Πεθαίνουν Ρώσοι κι Ουκρανοί, για των αφεντάδων το φαΐ

Πεθαίνουν Ρώσοι κι Ουκρανοί, για των αφεντάδων το φαΐ

Γιώργος Παυλόπουλος

▸ ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ μετατρέπουν την ανατολική Ευρώπη σε ένα απέραντο στρατόπεδο, από τον Έβρο μέχρι τη Βαλτική

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής για τους στόχους του ταξιδιού του στην Ευρώπη, όπου την Πέμπτη παραβρέθηκε σε τρεις συνόδους κορυφής —του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της G7. «Τώρα είναι μια στιγμή που τα πράγματα μετατοπίζονται. Θα υπάρξει μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων εκεί έξω και πρέπει να είμαστε οι ηγέτες της. Είμαστε δε αναγκασμένοι να ενώσουμε τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο γύρω από αυτό», είπε ο Τζο Μπάιντεν, απευθυνόμενος σε διευθυντικά στελέχη κορυφαίων επιχειρηματικών ομίλων της χώρας του, που επίσης κλήθηκαν να στρατευτούν πίσω από τον κοινό και υπέρτατο σκοπό. Εξάλλου, δεν θα βγουν ζημιωμένοι, όπως φάνηκε και από το ντιλ που έκανε ο Μπάιντεν με τους Ευρωπαίους, το οποίο προβλέπει ότι μεγάλο μέρος του ρωσικού φυσικού αερίου θα αντικατασταθεί από αμερικανικό LNG…

Ο ίδιος, επίσης, μιλώντας την Παρασκευή στην Βαρσοβία, έκανε λόγο για τις «κοινές προσπάθειες του ελεύθερου κόσμου […] να υπερασπιστεί ένα μέλλον που θα βασίζεται στις δημοκρατικές αρχές». Ήταν μια επίσκεψη η οποία από αρκετούς «αναλυτές» της Δύσης παρομοιάστηκε με εκείνες του Τζον Κένεντι και του Ρόναλντ Ρίγκαν στο Δυτικό Βερολίνο, προκειμένου να στηρίξουν τη θεωρία του νέου Ψυχρού Πολέμου — όπου η διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη έχει μετατοπιστεί πλέον πιο ανατολικά.

Σε αυτό το φόντο, του βίαιου ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών ανάμεσα στα δύο μπλοκ, του ξαναμοιράσματος των αγορών και της χάραξης των διαχωριστικών γραμμών της νέας εποχής, όλα τα μέσα που αξιοποιούνται στους πολέμους του κεφαλαίου παρουσιάζονται ως δικαιολογημένα. Όπως η θυσία του λαού της Ουκρανίας, ο οποίος εδώ και ένα μήνα θρηνεί διαρκώς θύματα, βλέπει τη χώρα του να μετατρέπεται σε απέραντο νεκροταφείο και σε ένα σωρό από ερείπια —ενώ ήδη ο ένας στους τέσσερις (κάπου δέκα εκατομμύρια δηλαδή) έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι του, παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς. Το ίδιο συμβαίνει με τη μετατροπή ολόκληρης της «ανατολικής πτέρυγας» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε απέραντο στρατόπεδο, με την ανάπτυξη χιλιάδων στρατιωτών, αεροπλάνων, τανκς και πυραύλων, από τον Έβρο ως τη Βαλτική, εξέλιξη που αντικειμενικά μετατρέπει όλες τις χώρες σε ενεργά υποκείμενα αυτού του μακελειού και σε εν δυνάμει στόχους.

Δικαιολογημένες «απώλειες» φαίνεται πως είναι για τους επικεφαλής των κυβερνήσεων της Δύσης και τα κάθε λογής «βαποράκια» τους και η ενεργειακή φτώχεια, η ακρίβεια και τα δελτία σε βασικά είδη, ο νέος γύρος επίθεσης στη ζωή και τα δικαιώματα εκατομμυρίων λαϊκών οικογενειών. Τι αξία έχει λίγος πόνος και μερικές θυσίες, άλλωστε, μπροστά στην ελευθερία, όπως είχε πει και η (μακαρίτισσα πλέον) Ολμπράιτ, αναφερόμενη στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και στα χιλιάδες νεκρά παιδιά του Ιράκ; Δικαιολογημένος είναι φυσικά και για τον Πούτιν και την αστική τάξη της Ρωσίας (ή, τουλάχιστον, μεγάλο μέρος της) ο θάνατος τόσων νέων στο σφαγείο της Ουκρανίας και η καταδίκη ενός λαού να υποστεί τις συνέπειες του οικονομικού πολέμου και των κυρώσεων. εξάλλου, πόσο σημαντική μπορεί να είναι η ανθρώπινη ζωή μπροστά στη μετατροπή σε προτεκτοράτο ενός μεγάλου μέρους της γειτονικής χώρας και τον έλεγχο ολόκληρης της ακτογραμμής της Μαύρης Θάλασσας και της βιομηχανικής της «καρδιάς» στο Ντονμπάς και το Χάρκοβο;

Πώς έφτασαν, όμως, τα πράγματα ως εδώ και πώς θα συνεχιστούν; Στο πρώτο, επιχειρεί να δώσει την απάντηση μια από τις γνωστές δεξαμενές σκέψης του αγγλοσαξονικού κόσμου, το Economist Intelligence Unit. Χωρίς να διστάσει να πάρει σαφείς αποστάσεις τόσο από την «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» της Δύσης, που έχει επιδοθεί σε ένα όργιο προπαγάνδας για να μας πείσει ότι συγκρούεται το καλό με το κακό, όσο και από όσους βλέπουν στη Ρωσία μια δύναμη που είτε είναι συνέχεια της ΕΣΣΔ είτε απλώς αμύνεται επιτιθέμενη απέναντι στις προκλήσεις, χωρίς να έχει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.

Μετά από έναν μήνα, δεν είναι ορατό το τέλος του πολέμου, που έχει χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες

Αξίζει πράγματι να διαβάσει κανείς την παρακάτω «απέριττη» παράγραφο: «Στο πρώτο μισό της περιόδου που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το χαρακτηριστικό ήταν η μονοκρατορία των ΗΠΑ. Η βυθισμένη στην κρίση Ρωσία ήταν οικονομικά και πολιτικά γονατισμένη και αδύναμη να αντισταθεί, ενώ η Κίνα βρισκόταν στα πρώτα στάδια της ανόδου της. Τα επόμενα 15 χρόνια, όμως, σφραγίστηκαν από την αναγέννηση της Ρωσίας, την άνοδο της Κίνας, τις εντεινόμενες αντιθέσεις εντός της Δύσης και τη διάβρωση της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία συνιστά μια κραυγαλέα αμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ ως παγκόσμιου χωροφύλακα, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως ο κόσμος έχει γίνει πιο ασταθής και επικίνδυνος». Τόσο απλά κι όμως τόσο ξεκάθαρα.

Όσο για το ερώτημα που έχει να κάνει με τη συνέχεια και το πότε θα σταματήσει κάποτε το φονικό, αυτή η στιγμή δεν μοιάζει να είναι κοντά. Τόσο επειδή Αμερικανοί και Ευρωπαίοι συνεχίζουν να εξοπλίζουν την Ουκρανία, στέλνοντας μάλιστα χιλιάδες μισθοφόρους να πολεμήσουν εκεί, με αποτέλεσμα το ΝΑΤΟ να είναι πρακτικά παρών στον πόλεμο. Όσο και εξαιτίας της μη επίτευξης (ακόμη) των στόχων που έχει θέσει το Κρεμλίνο και των σοβαρότατων απωλειών που φαίνεται να έχουν υποστεί τα στρατεύματά του, καθιστώντας τη Ρωσία ακόμη πιο επικίνδυνη, σαν μια «πληγωμένη αρκούδα».

Το ανείπωτο δράμα της Μαριούπολης δείχνει ότι θα χυθεί πολύ αίμαακόμα –Ουκρανών και Ρώσων– για των αφεντάδων τους το φαΐ. Κι όταν αυτό τελειώσει κάποια στιγμή, όπως και ο πόλεμος στην Ουκρανία, θα πάρουν σειρά άλλα δράματα και πόλεμοι. Άλλωστε, η Κίνα δεν έχει μιλήσει ακόμη, ενώ οι ΗΠΑ δείχνουν διατεθειμένες να ανάψουν το φυτίλι και στον Ειρηνικό.Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής για τους στόχους του ταξιδιού του στην Ευρώπη, όπου την Πέμπτη παραβρέθηκε σε τρεις συνόδους κορυφής —του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της G7. «Τώρα είναι μια στιγμή που τα πράγματα μετατοπίζονται. Θα υπάρξει μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων εκεί έξω και πρέπει να είμαστε οι ηγέτες της. Είμαστε δε αναγκασμένοι να ενώσουμε τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο γύρω από αυτό», είπε ο Τζο Μπάιντεν, απευθυνόμενος σε διευθυντικά στελέχη κορυφαίων επιχειρηματικών ομίλων της χώρας του, που επίσης κλήθηκαν να στρατευτούν πίσω από τον κοινό και υπέρτατο σκοπό. Εξάλλου, δεν θα βγουν ζημιωμένοι, όπως φάνηκε και από το ντιλ που έκανε ο Μπάιντεν με τους Ευρωπαίους, το οποίο προβλέπει ότι μεγάλο μέρος του ρωσικού φυσικού αερίου θα αντικατασταθεί από αμερικανικό LNG…

Ο ίδιος, επίσης, μιλώντας την Παρασκευή στην Βαρσοβία, έκανε λόγο για τις «κοινές προσπάθειες του ελεύθερου κόσμου […] να υπερασπιστεί ένα μέλλον που θα βασίζεται στις δημοκρατικές αρχές». Ήταν μια επίσκεψη η οποία από αρκετούς «αναλυτές» της Δύσης παρομοιάστηκε με εκείνες του Τζον Κένεντι και του Ρόναλντ Ρίγκαν στο Δυτικό Βερολίνο, προκειμένου να στηρίξουν τη θεωρία του νέου Ψυχρού Πολέμου — όπου η διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη έχει μετατοπιστεί πλέον πιο ανατολικά.

Σε αυτό το φόντο, του βίαιου ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών ανάμεσα στα δύο μπλοκ, του ξαναμοιράσματος των αγορών και της χάραξης των διαχωριστικών γραμμών της νέας εποχής, όλα τα μέσα που αξιοποιούνται στους πολέμους του κεφαλαίου παρουσιάζονται ως δικαιολογημένα. Όπως η θυσία του λαού της Ουκρανίας, ο οποίος εδώ και ένα μήνα θρηνεί διαρκώς θύματα, βλέπει τη χώρα του να μετατρέπεται σε απέραντο νεκροταφείο και σε ένα σωρό από ερείπια —ενώ ήδη ο ένας στους τέσσερις (κάπου δέκα εκατομμύρια δηλαδή) έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι του, παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς. Το ίδιο συμβαίνει με τη μετατροπή ολόκληρης της «ανατολικής πτέρυγας» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε απέραντο στρατόπεδο, με την ανάπτυξη χιλιάδων στρατιωτών, αεροπλάνων, τανκς και πυραύλων, από τον Έβρο ως τη Βαλτική, εξέλιξη που αντικειμενικά μετατρέπει όλες τις χώρες σε ενεργά υποκείμενα αυτού του μακελειού και σε εν δυνάμει στόχους.

Δικαιολογημένες «απώλειες» φαίνεται πως είναι για τους επικεφαλής των κυβερνήσεων της Δύσης και τα κάθε λογής «βαποράκια» τους και η ενεργειακή φτώχεια, η ακρίβεια και τα δελτία σε βασικά είδη, ο νέος γύρος επίθεσης στη ζωή και τα δικαιώματα εκατομμυρίων λαϊκών οικογενειών. Τι αξία έχει λίγος πόνος και μερικές θυσίες, άλλωστε, μπροστά στην ελευθερία, όπως είχε πει και η (μακαρίτισσα πλέον) Ολμπράιτ, αναφερόμενη στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και στα χιλιάδες νεκρά παιδιά του Ιράκ; Δικαιολογημένος είναι φυσικά και για τον Πούτιν και την αστική τάξη της Ρωσίας (ή, τουλάχιστον, μεγάλο μέρος της) ο θάνατος τόσων νέων στο σφαγείο της Ουκρανίας και η καταδίκη ενός λαού να υποστεί τις συνέπειες του οικονομικού πολέμου και των κυρώσεων. εξάλλου, πόσο σημαντική μπορεί να είναι η ανθρώπινη ζωή μπροστά στη μετατροπή σε προτεκτοράτο ενός μεγάλου μέρους της γειτονικής χώρας και τον έλεγχο ολόκληρης της ακτογραμμής της Μαύρης Θάλασσας και της βιομηχανικής της «καρδιάς» στο Ντονμπάς και το Χάρκοβο;

Πώς έφτασαν, όμως, τα πράγματα ως εδώ και πώς θα συνεχιστούν; Στο πρώτο, επιχειρεί να δώσει την απάντηση μια από τις γνωστές δεξαμενές σκέψης του αγγλοσαξονικού κόσμου, το Economist Intelligence Unit. Χωρίς να διστάσει να πάρει σαφείς αποστάσεις τόσο από την «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» της Δύσης, που έχει επιδοθεί σε ένα όργιο προπαγάνδας για να μας πείσει ότι συγκρούεται το καλό με το κακό, όσο και από όσους βλέπουν στη Ρωσία μια δύναμη που είτε είναι συνέχεια της ΕΣΣΔ είτε απλώς αμύνεται επιτιθέμενη απέναντι στις προκλήσεις, χωρίς να έχει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.

Αξίζει πράγματι να διαβάσει κανείς την παρακάτω «απέριττη» παράγραφο: «Στο πρώτο μισό της περιόδου που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το χαρακτηριστικό ήταν η μονοκρατορία των ΗΠΑ. Η βυθισμένη στην κρίση Ρωσία ήταν οικονομικά και πολιτικά γονατισμένη και αδύναμη να αντισταθεί, ενώ η Κίνα βρισκόταν στα πρώτα στάδια της ανόδου της. Τα επόμενα 15 χρόνια, όμως, σφραγίστηκαν από την αναγέννηση της Ρωσίας, την άνοδο της Κίνας, τις εντεινόμενες αντιθέσεις εντός της Δύσης και τη διάβρωση της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία συνιστά μια κραυγαλέα αμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ ως παγκόσμιου χωροφύλακα, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως ο κόσμος έχει γίνει πιο ασταθής και επικίνδυνος». Τόσο απλά κι όμως τόσο ξεκάθαρα.

Όσο για το ερώτημα που έχει να κάνει με τη συνέχεια και το πότε θα σταματήσει κάποτε το φονικό, αυτή η στιγμή δεν μοιάζει να είναι κοντά. Τόσο επειδή Αμερικανοί και Ευρωπαίοι συνεχίζουν να εξοπλίζουν την Ουκρανία, στέλνοντας μάλιστα χιλιάδες μισθοφόρους να πολεμήσουν εκεί, με αποτέλεσμα το ΝΑΤΟ να είναι πρακτικά παρών στον πόλεμο. Όσο και εξαιτίας της μη επίτευξης (ακόμη) των στόχων που έχει θέσει το Κρεμλίνο και των σοβαρότατων απωλειών που φαίνεται να έχουν υποστεί τα στρατεύματά του, καθιστώντας τη Ρωσία ακόμη πιο επικίνδυνη, σαν μια «πληγωμένη αρκούδα».

Το ανείπωτο δράμα της Μαριούπολης δείχνει ότι θα χυθεί πολύ αίμα ακόμα –Ουκρανών και Ρώσων– για των αφεντάδων τους το φαΐ. Κι όταν αυτό τελειώσει κάποια στιγμή, όπως και ο πόλεμος στην Ουκρανία, θα πάρουν σειρά άλλα δράματα και πόλεμοι. Άλλωστε, η Κίνα δεν έχει μιλήσει ακόμη, ενώ οι ΗΠΑ δείχνουν διατεθειμένες να ανάψουν το φυτίλι και στον Ειρηνικό.

ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ