Πόλεμος στην Ουκρανία: Δέκα μαθήματα από τη Συρία, από μια συλλογικότητα Σύρων εξόριστων και των συντρόφων τους
Οι Σύριοι εξόριστοι για το πώς η εμπειρία τους μπορεί να βοηθήσει την αντίσταση στην εισβολή
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2022
Τον Μάρτιο του 2011 ξέσπασαν στη Συρία διαδηλώσεις κατά του δικτάτορα Μπασάρ αλ Άσαντ. Ο Άσαντ έστρεψε όλη τη δύναμη του στρατού εναντίον του επαναστατικού κινήματος που ακολούθησε- ωστόσο, για κάποιο χρονικό διάστημα, φάνηκε πιθανό ότι θα μπορούσε να ανατραπεί η κυβέρνησή του. Τότε επενέβη ο Βλαντιμίρ Πούτιν, επιτρέποντας στον Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και εξασφαλίζοντας ένα στήριγμα για τη ρωσική ισχύ στην περιοχή. Στο κείμενο που ακολουθεί, μια συλλογικότητα Σύρων εξόριστων και συντρόφων τους σκέφτεται πώς οι εμπειρίες τους από τη Συριακή Επανάσταση μπορούν να βοηθήσουν τις προσπάθειες υποστήριξης της αντίστασης στην εισβολή στην Ουκρανία και του αντιπολεμικού κινήματος στη Ρωσία.
Τόση προσοχή έχει επικεντρωθεί στην Ουκρανία και τη Ρωσία τον τελευταίο μήνα που είναι εύκολο να χάσουμε την αίσθηση του παγκόσμιου πλαισίου αυτών των γεγονότων. Το κείμενο που ακολουθεί προσφέρει έναν πολύτιμο προβληματισμό για τον ιμπεριαλισμό, τη διεθνή αλληλεγγύη και την κατανόηση των αποχρώσεων των πολύπλοκων και αντιφατικών αγώνων.
Τα πορτρέτα του Πούτιν και του Άσαντ παρακολουθούν ένοπλους στρατιώτες να περιπολούν στα ερείπια της Συρίας.
Δέκα μαθήματα από τη Συρία
Ξέρουμε ότι μπορεί να είναι δύσκολο να τοποθετηθείς σε μια τέτοια στιγμή. Μεταξύ της ιδεολογικής ομοφωνίας των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και των φωνών που αναμεταδίδουν αδίστακτα την προπαγάνδα του Κρεμλίνου, μπορεί να είναι δύσκολο να ξέρεις ποιον να ακούσεις. Ανάμεσα σε ένα ΝΑΤΟ με βρώμικα χέρια και ένα κακόβουλο ρωσικό καθεστώς, δεν ξέρουμε πλέον ποιον να πολεμήσουμε, ποιον να υποστηρίξουμε.
Ως συμμετέχοντες και φίλοι της συριακής επανάστασης, θέλουμε να υπερασπιστούμε μια τρίτη επιλογή, προσφέροντας μια άποψη βασισμένη στα διδάγματα περισσότερων από δέκα ετών εξέγερσης και πολέμου στη Συρία.
Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό από την αρχή: σήμερα, εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε την εξέγερση στη Συρία με όλους τους τρόπους που ήταν μια λαϊκή, δημοκρατική και χειραφετητική εξέγερση, ιδιαίτερα τις συντονιστικές επιτροπές και τα τοπικά συμβούλια της επανάστασης. Ενώ πολλοί τα έχουν ξεχάσει όλα αυτά, υποστηρίζουμε ότι ούτε οι φρικαλεότητες και η προπαγάνδα του Μπασάρ αλ Άσαντ ούτε εκείνες των τζιχαντιστών μπορούν να φιμώσουν αυτή τη φωνή.
Στα όσα ακολουθούν, δεν σκοπεύουμε να συγκρίνουμε τα όσα συμβαίνουν στη Συρία και την Ουκρανία. Αν και οι δύο αυτοί πόλεμοι ξεκίνησαν με μια επανάσταση και εάν ένας από τους επιτιθέμενους είναι ο ίδιος, οι καταστάσεις παραμένουν πολύ διαφορετικές. Αντίθετα, βασιζόμενοι σε όσα μάθαμε από την επανάσταση στη Συρία και στη συνέχεια από τον πόλεμο που ακολούθησε, ελπίζουμε να προσφέρουμε κάποια σημεία εκκίνησης για να βοηθήσουμε όσους υποστηρίζουν ειλικρινά τις χειραφετητικές αρχές να καταλάβουν πώς να πάρουν θέση.
Ένα πανό στη συριακή πόλη Kafranbel.
1. Ακούστε τις φωνές εκείνων που επηρεάζονται άμεσα από τα γεγονότα.
Αντί για ειδικούς στη γεωπολιτική, θα πρέπει να ακούσουμε τις φωνές εκείνων που έζησαν την επανάσταση του 2014 και έζησαν τον πόλεμο- θα πρέπει να ακούσουμε εκείνους που υπέφεραν υπό την κυριαρχία του Πούτιν στη Ρωσία και αλλού επί είκοσι χρόνια. Σας καλούμε να προτιμήσετε τις φωνές των ανθρώπων και των οργανώσεων που υπερασπίζονται τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, του φεμινισμού και της ισονομίας από αυτό το πλαίσιο. Η κατανόηση της θέσης τους στην Ουκρανία και των αιτημάτων τους προς τους ανθρώπους εκτός αυτής θα σας βοηθήσει να καταλήξετε σε μια τεκμηριωμένη δική σας γνώμη.
Η υιοθέτηση αυτής της προσέγγισης στη Συρία θα είχε αναβαθμίσει -και ίσως υποστηρίξει- τα εντυπωσιακά και πολλά υποσχόμενα πειράματα αυτοοργάνωσης που άνθισαν σε ολόκληρη τη χώρα. Επιπλέον, ακούγοντας τις φωνές που προέρχονται από την Ουκρανία, μας υπενθυμίζει ότι όλες αυτές οι εντάσεις ξεκίνησαν με την εξέγερση του Μαϊντάν. Όσο ατελής ή "ακάθαρτη" κι αν είναι, ας μην κάνουμε το λάθος να αναγάγουμε τη λαϊκή ουκρανική εξέγερση σε σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, όπως έκαναν σκόπιμα κάποιοι για να συσκοτίσουν τη συριακή επανάσταση.
2: Προσοχή στις γεωπολιτικές υποθέσεις που γίνονται χωρίς όρους.
Σίγουρα, είναι επιθυμητό να κατανοείτε τα οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων- ωστόσο, το να αρκείστε σε μια αφηρημένη γεωπολιτική περιγραφή της κατάστασης μπορεί να σας αφήσει με μια αφηρημένη, ασύνδετη κατανόηση της κατάστασης. Αυτός ο τρόπος κατανόησης τείνει να αποκρύπτει τους συνηθισμένους πρωταγωνιστές της σύγκρουσης, εκείνους που μας μοιάζουν, εκείνους με τους οποίους μπορούμε να ταυτιστούμε. Πάνω απ' όλα, ας μην ξεχνάμε: αυτό που θα συμβεί είναι ότι οι άνθρωποι θα υποφέρουν εξαιτίας των επιλογών των ηγετών που βλέπουν τον κόσμο ως σκακιέρα, ως δεξαμενή πόρων προς λεηλασία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι καταπιεστές βλέπουν τον κόσμο. Δεν θα πρέπει ποτέ να υιοθετηθεί από τους λαούς, οι οποίοι θα πρέπει να επικεντρωθούν στην οικοδόμηση γεφυρών μεταξύ τους, στην εξεύρεση κοινών συμφερόντων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμελήσουμε τη στρατηγική, αλλά σημαίνει ότι πρέπει να χαράξουμε στρατηγική με τους δικούς μας όρους, σε μια κλίμακα στην οποία μπορούμε να αναλάβουμε δράση εμείς οι ίδιοι - όχι να συζητάμε για το αν πρέπει να μετακινήσουμε τα τμήματα των τανκς ή να μειώσουμε τις εισαγωγές φυσικού αερίου. Δείτε τις συγκεκριμένες προτάσεις μας στο τέλος του άρθρου για περισσότερα.
3: Μην αποδέχεστε καμία διάκριση μεταξύ "καλών" και "κακών" προσφύγων.
Ας είμαστε ξεκάθαροι -αν και δεν ήταν καθόλου ιδανική, η υποδοχή των Σύρων προσφύγων στην Ευρώπη ήταν συχνά πιο φιλόξενη από την υποδοχή που προσφέρθηκε στους πρόσφυγες από την υποσαχάρια Αφρική, για παράδειγμα. Οι εικόνες των μαύρων προσφύγων που απωθούνται στα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας και τα σχόλια στα ΜΜΕ των πολυεθνικών που προκρίνουν την άφιξη των "υψηλής ποιότητας" Ουκρανών προσφύγων έναντι των Σύρων βαρβάρων αποτελούν απόδειξη ενός ολοένα και πιο ανεξέλεγκτου ευρωπαϊκού ρατσισμού. Υπερασπιζόμαστε την άνευ όρων υποδοχή των Ουκρανών που φεύγουν από τη φρίκη του πολέμου, αλλά αρνούμαστε οποιαδήποτε ιεράρχηση μεταξύ των προσφύγων.
4: Να είστε επιφυλακτικοί απέναντι στα ΜΜΕ των συμφερόντων των πολυεθνικών.
Αν, όπως στη Συρία, προσποιούνται ότι υποστηρίζουν μια ανθρωπιστική και προοδευτική ατζέντα, τα περισσότερα από αυτά τα μέσα τείνουν να περιορίζονται σε μια θυματοποίηση και αποπολιτικοποίηση της απεικόνισης των Ουκρανών στη χώρα και στην προσφυγιά. Θα τους δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουν μόνο για μεμονωμένες περιπτώσεις, για ανθρώπους που φεύγουν, για το φόβο των βομβών και ούτω καθεξής. Αυτό εμποδίζει τους θεατές να κατανοήσουν τους Ουκρανούς ως πλήρη πολιτικά δρώντα πρόσωπα, ικανά να εκφράζουν απόψεις ή πολιτικές αναλύσεις σχετικά με την κατάσταση στη χώρα τους. Επιπλέον, τα εν λόγω μέσα τείνουν να προωθούν μια ωμά φιλοδυτική θέση χωρίς αποχρώσεις, ιστορικό βάθος ή έρευνα σχετικά με τα κινητήρια συμφέροντα των δυτικών κυβερνήσεων, οι οποίες παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της καλοσύνης, της ελευθερίας και μιας εξιδανικευμένης φιλελεύθερης δημοκρατίας.
5. Μην παρουσιάζετε τις δυτικές χώρες ως τον άξονα του καλού.
Ακόμη και αν δεν εισβάλλουν άμεσα στην Ουκρανία, ας μην είμαστε αφελείς για το ΝΑΤΟ και τις δυτικές χώρες. Πρέπει να αρνηθούμε να τις παρουσιάσουμε ως υπερασπιστές του "ελεύθερου κόσμου". Θυμηθείτε ότι η Δύση έχτισε τη δύναμή της πάνω στην αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, την καταπίεση και τη λεηλασία του πλούτου εκατοντάδων λαών σε όλο τον κόσμο - και συνεχίζει όλες αυτές τις διαδικασίες σήμερα.
Για να μιλήσουμε μόνο για τον 21ο αιώνα, δεν ξεχνάμε τις καταστροφές που προκάλεσαν οι εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Πιο πρόσφατα, κατά τη διάρκεια των αραβικών επαναστάσεων του 2011, αντί να υποστηρίξει τα δημοκρατικά και προοδευτικά ρεύματα, η Δύση ενδιαφέρθηκε κυρίως για τη διατήρηση της κυριαρχίας της και των οικονομικών της συμφερόντων. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να πουλάει όπλα και να διατηρεί προνομιακές σχέσεις με τις αραβικές δικτατορίες και τις μοναρχίες του Κόλπου. Με την επέμβασή της στη Λιβύη, η Γαλλία πρόσθεσε το επαίσχυντο ψέμα ενός πολέμου για οικονομικούς λόγους που μεταμφιέστηκε ως προσπάθεια υποστήριξης του αγώνα για τη δημοκρατία.
Πέραν αυτού του διεθνούς ρόλου, η κατάσταση στο εσωτερικό των χωρών αυτών συνεχίζει να επιδεινώνεται, καθώς ο αυταρχισμός, οι πρακτικές παρακολούθησης, η ανισότητα και κυρίως ο ρατσισμός συνεχίζουν να εντείνονται.
Σήμερα, αν πιστεύουμε ότι το καθεστώς του Πούτιν αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την αυτοδιάθεση των λαών, αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι δυτικές χώρες έγιναν ξαφνικά "καλές", αλλά στο ότι οι δυτικές δυνάμεις δεν διαθέτουν πλέον αρκετά περισσότερα μέσα για να διατηρήσουν την κυριαρχία και την ηγεμονία τους. Και παραμένουμε καχύποπτοι απέναντι σε αυτή την υπόθεση -γιατί αν ο Πούτιν ηττηθεί από τις δυτικές χώρες, αυτό θα συμβάλει στο να τους δοθεί περισσότερη δύναμη.
Ως εκ τούτου, συμβουλεύουμε τους Ουκρανούς να μην υπολογίζουν στη "διεθνή κοινότητα" ή στα Ηνωμένα Έθνη - τα οποία, όπως και στη Συρία, διακρίνονται για την υποκρισία τους και τείνουν να παρασύρουν τους ανθρώπους να πιστέψουν σε χίμαιρες.
6: Πολεμήστε όλους τους ιμπεριαλισμούς!
Ο " καμπισμός " είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ένα δόγμα από μια άλλη εποχή. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι οπαδοί αυτού του δόγματος θεωρούσαν ότι το πιο σημαντικό πράγμα ήταν να υποστηριχθεί η ΕΣΣΔ με κάθε κόστος ενάντια στα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά κράτη. Αυτό το δόγμα επιμένει σήμερα στο τμήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που υποστηρίζει τη Ρωσία του Πούτιν στην εισβολή στην Ουκρανία ή αλλιώς σχετικοποιεί τον συνεχιζόμενο πόλεμο. Όπως έκαναν και στη Συρία, χρησιμοποιούν το πρόσχημα ότι τα ρωσικά ή συριακά καθεστώτα ενσαρκώνουν τον αγώνα ενάντια στον δυτικό και ατλαντικό [δηλαδή φιλοΝΑΤΟϊκό] ιμπεριαλισμό. Δυστυχώς, αυτός ο μανιχαϊστικός αντιιμπεριαλισμός, που είναι καθαρά αφηρημένος, αρνείται να δει τον ιμπεριαλισμό σε οποιονδήποτε άλλο δρώντα εκτός από τη Δύση.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε τι κάνουν εδώ και χρόνια τα ρωσικά, κινεζικά, ακόμα και ιρανικά καθεστώτα. Επεκτείνουν την πολιτική και οικονομική κυριαρχία τους σε ορισμένες περιοχές, στερώντας από τους τοπικούς πληθυσμούς την αυτοδιάθεσή τους. Ας χρησιμοποιήσουν οι campists όποια λέξη θέλουν για να το περιγράψουν αυτό, αν ο "ιμπεριαλισμός" τους φαίνεται ανεπαρκής, αλλά εμείς δεν θα δεχτούμε ποτέ καμία δικαιολογία για την επιβολή βίας και κυριαρχίας σε πληθυσμούς στο όνομα μιας ψευδο-θεωρητικής ακριβολογίας. Ακόμη χειρότερα, αυτή η θέση ωθεί την "αριστερά" να αναμεταδίδει την προπαγάνδα αυτών των καθεστώτων σε σημείο που να αρνείται καλά τεκμηριωμένες φρικαλεότητες. Μιλάνε για "πραξικόπημα" όταν περιγράφουν την εξέγερση του Μαϊντάν ή αρνούνται τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει ο ρωσικός στρατός στη Συρία. Αυτή η αριστερά έχει φτάσει στο σημείο να αρνείται τη χρήση του αερίου σαρίν από το καθεστώς Άσαντ, βασιζόμενη στην (συχνά κατανοητή) δυσπιστία απέναντι στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης για να διαδώσει αυτά τα ψέματα.
Πρόκειται για μια κατάπτυστη και ανεύθυνη στάση, αν σκεφτεί κανείς ότι η άνοδος των θεωριών συνωμοσίας δεν ευνοεί ποτέ μια χειραφετητική θέση, αλλά μάλλον την ακροδεξιά και τον ρατσισμό. Στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία, αυτοί οι ανόητοι αντιιμπεριαλιστές, μερικοί από τους οποίους ωστόσο ισχυρίζονται ότι είναι αντιφασίστες, είναι οι έμμεσοι σύμμαχοι ενός μεγάλου μέρους της ακροδεξιάς.
Στη Συρία, φλεγόμενοι από υπεροπτικές φαντασιώσεις και όνειρα για μια σταυροφορία κατά του Ισλάμ, οι ακροδεξιοί υπερασπίστηκαν ήδη τον Πούτιν και το συριακό καθεστώς για τις υποτιθέμενες ενέργειές τους κατά του τζιχαντισμού -χωρίς ποτέ να κατανοήσουν την ευθύνη που είχε το καθεστώς Άσαντ για την άνοδο των τζιχαντιστών στη Συρία.
7: Μην αποδίδετε ίση ευθύνη στην Ουκρανία και τη Ρωσία.
Στην Ουκρανία, η ταυτότητα του επιτιθέμενου είναι γνωστή σε όλους. Αν η επίθεση του Πούτιν είναι κατά κάποιο τρόπο μια απάντηση στην πίεση του ΝΑΤΟ, είναι πάνω απ' όλα η συνέχιση μιας αυτοκρατορικής και αντεπαναστατικής επίθεσης. Μετά την εισβολή στην Κριμαία, αφού βοήθησε στη συντριβή των εξεγέρσεων στη Συρία (2015-2022), τη Λευκορωσία (2020) και το Καζακστάν (2022), ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ανέχεται πλέον αυτόν τον άνεμο διαμαρτυρίας -που εκφράστηκε με την ανατροπή του φιλορώσου προέδρου στην εξέγερση του Μαϊντάν- στις χώρες που βρίσκονται υπό την επιρροή του. Επιθυμεί να συντρίψει κάθε χειραφετητική επιθυμία που θα μπορούσε να αποδυναμώσει την εξουσία του.
Και στη Συρία, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι άμεσα υπεύθυνος για τον πόλεμο. Το συριακό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ, διατάσσοντας την αστυνομία να πυροβολεί, να φυλακίζει και να βασανίζει τους διαδηλωτές από τις πρώτες μέρες της διαμαρτυρίας, επέλεξε μονομερώς να ξεκινήσει έναν πόλεμο εναντίον του πληθυσμού.
Θα θέλαμε όσοι υπερασπίζονται την ελευθερία και την ισότητα να πάρουν ομόφωνα θέση ενάντια σε τέτοιους δικτάτορες που διεξάγουν πολέμους εναντίον του λαού. Θα μας άρεσε αν αυτό είχε ήδη συμβεί, όσον αφορά τη Συρία.
Αν κατανοούμε και συμμετέχουμε στην έκκληση για τον τερματισμό του πολέμου, επιμένουμε ότι πρέπει να το κάνουμε χωρίς καμία ασάφεια ως προς την ταυτότητα του επιτιθέμενου. Ούτε στην Ουκρανία ούτε στη Συρία ούτε οπουδήποτε αλλού στον κόσμο μπορεί να κατηγορηθεί ο απλός κόσμος που πήρε τα όπλα για να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τη ζωή του και τη ζωή των οικογενειών του.
Γενικότερα, συμβουλεύουμε τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι είναι δικτατορία (ακόμη και αν οι δυτικές χώρες γίνονται όλο και πιο απροκάλυπτα αυταρχικές) ή πώς είναι να βομβαρδίζεσαι να αποφεύγουν να λένε στους Ουκρανούς -όπως κάποιοι έχουν ήδη πει στους Σύριους ή στους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ- να μη ζητούν βοήθεια από τη Δύση ή να μη θέλουν τη φιλελεύθερη ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως μίνιμουμ πολιτικό σύστημα. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι ήδη ξεκάθαροι για τα μειονεκτήματα αυτών των πολιτικών συστημάτων - αλλά η προτεραιότητά τους δεν είναι να διατηρήσουν μια άψογη πολιτική θέση, αλλά μάλλον να επιβιώσουν από τους βομβαρδισμούς της επόμενης ημέρας ή να μην καταλήξουν σε μια χώρα στην οποία μια απρόσεκτη λέξη μπορεί να σε στείλει είκοσι χρόνια φυλακή. Η επιμονή σε αυτού του είδους την "καθαρότητα" του λόγου καταδεικνύει την αποφασιστικότητα να επιβάλει κανείς τη θεωρητική του ανάλυση σε ένα πλαίσιο που δεν είναι το δικό του. Αυτό δείχνει μια πραγματική αποσύνδεση από το περιβάλλον και ένα εξαιρετικά δυτικό είδος προνομίου.
Αντ' αυτού, ας ακούσουμε τα λόγια των Ουκρανών συντρόφων που είπαν, απηχώντας τον Μιχαήλ Μπακούνιν: "Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η πιο ατελής δημοκρατία είναι χίλιες φορές καλύτερη από την πιο φωτισμένη μοναρχία".
Κατάστημα souvenir στη Δαμασκό
8: Κατανοήστε ότι η ουκρανική κοινωνία, όπως και στη Συρία και τη Γαλλία, διατρέχεται από διαφορετικά ρεύματα.
Είμαστε εξοικειωμένοι με τη διαδικασία κατά την οποία ένας ηγεμόνας προσδιορίζει μια σοβαρή απειλή προκειμένου να τρομάξει πιθανούς υποστηρικτές. Αυτό περιλαμβάνει τη ρητορική περί "ισλαμιστικής τρομοκρατίας" που χρησιμοποίησε ο Μπασάρ αλ Άσαντ από τις πρώτες ημέρες της επανάστασης στη Συρία- ομοίως, σήμερα, τον "ναζισμό" και τον "υπερεθνικισμό" που ο Πούτιν και οι σύμμαχοί του έχουν προβάλει για να δικαιολογήσουν την εισβολή τους στην Ουκρανία.
Αν, από τη μια πλευρά, αναγνωρίζουμε ότι αυτή η προπαγάνδα είναι σκόπιμα υπερβολική και ότι δεν πρέπει να τη νομιμοποιούμε αυτολεξεί, από την άλλη πλευρά, η εμπειρία μας στη Συρία μας ενθαρρύνει να μην υποτιμούμε τα αντιδραστικά ρεύματα μέσα στα λαϊκά κινήματα.
Στην Ουκρανία, οι Ουκρανοί εθνικιστές, συμπεριλαμβανομένων των φασιστών, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις διαδηλώσεις του Μαϊντάν και στον πόλεμο που ακολούθησε κατά της Ρωσίας. Επιπλέον, όπως και το Τάγμα Αζόφ, επωφελήθηκαν από αυτή την εμπειρία και έγιναν νόμιμο τμήμα του τακτικού στρατού της Ουκρανίας. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία της ουκρανικής κοινωνίας είναι υπερεθνικιστική ή φασιστική. Η ακροδεξιά κέρδισε μόνο το 4% των ψήφων στις τελευταίες εκλογές- ο Ουκρανός, Εβραίος και ρωσόφωνος πρόεδρος εξελέγη με 73%.
Στην εξέγερση στη Συρία, οι τζιχαντιστές ξεκίνησαν ως περιθωριακοί παράγοντες, αλλά απέκτησαν αυξανόμενη σημασία, εν μέρει χάρη στην εξωτερική υποστήριξη, επιτρέποντάς τους να επιβληθούν στρατιωτικά εις βάρος του κινήματος των πολιτών και των πιο προοδευτικών συμμετεχόντων. Παντού, η ακροδεξιά απειλεί την επέκταση των δημοκρατιών και των κοινωνικών επαναστάσεων- αυτό συμβαίνει σήμερα αναμφίβολα στη Γαλλία. Στη Γαλλία, η ίδια αυτή ακροδεξιά προσπάθησε να επιβληθεί κατά τη διάρκεια του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Αν ηττήθηκε τότε, ηττήθηκε εξαιτίας της παρουσίας των ισότιμων τοποθετήσεων και της αποφασιστικότητας των αντιεξουσιαστών και των αντιφασιστών ακτιβιστών, όχι από τις φλυαρίες των διανοουμένων.
Φροντίστε ώστε η υπεράσπιση της λαϊκής αντίστασης (τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία) ενάντια στη ρωσική εισβολή να μην ισοδυναμεί και με αφέλεια απέναντι στο πολιτικό καθεστώς που προέκυψε από το Μαϊντάν. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η πτώση του Γιανουκόβιτς οδήγησε σε πραγματική επέκταση της άμεσης δημοκρατίας ή στην ανάπτυξη της ισότιμης κοινωνίας που επιθυμούμε για τη Συρία, τη Ρωσία, τη Γαλλία και παντού στον κόσμο. Χρησιμοποιώντας μια έκφραση που μας είναι γνωστή, ορισμένοι Ουκρανοί ακτιβιστές αποκαλούν τη μετά το Μαϊντάν "κλεμμένη επανάσταση". Εκτός του ότι παραχώρησε σημαντική θέση στους υπερεθνικιστές, το ουκρανικό καθεστώς επανιδρύθηκε από ολιγάρχες και άλλους που ενδιαφέρθηκαν να υπερασπιστούν τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και να επεκτείνουν ένα καπιταλιστικό και νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανισότητας. Ομοίως, αν και οι γνώσεις μας επί του θέματος παραμένουν περιορισμένες, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι το ουκρανικό καθεστώς δεν έχει καμία ευθύνη για την όξυνση των εντάσεων με τις αυτονομιστικές περιοχές στο Ντονμπάς.
Στη Συρία, οι επαναστάτες που εμπλέκονται επί τόπου έχουν κάθε δικαίωμα να ασκούν σφοδρή κριτική στις επιλογές της πολιτικής αντιπολίτευσης που τοποθετείται στην Ισταμπούλ. Εξακολουθούμε να εκφράζουμε τη λύπη μας για την επιλογή τους να μην λάβουν υπόψη τους τις νόμιμες διεκδικήσεις μειονοτήτων όπως οι Κούρδοι.
Ένα νεοφιλελεύθερο καθεστώς και φασιστικά στοιχεία είναι συστατικά που συναντώνται σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Ενώ αυτοί οι αντίπαλοι της χειραφέτησης δεν πρέπει να υποτιμηθούν, αυτό δεν είναι λόγος να μην υπερασπιστούμε τη λαϊκή αντίσταση σε μια εισβολή. Αντίθετα, όπως θα θέλαμε να είχαν κάνει και άλλοι κατά τη διάρκεια της συριακής επανάστασης, σας καλούμε να υποστηρίξετε τα πιο προοδευτικά αυτοοργανωμένα ρεύματα μέσα στην άμυνα.
Η αραβική λεζάντα γράφει "Η εποχή του ανδρισμού και των ανδρών".
9. Υποστήριξη της λαϊκής αντίστασης στην Ουκρανία και τη Ρωσία.
Όπως απέδειξαν οι αραβικές επαναστάσεις, τα Κίτρινα Γιλέκα και το Μαϊντάν, οι εξεγέρσεις του 21ου αιώνα δεν θα είναι ιδεολογικά "καθαρές". Αν και καταλαβαίνουμε ότι είναι πιο άνετο και ενδυναμωτικό να ταυτιζόμαστε με ισχυρούς (και νικητές) δρώντες, δεν πρέπει να προδώσουμε τις θεμελιώδεις αρχές μας. Καλούμε τη ριζοσπαστική αριστερά να βγάλει τα παλιά ιδεολογικά της γυαλιά και να αντιπαραβάλει τις θεωρητικές της θέσεις με την πραγματικότητα. Οι θέσεις αυτές πρέπει να προσαρμοστούν σύμφωνα με την πραγματικότητα, όχι το αντίθετο.
Γι' αυτούς τους λόγους, στην Ουκρανία, καλούμε τους ανθρώπους να δώσουν προτεραιότητα στην υποστήριξη πρωτοβουλιών που προέρχονται από τη βάση: τις πρωτοβουλίες αυτοάμυνας και αυτοοργάνωσης που σήμερα ανθίζουν. Μπορεί κανείς να ανακαλύψει ότι συχνά, οι άνθρωποι που αυτοοργανώνονται μπορούν στην πραγματικότητα να υπερασπιστούν ριζοσπαστικές αντιλήψεις για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη - ακόμη και αν δεν αυτοαποκαλούνται "αριστεροί" ή "προοδευτικοί".Επίσης, όπως έχουν πει πολλοί Ρώσοι ακτιβιστές, πιστεύουμε ότι μια λαϊκή εξέγερση στη Ρωσία θα μπορούσε να συμβάλει στον τερματισμό του πολέμου, όπως ακριβώς συνέβη το 1905 και το 1917. Αν αναλογιστούμε την έκταση της καταστολής στη Ρωσία από την έναρξη του πολέμου -πάνω από δέκα χιλιάδες φυλακισμένοι διαδηλωτές, λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης, αποκλεισμός των κοινωνικών δικτύων και ίσως σύντομα του διαδικτύου- είναι αδύνατο να μην ελπίζουμε ότι μια επανάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση του καθεστώτος. Αυτό θα έβαζε επιτέλους ένα τέλος, μια για πάντα, στα εγκλήματα του Πούτιν στη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Συρία και αλλού.
Αυτό ισχύει και για τη Συρία, όπου, μετά τη διεθνοποίηση της σύγκρουσης, μακριά από το να δυσανασχετούμε με τους λαούς του Ιράν, της Ρωσίας ή του Λιβάνου, οι εξεγέρσεις αυτών των λαών θα μπορούσαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ξανά στην πιθανότητα να πέσει και ο Μπασάρ αλ Άσαντ.
Ομοίως, θέλουμε να δούμε ριζοσπαστικές αναταραχές και ριζικές επεκτάσεις της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και κάθε άλλη χώρα που βασίζει την εξουσία της στην καταπίεση άλλων λαών ή ενός μέρους του πληθυσμού της.
10. Να οικοδομήσουμε έναν νέο διεθνισμό από τα κάτω.
Ενώ είμαστε ριζικά αντίθετοι σε όλους τους ιμπεριαλισμούς και όλες τις σύγχρονες μορφές φασισμού, πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να περιοριστούμε μόνο σε αντιιμπεριαλιστικές ή αντιφασιστικές στάσεις. Ακόμα και αν χρησιμεύουν για να εξηγήσουν πολλά ζητήματα, κινδυνεύουν επίσης να περιορίσουν την επαναστατική πάλη σε ένα αρνητικό όραμα, υποβιβάζοντάς την σε αντιδραστικότητα, σε μόνιμη αντίσταση χωρίς δρόμο προς τα εμπρός.
Πιστεύουμε ότι παραμένει απαραίτητο να γίνει μια θετική και εποικοδομητική πρόταση όπως ο διεθνισμός. Αυτό σημαίνει τη σύνδεση των εξεγέρσεων και των αγώνων για ισότητα σε όλο τον κόσμο.
Εκτός από το ΝΑΤΟ και τον Πούτιν υπάρχει και μια τρίτη επιλογή: ο διεθνισμός από τα κάτω. Σήμερα, ένας επαναστατικός διεθνισμός πρέπει να καλέσει τους ανθρώπους παντού να υπερασπιστούν τη λαϊκή αντίσταση στην Ουκρανία, όπως ακριβώς θα πρέπει να τους καλέσει να υποστηρίξουν τα τοπικά συμβούλια της Συρίας, τις επιτροπές αντίστασης στο Σουδάν, τις τοπικές συνελεύσεις στη Χιλή, τις πορείες των Κίτρινων Γιλέκων και την παλαιστινιακή ιντιφάντα.
Βέβαια, ζούμε στη σκιά ενός εργατικού διεθνισμού -που υποστηρίζεται από κράτη, κόμματα, συνδικάτα και μεγάλες οργανώσεις- ο οποίος μπόρεσε να έχει βαρύτητα στις διεθνείς συγκρούσεις στην Ισπανία το 1936 και, αργότερα, στο Βιετνάμ και την Παλαιστίνη στις δεκαετίες του 1960 και του '70.
Σήμερα, παντού στον κόσμο -από τη Συρία μέχρι τη Γαλλία, από την Ουκρανία μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες- δεν διαθέτουμε μεγάλης κλίμακας χειραφετητικές δυνάμεις που να είναι προικισμένες με αξιόλογες πραγματικές βάσεις. Ενώ ελπίζουμε στην ανάδυση, όπως φαίνεται να συμβαίνει στη Χιλή, νέων επαναστατικών οργανώσεων που θα βασίζονται σε τοπικές αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες, υπερασπιζόμαστε έναν διεθνισμό που υποστηρίζει τις λαϊκές εξεγέρσεις και καλωσορίζει όλους τους εξόριστους. Σε αυτή την προσπάθεια, επίσης, προετοιμάζουμε το έδαφος για μια πραγματική επιστροφή στον διεθνισμό, ο οποίος, ελπίζουμε, ότι μια μέρα θα αποτελέσει και πάλι έναν εναλλακτικό δρόμο που θα διαφέρει από τα μοντέλα των δυτικών καπιταλιστικών δημοκρατιών και του καπιταλιστικού αυταρχισμού, είτε ρωσικού είτε κινεζικού.
Μια τέτοια αντίληψη γι' αυτό που κάναμε, στη Συρία, θα βοηθούσε σίγουρα την επανάσταση να διατηρήσει ένα δημοκρατικό και εξισωτικό πρόσημο. Ποιος ξέρει, ίσως και να είχε συμβάλει στην επίτευξη της νίκης μας. Επομένως, είμαστε διεθνιστές όχι μόνο ως θέμα ηθικής αρχής αλλά και ως συνέπεια της επαναστατικής στρατηγικής. Υπερασπιζόμαστε λοιπόν την ανάγκη δημιουργίας δεσμών και συμμαχιών μεταξύ αυτοοργανωμένων δυνάμεων που εργάζονται για τη χειραφέτηση όλων χωρίς διακρίσεις.
Αυτό είναι που αποκαλούμε διεθνισμό από τα κάτω, τον διεθνισμό των λαών.
Προτεινόμενες θέσεις σχετικά με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία
Να εκφράσουμε την πλήρη υποστήριξή μας στην ουκρανική λαϊκή αντίσταση ενάντια στη ρωσική εισβολή.
Προτεραιότητα στην υποστήριξη των αυτοοργανωμένων ομάδων που υπερασπίζονται χειραφετητικές θέσεις στην Ουκρανία μέσω προσφορών, ανθρωπιστικής βοήθειας και δημοσιοποίησης των αιτημάτων τους.
Υποστήριξη των προοδευτικών αντιπολεμικών και αντι-καθεστωτικών δυνάμεων στη Ρωσία και δημοσιοποίηση των θέσεών τους.
Στέγαση Ουκρανών εξόριστων και οργάνωση εκδηλώσεων και υποδομών για να ακουστεί η φωνή τους.
Καταπολέμηση κάθε φιλοπουτινικού λόγου, ιδιαίτερα στην αριστερά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία προσφέρει μια κρίσιμη ευκαιρία να βάλουμε ένα οριστικό τέλος στον καμπισμό και την τοξική αρρενωπότητα.
Καταπολεμήστε τον φιλονατοϊκό λόγο με βάση την ιδεολογία. - Αρνηθείτε την υποστήριξη σε όσους στην Ουκρανία και αλλού υπερασπίζονται υπερεθνικιστικές, ξενοφοβικές και ρατσιστικές πολιτικές.
Μόνιμη κριτική και δυσπιστία απέναντι στις ενέργειες του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και αλλού.
Διατήρηση της πίεσης στις κυβερνήσεις μέσω διαδηλώσεων, άμεσης δράσης, πανό, φόρουμ, υπογραφών και άλλων μέσων, προκειμένου να επιβληθούν τα αιτήματα των αυτοοργανωμένων φορέων στην περιοχή.
Δυστυχώς, αυτά δεν είναι πολλά, αλλά είναι το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε όσο δεν υπάρχει καμία αυτόνομη δύναμη εδώ ή αλλού που να αγωνίζεται για την ισότητα και τη χειραφέτηση και να είναι ικανή να παρέχει οικονομική, πολιτική ή στρατιωτική υποστήριξη. Ελπίζουμε ειλικρινά ότι, αυτή τη φορά, αυτές οι θέσεις θα υπερισχύσουν. Αν συμβεί αυτό, θα είμαστε βαθιά ευτυχείς, αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι αυτό κάθε άλλο παρά συνέβη στη Συρία και ότι της κόστισε ακριβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου