Πάει, «χάλασε» και το Χάρβαρντ: Σωματεία ερευνητών και νικηφόρες πολύμηνες απεργίες στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ

Συνέντευξη του προέδρου και ενός μέλους του Σωματείου Μεταπτυχιακών του Χάρβαρντ στον Παντελή Βλάχα*

▸Στην Αμερική η μάχη για σωματεία μεταπτυχιακών, διδακτορικών και φοιτητών που παρέχουν διδακτικό και ερευνητικό έργο, ξεκίνησε δυναμικά το 1969 με το δημόσιο πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν-Μάντισον στη Μινεσότα. Σε μια ραγδαία αναπτυσσόμενη αμερικάνικη οικονομία, κύρια ζητήματα τότε ήταν η εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων στην παιδεία, η συνεχώς αυξανόμενη σύνδεση των πανεπιστημίων με εταιρείες, θέτοντας την έρευνα εξ ολοκλήρου στη δική τους εκμετάλλευση και στοχοθεσία, αλλά και η συνεχής απαξίωση της εργασίας και της έρευνας (μείωση μισθών σε σχέση με κόστος ζωής, κλπ.).

Παρόλα αυτά, αυτή η πρώιμη προσπάθεια δε κατάφερε να συμπαρασύρει μαζικά άλλα αμερικάνικα πανεπιστήμια. Επιπλέον, σε ότι αναφορά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μια απόφαση δικαστηρίου από το Εθνικό Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων (National Labor Relations Board, NLRB) το 2004 έβαζε ταφόπλακα στην ίδρυση σωματείων από εργαζόμενους στην έρευνα (φοιτητές, διδακτορικούς, κλπ.), αφού χαρακτήριζε τους εργαζόμενους ως φοιτητές, χωρίς δικαίωμα στην εκπροσώπηση και διαπραγμάτευση των συμβολαίων τους, πηγαίνοντας τον αγώνα τους αρκετά βήματα πίσω.

Τα τελευταία χρόνια το τοπίο αυτό αλλάζει. Το 2014, οι διδακτορικοί εργαζόμενοι στο Κολούμπια οργανώθηκαν και κατάφεραν να ανατρέψουν τη δικαστική απόφαση σε μια ιστορική νίκη. Αυτή η νίκη έφερε σαν αποτέλεσμα πολλά σωματεία διδακτορικών και φοιτητών εργαζομένων στην έρευνα, σωματεία ποστ-ντοκ και μη μόνιμου διδακτικού προσωπικού, αλλά και κοινά σωματεία, να ξεπηδούν σε πρωτοκλασάτα αμερικάνικα πανεπιστήμια, όπως το Stanford, το Duke, το Cornel, το Yale, και το Harvard, που δίνουν τώρα τη σκυτάλη και στο ΜΙΤ.

Το σωματείο του Χάρβαρντ (Harvard Union of Graduate Students) κατάφερε πρόσφατα να κερδίσει μετά από πολύμηνη απεργιακή μάχη σημαντικές αυξήσεις μισθών στη διαπραγμάτευση με τη διοίκηση. Μιλήσαμε με τον πρόεδρο του σωματείου Brandon Mancilla, διδακτορικό φοιτητή στο Ιστορικό και τον Hunter Heidenreich, διδακτορικό φοιτητή στα εφαρμοσμένα μαθηματικά και ενεργό μέλος του σωματείου, για την κατάσταση που επικρατεί στην έρευνα, αλλά και για το πώς βλέπουν οι ίδιοι την οργάνωση στο σωματείο, που περιλαμβάνει προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς που παρέχουν υπηρεσίες διδασκαλίας ή έρευνας.

▶ Πώς ξεκίνησε το ταξίδι του σωματείου για εσάς;

Μπράντον: Ήρθα στο πανεπιστήμιο το 2017 πριν περίπου 4 χρόνια για το διδακτορικό μου στην Ιστορία της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Το σωματείο είχε ήδη ξεκινήσει να διαμορφώνεται από μια μικρή μερίδα φοιτητών από το 2014, σε συνεργασία με το United Auto Workers (UAW, αμερικανική εργατική ένωση που εκπροσωπεί εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά) που είναι το αντίστοιχο τριτοβάθμιο όργανο (στις ΗΠΑ δεν υπάρχει ένα τριτοβάθμιο όργανο για όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα). Το 2016 προσπαθήσαμε να αναγνωριστούμε επισήμως στο NLRB αλλά μας απέτρεψαν (σε συνεργασία με τη διοίκηση του Χάρβαρντ), με το να αποκλείσουν εκατοντάδες φοιτητές και εργαζόμενους στη διδασκαλία και έρευνα, που μπορούσαν να ψηφίσουν θέτοντας παράλογους και ανακριβείς περιορισμούς στο ποιος έχει δικαίωμα ψήφου/ποιος ορίζεται ως εργαζόμενος. Τελικά χάσαμε εκείνη την αρχική ψηφοφορία. Η ψηφοφορία έγινε με τόσο πρόδηλα παράλογο τρόπο που ακόμη και η Τραμπική διοίκηση ικανοποίησε το αίτημα μας για δεύτερη ψηφοφορία υπό τις πιέσεις μας και την προσφυγή μας στον Τύπο (δημοσιότητα, κλπ.). Στην δεύτερη ψηφοφορία ήμουν ενεργό μέλος (το 2018), πήραμε μαζικά τη πλειοψηφία και ιδρύσαμε και επισήμως το σωματείο.

Χάντερ: Ήξερα για το σωματείο πριν κάνω τις αιτήσεις μου, αλλά έμαθα περισσότερα τις πρώτες μέρες που επισκέφθηκα τη σχολή, με πλησίασαν φοιτητές και μου μοίρασαν φυλλάδια για την προσπάθεια τους. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα επιπλέον βασικό κριτήριο για την επιλογή μου.

Μπράντον: Στην αρχή μπήκαμε ως νεούδια, φοιτητές ας πούμε αριστερών πεποιθήσεων. Θα με χαρακτήριζα ακτιβιστή, δεν είχαμε εμπειρία από απεργιακή πάλη. Απλώς βάζαμε τους φίλους μας, και όποιον ενδιαφερόταν. Αυτό μέχρι τις συνεχόμενες απεργίες εν μέσω της διαπραγμάτευσης του συμβολαίου μας. Σε όλους αυτούς τους μήνες ασχολήθηκα πολύ παραπάνω, αναλάβαμε καθήκοντα, δεν αφήσαμε σπιθαμή του πανεπιστημίου που να μην προπαγανδίσουμε τις θέσεις μας. Σε όλα τα κτίρια, σε όλες τις σχολές/καφετέριες, έγινε ένας πραγματικός αγώνας, να ξέρει ο κάθε φοιτητής τι συμβαίνει. Ακόμη και αν δεν ενδιαφέρεται, να μην έχει το δικαίωμα να πει «Α, εγώ δεν ήξερα. Δεν είδα.». Να έχουμε μια κρίσιμη μάζα για την απεργία. Μόλις ξεκίνησε η απεργία, μόνη μου έγνοια ήταν να κάνουμε την απεργία όσο πιο επιδραστική και δυνατή γίνεται. Να ακουστούμε.

▶ Μπορείς δηλαδή να πεις ότι η απεργιακή κινητοποίηση σε ριζοσπαστικοποίησε;

Μπράντον: Ακριβώς, είναι μεγάλη υπόθεση να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει ότι αρνούμαι να εργαστώ, και δε φοβάμαι. Διαπραγματευόμαστε την εργασία μας. Είναι διαφορετικό πράγμα από μια ακτιβιστική διαδήλωση. Συνειδητοποίησα τι σημαίνει αλληλεγγύη στην πράξη, από άλλους εργαζόμενους, ακόμη και όταν είναι δεδομένο ότι θα χάσεις. Δεν έχει σημασία αν είσαι φυσικός, μαθηματικός, ιστορικός, καθαριστής, θυρωρός, στην απεργιακή κινητοποίηση είμαστε μαζί, και όλοι στερούμαστε τον μισθό μας, βάζουμε το κεφάλι μας στον τορβά. Είναι πολύ δυνατή εμπειρία. Εν τέλει βλέπεις στην πράξη ότι άτομα που κάνουν πολύ διαφορετικές δουλειές, έχουμε κάτι βαθιά κοινό. Όλοι οι εργαζόμενοι του πανεπιστημίου είχαμε σχεδόν τα ίδια θέματα!

Δεν έχει σημασία αν είσαι φυσικός, μαθηματικός, ιστορικός, καθαριστής, θυρωρός, στην απεργιακή κινητοποίηση είμαστε μαζί, και όλοι στερούμαστε τον μισθό μας, βάζουμε το κεφάλι μας στον τορβά

▶ Ποια είναι αυτά; Ποιες ανάγκες έρχεται να καλύψει το σωματείο;

Μπράντον: Για πολλά χρόνια τώρα διεκδικούμε μισθούς με τους οποίους μπορούμε να ζήσουμε, δίκαιες αμοιβές ανάλογες με το κόστος ζωής της πόλης, καλύτερη ασφάλιση υγείας, καθώς και μέτρα για παρενοχλήσεις, διακρίσεις, εκφοβισμούς και αντίποινα από την πλευρά καθηγητών.

Καταρχάς, οι διδακτορικοί εργαζόμενοι βλέπουμε συνεχώς το διδακτικό έργο να μεταφέρεται από το μόνιμο προσωπικό (λέκτορες, καθηγητές) σε εμάς ή σε άλλο προσωπικό με συμβόλαια ορισμένου χρόνου. Στο Κολούμπια, στις ανθρωπιστικές επιστήμες, μόνο το 28% των τάξεων τη χρονιά 2015-2016 διδάχθηκε από μόνιμο προσωπικό [1]). Οι μόνιμοι καθηγητές πιέζονται από τα πανεπιστήμια να βρούνε χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα να θέτουν τη διδασκαλία σε δεύτερη μοίρα. Οι ερευνητές φοιτητές (student researchers/teaching assistance) μαζί με το διδακτικό προσωπικό, δουλεύουν σκληρά να επιτελέσουν το διδακτικό έργο με πενιχρούς μισθούς σε σχέση με το αυξανόμενο κόστος ζωής στις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις. Στη Βοστώνη για παράδειγμα, στο Χάρβαρντ, ο μισθός ενός λέκτορα, μη μόνιμου προσωπικού ειδικά προσλαμβανόμενου για διδακτικό έργο, είναι λίγο πάνω από το διπλάσιο του ενοικίου του.

Τα συμβόλαια των εργαζόμενων φοιτητών συνήθως δεν εμπεριέχουν ασφαλιστική κάλυψη, ενώ όταν περιέχουν, αυτή περιορίζεται μόνο σε κάποιες συγκεκριμένες παροχές (π.χ. έλλειψη οδοντιατρικών εξόδων, έλλειψη κάλυψης τέκνων/συντρόφων). Πολλοί από εμάς, ειδικά από πιο φτωχά στρώματα, βρισκόμαστε υπερχρεωμένοι μετά την αποφοίτηση μας. Την ίδια στιγμή έχουμε άλλους συμφοιτητές (τους οποίους διδάσκουμε πολλές φορές) από πολύ πλούσιες οικογένειες, που πληρώνουν τεράστια ποσά για δίδακτρα. Ταυτόχρονα, δεν είναι σπάνια τα περιστατικά βίας, ρατσισμού, σεξιστικής και καταχρηστικής συμπεριφοράς. Οι θύτες είναι κυρίως καθηγητές, οι οποίοι χαίρουν μια παράλογης και ακραίας ανοχής από τη διοίκηση των πανεπιστημίων. Όλο αυτό το σκηνικό δημιουργεί ένα ασφυκτικό κλίμα.

Οι ερευνητές φοιτητές μαζί με το διδακτικό προσωπικό, δουλεύουν σκληρά να επιτελέσουν το διδακτικό έργο με πενιχρούς μισθούς σε σχέση με το αυξανόμενο κόστος ζωής στις αμερικάνικες μεγαλουπόλειςΟι εργαζόμενοι κόβουν τον ήχο σε ομιλία του προέδρου του ιδρύματος, κατά τη διάρκεια δημόσιας ομιλίας του!

▶ Ποια μέσα χρησιμοποιήσατε για να πιέσετε τη διοίκηση;

Μπράντον: Τώρα μαθαίνουμε πώς να απεργούμε, πώς να χτυπάμε. Είμαστε φοιτητές/δάσκαλοι/ερευνητές, μια απεργία μας δεν οδηγεί άμεσα στο να χάσει το Χάρβαρντ δισεκατομμύρια δολάρια. Μπορούμε όμως να είμαστε απίστευτα ανατρεπτικοί. Στην απεργία του 2019 απλώς δεν πήγαμε στη δουλειά, και οργανώσαμε πορείες. Φέτος και το 2020 πήραμε πιο δραστικό δρόμο. Επιλέξαμε τη γενική αναταραχή, παρεμπόδιση μαθημάτων με ντουντούκες, και ρητά ζητήσαμε από τους φοιτητές να μην μπουν στις τάξεις. Να μη γίνει κανένα μάθημα. Οι φοιτητές έδειξαν αλληλεγγύη. Ο κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει πόση αναστάτωση μπορούμε να προκαλέσουμε στην κοινότητα, να ακυρώσουμε μαθήματα, να χτυπήσουμε κατά τη διάρκεια τελετών, συνεδρίων, ομιλιών, να χτυπήσουμε κατά τη διάρκεια ακόμη και εκδηλώσεων το Σαββατοκύριακο.

Επιλέξαμε τη γενική αναταραχή, παρεμπόδιση μαθημάτων με ντουντούκες, και ρητά ζητήσαμε από τους φοιτητές να μην μπουν στις τάξεις. Να μη γίνει κανένα μάθημα. Οι φοιτητές έδειξαν αλληλεγγύη

▶ Σήμερα συμφωνήσατε με τη διοίκηση σε ένα συμβόλαιο, τι πετύχατε;

Μπράντον: Σε σχέση με το οικονομικό, πετύχαμε την μεγαλύτερη ετήσια αύξηση μισθών εδώ και δεκαετίες (5% καθολικά), η προηγούμενη μεγάλη ήταν (3,5%) το 2013. Η διοίκηση ήρθε στο τραπέζι προτείνοντας 0% επικαλούμενη την κρίση. Αν δεν υπήρχε το σωματείο αυτό θα συνέβαινε. Πετύχαμε ελάχιστο μισθό 21 δολάρια την ώρα, οδοντιατρική κάλυψη στην ασφάλεια (ενώ μέχρι τώρα πληρώναμε μεγάλα ποσά και μηδαμινή κάλυψη) και παιδική μέριμνα για τους γονείς. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό. Η διδασκαλία και η έρευνα στα πανεπιστήμια δε γίνεται μόνο από καθηγητές ή φοιτητές, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί εργαζόμενοι στα τριάντα και στα σαράντα τους, που δε μπορούν να πληρώσουν το κόστος ενός παιδικού σταθμού. Δεν είμαστε μόνο ένα μάτσο 18χρονοι. Το πανεπιστήμιο μας τσουβάλιαζε επίτηδες και χρησιμοποιεί μια πατερναλιστική συμπεριφορά απέναντι μας για να αρνηθεί τις διεκδικήσεις μας.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι τα περιστατικά καταχρηστικής, ρατσιστικής συμπεριφοράς, αλλά και η εξασφάλισή μιας δίκαιας διαδικασίας δίκης, δίωξης, αποπομπής, ποινής καθηγητών που συμμετέχουν σε αυτά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί πολλοί διδακτορικοί βασίζονται στον κύριο ερευνητή (Principal Investigator, PI) για να διεκπεραιώσουν το διδακτορικό τους και να ξεκινήσουν την καριέρα τους. Πολλά περιστατικά δεν αναφέρονται επειδή τα θύματα εξαρτώνται από τον θύτη. Τα εργαστήρια είναι πολύ «έντονοι» χώροι εργασίας, τα πράγματα ξεφεύγουν γρήγορα, ενώ οι άνθρωποι δεν λογοδοτούν.

Στα χαρτιά το νομικό πλαίσιο που ρυθμίζει την πειθαρχική διαδικασία υπάρχει (Title 9 System), αλλά είναι πλήρως ελεγχόμενο από το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο έχει συμφέρον να προστατέψει τον θύτη, αφού συνήθως είναι μόνιμος υπάλληλος (PI/καθηγητής) ενώ τα θύματα είναι συνήθως αναλώσιμοι ερευνητές. Έτσι το πανεπιστήμιο πάντα προστατεύει αυτούς που έχουν την εξουσία. Το σύστημα δηλαδή δεν προστατεύει τα θύματα, και όχι μόνο αυτό, αλλά συνήθως δέχονται και κοινωνική πίεση να μην δημοσιοποιήσουν τα περιστατικά. Σε σχέση με αυτό, παλέψαμε για τη δημιουργία ανεξάρτητης αρχής. Το πανεπιστήμιο δεν δέχτηκε. Θέσαμε το ζήτημα σε ψηφοφορία. Η πλειοψηφία συμφώνησε να συμβιβαστούμε προς το παρόν, λόγω των αυξήσεων που πετύχαμε, και επειδή αυτό το ζήτημα για να λυθεί απαιτεί ομοσπονδιακές μεταρρυθμίσεις. Είναι ένα φλέγον ζήτημα και σκοπεύουμε να συμμαχήσουμε με όλα τα άλλα σωματεία για να μετρήσουμε νίκες. Προς το παρόν, μετά από μήνες απεργίας δε βλέπουμε κάποιο δρόμο να το πετύχουμε μόνοι μας με περαιτέρω απεργίες. Στρατηγικά σκεφτόμαστε πώς αλλιώς μπορούμε να αυξήσουμε την πίεση. Πετύχαμε όμως να υπάρχει ένα ταμείο νομικής κάλυψης θυμάτων σε υποθέσεις παρενόχλησης.

Τα περιστατικά ρατσιστικών/καταχρηστικών συμπεριφορών πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια, ή ίσως πάντα υπήρχαν απλώς εμείς δε τα μαθαίναμε τόσο εύκολα

Χάντερ: Για εμάς είναι ένα κομβικό ζήτημα, το οποίο έχει διχάσει και το ίδιο το σωματείο. Από τη μία υπήρχε μια πλευρά που λέει ότι η διοίκηση έκανε βήματα πίσω στο οικονομικό κομμάτι και πρέπει να δεχθούμε το συμβόλαιο που μας προτείνουν, μια μικρή νίκη. Από την άλλη, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι αυτό δεν αρκεί. Τα περιστατικά ρατσιστικών/καταχρηστικών συμπεριφορών πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια, ή ίσως πάντα υπήρχαν απλώς εμείς δε τα μαθαίναμε τόσο εύκολα. Η ουσία όμως είναι, ότι συνήθως οι θύτες είναι καθηγητές ή διοικητικό προσωπικό, που κατέχουν θέση εξουσίας σε σχέση με το θύμα. Σε περίπτωση που το θύμα προσπαθήσει να προχωρήσει δικαστικά, δεν έχει καμία ελπίδα με το υπάρχον σύστημα. Η δικαστική οδός είναι πολυέξοδη, όταν έχεις απέναντι σου ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο με τέτοιο brand name, δεν έχεις καμία ελπίδα.

Ένα άλλο θέμα που κρίθηκε είναι αν θα είναι υποχρεωτική η εγγραφή για κάθε εργαζόμενο (και άρα η αυτόματη πληρωμή συνδρομής), ή αν θα είναι εθελοντικό. Στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να κυνηγάμε συνέχεια νέα μέλη. Πολλοί εργαζόμενοι δε πληρώνουν, αλλά ευνοούνται από τις αυξήσεις που πετυχαίνουμε. Αυτός είναι ξεκάθαρα ένας τρόπος σαμποτάζ των συνδικάτων, για αυτονόητους λόγους. Δε καταφέραμε να κερδίσουμε σε αυτό το θέμα. Προσωπικά πιστεύω ότι έπρεπε να συνεχίσουμε την απεργία για να κερδίσουμε και τις άλλες δύο διεκδικήσεις, πρώτον καλύτερη νομική κάλυψη, και υποχρεωτική εγγραφή στο σωματείο. Η άποψη αυτή μειοψήφησε με το ¼ επί του συνόλου.

▶ Πώς σας αντιμετώπισε το πανεπιστήμιο;

Χάντερ: Με πολλές τεχνικές υποβάθμισης της απεργίας και του σωματείου. Είναι αξιοσημείωτο ότι το πανεπιστήμιο έστελνε μέιλ με περιεχόμενο «Το κακό σωματείο σας υποχρεώνει να πληρώνεται πρόστιμα! Αυτό θέλετε;»…

Μπράντον: Σε έβαζαν να υπογράψεις ένα χαρτί με τις ώρες που απεργείς για να στις κρατήσουν από τον μισθό…

▶ Τι φόβους αντιμετωπίσατε ως απεργοί και τι κάνατε γι αυτό;

Χάντερ: Πολλοί φοβούνται τα αντίποινα (από Καθηγητές/διοικητικό προσωπικό) και τους χαμένους μισθούς.

Μπράντον: Σε σχέση με το δεύτερο φροντίσαμε μέσω του UAW να καλύψουμε ένα μέρος του μισθού για τους απεργούς. Σε σχέση με το πρώτο, δημιουργήσαμε μια κρίσιμη μάζα, με πρόταγμα την αλληλεγγύη, για την αντιμετώπιση του φόβου. Προφανώς ίσως υπάρξουν αντίποινα, αλλά αν έχεις την πλειοψηφία στο πλευρό σου, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα ένας καθηγητής να αντιδράσει απέναντι σε μια ολόκληρη κοινότητα. Στόχος μας ήταν να μεταφέρουμε τον φόβο σε αυτούς.

▶ Πώς σας αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι (μη εργαζόμενοι) φοιτητές;

Μπράντον: Υπήρχε μεγάλη αλληλεγγύη όπως ίσως πρόσεξες και εσύ από τις κινητοποιήσεις μας. Ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές που δεν μπήκαν στο σωματείο, έδειξαν αλληλεγγύη.

Τα σωματεία σε ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι σχετικά καινούργια. Έχουμε πλάνα να συνεργαστούμε με το MIT και το Κολούμπια, το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, και άλλους ντόπιους συνδέσμους UAW

▶ Σχεδιάζετε κάποια συλλογική προσπάθεια με άλλα σωματεία (ΜΙΤ κλπ.) για την οργάνωση μαζικότερων γενικών απεργιών;

Μπράντον: Τα σωματεία σε ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι σχετικά καινούργια. Έχουμε πλάνα να συνεργαστούμε με το MIT και το Κολούμπια, το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, και άλλους ντόπιους συνδέσμους UAW. Πιστεύουμε πως πρέπει να είμαστε εντελώς συνδικαλισμένοι, από φοιτητές μέχρι ποστ-ντοκ και μη μόνιμο προσωπικό. Υποστηρίζουμε και δουλεύουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Όσο περισσότεροι είμαστε, τόσο μεγαλύτερη δύναμη έχουμε.

Σε σχέση με εργαζόμενους από άλλους κλάδους: στις διαπραγματεύσεις δεν ήμασταν μόνοι μας. Οι φύλακες με το δικό τους σωματείο, οι επιστάτες με το δικό τους σωματείο, και το σωματείο των εργαζομένων σε υπαλληλικές θέσεις διαπραγματεύτηκαν επίσης στο πλευρό μας. Το Χάρβαρντ σχεδίαζε για όλους ένα συμβόλαιο 0%, χωρίς αυξήσεις, με περικοπές στην υγειονομική περίθαλψη. Το Χάρβαρντ ήρθε στο τραπέζι χωρίς τίποτα. Σε συνεννόηση με τα άλλα σωματεία, είπαμε όχι. Δουλεύουμε στον ίδιο εργοδότη. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε ταυτόχρονα, με συντονισμό. Αν παλέψουμε μαζί, θα κερδίσουμε μαζί. Υπήρχε συνεννόηση να μη δεχθούμε κανένα συμβόλαιο χωρίς αύξηση.

Χάντερ: Προσπαθήσαμε και εμείς ενεργά και στο παρελθόν να είμαστε παρών στους δικούς τους αγώνες. Στάσου στο πλευρό των άλλων εργαζομένων στον δικό τους αγώνα, και θα εμφανιστούν και αυτοί στον δικό σου.

Μπράντον: Η απεργία μας εντάσσεται στο γενικό κύμα απεργιών του Οκτώβρη (Striketober), στη μεγαλύτερη αύξηση της οργανωμένης πάλης εδώ και δεκαετίες στην Αμερική. Η UAW μεγαλώνει και πλήθος κόσμου οργανώνεται από όλους τους κλάδους. Είμαστε σε επικοινωνία να χτίσουμε διακλαδικές συμμαχίες. Δεν έχει σημασία το που δουλεύεις, χειρωνακτικά, πνευματικά, με εργαλεία ή λάπτοπ. Μπορούμε να παλέψουμε μαζί για κοινές διεκδικήσεις. Οι διαφορές πρέπει να λαμβάνονται υπ΄όψιν προσεχτικά, αλλά οι διασπάσεις αποδυναμώνουν την πάλη μας.

▶ Στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει μια αντίστοιχη προσπάθεια, θέλετε να πείτε κάτι γι αυτό;

Μπράντον: Στέλνουμε χαιρετισμό στους αγωνιζόμενους φοιτητές, διδακτορικούς και ερευνητές, και την ειλικρινή μας αλληλεγγύη.

Χάντερ: Αλληλεγγύη!

*Υποψήφιος Διδάκτορας, Μηχανική Μάθηση και Υπολογιστική Επιστήμη, ETH Ζυρίχη και Συνεργάτης Ερευνητής, Εφαρμοσμένα Μαθηματικά, Χάρβαρντ

prin.gr