Δευτέρα 5 Απριλίου 2021

Θα Μάθουμε ποτέ να Χωρίζουμε όταν έχουμε παιδιά;

Ο ψυχίατρος και διευθυντής της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, Γιώργος Νικολαΐδης, παρεμβαίνει στη διαμάχη που έχει προκύψει αναφορικά με το ζήτημα της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, με ένα κείμενο που πρέπει να διαβαστεί:
Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα αλλά σας προτρέπουμε να αναγνώσετε το σύνολο του άρθρου: https://bit.ly/3dzfK8P
--------------------------------------
"Η επίλυση του ερωτήματος με ποιον πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί δεν είναι καθόλου εύκολο ζήτημα. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Βιβλική αφήγηση ο Σολομώντας αποτελεί πρότυπο δίκαιου άνακτος ακριβώς γιατί μπόρεσε να επιλύσει ένα τέτοιο ερώτημα."
"Να ξεκινάει η συζήτηση αυτή κατά βάση όχι από τα «δικαιώματα» του ενός ή του άλλου γονιού ή του ενός ή του άλλου φύλου αλλά πρωτίστως από τα δικαιώματα του παιδιού. Του παιδιού που ούτως ή άλλως δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο να αντιδράσει σε τέτοιες καταστάσεις, αν τυχόν το κοινωνικό σύνολο δεν έχει προβλέψει για την προστασία του."
"Για πολλά δε χρόνια, και μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν τα ζητήματα αυτά αποκλειστικά και μόνο από την οπτική των συμφερόντων των ενηλίκων θεωρώντας τα παιδιά κτήμα τους."
"Εκατοντάδες ή χιλιάδες άνθρωποι έπειτα από ένα διαζύγιο περνάνε 10, 20 ή και όλα τους τα χρόνια αποδυόμενοι σε έναν απελπισμένο αγώνα ενάντια στον ή στην «τέως» μη μπορώντας να μεταβολίσουν ψυχικά το γεγονός ότι μια σχέση στην οποία επένδυσαν ψυχικά τελικώς πρέπει να τερματιστεί. Πολλές φορές δυστυχώς σε αυτό τον κυκεώνα αντεκδικήσεων εμπλέκονται και τα παιδιά τους, τα οποία μετατρέπουν σε ασπίδα ή εργαλείο για να καταφέρουν πλήγματα στην άλλη πλευρά – παρότι στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληγώνουν τα παιδιά αυτά ανεπανόρθωτα και, σε τελική ανάλυση, και τους εαυτούς τους, καθηλωμένοι καθώς είναι σε αυτή την ατέλειωτη «μάχη χαρακωμάτων»."
"Το επίδικο δεν είναι μια τεχνική-νομική επίλυση ενός ούτως ή άλλως δύσκολου προβλήματος [...] το νομοσχέδιο που δόθηκε πρόσφατα σε δημόσια διαβούλευση κινείται μάλλον σε αντιδιαμετρική κατεύθυνση [...] Είναι μάλλον μια νομοθετική αλλαγή που αποσκοπεί περισσότερο στην αποσυμφόρηση του δικαστικού συστήματος από υποθέσεις αναθέτοντάς τες εκτός δικαστηρίων παρά μια συνδρομή στη δυσκολία των διαζευγμένων να ξεπεράσουν το θυμό, την απογοήτευση, τις ματαιωμένες προσδοκίες, για να δουν από εκεί και πέρα πώς ανατρέφουν τα παιδιά τους και συνεχίζουν τις ζωές τους."
"Θα έπρεπε να αναπτυχθούν κοινωνικές υπηρεσίες και υπηρεσίες ψυχικής υποστήριξης που να βοηθήσουν την ελληνική κοινωνία να προσαρμοστεί σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα, τον/την κάθε διαζευγμένο/-η να ξεπεράσει τα αρνητικά συναισθήματα και να δει το συμφέρον των παιδιών και του/της ιδίου/-ας."
"Και το συμφέρον των παιδιών είναι προδήλως η εμπλοκή και των δυο χωρισμένων γονέων στα ζητήματα ανατροφής τους και η απρόσκοπτη επικοινωνία τους με αυτά. Ακόμα και για τους τυχόν κακοποιητικούς γονείς, αν το παιδί το επιθυμεί, οφείλουν να παρέχονται οι προϋποθέσεις ελεγχόμενης (προς αποφυγή επηρεασμού, συναισθηματικού εκβιασμού κ.λπ.) και υποστηριζόμενης (για να υποβοηθούνται τα αρνητικά συναισθήματα που εκλύονται σε ανάλογες περιπτώσεις) επικοινωνίας (ακόμα π.χ. και με κακοποιητές γονείς που είναι φυλακισμένοι). Μπορεί να βρεθεί ο τρόπος που προφανώς εξατομικεύεται και είναι μοναδικός κάθε χρονική στιγμή καθώς μια αρχική ρύθμιση προδήλως μπορεί να χρήζει αναθεώρησης εφόσον οι δυο χωρισμένοι συνεχίζουν τις ζωές τους. Αυτό σημαίνει συνεχιζόμενη διαθεσιμότητα των υπηρεσιών προς υποστήριξη των χωρισμένων γονιών προκειμένου να βρίσκουν κάθε φορά τις καλύτερες λύσεις χωρίς π.χ. να βλέπουν σε κάθε τέτοια περίσταση μια απειλή της άλλης πλευράς ή μια ευκαιρία να πλήξουν την άλλη πλευρά."
"Για να βρούμε ένα τέτοιο σύστημα στη δημόσια συζήτηση, πρέπει πρώτα απ’ όλα ο λόγος και η σκέψη μας να εγκαταλείψουν στερεότυπα που έχουν επικρατήσει μέχρι σήμερα. Η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να γίνει στη βάση αγκυλωμένων εικόνων «κακοποιητικών, βίαιων πατεράδων» ή «εκβιαστικών, υστερόβουλων μανάδων» που απλώς παγιώνουν την «εμπόλεμη» κατάσταση των γονέων με τραγικό τρόπαιο και θύμα ταυτοχρόνως τα ίδια τους τα παιδιά."
"Αν δεν αλλάξουμε Παράδειγμα, τρόπους αντίληψης και συζήτησης για το θέμα, είναι πολύ πιθανό, όποιες τεχνικές ρυθμίσεις και να θεσμοθετηθούν, οι άνθρωποι αυτοί να εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται, να χάνουν τις ζωές τους στη μάχη μεταξύ τους, εκόντες άκοντες να θυματοποιούν και τα παιδιά τους στις συγκρούσεις αυτές. Και ανεξάρτητα αν η μια ή η άλλη ομάδα πίεσης αισθανθεί από το τελικό αποτέλεσμα ως προς τη νομοθεσία λιγότερο ή περισσότερο «δικαιωμένη», είναι πολύ πιθανό να αντιληφθούν στην πορεία πως από τέτοιες ρυθμίσεις τελικώς δεν θα ωφεληθούν ούτε οι μανάδες ούτε οι πατεράδες, ούτε βεβαίως πολύ περισσότερο τα θυματοποιημένα παιδιά (που θα θυματοποιηθούν ακόμα περισσότερο). Το πιθανότερο είναι ότι οι μόνοι ωφελημένοι από τέτοιας λογικής μέτρα θα είναι μόνο κάποιοι δικηγόροι και οι στρατιές των συνεργαζόμενων μαζί τους πραγματογνωμόνων και λοιπών επαγγελματιών…"
---------------------------------

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου