Οι εκρηκτικά ταχύτατοι μετασχηματισμοί που υφίστανται τα κράτη την τελευταία δεκαετία των κρίσεων (οικονομική, υγειονομική, κλιματική κλπ.), οι οποίες διέρχονται η μια την άλλη, έχουν ως κοινό παρονομαστή την αντιμετώπιση των εκάστοτε απειλών της επιχειρηματικής ανάπτυξης με πολεμικούς όρους. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, αλλά κυρίως την τελευταία τριετία, με αφορμή την υγειονομική κρίση του κορωνοϊού, το ελληνικό κράτος έχει επεκτείνει το δόγμα άμυνας-ασφάλειας σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη της περιόδου, που επιτυγχάνεται μέσω της υποτίμησης της εργατικής δύναμης των εργαζομένων και της εκτός συνόρων επέκτασης (οικονομική, στρατιωτική, εδαφική), προϋποθέτει ένα ασφαλές, για τα επιχειρηματικά συμφέροντα κράτος, θωρακισμένο για να αντιμετωπίσει με σιδερένια πυγμή τον εκάστοτε εχθρό (είτε εσωτερικό, είτε εξωτερικό) που θα εναντιωθεί στα παραπάνω.
Στο παραπάνω πλαίσιο, λοιπόν, οι επιθέσεις στα εργασιακά με την διάλυση του χρονικού ορίου εργασίας (κατάργηση οκταώρου), των θεσμών υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων (σωματεία, εργατικές ενώσεις, επιθεώρηση εργασίας) αλλά και τη μείωση του πραγματικού μισθού μέσω της αύξησης του κόστους ζωής (αύξηση σε τιμές βασικών προϊόντων, ενοικίων, ρεύματος, μεταφορών, βενζίνης-πετρελαίου-φυσικού αερίου κλπ.)
˙ η εντεινόμενη επίθεση σε πρόσφυγες-μετανάστες (επαναπροωθήσεις και διεύρυνση των κολαστηρίων για τους πρόσφυγες – μετανάστες)
˙ η ενεργότερη σύνδεση τριτοβάθμιας εκπαίδευσης – αγοράς˙ η εντατική επεξεργασία και εφαρμογή των ιδιωτικοποιήσεων (βλ. ΔΕΗ, Ελληνικό, Ασφάλεια κλπ)˙
οι εξορύξεις ενεργειακών κοιτασμάτων κλπ., δεν μπορούν να κατανοηθούν ξέχωρα από τις μεταρρυθμίσεις που αφορούν την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων (αστυνομίας, στρατού) και την αναβάθμιση του ρόλου τους
˙ την κατάργηση του ασύλου
˙ την ενεργότερη εμπλοκή του ελληνικού κράτους σε πολέμους και τη διεύρυνση της συνεργασίας του με τις Η. Π. Α, την Γαλλία κλπ.
Η ελληνική αστική τάξη κινείται στο πλαίσιο των σύγχρονων δογμάτων ολιστικής αντιμετώπισης των ζητημάτων άμυνας-ασφάλειας περιγράφοντας μια διαρκή κατάσταση μεταξύ πολέμου και ειρήνης, με συναντίληψη για τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό.
Ποντάρουν, λοιπόν, σε ένα διαρκές αφήγημα προστασίας των επενδύσεων, της ιδιοκτησίας και του έθνους, τα οποία κινδυνεύουν από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα (εργαζόμενοι, μετανάστες, ρομά) και τα κινήματά τους, (εργατικά και κοινωνικά κινήματα), από φυσικά φαινόμενα (πανδημία, πυρκαγιές, σεισμοί και πλημμύρες) και από τα κράτη της γύρω περιοχής με πρωταγωνιστή την Τουρκία.
Η απάντηση του ελληνικού κράτους στους παραπάνω εχθρούς γίνεται με όρους πολέμου. Έτσι όχι μόνο η βελτίωση της ποιότητας ζωής (π.χ. αύξηση του πραγματικού μισθού) και η αναβάθμιση των δομών προστασίας της ανθρώπινης ζωής ή της φύσης (π.χ. προσλήψεις υγειονομικών και εργαζομένων στα δάση και τη δασοπυρόσβεση) δεν προκρίνονται ως λύσεις, αλλά το ελληνικό κράτος απαντά με διαρκή αναβάθμιση του επιχειρηματικού κράτους άμυνας-ασφάλειας, όπως μαρτυρούν οι πολυάριθμες προσλήψεις μπάτσων και στρατιωτικών, και τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα για την επάνδρωσή τους.
Με αφορμή την πανδημία, η αστυνομία αναβαθμίζεται και εισέρχεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Από τους διαρκείς και αμείωτους ελέγχους με τα πρόστιμα που τους συνοδεύουν, μέχρι την επιβολή της πειθαρχίας στις αποφάσεις του ελληνικού κράτους, η ελληνική αστυνομία οριοθετεί τη διαμαρτυρία (βλ. νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για τις πορείες-κινητοποιήσεις), καταστέλλει εργατικές κινητοποιήσεις-απεργίες και κοινωνικά κινήματα, δολοφονεί (βλ. δολοφονία Ζακ και ρατσιστική δολοφονία του Ρομά, Νίκου Σαμπάνη), ενώ επιπλέον μαζί με το λιμενικό, τον ελληνικό στρατό και τη Frontex περιπολεί τα ελληνικά σύνορα διεξάγοντας συλλήψεις και παράνομες επαναπροωθήσεις έναντι των προσφύγων-μεταναστών.
Από την άλλη, η αναβάθμιση του ελληνικού στρατού που μεταφράζεται σε αναδιάρθρωση των ενόπλων δυνάμεων (αύξηση της θητείας σε 12 μήνες, ανασυγκρότηση της Εθνοφυλακής και των Λεσχών Εφέδρων) σε υπέρογκα έξοδα για προσλήψεις χιλιάδων μισθοφόρων (ΕΠΟΠ, ΟΒΑ) και εξοπλισμών (αεροπλάνα Rafale, φρεγάτες), αλλά και στη συνεργασία Πανεπιστημίων-Στρατού για την παραγωγή όπλων (βλ. μη επανδρωμένα αεροσκάφη UAV), γίνεται σε ένα πλαίσιο διασφάλισης και επέκτασης των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης απέναντι σε οτιδήποτε υφίσταται ως απειλή, κάτι που μεταφράζεται σε αύξηση της έντασης του πολέμου που διεξάγει απέναντι σε εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό.
Όσον αφορά το πρώτο, η παρέμβαση του ελληνικού στρατού στο εσωτερικό της χώρας έχει δύο όψεις.
Αφενός, αποτελεί το ζωτικό τείχος της Ευρώπης-Φρούριο, καθώς αναλαμβάνει το ρόλο του ελέγχου (περιπολίες, θερμικές κάμερες, ελικόπτερα και drone), της αποτροπής και της επαναπροώθησης προσφύγων-μεταναστών και του στησίματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό κίνδυνο, όπως αναδεικνύουν οι ασκήσεις καταστολής πλήθους και ανακατάληψης εργοστασίων από απεργούς.
Αφετέρου, το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί το στρατό απέναντι σε ορατούς και αόρατους εχθρούς στο εσωτερικό της κοινωνίας, εμπλέκοντάς τον σε υγειονομικές υπηρεσίες (εμβολιαστικό πρόγραμμα, επάνδρωση ιατρικών κέντρων σε κοινότητες κλπ.), στην πυροπροστασία και σε αντιπλημμυρικά έργα, κάτι που κάνει εμφανές τον πολεμικό τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει οποιαδήποτε απειλή.
Από την άλλη, το ελληνικό κράτος συμμετέχει σε παγκόσμιο επίπεδο στους πολέμους που είτε μαίνονται είτε πιθανόν να ξεσπάσουν. Αρχικά, αποτελεί μέρος των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδιασμών των δύο βασικών αξόνων (Η.Π.Α.-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ απέναντι σε Κίνα – Ρωσία).
Οι παραχωρήσεις πολλαπλών βάσεων στους Αμερικάνους με πιο πρόσφατη και στρατηγικότερη αυτή της Αλεξανδρούπολης, σε συνδυασμό με την πενταετή αμυντική συμφωνία που υπέγραψε προσφάτως μαζί της και τις συνεχείς κοινές ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις που λαμβάνουν χώρα στα Βαλκάνια απέναντι στη Ρωσία, αναβαθμίζουν τον ρόλο της Ελλάδας σε στρατιωτικό εγγυητή της διατήρησης και επέκτασης των συμφερόντων του δυτικού κόσμου στην περιοχή απέναντι στη Ρωσία.
Από την άλλη, η αμυντική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας δεσμεύει το ελληνικό κράτος σε στρατιωτική υποστήριξη της Γαλλίας στην εμπόλεμη Ζώνη του Σαχέλ για την προστασία των ενεργειακών της συμφερόντων απέναντι στις εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις και στην οικονομική διείσδυση της Κίνας στην περιοχή.
Επιπλέον, το ελληνικό κράτος εμπλέκεται ολοένα και πιο ενεργά στους μαινόμενους ανταγωνισμούς της Μέσης Ανατολής. Οι «αμυντικές» συμφωνίες με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα παράλληλα με την αποστολή των ελληνικών αντιπυραυλικών συστημάτων Patriot με το αναγκαίο προσωπικό που θα προστατεύει τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις που κινδυνεύουν από τον πόλεμο με την Υεμένη ουσιαστικά στέλνουν καθαρό μήνυμα εμπλοκής του ελληνικού κράτους σε μια περιοχή από το Ιράν μέχρι το Λίβανο.
Τέλος, η ανασυγκρότηση και αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού στρατού αποτελεί και το μέσο για την προώθηση των επιθετικών διεκδικήσεων της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, που μεταφράζεται σε έλεγχο των εμπορικών δρόμων, των ενεργειακών κοιτασμάτων και οικονομικής κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή.
Η ανάληψη του ρόλου του Χωροφύλακα στα Βαλκάνια, καθώς και ο πόλεμος των Α.Ο.Ζ. της Ανατολικής Μεσογείου μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, προϋποθέτει ένα στρατό ικανό να υπερασπιστεί τον παραπάνω ρόλο.
Η διαρκής αύξηση της στρατιωτικής τους ισχύος, μέσω της αγοράς όπλων και των μεταρρυθμίσεων στο στρατό, η συγκρότηση Πολεμικών Αξόνων-συμμαχιών (άξονας Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου) και η αλληλοδιαπλοκή στους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς συνθέτουν μια επιθετική πολιτική του «ή όλα ή τίποτα».
Οι αντικρουόμενες διακρατικές συμφωνίες Τουρκίας-Λιβύης και Ελλάδας-Αιγύπτου παράλληλα με τις στρατιωτικές κινητοποιήσεις-ασκήσεις στις αμφισβητούμενες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου απειλούν τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας με γενικευμένη διακρατική σύγκρουση για την υπεράσπιση των συμφερόντων των αστικών τους τάξεων.
Η στρατιωτική εμπλοκή του ελληνικού κράτους σε μια σειρά πολέμους είναι εξόφθαλμο ότι αποτελεί μια επιθετική πολιτική για τη διασφάλιση και επέκταση τόσο των συμφερόντων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών στην ευρύτερη περιοχή, όσο και των εγχώριων συμφερόντων των ντόπιων ολιγαρχών οι οποίοι μέσα από την εμπλοκή τους στους πολέμους επιδιώκουν συμμετοχή στα κέρδη και οικονομικές συμφωνίες.
Όλα τα παραπάνω συγκλίνουν στην προσπάθεια περαιτέρω θωράκισης του Επιχειρηματικού κράτους Άμυνας – Ασφάλειας, με στόχο την όξυνση της επίθεσης απέναντι σε εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό, ως τη μόνη προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη και κερδοφορία.
Μόνο η πλήρης εξαθλίωση των κατώτερων στρωμάτων από τη μια και η εμπλοκή στους πολέμους που μαίνονται, μπορούν να εξασφαλίσουν τα αναγκαία κέρδη που χρειάζεται η υπό κρίση ελληνική αστική τάξη ώστε να ισχυροποιήσει τη θέση της ως κύριος ρυθμιστής της περιοχής.
Και εδώ καταγράφεται η βαθύτερη συμφωνία ολόκληρου του αστικού κατεστημένου, ενώ αποδεικνύεται η ουσιαστική συναίνεση-συμβολή όλων των αστικών κομμάτων εξουσίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των εφεδρειών από την Ακροδεξιά.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
diktiospartakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου