Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, έδωσαν στο Πριν δυο αγωνιστές του εργατικού κινήματος από τη Γαλλία, η Μελίντα Σοζέ και ο Ζερόμ Λαγκάβρ, μέλη της μόνιμης αντιπροσωπείας της Εθνικής Επιτροπής Αντίστασης και Επανάκτησης των κοινωνικών και εργατικών κατακτήσεων (CNRR), που συγκροτήθηκε τον Οκτώβρη του 2017 με στόχο την ενότητα μελών διαφόρων πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς, αγωνιστών, συνδικαλιστών, μελών συλλογικοτήτων και «Κίτρινων γιλέκων» απέναντι στις αντιλαϊκές και αντεργατικές κυβερνητικές πολιτικές.
Μιλούν για την αντιδραστική και επικίνδυνη κυβέρνηση Μακρόν, τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, το εργατικό κίνημα στη Γαλλία σήμερα, την πανδημία, τις αντιστάσεις του κινήματος απέναντι στην κυβερνητική διαχείριση, την επίδρασή της στην οικονομία, την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων, τη συναίνεση της επίσημης Αριστεράς και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, την άνοδο της ακροδεξιάς και την (αντι)προσφυγική πολιτική Γαλλίας και ΕΕ.
«Η βασική τάση είναι μια βαθιά φιλοδοξία που διατρέχει την εργατική τάξη, τη νεολαία, τα μεγάλα στρώματα του πληθυσμού αυτής της χώρας· μια φιλοδοξία να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να ξεμπερδέψουν με τον Μακρόν και τις καταστροφικές πολιτικές του, να ανοίξουν μια διέξοδο», λένε οι Μελίντα Σοζέ και Ζερόμ Λεγκάβρ, σημειώνοντας πως ήδη ο πρόεδρος Μακρόν υποχρεώθηκε να μεταφέρει την ψήφιση του αντι-ασφαλιστικού νομοσχεδίου στην επόμενη θητεία του, λόγω των εργατικών αντιστάσεων.
Συνέντευξη στην Λίτσα Φρυδά
Ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Γαλλία, όσον αφορά στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, δεδομένης της πίεσης που ασκείται από το θεσμικό πλαίσιο στις συγκεντρώσεις, τις απεργίες κλπ;
Εργαλειοποιώντας τον Covid, η κυβέρνηση κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης τον Μάρτιο του 2020, που έκτοτε ανανεώθηκε και παρατάθηκε οριστικά έως το 2022.
Στόχος της να φιμώσει την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της, προκειμένου να συνεχίσει καλύτερα την επίθεση για τη διάλυση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων, για λογαριασμό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ενώ τα συνδικάτα και οι αγωνιστές επηρεάζονται άμεσα από τα μέτρα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης (διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συνεδριάσεις αναστέλλονται με τις δήθεν υγειονομικές αποφάσεις των αρχών· με ένα διάταγμα της 2ας Δεκεμβρίου 2020, οι αγωνιστές φακελώνονται…), οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος, στην πραγματικότητα, προσαρμόζονται στην εθνική ψευδο-υγειονομική ενότητα και στην πολιτική συναίνεση που τόσο επιδιώκει η κυβέρνηση.
Ένα παράδειγμα: στις 15 Σεπτεμβρίου 2021, η κυβέρνηση διέταξε την αναστολή των ανεμβολίαστων εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Ενώ η έλλειψη προσωπικού στα νοσοκομεία οδηγεί σε μια κατάσταση που από πολλούς γιατρούς καταγγέλλεται ως καταστροφική, η κυβέρνηση διέταξε την αναστολή εργασίας, χωρίς αποδοχές, για 20.000 νοσηλευτές, βοηθητικό υγειονομικό προσωπικό και γιατρούς που αρνήθηκαν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Μια απόφαση της οποίας μοναδικός στόχος είναι να τρομοκρατήσει το σύνολο των εργαζομένων. Οι ηγεσίες των συνομοσπονδιών έμειναν με το όπλο παρά πόδας. Δεν έκαναν τίποτα.
Αλλά σε αντιδιαστολή με αυτή τη συναίνεση κορυφής, χιλιάδες αγωνιστές σε όλα τα επίπεδα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν τις διεκδικήσεις τους και τους αγώνες για να τις κατακτήσουν. Πρόκειται για ένα κίνημα το οποίο ταυτίζεται με την αντίσταση της εργατικής τάξης, που εκφράζεται με πολλαπλές συγκρούσεις για τους μισθούς, για τις συνθήκες εργασίας, για την υπεράσπιση των κεκτημένων.
Αυτή η αντίφαση σηματοδοτεί την όλη κατάσταση. Πριν από ένα δεκαπενθήμερο, ο Μακρόν ανακοίνωσε ότι «δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις» για να περάσει τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος πριν από τις προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, αυτή η μεταρρύθμιση ήταν το εμβληματικό μέτρο της πενταετούς θητείας του. Η αντίσταση της εργατικής τάξης, παρά τα εμπόδια που έστησαν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, τον εμπόδισε να υλοποιήσει το σχέδιό του (τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο, αφού δεν το αποκηρύσσει και σκοπεύει, εάν επανεκλεγεί, να επιβάλει τη μεταρρύθμιση του μετά τις εκλογές). Για τον Μακρόν, αυτό είναι μια οπισθοδρόμηση. Είναι η έκφραση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των τάξεων: υπήρξαν τα Κίτρινα Γιλέκα, οι ισχυρές απεργίες κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού, οι σκληρές απεργίες των επειγόντων στα νοσοκομεία, οι διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων στα μέσα του καλοκαιριού κατά της απόφασης του Μακρόν να επιβάλει το «υγειονομικό» πάσο…
Τούτη τη στιγμή, ξέσπασε εξέγερση στη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα, οι οποίες είναι από τις τελευταίες εναπομείνασες γαλλικές αποικίες. Από την πλευρά των ηγεσιών των εργατικών συνομοσπονδιών, παραμένουν πολύ διακριτικοί, «κοιτάνε αλλού». Αντίθετα, μεταξύ του πληθυσμού, αυτή η «γενική κινητοποίηση» που μπλοκάρει αυτές τις δύο αποικίες του γαλλικού κράτους, συναντά τη βαθιά συμπάθεια των εργαζομένων, της νεολαίας και των πρωτοβάθμιων σωματείων, πολλοί εκ των οποίων παίρνουν θέση απαιτώντας τον τερματισμό της καταστολής.
Η βασική τάση είναι μια βαθιά φιλοδοξία που διατρέχει την εργατική τάξη, τη νεολαία, τα μεγάλα στρώματα του πληθυσμού αυτής της χώρας· μια φιλοδοξία να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να ξεμπερδέψουν με τον Μακρόν και τις καταστροφικές πολιτικές του, να ανοίξουν μια διέξοδο.
Τα κατασταλτικά μέτρα του Μακρόν για την επιβολή του δεν έχουν τίποτα υγειονομικό, αλλά οι ηγεσίες των συνδικάτων και των περισσότερων δυνάμεων της Αριστεράς, εκτός του Μελανσόν, είτε συμφωνούν είτε σφυρίζουν αδιάφορα
Πώς εξελίσσεται το ζήτημα της πανδημίας στη Γαλλία και ποια είναι η αντίσταση της αριστεράς στον χειρισμό της κατάστασης από την κυβέρνηση; Τι γίνεται με τις παραβιάσεις δικαιωμάτων;
Όλα τα «υγειονομικά» μέτρα της κυβέρνησης έχουν ένα περιεχόμενο: να κάνουν τα πάντα για να αποκρύψουν τις ευθύνες της στη συνέχιση της πολιτικής διάλυσης των δημόσιων νοσοκομείων και του συστήματος υγείας. Σήμερα, η κυβέρνηση ποντάρει τα πάντα στο εμβόλιο. Το εμβόλιο αποτελεί αναμφισβήτητη πρόοδο, αλλά τα κατασταλτικά μέτρα του Μακρόν για την επιβολή του δεν έχουν τίποτα υγειονομικό. Ταυτόχρονα, ελλείψει επαρκούς ιατρικού προσωπικού, το 20% των κλινών στα νοσοκομεία παραμένουν κλειστές. Χιλιάδες προγραμματισμένες επεμβάσεις έχουν ακυρωθεί, ολόκληρες κλινικές δεν λειτουργούν, με καταστροφικές συνέπειες για χιλιάδες ασθενείς. Τον περασμένο Ιούλιο, ο Μακρόν αποφάσισε το υγειονομικό πάσο, έναν υποχρεωτικό εμβολιασμό που αποκρύπτει το όνομά του. Στην πραγματικότητα, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που εργάζονται σε χώρους όπου ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός υπόκεινται στην απειλή απόλυσης ή σε απαγορεύσεις πρόσληψης.
Όσο για τα «αριστερά» κόμματα, σχεδόν όλα στηρίζουν αυτά τα μέτρα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα πάει πιο πέρα ακόμα από τον Μακρόν, διεκδικεί τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.
Μόνο ένας πολιτικός σχηματισμός ξεχωρίζει: αυτός του Μελανσόν που αγωνίζεται ενάντια στο υγειονομικό πάσο, το οποίο δικαίως χαρακτηρίζει ως αυταρχικό.
Όλο το καλοκαίρι σημαδεύτηκε από ισχυρές διαδηλώσεις, κάθε Σάββατο, ενάντια σε αυτό το υγειονομικό πάσο. Η κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις δυσφήμισαν αυτές τις διαδηλώσεις, τις κατήγγειλαν ως χειραγωγούμενες από την ακροδεξιά, για να πλήξουν την αξιοπιστία τους. Η πραγματικότητα είναι ότι η μάζα αυτών των διαδηλωτών δεν είχε καμία σχέση με την ακροδεξιά, ούτε άλλωστε και με οποιαδήποτε άλλη πολιτική οργάνωση. Αυτές ήταν διαδηλώσεις κατά του υγειονομικού πάσου και αυτήν ακριβώς τη στιγμή συγκεντρώνουν πάνω τους όλη την κατασταλτική πολιτική του Μακρόν. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι σε αρκετές πόλεις, ακροδεξιοί ακτιβιστές και φονταμενταλιστές Καθολικοί εκδιώχθηκαν από τα μπλοκ. Στο Παρίσι, για να αποφευχθεί η σύγχυση, οι διαδηλώσεις διαχωρίστηκαν.
Από όλα τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, το μόνο που στήριξε τις διαδηλώσεις του Σαββάτου, και απηύθυνε κάλεσμα για συμμετοχή σε αυτά, είναι η Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν Λικ Μελανσόν.
Σχεδόν το 10% του γαλλικού πληθυσμού που δεν έχει άλλη επιλογή από το να περιμένει στην ουρά για το συσσίτιο
Πώς έχει επηρεάσει η διαχείριση της πανδημίας την οικονομία και κυρίως τους εργαζόμενους, τους φτωχούς και τις μικρές επιχειρήσεις;
Η έκθεση της ΜΚΟ Secours Catholique (Καθολική Αρωγή) για το έτος 2020, που μόλις υποβλήθηκε, δείχνει ότι έως και επτά εκατομμύρια άνθρωποι κατέφυγαν στην επισιτιστική βοήθεια. «Δηλαδή σχεδόν το 10% του γαλλικού πληθυσμού που δεν έχει άλλη επιλογή από το να περιμένει στην ουρά για το συσσίτιο», εξηγεί ο Ζαν Μακέρτ, ένας από τους ιθύνοντες της Secours Catholique.
Αυτή η αύξηση της φτώχειας είναι μια τάση που επεκτείνεται τα τελευταία χρόνια, αλλά επιδεινώθηκε από τα μέτρα που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας (περιορισμός, μερική ανεργία, απώλεια απασχόλησης επισφαλών εργαζομένων και φοιτητών). Η έκθεση της Secours Catholique (Σεκούρ Κατολίκ) αναφέρει ότι περισσότεροι από τους μισούς εξ όσων ζήτησαν επισιτιστική βοήθεια το έκαναν για πρώτη φορά το 2020. Από αυτούς, το 27% των νοικοκυριών στα οποία έχουν δοθεί δελτία βοήθειας αντιμετωπίζουν σοβαρή επισφάλεια ακόμα και για την εξασφάλιστη της σίτισης. Δηλαδή, τους συμβαίνει συχνά να μην λαμβάνουν κανένα γεύμα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το μέσο εισόδημα των ανθρώπων που κατέφυγαν στην Secours Catholique μειώθηκε σε 537 ευρώ το μήνα έναντι 543 το 2019, δηλαδή, πολύ κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας, το οποίο είναι 739 ευρώ το μήνα. Δύο στα τρία νοικοκυριά που βοηθήθηκαν είναι κάτω από αυτό το όριο.
Όσον αφορά το ποσοστό των νοικοκυριών χωρίς πόρους, επειδή δεν δικαιούνται κοινωνικές παροχές, φθάνει το 22% το 2020 έναντι 14% το 2010.
Φυσικά, η τρέχουσα έκρηξη στις τιμές της ενέργειας και άλλων προϊόντων εγείρει φόβους για τα χειρότερα, για τον χειμώνα.
Και την ίδια στιγμή, τα μερίσματα που διανεμήθηκαν στους μετόχους γαλλικών εταιρειών που είναι εισηγμένες στο Cac 40 αυξήθηκαν κατά 269% (μεταξύ 2000 και 2020).
Και η κυβέρνηση, μέσω του εκπροσώπου της, τολμά να λέει: «Η φτώχεια δεν έχει αυξηθεί».
Για τον Μακρόν και την κυβέρνησή του, η φτώχεια δεν έχει αυξηθεί, διότι για αυτούς το μόνο κριτήριο είναι η ανάπτυξη του εταιρικού πλούτου. Είναι η εικόνα ενός κόσμου που βλέπει μια μικρή μειονότητα να πλουτίζει δίχως όριο και την πλειοψηφία να εξαθλιώνεται δίχως όριο. Είναι η εικόνα του καπιταλιστικού συστήματος.
Ποια είναι η εκτίμησή σας για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία, λίγους μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές, και ποια είναι η κατάσταση του αντιφασιστικού κινήματος;
Το θέμα δεν είναι να υποβαθμίσουμε αυτό που είναι η ακροδεξιά. Αλλά, σε κάθε εκλογική διαδικασία, η εξουσία, τα μέσα ενημέρωσης, ανακινούν το φάσμα της ακροδεξιάς· η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι εκλογικές διαδικασίες από το 2017 και μετά χαρακτηρίζονται από μια αποχή ρεκόρ, ιδιαιτέρως μαζική στις λαϊκές συνοικίες: έως και 90% αποχή κυρίως στα εργατικά προάστια της περιοχής του Παρισιού. Φυσικά, σε μια τόσο ασταθή πολιτικά κατάσταση, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μπορεί να συμβεί στις επόμενες προεδρικές εκλογές.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο: αυτή η εξουσία, αυτή η κυβέρνηση που είναι στην υπηρεσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου αντιπροσωπεύει έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο. Αυτή η κυβέρνηση επιτίθεται, με επιθέσεις δίχως προηγούμενο από την εποχή του πολέμου της Αλγερίας, ενάντια στις δημόσιες ελευθερίες, τις δημοκρατικές κατακτήσεις.
Συγκεκριμένα, ψήφισε νόμο με τίτλο «κατά του αυτονομισμού», που με το πρόσχημα της υπεράσπισης του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους, τον διαστρεβλώνει, τον αδειάζει από την ουσία του για να στοχοποιήσει και να στιγματίσει τους μουσουλμάνους (ή εκείνους που υποτίθεται ότι είναι). Όλα αυτά τα αυταρχικά, κατασταλτικά μέτρα τροφοδοτούν μια λογική που, σε αυτό το πλαίσιο αποσύνθεσης του καθεστώτος και των θεσμών της Πέμπτης Δημοκρατίας, μπορεί ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει στις χειρότερες περιπέτειες. Τον περασμένο Μάιο, είδαμε συνδικάτα των αστυνομικών να καλούν σε διαδήλωση και πορεία στο Κοινοβούλιο, χωρίς κανένα συνδικαλιστικό αίτημα. Η κίνησή τους είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής πρωτοβουλίας, με στόχο να απαιτήσουν από τους βουλευτές έκτακτα μέτρα για την προστασία των δυνάμεων καταστολής. Πώς να ορίσει κανείς ένα καθεστώς όπου οι δυνάμεις καταστολής εννοούν να υπαγορεύουν τους νόμους στη νομοθετική εξουσία; Όλες οι πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, από το κόμμα της Μαρίν ΛεΠέν μέχρι το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, περνώντας από τη δεξιά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τους οικολόγους και το κόμμα του Μακρόν συμμετείχαν σε αυτή τη διαδήλωση, στην οποία παρευρέθηκε επίσης ο υπουργός Εσωτερικών. Όλα εκτός από ένα: αυτό του Ζαν Λυκ Μελανσόν που κατήγγειλε μια διαδήλωση «φατριών».
Η εξεταστική επιτροπή για τη μετανάστευση, τον εκτοπισμό του πληθυσμού και τις συνθήκες διαβίωσης και την πρόσβαση στα δικαιώματα των μεταναστών, των προσφύγων και των απάτριδων υπό το πρίσμα των εθνικών, ευρωπαϊκών και διεθνών δεσμεύσεων της Γαλλίας, καταγγέλλει την (αντι)προσφυγική πολιτική της γαλλικής κυβέρνησης και την αδυναμία της Γαλλίας και της ΕΕ να δεχτούν αιτούντες άσυλο και να εγγυηθούν την πρόσβαση των προσφύγων στα δικαιώματά τους. Πώς αντιδρούν το συνδικαλιστικό κίνημα και οι αριστερές οργανώσεις σε αυτήν την πολιτική;
Στη Γαλλία, «πατρίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», το κυνήγι των προσφύγων εντείνεται. Οι πρόσφυγες που προσπαθούν να διασχίσουν τα ιταλικά σύνορα μέσω χιονισμένων ορεινών περασμάτων καταδιώκονται από την αστυνομία. Ο υπουργός Εσωτερικών έδωσε οδηγίες στην αστυνομία να εκκενώσει τους καταυλισμούς που είχαν στηθεί στο Καλαί (απέναντι από τη Μεγάλη Βρετανία) και να καταστραφούν οι σκηνές τους…
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατήγγειλαν την κατασκευή του τείχους του Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό, αλλά όχι τα τείχη που υψώνουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Δημοκρατικοί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά όχι στην Ευρώπη!
Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στο Καλαί, επειδή θέλουν να πάνε στην Αγγλία, χωρίς καμία πρόθεση να μείνουν στη Γαλλία. Αλλά η Βρετανία πληρώνει τη Γαλλία για να αποτρέψει αυτούς τους «μετανάστες» από το να φτάσουν στο έδαφός της. Αυτό ακριβώς κάνει η ΕΕ πληρώνοντας την Τουρκία για να κρατήσει τους Σύρους πρόσφυγες, όπως επίσης χρηματοδοτώντας λιβυκές πολιτοφυλακές για να αποτρέψει τη διέλευση της Μεσογείου. Αυτές οι κακόφημες πολιτοφυλακές σκοτώνουν «μετανάστες», τους βάζουν φυλακή, τους ληστεύουν, τους βιάζουν, τους κυνηγούν, όλα αυτά με χρηματοδότηση της ΕΕ.
Και είναι επίσης οι τρομερές εικόνες αυτών των χιλιάδων γυναικών, ανδρών και παιδιών που βρίσκονται πραγματικά παγιδευμένοι στα σύνορα μεταξύ Λευκορωσίας και Πολωνίας. Είναι εκεί χωρίς τίποτα, ενώ το κρύο έχει ήδη φτάσει. Η Πολωνία και η Ευρωπαϊκή Ένωση κατηγορούν τη Λευκορωσία ότι πιέζει τους μετανάστες να εισέλθουν παράνομα στην Πολωνία, με στόχο την αποσταθεροποίηση και ως αντίδραση απέναντι στις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Λευκορωσίας.
Φυσικά, ο Πρόεδρος Λουκασένκο παίζει με αυτό το ζήτημα των «μεταναστών». Αλλά το ίδιο και η Πολωνία. Έχει τοποθετήσει χιλιάδες αστυνομικούς και στρατιώτες που απωθούν βάναυσα αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους. Η Πολωνία, σε σύγκρουση με τις συνόδους κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω της άρνησής της να δεχθεί το ευρωπαϊκό δίκαιο να υποκαθιστά το πολωνικό εθνικό δίκαιο, χρησιμοποιεί το ζήτημα των μεταναστών για να αναγκάσει την ΕΕ να δείξει την αλληλεγγύη της προς την κυβέρνηση, η οποία μέχρι χθες καταγγέλλονταν ως αντιδημοκρατική και αυταρχική. Η Πολωνία έχει αρχίσει να χτίζει ένα τείχος στα σύνορα με τη Λευκορωσία. Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στηρίζουν αυτή την «πρωτοβουλία». Οι ίδιες κυβερνήσεις που κατήγγειλαν την κατασκευή του τείχους του Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό.
Δημοκρατικοί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά όχι στην Ευρώπη!
Μια κοινοβουλευτική έκθεση, με επικεφαλής τη Σόνια Κρίμι, βουλευτή του κόμματος «Δημοκρατίας εν κινήσει» (σ.σ. το κόμμα του προέδρου Μακρόν), καταγγέλλει τη στάση της κυβέρνησης Μακρόν απέναντι στους «μετανάστες». Μάλιστα δήλωσε: «Η Γαλλία έχει χάσει την ταυτότητά της».
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, αυτή τη στιγμή υπάρχουν 300 εκατομμύρια άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους. Το έκαναν λόγω πολέμου, βίας, φτώχειας, πείνας ή επειδή εκδιώχθηκαν.
Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι «μετανάστες», είναι πρόσφυγες! Και στη δημοκρατική παράδοση, το δικαίωμα ασύλου είναι αναφαίρετο.
Πώς σχολιάζετε τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα και τις αμυντικές συμφωνίες της Γαλλίας, τη συμμαχία με την Ελλάδα, που προβλέπει αμοιβαία στρατιωτική υποστήριξη «με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανόμενης και της άσκησης στρατιωτικής βίας, αν χρειαστεί, σε περίπτωση εισβολής στα εδάφη τους»;
Η οικονομία των εξοπλισμών είναι ένας παράγοντας ώθησης του καπιταλιστικού συστήματος. Τα τελευταία χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ζήτησαν από τα ευρωπαϊκά κράτη να διαθέσουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους σε εξοπλιστικές δαπάνες. Η Γαλλία (2,1%) και η Ελλάδα (2,8%), ήταν και είναι μεταξύ αυτών που το κάνουν. Η Γαλλία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος έμπορος όπλων στον κόσμο. Η σύμβαση με την Ελλάδα εντάσσεται σ’ αυτό το πλαίσιο. Αλλά η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών σημαίνει επίσης λιτότητα για τους εργαζόμενους, καταστροφή για τα νοσοκομεία, τη στιγμή που τα χρήματα ρέουν για τους στρατούς.
Παρασκηνιακά υπάρχουν ασφαλώς στη Μεσόγειο όλοι οι ανταγωνισμοί που συνδέονται με τη Μέση Ανατολή, τη Λιβύη και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που ανακαλύφθηκαν στα ανοικτά των ακτών, γεγονός που ανοίγει τις ορέξεις των κρατών της περιοχής και των πολυεθνικών, όπως η ExxonMobil, η ENI και η Total. Σε ένα πλαίσιο όπου οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να παριστάνουν τον παγκόσμιο χωροφύλακα, υπάρχει ένας ακραίος ανταγωνισμός για την πρόσβαση σε αγορές και σε πόρους. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις συνδέονται με αυτό. Ο Μακρόν επιβεβαίωσε με τον δικό του τρόπο ότι αυτό ήταν το διακύβευμα της συμφωνίας με την Ελλάδα. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται κυρίως «να ενεργούμε πιο αποτελεσματικά και με πιο συντονισμένο τρόπο μαζί για την ειρήνη και την ασφάλεια στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τα Βαλκάνια», σεβόμενοι παράλληλα το πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Υπάρχει απάντηση σε αυτή την τάση; Και πώς μπορεί να είναι αποτελεσματική;
Η στρατιωτική επέμβαση στο Σαχέλ εξυπηρετεί καθαρά ιμπεριαλιστικούς στόχους, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας
Σε ό,τι μας αφορά, πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να στηρίζουμε την κούρσα των εξοπλισμών, τις προετοιμασίες για τον πόλεμο, τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τη σοβινιστική ρητορική που τα συνοδεύει. Πρέπει να αντιταχθούμε, να πάρουμε θέση στο πεδίο της διεθνούς αλληλεγγύης των εργαζομένων και των λαών. Είναι αδύνατο να καταπολεμήσει κανείς τον καπιταλισμό κάτω από το λάβαρο του δικού του ιμπεριαλισμού, όπως κάνουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Κομμουνιστικό Κόμμα στη Γαλλία. Πρέπει να αντισταθούμε στις προσπάθειες της εθνικής ενότητας, της συναίνεσης, όποιο κι αν είναι το πρόσχημα, είτε πρόκειται για την υγεία, είτε για τον στρατό, είτε για κάτι άλλο. Ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο συμβαδίζει με την καταπολέμηση των καταστροφικών σχεδίων του κεφαλαίου όσον αφορά την καταστροφή των θέσεων εργασίας, συμβαδίζει με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, το δικαίωμα στην υγεία, το εργατικό δίκαιο κ.λπ. Και υπ’ αυτή την έννοια, το κυνήγι των προσφύγων από τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη είναι μια από τις πιο αποτρόπαιες εκδηλώσεις αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Σε τι αποσκοπεί η πολιτική της Γαλλίας στο Σαχέλ κι ευρύτερα στην Αφρική (υποσαχάρια και βόρεια), και πώς ξεδιπλώνονται τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου στη ΝΑ Μεσόγειο;
Η στρατιωτική επέμβαση του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Σαχέλ από το 2013 έχει καθαρά ιμπεριαλιστικούς στόχους, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Προσπαθεί να ανακτήσει τη θέση του στην αφρικανική ήπειρο, όπου έχει χάσει το μισό του μερίδιο στην εκεί αγορά. Η Γαλλία ήταν αυτή που επέτρεψε την είσοδο ένοπλων ομάδων και οπλισμού από τη Λιβύη στο βόρειο Μάλι, που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της επέμβασης του ΝΑΤΟ. Έχει βοηθήσει στην ανασύσταση των κινημάτων που μάχονται για τη διχοτόμηση του Μάλι, ενώ στο Σαχέλ ο γαλλικός ιμπεριαλισμός είναι ο εμπρηστής που παριστάνει τον πυροσβέστη. Το αποτέλεσμα είναι ότι το χάος έχει εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή: Στη Λιβύη και το Μάλι, στον Νίγηρα και τη Μπουρκίνα Φάσο… Άλλες χώρες απειλούνται, επίσης, όπως η Γκάνα ή η Ακτή του Ελεφαντοστού. Οι λαοί και ιδιαίτερα η νεολαία, κινητοποιούνται όλο και πιο μαζικά για την αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων: Οι διαδηλώσεις πολλαπλασιάζονται σε αρκετές από τις παραπάνω χώρες. Είμαστε αδιαπραγμάτευτα υπέρ της αποχώρησης των γαλλικών στρατευμάτων. «Εναπόκειται στους λαούς να αποφασίσουν για τη μοίρα τους». Αυτό ήταν ένα από τα συνθήματα της γιγαντιαίας διαδήλωσης της 29ης Οκτωβρίου στο Μπαμάκο – και είναι σωστό!
Πώς σχολιάζετε το «δόγμα Μακρόν» για «στρατηγική αυτονομία» (και στρατιωτική) της ΕΕ; Τι σημαίνει αυτό για τους λαούς;
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη λεγόμενη στρατηγική αυτονομία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποστηρίξουμε τους στρατούς του δικού μας ιμπεριαλισμού. Ο Μακρόν προσπαθεί να αναβιώσει αυτή τη συζήτηση μετά την ταπείνωση που υπέστη από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στην υπόθεση των αυστραλιανών υποβρυχίων, αλλά και για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να παρασύρει τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Δεν κατάφερε να πείσει πολλούς να στηρίξουν τη Γαλλία στο πεδίο των μαχών στην Αφρική με τη δύναμη Takuba! Σε κάθε περίπτωση, ούτε ο Μακρόν ούτε οι άλλοι θέλουν να έρθουν σε ρήξη με το ΝΑΤΟ. Και πέρα από τα λόγια, η γαλλική επέμβαση στην Αφρική εξαρτάται από την αμερικανική υλικοτεχνική υποστήριξη και πληροφόρηση.
ΠΗΓΗ prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου