνολικά κατά 12 εκ. λίρες το προηγούμενο τρίμηνο. Εν μέσω πανδημίας, τα ισχυρά σωματεία και οργανώσεις μας αγωνίστηκαν για να αντισταθούν στην αδυσώπητη βία που προκαλείται από την κινητήρια δύναμη του κέρδους. Θα χρειαστεί περισσότερη οργάνωση για να αντεπιτεθούμε!

Ιταλία

Giovanni Ordanini

φοιτητής Σύγχρονης Ιστορίας, γραμματέας του Fronte Popolare στο Μιλάνο (Λαϊκό Μέτωπο)

«Οι ιδιωτικοποιήσεις σαρώνουν τα δημόσια πανεπιστήμια»

Η κοινωνική και οικονομική κρίση που εκτοξεύτηκε στην Ιταλία μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού, έχει αναδείξει τα δομικά προβλήματα της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των τομέων της εκπαίδευσης και της έρευνας. Η Ιταλία ήταν η τρίτη χώρα στον κόσμο που έκλεισε τα πανεπιστήμια και τα σχολεία της, τα οποία ξανάνοιξε μόνο για λίγες εβδομάδες τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο, ενώ, ακόμη και σήμερα, δεν έχουν ληφθεί μέτρα ώστε οι μαθητές και οι φοιτητές να επιστρέψουν στις αίθουσες.

Χιλιάδες φοιτητές από τη νότια Ιταλία δεν μετακινήθηκαν προς τα πανεπιστήμιά τους που βρίσκονται στο βόρειο τμήμα, λόγω του υψηλού κόστους ενοικίασης και διαμονής στις ιστορικά πλουσιότερες και πιο παραγωγικές βόρειες περιοχές, όπου βρίσκονται πολλά από τα ιδρύματα. Την ίδια στιγμή, πολλοί εργαζόμενοι φοιτητές έχουν χάσει τις δουλειές τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να πληρώσουν για τα δίδακτρα και τα βιβλία των σχολών. Παρά την τηλεκπαίδευση, την απουσία αξιοποίησης των κτιριακών υποδομών από τους φοιτητές, το σταμάτημα των υποτροφιών, τα πανεπιστήμια δεν έκοψαν τα δίδακτρα των φοιτητών. Μόνο μετά από αρκετούς μήνες διεκδικήσεων από τους φοιτητικούς συλλόγους, ο υπουργός Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης Gaetano Manfredi αναγκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις σχετικά με τη φορολόγηση, όμως ο αγώνας μας για τα πανεπιστήμια δεν μπορεί να αρκεστεί σε αυτά.

Οι αποφάσεις για τα πανεπιστήμια χαρακτηρίστηκαν από τα εξής: κάθε ίδρυμα λειτούργησε με τη δική του πολιτική, οικονομική και ακαδημαϊκή αυτονομία και αποφάσιζε πώς να αντιμετωπίσει τους δικούς του φοιτητές, καθιστώντας έτσι τις διαφορές μεταξύ των πανεπιστημίων στη βόρεια Ιταλία και εκείνων της νότιας ακόμη πιο έντονες. Τα μέτρα της κυβέρνησης και του υπουργού Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης διαπλέκονται συχνά με τις απαιτήσεις μεμονωμένων πανεπιστημίων και Πρυτάνεων, προσπαθώντας να «πουλήσουν» κάποια ως καλύτερα από άλλα, στο πνεύμα των ιδιωτικοποιήσεων που σαρώνει τα δημόσια πανεπιστήμια.

Σερβία

Bogdan Cvetović

φοιτητής Λογοτεχνίας, μέλος του Red Action/Red Initiative (Κόκκινη Δράση/Κόκκινη Πρωτοβουλία)

«Νεολαιίστικες κινητοποιήσεις από τους εργαζόμενους στο διαδίκτυο»

Με την έναρξη της πανδημίας, οι αρχές άδραξαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τον ιό ως «αόρατο εχθρό», όπως τον περιγράφουν, για να ελέγξουν την επιβολή της κυριαρχίας τους στη χώρα, που πλήττεται από την οικονομική κρίση εδώ και δεκαετίες. Χρησιμοποιώντας την κατάσταση της πανδημίας ως δικαιολογία αλλά και ως μέσο εκφοβισμού, η κυβέρνηση ενίσχυσε την καταστολή, ενώ όλες οι βαριές συνέπειες της κρίσης έπεσαν στις πλάτων των πολιτών, των εργαζομένων, των μαθητών και φοιτητών, των συνταξιούχων.

Η ανεργία εκτοξεύθηκε, ιδιαίτερα στους νέους, με τον αριθμό των θέσεων εργασίας που χάνονται να αυξάνεται καθημερινά. Τα πανεπιστήμια και οι σχολές διατήρησαν τα δίδακτρα και τα έξοδα υποτροφιών σαν να μη συνέβη τίποτα, χωρίς να λάβουν υπόψη την οικονομική κατάσταση των περισσότερων φοιτητών. Ο μέσος μισθός στη Σερβία δεν είναι καν αρκετός για να καλύψει το ελάχιστο ποσό κατανάλωσης, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί νέοι δουλεύουν με ημι-απασχόληση ή, σε άλλες περιπτώσεις, με μπλοκάκι. Πρόσφατα, η κυβέρνηση προσπάθησε να υποχρεώσει αυτούς τους εργαζομένους να πληρώσουν φόρο για πέντε χρόνια αναδρομικά. Την ίδια στιγμή, οι μεγάλες εταιρείες στη Σερβία, πολλές από τις οποίες δεν πληρώνουν καν φόρους, ενισχύονται με επιδοτήσεις!

Αυτός είναι ο λόγος που ξεσήκωσε τον κλάδο των νέων εργαζομένων στο Διαδίκτυο, με κινητοποιήσεις που έγιναν το Σάββατο 16 Ιανουαρίου ενάντια στον νέο νόμο και την αυταρχική πολιτική του κράτους. Ανταποκρινόμενος στο νέο κύμα κινητοποιήσεων, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαρακτήρισε τους εξεγερμένους νέους ως «αριστερούς εξτρεμιστές». Σημαντική παρακαταθήκη εντός πανδημίας άφησαν οι κινητοποιήσεις εναντίον του lockdown τον Ιούλιο του 2020, όπου ο κρατικός μηχανισμός απάντησε με έντονη καταστολή. Είναι προφανές ότι η δυσαρέσκεια στην κοινωνία είναι συνεχώς στα όρια της «έκρηξης».

Βόρεια Μακεδονία

Nikola Ristevski (Shindre)

συντάκτης στον πολιτιστικό τομέα της Glasnik.ml, Οικολόγος-Κομμουνιστής, μέλος Queer κοινότητας

«Κομμουνισμός: Επιστροφή στο Μέλλον»

Το να ζεις ως νέος στα Βαλκάνια είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη αλλά πρέπει να ανταπεξέλθεις, να αντέξεις τις δυσκολίες, να διεκδικήσεις μια καλύτερη ζωή. Μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του COVID-19, έχουμε δει ξεκάθαρα ότι οι κυβερνήσεις στα Βαλκάνια δεν έκαναν τίποτα για τη νεολαία, τους μαθητές, τις γυναίκες, τους επισφαλώς εργαζόμενους, ούτε τους ηλικιωμένους.

Το νεοφιλελεύθερο, καπιταλιστικό και ατομικιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε δεν αντιμετώπισε τα εμπόδια που αναδείχτηκαν με το ξέσπασμα της κρίσης και την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου. Τα βάρη επωμίζονται οι νέοι, μαθητές και φοιτητές, οι μελλοντικοί επισφαλώς εργαζόμενοι, που βρίσκονται σε τέλμα, με τα προβλήματα στην καθημερινότητά τους να έχουν αυξηθεί ραγδαία.

Βλέποντας την ανεργία να αυξάνεται, τα συνεχή κρατικά δάνεια και την ατελείωτη διαδικασία ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πιο κρίσιμο πρόβλημα — το ίδιο το σύστημα. Η νεολαία έχουμε την ευθύνη να σώσουμε τη Γη, που με την πανδημία έδειξε τα όριά της. Γι’ αυτό έχουμε όμως και την ευθύνη και τη δυνατότητα να οργανωθούμε. Η μείωση των ωρών εργασίας πρέπει να είναι ένα βασικό αίτημα του κινήματος, ενώ όλες οι αριστερές οργανώσεις πρέπει να θέτουν στην πολιτική τους ατζέντα ζητήματα όπως οι κρατικοποιήσεις, η ενίσχυση του συστήματος υγείας, η υπεράσπιση του περιβάλλοντος.

Αντικρίζοντας το υψηλό επίπεδο αστυνομικής βίας, πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν θα αφήσουν εύκολα να φέρουμε αλλαγές. Η οργάνωση για την επίλυση των προβλημάτων μας και η ανάγκη για ανατροπή του συστήματος τώρα, είναι πιο αναγκαίες από ποτέ! Πρέπει να αντιμετωπιστεί ο φόβος της νεολαίας ενάντια στην καταστολή, αγκαλιάζοντας τις δυνατότητες του αγώνα!

Μαθητές και φοιτητές θα πρέπει να συνεργάζονται με τα εργατικά σωματεία, εκείνα να συμπεριλαμβάνουν τους επισφαλώς εργαζομένους εντός τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να συμπεριλαμβάνουν τις γυναίκες στα αιτήματά τους κι όλοι μαζί να υπερασπιζόμαστε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Εάν η Ιστορία είναι μια Πάλη των Τάξεων, όπως είπε ο Μαρξ, τότε πρέπει επιτέλους να σηκώσουμε στις πλάτες μας τη δική μας τώρα.

ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ