Η κυβέρνηση πληγώθηκε, ο νόμος για τα ΑΕΙ θα καταργηθεί στην πράξη
Με μια ακόμα μαζική κινητοποίηση την ώρα της ψηφοφορίας απάντησε το φοιτητικό κίνημα στo αντιδραστικό νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη-Κεραμέως. Χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εκπρόσωποι εργατικών σωματείων και πολιτικών οργανώσεων πήραν μέρος στη συγκέντρωση έξω από την Βουλή την Πέμπτη το απόγευμα, βροντοφωνάζοντας την αντίθεσή τους στο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τελικά από την ΝΔ και το ακροδεξιό μόρφωμα του Βελόπουλου. Εντύπωση έκανε η απουσία δυνάμεων του ΠΑΜΕ από την κινητοποίηση στο Σύνταγμα, παρά το γεγονός ότι η απόφαση για παλλαϊκό συλλαλητήριο είχε υιοθετηθεί σε μαζική σύσκεψη φοιτητικών συλλόγων από 26 Διοικητικά Συμβούλια την προηγούμενη βδομάδα, μετά από πρόταση των δυνάμεων του ΜΑΣ, αρχικά για την Τετάρτη, και μεταφέρθηκε λόγω της αλλαγής της ημέρας ψήφισης του νομοσχεδίου για την Πέμπτη.
Την Τετάρτη, η κυβέρνηση «απάντησε» στον μεγάλο αγώνα των φοιτητών με μια δολοφονική επίθεση την Τετάρτη, την ώρα που η πορεία ολοκληρωνόταν και διαλυόταν στην Ομόνοια, με κυνηγητό στα στενά, τραυματισμούς και συλλήψεις, ανάμεσα σε αυτούς και δύο μέλη της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση.
Με την πάλη του φοιτητικού κινήματος το νομοσχέδιο ηττήθηκε και απονομιμοποιήθηκε στην κοινωνία. Η νεολαία και μεγάλο κομμάτι του λαού κατανόησε την βαθιά ταξική, αυταρχική του φύση. Κατάλαβε ότι το εγκληματικό κλείσιμο για ένα ολόκληρο χρόνο των πανεπιστημίων αλλά και των Λυκείων συνδέονται με τις πολιτικές επιδιώξεις της κυβέρνησης για διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και χτύπημα του κινήματος.
Ο αγώνας των φοιτητών πήρε χαρακτηριστικά μαζικού κινήματος. Έσπασε τα όρια και τους περιορισμούς της κυβέρνησης, «έδεσε» με την οργή εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών και γονιών για την εκτρωματική κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία με το αίσχος της τηλεεκπαίδευσης, τις βαθμολογίες-φάντασμα που υποχρεώνονται να δίνουν καθηγητές, και την ζοφερή προοπτική πλέον της νεολαίας σε σχέση με την είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση έδωσαν από την πρώτη στιγμή όλο τους τον εαυτό σε αυτή την μεγάλη μάχη. Συνέβαλαν στο περιεχόμενο και την κατεύθυνσή του κινήματος, στο να πάρει χαρακτηριστικά μαζικού κινήματος, υπερβαίνοντας τις συμβολικές μορφές διαμαρτυρίας, να αναπτυχθεί η ανατρεπτική κοινή δράση.
Η μάχη για να μην εφαρμοστεί ο νόμος-τέρας και να πάει στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας μαζί με τους υπουργούς, την κυβέρνηση και τα κόμματα που το ψήφισαν αρχίζει από την επομένη της ψήφισής του.
Το ζήτημα της εκπαίδευσης σήμερα αποκτά παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει κανένα σπίτι που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να μην θίγεται από την άθλια πολιτική της κυβέρνησης. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της νεολαίας στην μόρφωση αποτελεί στρατηγική πλευρά συνολικά της πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Η μάχη για να μην εφαρμοστεί ο νόμος-τέρας και να πάει στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας μαζί με την κυβέρνηση που το ψήφισε αρχίζει από την επομένη της ψήφισής του
Η επόμενη φάση, λοιπόν, θα πρέπει να σφραγιστεί από μια πολύ πιο πλατιά και βαθιά ανατρεπτική ενότητα όλων των κομματιών της εκπαίδευσης και αυτών με τους εργαζόμενους, ώστε η υπεράσπιση στο δικαίωμα στη μόρφωση, η πάλη ενάντια στους απίστευτους ταξικούς φραγμούς και τις «χουντικές» απαγορεύσεις, να γονιμοποιηθούν με ένα πρόγραμμα νεολαιίστικων και λαϊκών διεκδικήσεων για τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα της νέας γενιάς για την εκπαίδευση που απαιτεί η εποχή μας.
Στα Πανεπιστήμια η μάχη για να ανοίξουν εδώ και τώρα οι σχολές (με όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα), για να μην πατήσει το πόδι του μπάτσος, για να μην κλείσει κανένα τμήμα, για αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης ενάντια στην λογική της υποταγής στις επιχειρήσεις, για πλήρη δικαιώματα στο πτυχίο ενάντια στην αναγνώριση των κολλεγίων είναι στην πρώτη γραμμή.
Στη Μέση Εκπαίδευση τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. Ο αγώνας να μην γίνουν προαγωγικές εξετάσεις και να μην δοθούν βαθμολογίες σε μια περίοδο που τα παιδιά πλέον αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα (και όχι μόνο με την χαώδη ταξική ανισότητα λόγω των διαφορετικών δυνατοτήτων πρόσβασης στην τηλεκπαίδευση), για να μην ισχύσει το αίσχος της Ενιαίας Βάσης Εισαγωγής και , ειδικά για φέτος, να αυξηθεί ο αριθμός των εισακτέων, ώστε όλα τα παιδιά που θέλουν να μπορούν να μπουν στο πανεπιστήμιo, πρέπει να αποτελέσουν κρίκους πλατύτατης συσπείρωσης και αγώνα μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών.
Οι στόχοι αυτοί πρέπει να μπαίνουν με ενιαίο τρόπο ώστε να συγκροτούν μια διαφορετική πολιτική πρόταση για την εκπαίδευση υπερβαίνοντας μια ρηχή αναπαραγωγή μιας «αντικατασταλτικής» ρητορικής με υποβάθμιση της πάλης για μόρφωση-δουλειά, που έχει ανάγκη η νεολαία. Ειδικότερα η πάλη για τα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή, την στιγμή που η μόρφωση γίνεται καθοριστικό και άμεσο επίδικο της ταξικής πάλης. Την στιγμή που η αστική τάξη επιτίθεται σφοδρά ακριβώς στο δικαίωμα στην μόρφωση και την εκπαίδευση τόσο των σημερινών φοιτητών (με τις διαγραφές), όσο και των αυριανών (με την δραματική μείωση του αριθμού των εισακτέων το φοιτητικό κίνημα πρέπει να έχει στην προμετωπίδα την πάλη για τα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας συνολικά, να βροντοφωνάζει σε κάθε διαδήλωση «όχι παιδεία για λίγους κι εκλεκτούς αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς» υπερβαίνοντας τις απόψεις ενός μικροαστικού ατομικισμού, που βλέπει πίσω απ’ όλα μόνο την «πειθάρχηση».
Να συγκροτούν μια πολιτική κατεύθυνση που να δείχνει καθαρά τους εχθρούς της νεολαίας: Την κυβέρνηση της ΝΔ, την πολιτική του κεφαλαίου και την Ευρωπαϊκή Ένωση
Συνολικά οι στόχοι πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους, να μην μένουν ασύνδετες και αποσπασματικές «αιχμές», να συγκροτούν μια πολιτική κατεύθυνση που να δείχνει καθαρά τους εχθρούς της νεολαίας. Την κυβέρνηση της ΝΔ, την πολιτική του κεφαλαίου και την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί όλα αυτά βασίζονται σε οδηγίες της ΕΕ. Πρέπει να μπαίνουν καθαρά οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν κυβέρνηση, αλλά και η σημερινή του στάση συναίνεσης στη ΝΔ.
Γιατί τι άλλο από απροκάλυπτη συναίνεση είναι η αποστροφή Τσίπρα στην ομιλία του, ότι «το θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν είναι μείζον»; Παράλληλα η αριστερά μέσα στο κίνημα πρέπει να αναδεικνύει και τα όρια «βελτιωτικών προτάσεων» εντός του πλαισίου του συστήματος, όπως πχ η κριτική του ΜέΡΑ25 ότι η Ενιαία Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) πρέπει να καθιερωθεί και για τα ιδιωτικά κολλέγια, ή η αποδοχή ειδικού σώματος αστυνόμευσης, αρκεί να αναφέρεται στους Πρυτάνεις.
Στη νέα φάση απαιτείται αξιοποίηση πολύμορφων δρόμων πάλης, που πλαταίνουν τη συσπείρωση, οξύνουν την αντιπαράθεση και αναδεικνύουν το περιεχόμενο των αγώνων, με καλύτερη και μαχητικότερη συγκρότηση των ίδιων των μαζικών φορέων, υπερβαίνοντας είτε τις επικίνδυνες λογικές της «τυφλής ατομικής βίας», είτε αδιέξοδες και τελικά πολιτικά ακίνδυνες λογικές της «συμβολικής θεαματικής αντιπαράθεσης».
Απαιτείται δημοκρατική οργάνωση με Γενικές Συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα, ώστε να παίρνουν οι ίδιοι οι φοιτητές την κατάσταση στα χέρια τους, σε αντίθεση με λογικές που τους αρκούν οι (απόλυτα αναγκαίες για την περίοδο) αποφάσεις των ΔΣ και μετατρέπουν μια αναγκαιότητα της περιόδου τελικά σε μια νέα γραφειοκρατική λογική.
Η ανατρεπτική κοινή δράση πρέπει να βασίζεται σε προχωρήματα στο περιεχόμενο, να ελέγχεται από τους ίδιους τους φοιτητές και να γίνεται μπροστά τους, στις μαζικές γενικές συνελεύσεις
Και στην επόμενη περίοδο η ανατρεπτική κοινή δράση μέσα στο κίνημα και για την προώθηση των σκοπών του πρέπει να αποτελέσει όπλο των αγωνιζόμενων. Όμως πρέπει να βασίζεται σε προχωρήματα στο περιεχόμενο, να ελέγχεται από τους ίδιους τους φοιτητές και να γίνεται μπροστά τους, στις μαζικές γενικές συνελεύσεις και τις άλλες διαδικασίες του κινήματος, να βασίζεται στην ισοτιμία.
Η κινητοποίηση των γονιών, των εργαζόμενων συνολικά, η συνειδητοποίηση της σημασίας αυτής της μάχης, μπορεί να κρίνει σε τελική ανάλυση την έκβασή της. Απαιτείται όχι απλά συντονισμός, αλλά κοινός πολιτικός αγώνας των κομματιών της εκπαίδευσης, των γονιών, της εργατικής τάξης με το εκπαιδευτικό κίνημα συνολικά. Έμπρακτα, όχι συμβολικά.
Το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση, με το νέο ασφαλιστικό, το εργασιακό και νέο πολυνομοσχέδιο για την παιδεία, ενώ γενικεύει τις «χουντικού τύπου» απαγορεύσεις, ακόμα και στην τέχνη. Το μόνο που την ενδιαφέρει από την πανδημία είναι να την αξιοποιήσει για να επιτεθεί στον λαό «κλείνοντάς τον σπίτι». Το φοιτητικό κίνημα έδειξε ότι η μαζική αντίσταση και η ανατροπή είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και δυνατή!
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου