Από την Τετάρτη 23/02 ο κόσμος ξύπνησε από τις σειρήνες του πολέμου. Ή μήπως, τελικά, τόσα χρόνια είχε συνηθίσει να κοιμάται, ενώ αυτές βούιζαν ασταμάτητα;
Ενώ την τελευταία, τουλάχιστον, τριακονταετία τα κράτη και οι αστικές τους τάξεις διαλαλούσαν με κάθε ευκαιρία την αλλαγή των χαρακτηριστικών και των όρων διεξαγωγής των πολέμων της μετα-ψυχροπολεμικής εποχής περιγράφοντας τα νέα δόγματα πολέμου, το αντιπολεμικό κίνημα αρνούταν να αποδεχτεί τη νέα πολεμική πραγματικότητα, η οποία αναπόφευκτα μας οδηγούσε σε αυτά τα τρομακτικά γεγονότα που εμείς προς το παρόν αντικρίζουμε και ο ουκρανικός λαός βιώνει.
Οι ερμηνείες του πολέμου της νέας εποχής με τα παραδοσιακά εργαλεία, είτε ως εμφύλιος πόλεμος (ενδοκρατική κοινωνική σύγκρουση), είτε ως ιμπεριαλιστικός (διακρατική επεκτατική σύγκρουση που διεξάγεται είτε μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων είτε δια αντιπροσώπων) με διακριτές τις μεταξύ τους σχέσεις, δεν αντιλαμβάνονται τα νέα δόγματα άμυνας/ασφάλειας τα οποία διαλεκτικά ενώνουν τις δύο μορφές πολέμου και τις μετατρέπουν σε συγκοινωνούντα δοχεία.
Τα νέα δόγματα άμυνας/ασφάλειας (ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και των ασύμμετρων απειλών, ο υβριδικός πόλεμος κλπ.) των τελευταίων δεκαετιών, ως δόγματα στοχοποίησης και επίθεσης σε πληθυσμούς-απειλές μη αμιγώς στρατιωτικές με όρους και μέσα μη αμιγώς στρατιωτικά, αναδιαμορφώνουν τους σκοπούς του πολέμου, όπου, πλέον, δεν είναι η οριστική στρατιωτική συντριβή του αντιπάλου με την κλασική πολεμική έννοια, αλλά η δημιουργία ενός περιβάλλοντος υπονόμευσης, αποσταθεροποίησης και τελικά ένταξης σε ένα πολιτικό σύστημα διαχείρισης.
Οι εν λόγω πόλεμοι, χαμηλότερης αλλά διαρκούς έντασης, ομαδοποιούν πληθυσμούς που απειλούν την άμυνα/ασφάλειά της κυριαρχίας των κρατών (μουσουλμάνους, μετανάστες, απεργούς-διαδηλωτές-αγωνιστές), καταγγέλλουν, επιλεκτικά, ανελεύθερα και καταπιεστικά καθεστώτα για να νομιμοποιήσουν τις εισβολές και εν γένει τις πολεμικές επιχειρήσεις που πότε παίρνουν τη μορφή πολέμου κατά της τρομοκρατίας (Αφγανιστάν, Συρία κλπ.), πότε πορτοκαλί επαναστάσεων (Ουκρανία, Λατινική Αμερική κλπ.), πότε «απελευθερωτικών-ανθρωπιστικών» πολέμων (Γιουγκοσλαβία, Αραβική Άνοιξη κλπ.) και πότε πολέμων κατά των ασύμμετρων απειλών (μετανάστες, κινήματα, υγειονομικές απειλές κλπ.).
Επεκτείνοντας, λοιπόν, την γκάμα των απειλών η πολεμική μηχανή νομιμοποιείται να επεμβαίνει με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα κατ΄ αρχάς εντός και στη συνέχεια εκτός συνόρων, αφού βασική προϋπόθεση συμμετοχής σε πολέμους εκτός συνόρων αποτελεί η νίκη απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, όπως περιγράφονται τα εργατικά, αντιπολεμικά κλπ. κινήματα.
Μολονότι, η μορφή του πολέμου με τα νέα δόγματα άμυνας/ασφάλειας έχουν αλλάξει, το περιεχόμενο παραμένει σε μεγάλο βαθμό το ίδιο, αφού αυτό καθορίζεται από τη δομή του οικονομικού συστήματος.
Οι παραπάνω, λοιπόν, μορφές πολέμου οργανώνονται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (Η.Π.Α.-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσία-Κίνα) και εντάσσονται στο πλαίσιο του ευρύτερου ανταγωνισμού τους για κυριαρχία.
Οι πόλεμοι νέου τύπου, λοιπόν, όπου θέατρο των επιχειρήσεών τους είναι κατά βάση το τόξο γύρω από τη Ρωσία, ανεξαρτήτως του αν σχετίζονται με την τακτική οικονομικής-στρατιωτικής περικύκλωσης και απομόνωσης της Ρωσίας από τη συμμαχία της Δύσης ή αν σχετίζονται με τις επεκτατικές βλέψεις της σημερινής ιμπεριαλιστικής Ρωσίας, χτίζουν και αυξάνουν τις πιθανότητες διεξαγωγής ενός ολοκληρωτικού πολέμου, όπως αποκαλύπτει η σύγκρουση στην Ουκρανία με την εμπλοκή – προς το παρόν έμμεσου τύπου – της δυτικής συμμαχίας και οι ευθείες απειλές της Ρωσίας για χρήση των πυρηνικών.
Οι νέοι πόλεμοι, με το πλεονέκτημα που έχουν να εμφανίζονται ως ακήρυκτοι, έμμεσοι, με την ελάχιστη δυνατή έκθεση και τελικά ως πόλεμοι άμυνας, που έχουν ουσιαστικά αντικαταστήσει τις παραδοσιακές μορφές πολέμου, δεν μας εγγυώνται ότι θα αποτρέψουν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.
Αντιθέτως, όσο αυτοί πληθαίνουν στο πλαίσιο όξυνσης των ανταγωνισμών και όσο αυτοί μας οδηγούν στα όρια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τόσο η πιθανότητα ξεσπάσματος ενός γενικευμένου, καταστροφικού και πυρηνικού πολέμου μεγαλώνει.
Και την πιθανότητα αυτή, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις την έχουν ήδη τοποθετήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, χωρίς βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι θα οι απειλές θα πραγματωθούν.
Προς το παρόν, τουλάχιστον.
Απέναντι σε όλα αυτά επομένως μπορεί να απαντήσει μόνο ένα Ταξικό εργατικό Διεθνιστικό κίνημα, αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό.
Που θα αγωνιστεί κόντρα στις λογικές εθνικής ενότητας και υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων και κρατικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, από την σκοπιά των Δικαιωμάτων και Αναγκών του κόσμου της εργασίας.
Διαμορφώνοντας μια νέα ταξική ενότητα εργατών-ανέργων-προσφύγων-μειονοτήτων-φαντάρων-νεολαίας, εντός και εκτός συνόρων, στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και ευρύτερα.
Η πρόταση του ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ για την συγκρότηση ενός ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ θέλει να συμβάλει σε αυτή την προοπτική.
Μόνοι οι λαοί με τον αγώνα τους μπορούν να σταματήσουν τους πολέμους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου
Σας καλούμε για να συζητήσουμε την πρότασή μας την Πέμπτη 10 Μάρτη, στις 6.30 μ.μ., στο Παιδαγωγικό, ΜΑΝΧ.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
diktiospartakos.blogspot.com
diktiospartakos@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου