“Ανάμεσα στους Ντι Στέφανο, Κρόιφ, Πελέ και Μαραντόνα ο μεγαλύτερος όλων είναι ο Πελέ. Χωρίς αμφιβολία. Είναι εξωγήινος, ήρθε από άλλον πλανήτη. Δεν έχει υπάρξει τίποτα σαν κι' αυτόν”.
[Λ.Σ. Μενότι, συμπαίκτης του στη Σάντος και προπονητής της Αργεντινής στα Μουντιάλ του ’78 και του ’82]
“Ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχω δει και ξεπερνούσε τα όρια της λογικής”.
[Γ. Κρόιφ]
“Στα μάτια μου, ο καλλιτέχνης είναι κάποιος που φωτίζει ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν βρίσκω καμία διαφορά ανάμεσα στην πάσα του Πελέ στον Κάρλος Αλμπέρτο στον τελικό του 1970 και στην ποίηση του νεαρού Ριμπό. Και στα δύο εκδηλώνεται ένα είδος ομορφιάς που μας αφήνει την αίσθηση αιωνιότητας”.
[Ε. Καντονά]
“Μετά τον τελικό με την Ιταλία μπήκε στα αποδυτήρια και ούρλιαξε τρεις φορές σείοντας το χέρι του: Δεν ξόφλησα”.
[Μάριο Ζαγκάλο]
“Ο Πελέ ήταν αδυσώπητος επαγγελματίας. Ο πατέρας του, κι αυτός ποδοσφαιριστής, σταμάτησε νωρίς λόγω τραυματισμού. Ο νεαρός Πελέ είχε σκοπό εξαρχής να κερδίσει τη δόξα που στερήθηκε εκείνος. Έφυγε από το σπίτι του στα 15 για να ζήσει στο οικοτροφείο της Σάντος και όσο έπαιζε μπάλα δεν γνώρισε τίποτε άλλο στη ζωή του. Σε αντίθεση με τον Γκαρίντσα, που συγκρούστηκε με το κατεστημένο, ο Πελέ έγινε το κατεστημένο. Στη Βραζιλία, άδικα ίσως, δεν αποτελεί υπόδειγμα για τους μαύρους. Του στήνουν βάθρο και τον σέβονται, αλλά δεν τον αγαπούν όπως τον Γκαρίντσα. Ο Πελέ είναι σύμβολο νίκης, ο Γκαρίντσα σύμβολο της λαϊκής χαράς”.
[Άλεξ Μπέλος, συγγραφέας του Futebol]
“Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι διαχρονικά στο ποδόσφαιρο, η διαφθορά και ο ρατσισμός. Και ο Πελέ ποτέ δεν βγήκε να πει το δικό του I have a dream”.
[Σόκρατες]
“Εκατό τραγούδια αναφέρονται σε αυτόν. Γεννήθηκε σε ένα φτωχόσπιτο, σε ένα μακρινό χωριουδάκι, και έφτασε σε κορυφές εξουσίας και πλούτου όπου η είσοδος είναι απαγορευμένη για τους μαύρους. Έξω από τα γήπεδα, δεν χάρισε ποτέ ένα λεπτό από τον χρόνο του, και ποτέ δεν έβγαλε έστω και ένα νόμισμα από το πορτοφόλι του”.
[Εντουάρντο Γκαλεάνο]
“Ο Πελέ είναι ένας από τους ελάχιστους που αντικρούει τη θεωρία μου. Αντί για 15 λεπτά δημοσιότητας, θα ζήσει 15 αιώνες”.
[Άντι Γουόρχολ]
“Ο γιος του είχε ένα σοβαρό πρόβλημα που θα έπρεπε να μείνει κρυφό, κι αυτός κάλεσε 500 δημοσιογράφους έξω από την κλινική για να δώσει την εικόνα του καλού πατέρα. Ακόμα κι εκεί βλέπεις ότι δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει την ιδιωτική ζωή από τη δημόσια”.
[Τοστάο]
“Οι δηλώσεις του (σ.σ. για τις διαμαρτυρίες των Βραζιλιάνων κατά του Μουντιάλ) δείχνουν ότι δεν έχει καμιά αντίληψη για το τί παίζεται αυτή τη στιγμή στη χώρα“.
[Ρομάριο] ”
“Ευχαριστούμε για όλα τα χαμόγελα,τα δάκρυα συγκίνησης και τις χαρές που έδωσες στον κόσμο. Κανείς βασιλιάς δεν υπήρξε πιο αγαπητός”.
[Ντίλμα Ρούσεφ]
“Αυτό που ξέρω με σιγουριά, είναι ότι με το ποδόσφαιρό μου έκανα πολύ μεγαλύτερο καλό στη Βραζιλία απ’ όλους μαζί τους πολιτικούς που συναναστράφηκα“.
[Πελέ]
Όλα τα παραπάνω και αρκετά ακόμα σχηματίζουν τη μεγάλη εικόνα του «Rei». Ο Ντίκο ήταν ένα φτωχόπαιδο από το Μπαούρου, ένα λουστράκι του δρόμου που προικίστηκε με τρομακτικό ταλέντο, αφιέρωσε άπειρες ώρες δουλειάς και με υποδειγματική στοχοπροσήλωση έπιασε την απόλυτη κορυφή, γεύτηκε ανείπωτη δόξα και μπήκε για πάντα στις καρδιές εκατομμυρίων. Αγωνιστικά, αυτά που έκανε ο Πελέ, ειδικά το διάστημα 1959-1964 στο απόλυτο πράιμ του, απλά δεν υπάρχουν, μια αδιανόητη πληρότητα αρετών. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Έγινε και χαρακτηρίστηκε επίσημα «εθνικός θησαυρός», υπερεθνικό σημείο αναφοράς. Και όχι μόνο.
Τα χρυσά συμβόλαια με την Puma και την Mastercard, οι διαφημίσεις με την PEPSI, η απρόσμενη έλευση στις ΗΠΑ με τις ευλογίες της βραζιλιάνικης χούντας και του Κίσινγκερ "για τη σύσφιξη των σχέσεων των δύο χωρών" έναντι πακτωλού χρημάτων της Warner (ενώ ήδη είχε ανακοινώσει την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο), τον φέρνουν ως καταλύτη στην εμπορευματοποίηση και στο πρότυπο του απονευρωμένου ποδοσφαιριστή. Όλη του η στάση ζωής ως πολιτισμικό πρόσωπο με παγκόσμια απήχηση, ήταν ζυγισμένη, οξυδερκώς διαχειρισμένη, χωρίς ρίσκα και συγκρούσεις ακόμα και σε εποχές που υπήρχαν άπειροι λόγοι και ερεθίσματα. Έμαθε, συνήθισε και αποδέχτηκε να ζει ως σύγχρονος σταρ, από τα δεκαέξι του μέχρι τα εξήντα έξι του που ήρθε στην Ξάνθη για να ανέβει δικάβαλο στη μηχανή του Πανόπουλου, ή πρόσφατα όταν υπέγραφε τη φανέλα ενός Μπολσονάρο που γελούσε πάνω στους νεκρούς της πανδημίας. Το ίδιο -ενίοτε αφόρητα πιεστικό- βάρος του ποδοσφαιριστή σταρ που τσάκισε την ψυχή του Μπεστ ή του Μαραντόνα, ο Πελέ έμαθε από νωρίς όχι μόνο να το φέρνει στα μέτρα του αλλά να το καθορίζει.
Φυσικά, είναι τόσο τεράστιο το αθλητικό φαινόμενο Πελέ, που είναι ανόητο να σταθεί κάποιος σε μια μόνο πτυχή του. Όπως έγραψαν και οι διαχειριστές του εξαιρετικού βραζιλιάνικου FuteBolchevique, «τα ελαττώματά σου δεν αναιρούν τα κατορθώματά σου, και τα κατορθώματά σου δεν σβήνουν τα ελαττώματά σου. Η αντίφαση υπάρχει σε ανθρώπους με σάρκα και οστά όπως ο Πελέ».
Αντίο Μύθε. Πέρασες και συ στην αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου